zot

MSN live party

Standard

De mensen van windows live (met Miel aan het hoofd) deden een oproep aan al hun “influencers”.
Een influencer is, zoals Stef zei, iedereen die in zijn/haar omgeving gelezen of gehoord wordt.
Ik reken mezelf niet echt als influencer, maar ik vind het alijd wel tof om ergens te zijn waar nieuwe dingen worden voorgesteld.
Net als bij nieuw.be een half jaar geleden, bijvoorbeeld.

Het hele nieuwe gamma van Windows live passeerde de revue:

  • de header die nu consistent is
  • nieuws uit je netwerk ineens te zien
  • status updates
  • foto’s delen
  • foto’s taggen
  • …

Weinig nieuws dus eigenlijk.
Ook de kalenderfunctie (nog niet integreerbaar met Outlook…) was niet echt nieuw.
Jammer? Ja.
Onverwacht? Neu.

Wel sterk: de Skydrive.
25GB online, bestanden tot 50MB per stuk, ongelmiteerd uploaden en binnenhalen, streaming met Silverlight mogelijk tot 5terrabyte.
Echt, zotte dingen.
Ook de online Office versies zijn wel iets wat er echt mooi uit kan gaan zien.
Maar nu is het nog niet volledig af.

Maar na de pizzaatjes begon het pa echt: de nieuwe offline/desktop apps.
Live messenger was al overal ingeburgerd (hoewel ik toch fan blijf van Digsby) en ik ben ok al een tijdje hevig gebruiker van Live Writer.
Maar ook de live photo editor is echt wel mooi: beknopt en toch goed.
Ook face recognition en ICE mogelijkheid.

Miel liet ons ook nog een beetje proeven van de Windows Mobile dingen die er aan staan te komen en toen was het tijd om een besluit te vormen over de avond.

Mijn besluit:

  • Fijn eventje, gezellige mensen, los en tch samenhangend.
    Een pluim voor Miel, Annemarie en Microsft!
  • Windows is niet hetzelfde als Live.
    Wanneer ik aan Microsoft denk, zie ik vooral de verschillende operatingsystemen en office applicaties.
    Maar da’s dus niet hetzelfde.
    En dat hebben ze uiteindelijk echt wel begrepen.
  • Het warm water moet niet elke week opnieuw worden uitgevonden en warm water in een propere vaas is nog steeds gewoon water.
    Het Live-assortiment heeft weinig echt nieuwe dingen.
    Ze bundelen dingen die we al zagen bij andere leveranciers (flickr, google calendar, facebook, twitter,…) in één service.
    Mwoa.
    Another one, denk ik dan.
  • Ik blijf vasthouden aan mijn idee over alle services die gebundeld worden: gebruik dat wat voor iets dient ook alleen daarvoor.
    Ook hier een mening hierover.
  • De offline/desktop applicaties zijn echt wel mooi.
    Echt.
    En vooral ook: paktisch.

Wilt u het ook eens proberen?
Downloaden alhier: http://download.live.com/
Live en online beleven: http://home.live.com/

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

en een blogmobiel (da’s iets anders dan een mobiel blog eh!)

Twitter, coke and bitches

Standard

Het is me al wel een zotte week geweest.
Zowel op persoonlijk als op professioneel vlak.
Persoonlijke round up:
Zaterdag leren motorijden
Maandag fotopresntatie over India
Dinsdag funch: facebook+lunch
Woensdag over’t water, naar Gent
Vandaag geteld en een beetje alles zwartgallig beginnen zien.

Professionele round up:
We zijn een bende onnozelaars bij tijd en wijlen
Goe gelachen
Bijna een traan gelaten
Training gegeven
Meer tijd doorgebracht in databases dan goed is voor een mens
Goe gelachen.

Ook deze week de eerste echte toepassing gezien van twitter in businness met de twittaway, artikels zien verschijnen over coke en Chantal De Smedt en deze even snel weer zien verdwijnen.
Excuses zien verschijnen voor een staaltje burgerjournalistiek.
Vandaag in de GB gestaan en daar geen telefoontje kunnen doen, maar wel via het draadloze netwerk kunnen twitteren.

And tha bitches?
They’re here with the ho’s!

Dodentocht

Standard

Vanavond omstreeks negen uur begint de langste wandeling van het jaar.
100 km wandelen in 24u, het is een beetje een zottekesspel.
(Je kan me volgen op de site van de Dodentocht, ik ben nummer 6065)
Belachelijk ook: ge wandelt 100km van punt A naar…punt A!
Want ge komt verdikke gewoon weer aan in Bornem city.

En toch, toch kijk ik er een beetje naar uit.
Eerst een aantal kilometers (een stuk of dertig) rondlopen als een lemming op weg naar een afgrond, dan zien dat er mensen neervallen en stoppen bij Duvel (meer hierover in een volgende paragraaf) en dan toch nog wat verder gaan.
Pijn verbijten, het vlees van uw voeten lopen en dan: halfweg.
Wat er dan door uw lijf gaat is moeilijk te beschrijven: alles doet pijn, de leden van het eerdergenoemde lijf hebben er echt geen zin meer in en dan moogt ge dezelfde afstand die ge al gedaan hebt nog eens doen.

Die halte halfweg is ook geen punt om terug te keren: ‘t is toch even ver…
‘t Is dan ook bij Palm te doen, alwaar er Rodenbach en Palmkes à volonté staan.
En die volonté, die is er bij Duvel ook.
Nu mag u gerust weten dat ik ene Duvelliefhebber ben. Niet alleen religieus gezien, maar zeker ook gastronomisch.
Koken met Duvel, slurpen aan den Duvel: het is me een waar genoegen.

En na dertig kilometer spreken we als het ware over het walhala van de Duveldrinker.
Tafels vol, tientallen meters lang.
En daar moogt ge dan niet van drinken.
Wantd at uw spieren dan verzuren.
Zeikers, of het nu na zestig of na zeventig kilometer is, verzuren doen ze toch.
Maar kom, als ik op karakter 100km kan lopen, kan ik ook wel op karakter die heerlijke Duvels laten staan.

100km op karakter.
Ik ben benieuwd.
We gaan er in elk geval voor, ondanks de mentale gezondheid die het wat laat afweten…
Want hier wil ik niet bij gaan zitten:

Walk Lazarus, Walk!

Standard

De grootste vernieuwing van Google Maps is ongetwijfeld het feit dat je de route nu ook als wandeling kan laten berekenen. Hans had het er al over en ik ontdekte het gisteren ook per toeval.
Wel cool.

Toen ik echter mijn woonwerkroute wou berekenen met de auto dan wel te voet (of met de fiets), viel ik toch even stijl achterover.

Met de auto:

Grotere kaart weergeven

En te voet:

Grotere kaart weergeven

Ik rij ‘s morgens echter een quasi rechte lijn…

Grotere kaart weergeven

De wereld is zot geworden, met het internet op kop!

Sensoa Sex Talk

Standard

Om half acht werd ik gisteren bij Sensoa verwacht.
Ik had me op aangeven van Michel en Pieter ingeschreven bij ilse.vandevelde@sensoa.be.
Sensoa, Vlaams service- en expertisecenter voor seksuele gezondheid en hiv, zocht namelijk seksueel actieve hetero jongvolwassenen voor een goede babbel.

De afgelopen jaren hebben ze bij sensoa altijd een duidelijk afgelijnde doelgroepen gehad (actieve homomannen, studenten middelbaar onderwijs,…) en nu was er plaats voor een minder homogene doelgroep: de heteroseksuele twintiger.
Jongvolwassenen dus, mensen tussen 18 en 30, die actief bezig zijn met hun en andermans/vrouws lichamelijke lusten.
Om een doelgroep te bereiken, moet er natuurlijk eerst onderzoek gedaan worden naar de core van het clubje.
Wie zijn ze, wat doen ze, waarom en hoe vaak en vooral: wat kan Sensoa doen om hen een betere seksuele gezondheid aan de hand te doen?

De twee onderzoeksters, Ilse en Katrien, doen voor hun onderzoek beroep op u, een ander en mezelf.
Ze zoeken 48 (acht-en-veertig!) mensen voor een zinnig en jongvolwassen gesprek over seksualiteit.
Ilse noteerde en Katrien modereerde en wij, wij vertelden honderduit.
Wij, dat was gisteren de verzamelnaam voor drie dames en ikzelf.
Actief in de onderbuik, hormonale bommen in topconditie.
Ik kan het me ingebeeld hebben, maar er hing elektriciteit in de lucht.

Spanning ook.
Logisch: seks is nog steeds een moeilijk bespreekbaar onderwerp.
Zeker met vreemden. Zeker zo technisch als gisteren.
En toch.
De deur werd hier en daar eerst op een klein kiertje gezet, maar na een kwartier vloeide het ene spontane verhaal na het andere over tafel. De situatie onder het tafelblad was snel bekoeld en het gesprek nam na de jongvolwassen en bijna puberale giechelstart een eerder volwassen houding aan.
Het ging dan ook over serieuze zaken: sleutelmomenten in de seksuele carrière van een jongvolwasse hetero.

De eerste keer, de laatste keer, de eerste keer met iemand anders, probleempjes, harde feiten, slappe feiten, gescheurde condooms die dan met een hormonenbom hersteld worden, onzekerheden en vieze ziektes.
Dat de theorie anders is dan de praktijk.
Dat de media seksualiteit in het belachelijke trekt.
Dat jongeren echt niet zitten te wachten op another live television show.
Ik bedoel maar: ik zit niet te wachten om op een doordeweekse avond op kanaal 2 2BE weer maar eens een tieten en piemel show te zien. En met mij ook minstens drie anderen.

Wat wij dan wel willen?
Realistische info.
Steun in onze onzekerheden.
Bevestiging dat er toch niets mis is met ons, ondanks ons volgens Flair lage en saaie libido.
Ik haal de statistieken misschien niet, maar ik weet wel dat mijn madame en ik goed bezig zijn.
Dat werd, niet letterlijk, gisteren bevestigd: het is in minstens nog enkele andere gevallen ook zo.

En goed bezig?
Ja meneer.
Sekssualiteit is een deel van het leven als eten en drinken en uitgaan.
Een fijne brunch van elf tot een uur of vijf in de namiddag is enorm fijn, maar om me daar elke dag aan te wagen: nee bedankt. Liever een lekkere boterham met kaas. Of met speculaaspasta.
Hetzelfde met uitgaan: gezellig op café, ik heb er altijd wel zin in. Maar om elke week een festival te doen met enorme uitspattingen: zot!

Seksualiteit is voor mezelf een onderdeel van een relatie.
En dat gaat verder dan WhamBhamBhamAah.
Intimiteit, vertrouwen, gezelligheid, openheid en goe gelachen.
En dat dat dan soms zonder kleren (nu ja) is, is mooi meegenomen.

Maar de hamvraag van de avond, Waar en hoe kan Sensoa helpen uw seksuele gezondheid te verbeteren?, bleef redelijk onbeantwoord.
Bij mijn sleutelmomenten had ik niet echt iemand nodig die raad en desnoods daad gaf. Of geeft.
Open communicatie zeg ik u, daar draait het om.
Als je iemand wel aan je lijf kan laten zitten, maar niet kan zeggen wat je nu wel of niet fijn vindt, dan is er iets mis. En dan moet er gepraat worden. Met twee.

De doelgroep was een ander katje dat gegeseld moest worden.
Want laat ons eerlijk zijn: het is niet eenvoudig om “dé jongvolwassen seksueel actieve hetero” te bereiken.
Mijn opmerking daaromtrent was dan ook zeer terecht.
Ik ken een heel aantal mensen die tot hun achtien naar school gingen (nog makkelijk te bereiken via school) en daarna gingen werken.
Vakmannen die ook voor en na hier en daar een klusje doen.
Of die gewoon zelfstandige in bijberoep zijn en zes dagen op zeven van zes tot elf in de weer zijn. Geen tijd voor vrouwenboekskes, educatieve sites of goedbedoelde foldertjes. Hoe worden die dan bereikt?

Ik weet het niet, maar Ilse en Katrien gaan daar zeker een oplossing voor bedenken.
(pers, radio, media in het algemeen,…)
Kort door de bocht: het was een fijne avond met een goed gesprek en een cinematicket erboven op.

En ze zoeken nog volk!
Vanavond in Gent en volgende dinsdag in Antwerpen (19:30, Kipdorpvest).
Inschrijven bij ilse.vandevelde@sensoa.be als ook u een actieve heteroseksuele twintiger bent.
Het zal u en uw seksleven alleen maar ten goede komen!
Al was het maar omdat u met het filmticket naar Sex and the City, the movie kan gaan kijken…

Publicatiedrang: Van blog naar twitter naar adocu

Standard

Toen ik een jaar of vier geleden met een weblog begon, vroegen mensen uit mijn omgeving waarom ik dat deed.

Omdat ik wil vertellen en schrijven en publiceren. En om mee te doen.

En of ik het niet onnoemelijk vervelend vond dat iedereen mijn verhalen kon lezen.

Nee gast, nee. Da’s toch super. Ik noem het publicatiedrang.

En zo gingen er enkele jaren voorbij.
De doelstellingen en bedoelingen van het bloggen werden al eens bijgesteld, de frequentie van posts fluctueerde  als de technologiebeurs tijdens de milleniumwissel en het aantal mensen dat niet begreep wat een blog nu eigenlijk is, daalde zienderogen.
Ik amuseer me nog altijd in mijn persoonlijke speeltuin, mocht u daaraan ook maar een seconde twijfelen.

Plots werd wat bijna duidelijk was, de publicatiedrang, weer iets ingewikkelder.
Ik stuurde mijn hele e-mailaddresboek een mialtje met de vraag of ze mijn twittervriendje wilden worden.
Weinig reactie “in den tijd”, maar heden ten dage is het een hype.

Dezelfde mensen die me vroeger de “Wat is nu het nut van een weblog?” vraag stelden, deden dat nu weer met Twitter.
Ik vind Twitter vooral gewoon plezant.
Vinger aan de pols bij mensen die ik wel interessant vind.
Een beetje de mensen leren kennen, dieper erop ingaan, chatten maar niet moeten toevoegen in IM.
Nuttig?
Nee, niet echt.
Wel plezant, sociaal (Twunch en al!) en hipcooltrendycatchy!

Sinds twee dagen, 27 mei 2008, is er naast het microbloggen van twitter (140 tekens) nu nanobloggging bij gekomen: Adocu. Vertel de wereld in één woord wat je doet.
Ik sprong mee op de kar, samen met Twittervriendjes, voegde iedereen toe in mijn Adocu-account en dacht toen: What the heck is this?!
Wat is in godsnaam (God, Allah, Jahwe: pick any) het nut van dit ding?

Nee meneer, ik ben niet overtuigd.
Stille dood en zotte bui schieten me door het hoofd.

Puclicatiedrang, maar niet tot in den treure…

Normandië

Standard

Uitslapen in de weekends is er tegenwoordig niet meer bij. De ene keer omdat er om negen uur al van Chiro moet gedaan worden, de andere keer omdat er een reis gemaakt moest worden. Normandië was het reisdoel, dichter bij elkaar komen was de bedoeling.
Beiden zijn gelukt, het tweede iets organischer dan het eerste.
Zo was er een beetje een probleem qua route: de weg naar Amiens is niet dezelfde als die naar Parijs. Stom van me natuurlijk. Gelukkig wist de copiloot er een deftige oplosing aan te geven. GPS? Nee dank u. Geef mij maar een wegenboek uit de jaren tachtig met een fijn vrouwtje om het ding voor te lezen. Dat ik er de stem van Kim Hollander dan niet bijkrijg, is niet zo heel erg. Dat we er dan uiteindelijk toch geraakten, ligt volledig aan de goede wegbeschrijving en dito interpretatie. Denkwerk en logische verbanden, jawel!

Na een eerste koffiepauze (de aires in Frankrijk nodigen gewoon uit om even halt te houden) gaf de auto aan dat ie oliedorst heeft. Tja, volgende parking olie gekocht, bijgekapt en gas gegeven. Welke olie? Motorolie. Ja, maar voor welk type auto. Een blauwe. En dus kregen we een bijpassend olie kleurtje… Het ding rijdt nog steeds, dus zo slecht zal het wel niet geweest zijn.
Daarna in een ruk door naar Honfleur.
Gezellig stadje, gezellig marktje en een gezellig restaurantje.

Het volledige zeebanket (oester inclusief) werd met een glas witte wijn doorgespoeld. Wanneer we na anderhalf uur weer buiten staan, schijnt de zon. Plots is het stadje nog gezelliger en zijn wij ook nog blijer gezind.
Alle foto’s (vanavond online) worden opnieuw genomen, helaas merkte ik gisteren dat de focus regelmatig verkeerd lag. Verdorie! Echt jammer en vervelend.

We zetten de autowandeling verder naar Etretat waar we om half zes toekomen. Dit klinkt laat maar! Leve het zomeruur! Wandelen over het keienstrand, klimmen naar de top van de clif, kruipen door de grot (hoe zot is da? Een grot uit de tijd van de oorlog en al…) en genieten van de zonsondergang. Wat moet er nog meer zijn?
Een spookstation wordt onze camping voor een nacht. De luchtmatras wordt hard geblazen in de auto, er worden boterhammetjes gesmuld en wanneer de zon volledig achter de horizon is verdwenen, verdwijnen ook wijn onder de wol. En die wol, die is nodig! Want Vriezepieter sluipt rond de auto (en houdt de andere spoken weg) en bijt bijna in onze neus. Een beetje regen maakt het geheel nog gezelliger en na een stevige en deugddoende nachtrust kan de zondag aangevat worden.

Zonnestralen maken na het ontbijt al snel plaats voor donkere wolken vol neerslag.
Fecamp wordt dan ook nogal nat beleefd. Ook hier zijn de restaurantjes lekker en niet te duur. De namiddagzuren bewijzen helaas dat er geen light room werd gebruikt: allebei mottig als een krab.

Cap Gris Nez en het Blanc broertje staan op het programma voor de namiddag, maar het weer slaat lichtjes om: van de regen in de sneeuwval.
Als we ter hoogte van Les Deux Caps passeren, ligt er rondom ons een laagje van 10 sneeuwse centimeters. Mooi, dat wel.
Het geeft geen veilig gevoel om in de vieze brij te rijden, maar stoppen is ook niet echt een optie: sleeën is enkel fijn als het gepland is…

Besluit van het weekend: Normandië is beestig schoon, lekker en gezellig.
Het smaakt in elk geval naar meer!

One day, i made a shocking decision

Standard

Wanneer ik op 30 november aankom in Kovalam, heb ik echt geen idee wat ik moet verwachten. Ik heb een vaag idee wat er in de school omgaat dankzij de website en de verhalen van Seppe.

De concrete werking is echter een groot zwart gat voor me. Gelukkig zijn er, zij het op een indische manier, afspraken gemaakt met Paul. Ik zal computerles geven aan leerlingen. Hoe ik dat invul moeten we nog bekijken. Achteraf gezien bleek dit een enorm goede basis te zijn om mee te starten.

Alles lijkt een beetje chaotisch, maar dat is ongeveer oor heel india het geval. Als ik op maandagochtend op school aankom, word ik door Paiul voorgesteld aan de kinderen als “the new computer teacher” . Het doet een beetje raar om als leraar bestempeld te worden.

De eerse dagen ga ik echter met enkele sociale werksters het dorp in om de situatie en de afkomst van de SISP-kinderen beter te kunnen plaatsen. Het is een enorme schok voor me. Een confrontatie met deze graad van armoede is me eigenlijk een stapje te ver.

Wanneer ik na een maand op school huisbezoeken doe met enkele leerkrachten, breekt m’n hart volledig. De band die er is gegroeid met de kinderen betrekt me volledig in hun situatie. Ik had mezelf voorgenomen om ergen foto’s te maken, maar zowel m’n diafragma als m’n keel zitten met een dikke krop.

Op school loopt alles echter enorm vlot, ik schtrik er zelf van. Na een week krijg ik Group B min of meer toegewezen en maken we samen een redelijke vooruitgang in het rijk van onze enige computer. We gaan van nul naar een min of meer deftig beginnersniveau gezien de situatie. Het is nu eenmaal niet niet evident om met zvn studentenaan een computer te werken…

De samenwrking en vriendschap met de rest van het personeel neemt ook elke dag toe. Het is enorm fijn om als onbekende zo snel in een groep te worden opgenomen. Vanaf dag  is iedereen bereid om te helpen en om vragen te beantwoorden. Ook de samenweking met de kinderen is schitterend.
Hoewel het bij tijden behelpen is om een deftige communicatie op te zetten, het ontbrak op geen enkel moment aan goede wil.

Nochthans is het geen sinecure om les te volgen in een taal die je niet meester bent en die niet je moedertaal is.

Ook buiten de lessen wordt er zonder problemen contact gelegd. De kinderen zijn oprecht gelukkig wanneer ik met hen meespeel of als ik me bij hen zt, al dan niet op de grond, tijdens het eten.

Het toppunt van vriendschap was voor mij echter de introductie tot internet met Geoge Sir. Hij is als een kind zo gelukkig wanneer we samen eene-mailaccount makn en ik hem toon dat er ook kranten in het Malayalam te vinden zijn op het world wide we.

De inzet en het enthousiasme van George zullen m altijd bijblijven. Of hij nu engelse les gaf aan Group B, tuition in de avonduren of cricket speelde op dinsdagnamiddag, hij gaf zich altijd volledig.

Het is dan ook niet zo gek dat hij vorig jaar de special care class oprichtte.

George is echter niet de meest bezielde zot van het geheel. Die eer gaat volledig naar Paul. Ondanks zijn halve eeuw leensrvaring, blijft hij met hart en ziel voor zijn geesteskind gaan. Wat twaalf jaar geleden begon als een soort vakantiebeleveing op eigen kosten, is nu verworden tot tot een zelfbedruipend project.

Het mooiste voorbeeld vind ik het nieuwe schoolgebouw dat volledig met middelen van gulle gevers uit de hele wereld wordt rechtgezet en in de loop van 2008 in gebruik wodrt genomen.

Ik ben eerlijk waar erg blij dat ik van SISP de kans heb gekregen om een maand lang hun leven te ervaren. Ik heb er enorm veel uit geleerd. Vooral dat ezieling en geloof in een droomproject essentieel zijn om het te laten rollen.

Dat iedereen en vinger kan uitstekn om een betere werld te verkrijgen en dat delen met hen die het minder goed hebben echt geen schande is.

Dat het wereldleed dat we zo gewoon zijn van op televisie, echt bestaat. Dat het wetn van leed erre van hetzelfde is als het zien en van dichtbij meemaken van datzelfde leed.

En dat het gerbuik van toiletpapier eigenlijk volledig ovebodig is. Waarvoor dank Werner!

houston, we have a situation

Standard

Aangezien mijn familie nogal internationaal is (chinees zusje, binnenkort Ethiopsch broertje, Wannes in india, een ouderpaar in Mexico) is het niet zo gek om gekke bedragen uit te geven aan telefoonkosten. En toch doen we dat. Om wat van elkaar te horen, om nog eens nederlands te spreken,…

Zonet kreeg ik telefoon van de ene helft van de ouders. ze zitten in mexico met hun gat in de spreekwoordelijke boter en vonden dat het na een week wel eens tijd was om iets te laten horen. Dat ze nieuws hadden. Dus ik, benieuwd en nieuwsgierig als een  vrouw bij tijd en wijlen, luisterde gespannen.

Dat mijn oudste zusje in het ziekenhuis ligt. Lisanne, schat van een zus en even zot als de rest van de familie (buiten mezelf dan, want ik, ik ben de normaalste mens van de wereld) had een turnaccidentje.
Ze maakte een salto en landde, niet zoals het hoort wegens compleet met zottigheid overgoten, met haar knie in haar oog. Het is eens iets anders, niet?

Resultaat: oogkas in frut vaneen, spierweefsel geklemd in de  daardoor ontstane barst en een oog waarmee gemakkelijkheidshalve eerder cricket dan tafeltennis mee gespeeld zou kunnen worden.

De jongedame is gisteren naar het operatiekwartier gereden, heeft zich laten inslapen en de wonderdokter heeft het accefietje hersteld. Nee, hij heeft eens heel lelijk naar dat spierweefsel gekeken en gezegd dat het maar gedaan moet zijn met  kamperen in een gebarsten oogkas,.
Want genezen is het nog niet, daar heeft de natuur natuurlijk weer wat meer tijd voor nodig.

Maar afgezien van dat slechte nieuws gaat het vlotjes in Mexico. Dat wist moeder in een halve minuut te vertellen. De andere tien minuten gingen over ziekenhuizen, beter in belgie dan in india en oogkassen met spierweefsel ertussen (klinkt een beetje als een croque cannibal…)

Qua situation valt het dus uiteindelijk wel mee, maar ik ben toch een beetje droevig want ik kan mijn oudste zusje geen verhaaltjes voorlezen en voor haar zorgen en naast haar ziekenbed zitten om haar te pesten. Want dat horen broers nu eenmaal te doen.

Gelukkig  is  de andere broer van de  juffrouw morgen thuis van de grote stad en kan hij de verantwoordelijkheden van  gezinsoudste waarnemen.  Hij kan dat hoor, want hij is een echte chiroleider zoals ze die alleen in Meer kweken…

Social Skills

Standard

Waar ik de voorbije week wat twijfelde aan de persoonlijke vaardigheden van mezelf, heb ik ook dat beeld moeten bijstellen. Wereldbeelden en zelfkennis: the times are a-changing…

De afgelopen twee maanden heb ik mezelf af en toe echt vervloekt. Waarom stap ik nu niet gewoon op die en die mensen af en waarom kan ik daar geen babbeltje mee doen? Waarom komt iedereen op reis altijd de meest waanzinige personen tegen en vind ik zelfs geen lamme straathond om kerstavond mee te vieren? Vakantielief en al, schoon, maar waarom wordt mijn kathedraal van een lichaam (vijftien kilo lichter, bruingebrand en ongeschoren) niet bestormd door elk oestrogeengedreven wezen?

Ik begon me echt al ongemakkelijk te voelen. Weg zelfbeeld, weg idee van “alleen reizen is vrienden maken”. Het leek me even allemaal teveel te worden om zo volledig alleen door het reizende leven te moeten gaan. Op de koop toe is mijn rugzak ook veel te groot en stop ik dat ding dus ook boordevol en is dat dus een bakbeest waarmee gesleurd moet worden. Een mens moet zich niet ongelukkig voelen in vergelijking met de miserie die ik de afgelopen maanden heb gezien, maar ik kwam toch in de buurt…

Tot ik van uit Varkala aan de de tocht naar het noorden begon.
Eerst de lokale bus op, samen met een stuk of honderd schoolkinderen. Lachen gieren brullen met de bengels, want die gekke blanke snul met zijn grote rugzak is echt wel een beetje belachelijk. Een praatje maken en van waar ben je en waar ga je naartoe en heb je een pen voor mij. Wat verder een andere bus, andere mensen maar ook hier overvol doch gelachen geblazen: Indiers zijn echt gekke mensen met gekke gewoonen en gekke capriolen.

Daarna de boot van Allepy tot in Kottayam. Een veerboot die dienst doet als bus op de backwaters. Een schijntje voor uren verier en schoon beelden en al. Als ik van de boot stap, staan er twee franse toeristen, die zaten ook op de boot maar dan van voor en ik van achter, te onderhandelen met een rikshawdriver. Zij willen naar het busstation en dan naar Cochin. Ha, zeg ik, ik ook.
Plots staat er ook een taxi die we aan halve prijs kunnen hebben tot in Cochin. 200 rupees per persoon, dus da’s geen geld voor bijna 100 kilometer airco-snel-reizen.

Gezellig koppel uit Parijs en toevallig wonen ze in de buurt waar ik enkele maanden geleden met Bea was. Dolle boel als het ware. Ik probeer zelfs een mondje frans te praten wat best wel meevalt. Maar toch is het gek: twee maanden in het engels denken en praten en dan plots nog wat frans ertussen. Daar mijn hypoyhalamus mijn talenknobbel heeft buitengesmeten om zelf meer groeiruimt te hebben, kan je je voorstellen dat het echt een breinbreker was.
Zij hebben een hotel geboekt, maar ik neem de ferry naar het toeristischere schiereiland Fort Cochin.

Lang leve de tropische nachten die tegen een uur of zes heel hun duistere macht tonen. Het is dan ook bijna op de tast en met horten en stoten dat ik de steiger vind. Gelukkig loop ik een duitse vader met zijn twee dochters tegen het lijf. Zij hebben ook geen idee waar te zoeken, maar wel een vaag vermoeden. Een klein lichtje in de duisternis dus, beter dan een donker hol om in te dabben, denk ik dan. Babbeltje en hop, de boot op.

Aan de andere kant er weer af en het plan was simpel: riksha driver zoeken, hotels laten bellen en een kamer laten regelen voor 200 rupee.
Schoon plan, maar da’s dan buiten India gerekend. Geen enkele riksha, zelfs geen enkele ziel op straat. Buiten dan de drie duitsers, Wannes en een koppel andere blanken. Of zij een plan hebben. Nope, maar dat we misschien wel nederlands kunnen spreken en samen een slaapplaats zoeken. Vet!

Toffe mensen, hebben al veel gereisd, maar dit hebben ze precies nog niet meegemaak: alles lijkt volzet. Tot we worden aangesproken door een gewiekste Indier: twee kamers, 650 rupee. En proper! En in’t centrum! En goedkoop!
Beestig plan en een echt goede kamer.

We gaan samen iets eten, babbelen een kot in de nacht en zien elkaar de volgende dag weer. Ook een koppel engelsen in ons huis en dat wordt een fijne avond: Kingfishers for all! Vandaag met drie de backwatervillages gezien en samen heerlijke pizza gaan eten.
Morgen gaan ze weg, naar Goa.
Ik zaterdag naar Munnar, kamperen en olifantje rijden en de zot uithangen.

Maar de clue van het verhaal: mijn sociale vaardigheden zijn best wel in orde. Alleen die oestrogeen gedreven beestjes dienen nog wat afgericht te worden…

Overseas

Standard

Vrijdagavond, half acht.
Ik sta, samen met Paul en zeven dansrs van SISP, te wachten op de taxi. Wachten op de taxi, maar ondertussen gebeurt er zoveel meer dan wachten!

Babbelen en zwanzen en dollen enlachen.
Het is in zijn gheel niet vervelend eigenlijk, dat wachten.
Als een van de dansers plots opmerkt dat mijn ogen zo gek zijn, begrijp ik er geen snars van. Gelukkig valt mijn paisa net op tijd: mijn iris en pupil zijn verschillend van kleur. En dat heeft de brave jongen nog nooit gezien!

Het moet voor hem een beetje geweest zijn als toen ik de eerste keer met mijn zwarte buurjongen in de zandbak speelde: geke ervaring!

Om kwart voor acht is de taxi er en kunnen we naar de Trivandrum Golf Club voor een avondje uit met de mnsen uit overzeese gebieden die nu hier in de buurt wonen. Veelal mensen uit het Verenigd Koninkrijk, maar ook enkele Nederlanders en een Belg.
Op zich wel fijne mensen en ik verveel me dan ok geen seconde bij hen.

Lekker eten, een pintje en een klapke doen. Dat is nu eens echt lang geleden seh.

De jongens va de dansgroep zijn echter een beetje moe, zo lijkt het wel.
Het vuur van kerstdag is er niet, maar toch draaien ze nummer na nummer de ziel uit hun lijf. Het is echt zotjes hoe die gasten filmdanskes doen.
Om een uur of elf rijdt onze taxi naar huis.

Een betje op tijd het bed in is dan ok geen overbodige luxe.
Ik heb een hoestje gevangen in m’n kathedraal en dat speelt me wel parten. En aangezien ik een tweedaagse uitstap naar Kanyakumari wil maken, kan ik dat maar beter uitgerust doen…

Kerstmis met de tenen in het zand

Standard

Voor allen die van goede wil zijn: en vrolijk en vredevol kerstfeest!
In christelijk Kovalam wordt het enorm hard gevierd, in toeristisch Kovalam nog net ietsje meer. Zotte bedoening eigenlijk, kerstmis. Een relaas.

Waar kerstavond een lichte sisser was, was 25 december een schot in de roos.
24 december alleen doorbrengen heeft iets, maar verschilt niet zoveel van andere dagen alleen doorbrengen.
Lekker eten kan in elk restaurant, maar in Spice Garden kan het ook nog eens zonder vervelende strandverkopers. Het ligt namelijk aan de achterkant van de strandrestaurants. Volgens de obers zou het een geweldig feest moeten worden zonder sluitingsuur, veel knappe vrouwen en een geen alcoholverbod. Dat belooft dus een braspartij tot het ochtendgloren en spek voor mijn bek.

Het eten is geweldig, net als de vorige keer. Maar ook het publiek is als vorige keer: zeven mensen buiten mezelf. Geen groot feest dus.
Een hoopje engelse dames doen hun duit in het zakje, maar meer dan een halve rupee is dat ook niet.
Ik merk van mezelf ook dat een geforceerde sfeer erger is dan geen sfeer. Jakkes.
Het is feest als het feest is, niet omdat het toevallig kerstavond is. Deze mensen denken daar precies anders over. Een kleine babbel over India geeft me een afkeer van hen:

Armoede? Hier? Niet overdrijven eh. Je vindt in elke stad toch bedelaars? Ik denk dat je het allemaal wat overdrijft. Die mensen hier hebben gewoon geen behoefte aan luxe zoals wij.

Tja, als je zo tegen de dingen aankijkt dan is er inderdaad weinig armoede.
Om elf uur is het restaurant helaas helemaal leeg. Ook elders is er niet zoveel sfeer. Gek, want het was nochthans sterk aangekondigt.

Kerstdag is echter een heel ander koekje. Plumcake.
Om elf uur worden we bij Justin thuis verwacht voor een kerstmaal.
Paul, Naimsha, Lenny en Jana zijn ook uitgenodigd. Sfeer en plezant, maar anders. Anders is echt wel het minste dat ik kan zeggen.
De gasten zitten en drinken (zelfgemaakte wijn, super goed!) en eten, maar de gastheer en zijn vrouw kijken toe. Het voelt redelijk gek.
Ook het feit dat het zweet over m’n rug loopt op kerstmis is een gekke gewaarwording.

Nog gekker wordt het als ik om drie uur even ga zwemmen in de zee.
Het is verdikke kerstmis! Ik ben ingesteld op zitten in een gezllige huiskamer met fijn volk en plezante gesprekken! Maar nee, zwemmen, duikelen in de golven en lezen met de tenen en de buik in het zand: het is eens wat anders!

Als de avond valt, rijden we met de bus van SISP (nog niet met de nieuwe) naar het volgende strand. Aan restaurant 3rd Rock wordt er een optreden van SISP Dance verwacht. We krijgen een plaatsje op de eerste rij en met de tenen in het zand genieten we van elk moment.

Paul kondigt het programma aan en geeft wat uitleg over SISP, de projecten, microkredieten, schoolwerking, tuition, social work en vertelt in het kort de geschiedenis.
Ik besef nog niet half hoe groot de impact van Paul en Werner hier de afgelopen tien jaar is geweest.
Wat zij hebben klaargekregen is echt lovenswaardig.

Als de jongens en meisjes beginnen dansen gaat het spreekwoordelijke dak van het strand. Ik geniet met volle teugen. Dat deze kinderen de kans krijgen om gratis dansles te krijgen en hun ding te doen voor publiek, maakt zowat iedereen gelukkig.
Het geluk straalt dan ook van hun gezicht.
Ook Paul en Werner zien er gelukkig uit.
Het moet ook wel een super goed gevoel geven als je merkt dat het helpen van straatkinderen uit de allerarmste lagen van de wereld zoveel geluk kan teweegbrengen.

Paul en Werner, me dunkt dat jullie verdomme goed slagen in jullie opzet!
Ook langs deze weg een dikke dikke proficiat!

De sfeer en omgeving ademen gewoon kerstmis: vrede, vriendschap, liefde.
Ik, ik word daar gelukkig van.

Driemaal is scheepsrecht

Standard

Binnen de week op twee verschillende bruiloften aanwezig zijn, het is me van het goede bijna teveel. Niet dat ik er niet van heb genoten, maar als mensen dan dingen zeggen als “driemaal is scheepsrecht” en “de volgende zijde zelf”, dan is het toch een beetje groen dat er wordt gelachen. Not!

Het huwelijk gisteren was lichtjes anders dan het huwelijk van vorige week.
Vorige week was er sprake van liefde, nu was het eerder geregeld tussen de families. De exacte details wil ik graag in intiemere kring uitleggen, want wie schrijft die blijft…
Het gaat ook om een andere en lagere kaste. Hoger dan het brahmanenhuwelijk van vorige week kon niet, maar toch.

De drie dagen werden nu vervangen door drie kwartier:

  • 10.15: aankomst aan het auditorium voor plechtigheid en eetfestijn
  • 10.18: begin plechtigheid
  • 10.28: einde plechtigheid
  • 10.30: start eten
  • 10.55: of ik met de eerste of de tweede bus mee terug rijd

In de namiddag dan maar terug naar school gegaan en wat met de gasten en het fototoestel gedold. Indische mensen zijn zot op foto’s, laat dat duidelijk zijn!

Het diner wordt gegeten op de receptie van het huwelijksfeest, mdden in onze tuin. Iedereen krijgt en wegwerpbord en dito beker en mag aanvangen met schransen. Lekker en gezellig.

Helaas wordt wegwerpbord hier wel heel lettelijk genomen: alle rommel en afval gaat gewoon over de muur, in de eigen tuin. Het is er momenteel een stort dat het geen naam heeft.
Logisch ook: er is geen echte huisvuilophaling, dus gaat alles over de reling, in het vuur of in de zee… Echt jammer, want op elk mooi plekje ligt het vol met rommel..

Huwelijk

Standard

Maandag en dinsdag komen en gaan als gewone schooldagen.
Group B begint zich redelijk thuis te voelen in Windows en Paint, maar Word blijft toch wat moeilijk.
Sporten bij 32 graden op dinsdag doet me de das om. Niet aleen snap ik nog steeds niets van cricket, ik ben ‘s avonds ook doodop.
Inpakken voor het huwelijk van dokter Ravikrishna wordt uitgested tot woensdagochtend.

Hoewel, inpakken? Wat heeft een man nu nodig voor drie dagen Bangalore? Propere  slipkes en een tandenborstel.
En de fototas, but that goes without saying.
De bus naar Thiruvanantapuram en daar de trein van 12.55u naar Bangalore. De coupeegenoot is al eens in Belgie geweest en weet zelfs dat er een Atomium staat. Fijn zo!
Tegen 18u leg ik mezelf te slapen en slaap de volle twaalf uur zodat ik netjes op tijd wakker ben om de trein te verlaten om 07.00u stopt. De indische spoorwegen, ze rijden mooi op tijd. Al duurt een ritje vaak enorm lang.
De terugrit zal iets minder lang duren: voor iets meer rupees kan ik een vliegtuigzitje krijgen: slechts anderhalf uur. Die keuze was dus snel gemaakt.

Als ik om elf uur in de ceremoniezaal binnenkom, is er al vanalles aan de gang. Traditionele voorbereidingen, maaltijden, geschenken voor alle vrouwen aanwezig, offergaven,…
En alles wordt netjes vastgelegd op film.
Ook ik krijg ontbijt e wat later lunch, netjes op bananenbladeren zoals ik dat het liefste heb 🙂

Nu moet ik wachten tot half zes voor het eerste deel van het echte feest, de rest volgt morgen. Redelijk zot alemaal.

En wat nog meer: volgende week nog trouw! De broer van Kalla, de huisbazin, gaat zich in de echt verbinden en daar zijn ook alle belgem uitgenodigd.
Zotte sfeer hier, zijt maar  gerust!