Trouwfeest

Standard

In de aanloop naar dat van onszelf, worden we tegenwoordig al eens uitgenodigd voor een trouwfeest.
Niet dat het ene aan het andere gelinkt is (‘t is niet omdat je gaat trouwen dat je naar trouwfeesten kan gaan) maar het is wel fijn meegenomen.
Er wordt, naar eigen bescheiden mening, tegenwoordig meer getrouwd dan een jaar of tien geleden.
Of is dat vooral in onze eigen vriendenkring, nu iedereen daar naar tram drie neigt?

Zo’n trouwfeest, dat kan op verschillende manieren worden ingevuld.
Als ik terugkijk naar wat er in mijn vierde levensjaar gebruikelijk was toen al mijn ouders trouwden, dan zie ik ook daar een (r)evolutie. Geen mamies en papies die het voor het zeggen hebben, maar trouwlustigen die een dag invullen zoals zij dat graag willen. Met lekker eten, een feest en vaak een fuif erbij. Vaak niet gericht op de 50-plussers van de familie, maar op zichzelf en de naaste vrienden.
Een diner of een aparte bijeenkomst in beperkte kring, dat is dan weer wel voor de oma’s en opa’s.

Wat ik de afgelopen weken zag en hoorde, deed me veel deugd.
Allemaal feesten die a) plezant zijn en b) waar bruid en bruidegom zich te pletter amuseren.
Schi-tte-rend.

Want dat gaan wij ook proberen waar te maken.
Een dag waar zowel mijn toekomstige vrouw als ik met veel plezier naar kunnen terugkijken.
Een dag vol geluk, lekker eten en een spetterend feest.
Met alle mensen die ons zeer nauw aan het hart liggen.
En met een camping. Omdat kamperen plezant is.

Kaarstmis

Standard

Volgend weekend is’t kerstmis vertelt men mij.
Awel, ik ga goe gaan gaan eten (x9) bij de verschillende ouders, schoonouders, grootouders en schongrootouders.
Maar verder: ik heb het mooiste kerstmoment al gehad.

Vorige zondag.
Mijn lief en ik, wij deden een klein feestje op ons eigen.
Met lekker eten (boterhammen met kip curry en croque monsieurs), gezellige muziek en fijne cadeautjes.
Vooral: samen met twee alleen gezellig warm binnen.

Cadeautjes?
Check.
Het gekke? Dat we eigenlijk voor mekaar hetzelfde kochten.
Ik had mijn lief een abonnement op het betere boekske gedaan, zij had voor mij een abonnement op wat quality time.

Quality time?
Nope, geen kinky dingen.
Wel een vrijdagse en zaterdag/zondagse editie van het betere dagblad.

Zodat we samen meer aan’t weekend gaan hebben in 2011.
Kwestie van de rem op te trekken.
Gedaan met tig-en-twintig dingen per week te willen doen.
Weg met rushen, weg met haast.

Spoed was zelden een goede bondgenoot, in 2011 krijgt die volledig de rode kaart.
Wij laten de dodemansknop stof bergaren.
Nah.

Zee

Standard

Vier dagen Nieuwpoort, vier dagen misses en ik, vier dagen van niks en alles.
Het was super.
Ik weet dat dit niet de laatste keer was dat ik daar op weekend ben geweest.

Vier dagen alleen fijne dingen: lezen, niksdoen, lekker eten en drinken, wandelen, sauna, filmke (Dirty Mind van Wim Helsen: aanrader!) en pinten pakken.
En knt dingen en dinges.

Goe zenne.

hoogtepunten 2008

Standard

Januari

  • Einde van de eerste kwarteeuw van m’n leven
  • Terugkeer uit India
  • Familiale verwelkoming

Februari

  • Chirocantus met zowel een kater als een lief tot gevolg
  • Heerlijk eten met de maten (merci Dirk!)
  • Een nieuwe voiture van’t werk
  • opnieuw beginnen werken
  • Elias komt aan in België
    Foto’s!

Maart

  • Opdracht bij Vodafone in Nederland.
    Elke dag naar Maastricht tussen zes en zeven des ochtends…
  • Oogontsteking

April

  • Chiroweekend!
    Man zo goed.
  • Weekendje naar Normandië met de misses.
    Foto’s!

Mei

Juni

  • Werchter!

Juli

  • Twee dagen Sunparks bij de familie van de misses
  • Elf dagen Chirokamp
    Man zo goed.
  • Elf dagen Chirokmp zonder de misses.
    Elf dagen is enorm lang
  • Storm op kamp.
    Geen gewonden en geen ernstige voorvallen.
    Wel een goede tet voor de nieuwe hoofdleider!
    Goed gedaan Koen!

Augustus

  • De misses op kamp.
    Tien dagen zijn enorm lang.
  • Falen deed nog nooit zo pijn als tijdens de dodentocht.
    En credo’s als “goed geprobeerd” en “meedoen is belangrijker dan winnen”: f*k da.
    Falen is falen.
  • Een halve maand bokken wegens falen bij de dodentocht.

September

Oktober

  • Babbel met Bart De Waele van netlash.
    Verhelderend.
  • De economie die volledig op de bek gaat.
    De schrik ligt me nog niet echt aan het hart.

November

  • motorijles
    En hoe!
  • Een beetje de nerd uithangen door een usbstick te laten booten met Ubuntu.
    Maar het werkt wel!
  • Twitter als gewone posts displayen lijkt niet zo’n goed idee.
    Boskabout heeft in elk geval (terechte) commentaar.
    Opgelost na een stuk of zeven tweets.
  • Dublin!
    Foto’s!

December

  • Babbel bij Microsoft
  • Nerdy
  • Ziek
  • Oudjaar

Kyoto Christmas

Standard

Een zachte bries
staalblauwe lucht
vogel erin.

Vogel er voorbij
het mooie moment ook.
Dat was gisteren, en vandaag nog een keer.
Of twee.

Maar hey!
Blauwe lucht.
Zachte bries.
Aangename temperatuur.

Is het de aarde die opwarmt
Of ben ik het gewoon?

speciaal voor de feestdagen

Standard

Mijn hoed die heeft drie deuken,
drie deuken heeft mijn hoed.
En had die hoed geen drie deuken,
dan was hij mijn hoed niet meer.

Een man draagt een hoed.
Een cadeau een strik.

Ik ben tijdens de feestdagen een cadeau met een hoed.
En lichtjes zot in de kop.

If you’re 555 I’m 666

Standard

Omvergeblazen.
Loeihard.
Strak.
Vette show.

Ondanks het feit dat we twee nummertjes van Children of Bodom misten wegens moeilijk binnen te geraken en we egens in de nok mochten gaan zitten, was het echt wel een stevige avond.

De kinderen van Bodom speelden iets langer dan eerst gepland en Slipknot begon iets vroeger.

Van waar we zaten, in de nok en recht voor het podium hadden we een perfect zicht op het geheel: zowel het volledige podium als de dansende meute.
Vooral fijn was dat we de volledige show echt goed konden zien.
Negen groepsleden: drie drumstellen, wat gitaristen, een bassist, een toetsenist en een plaatjesdraaier vormden het ensemble rond de zanger.

Gemaskerd als steeds, maar ook een nieuwe dimensie van drummen: met en basebalbat! Op een biervat.
EN nog: het “gewone” drumstel ging plots de lucht in!
En kantelde dan naar voren, deed een rondedans en ging dan terug.
En Joey drumde lustig verder!

Echt.
Genoten.

Inside my shell I wait and bleed

Standard

In 1999 kocht ik het eerste schijfje van Slipknot, toen angstaanjagend hard.
Vandaag komen de heren in duister gezelschap naar Vlaanderen.
De Lotto arena zal het strijdtoneel zijn, ik één van de vele toeschouwers.

Ik verwacht echt een dijk van een show.
Want eerlijk is eerlijk: het is en blijft een grote gimmick van zichzelf.
Mannen met maskers die het podiumbeest letterlijk en figuurlijk los laten zijn één ding, bijna tien jaar datzelfde scenario volhouden is nog iets anders.

Valse noot van de avond: Machine Head die afzeggen.
Erg jammer, want die had ik graag gezien.
Ook graag gezien.
Gelukkige krijgen we nog een kans in april, met hun optreden in het voorprogramma van Metallica.

Maar vandaag dus Children of Bodom en Slipknot.

En speciaal voor jou mama, een voorproefje:
Slipknot

Children of Bodom

Blog van de week op nieuws.be

Standard

Ik kreeg op 1 september volgende mailtje van de communitymanager van nieuws.be:

Hallo Wannes ,

Zoals je misschien weet hebben we een nieuw wekelijks item: “de blogger van de week”.

Zoals je wellicht wel weet, zijn er reeds vele tientallen blogs op Nieuws.be verzameld. Elke week wil de redactie (op de community- en blogs-pagina) één blogger in de kijker zetten. Binnenkort willen wij graag jouw blog extra aandacht geven en jij als auteur aan onze lezers voorstellen.

Graag willen we je daarom vragen onderstaand vragenlijstje in te vullen (de antwoorden hoeven niet lang te zijn) en ons te retourneren. Vragen die je liever niet beantwoordt om privacy-redenen, mag je gewoon blanco laten. Zou je ons, samen met je antwoorden, ook een (liggende) foto van jezelf willen meesturen? Dit hoeft geen portret te zijn, elke foto is welkom.

Alvast bedankt!

En deze week ben ik dus blogger van de week.
Tof.
En als blogger van de week ben ik een weekje offline.
4t zuiden van Frankrijk, alstubelift!

Vragenlijst met de originele antwoorden:

Wie of wat is Wannes?

Wannes is de man achter wann.es/ Komende uit het gezegende jaar 1983 en gaande naar de oneindigheid.
Doodgewoon, doodleuk en doodserieus met een korrel zout.
Trots op het wonen in de stad, trots op het hebben van een website, twitteraccount en gsm.
Vooral eigenzinnig en zich niet te veel van andere meningen aantrekkend door het leven gaande niet onknappe jongeman.
Nog iets?
Oh, best wel een groot ego, dat ook nog.

Waarom heet je blog zo?

Mijn blog heet eigenlijk wann.es.
De uitleg kwam pas na het vinden van de url: het is gewoon cool om naam en suffix te laten samensmelten. Kijk naar del.icio.us. Om er toch een deftige uitleg voor te bedenken kroop ik eventjes diep in de pen en kwam er volgende quote uit:

Omdat wann.es verder gaat, ook na de punt.
(because wann.es goes on, even after a full stop)

Hoe lang blog je al? (Enig idee hoeveel posts?)

Ik ben beginnen bloggen nog voor ik eigenlijk wist hoe het echt werkte.
Ik had een website gemaakt (2004?) om mezelf een expressieve uitlaatklep te geven (http://web.archive.org/web/20041010003613/wannes.deloore.be/logaugustus04.htm). Deze werd telkens via dreamweaver geüpdated en was niet echtdynamisch. Maak daar echt niet van.
Daarna ben ik overgeschakeld op blogger/blogspot, maar die site is ondertussen verdwenen (enkel nog een aaneenschakeling van tekst) en ikzelf ben sinds eind 2006 de trotse bezitter van een échte wordpress en een eigen domein.
Het aantal posts tel ik niet en vind ik ook niet zo heel belangrijk.
Als ik tijd en zin heb, schrijf ik. Anders niet.

Waarover schrijf je?

Life, the universe and everything.
Echt, alles.
Vooral over mezelf en mijn kleine bubble op deze planeet, maar ook wat ik tegenkom op het web.

Waarom schrijf je?

Om mezelf beter te voelen.
Mentaal gezond, bedoel ik dan.
Tijdens het leven van alledag valt die mentale gezondheid nogal mee, maar toen ik afgelopen jaar enkele maanden door India trok was het schrijven echt een therapie.

Lees je veel andere blogs en welke?

Ik heb één blog dat ik bijna dagelijks bezoek.
http://blog.zog.org is één van de eerste blogs die ik volg en dat gebeurt nog steeds. Michel is nu eenmaal een blogpionier in Vlaanderen.
Verder zitten er iets van een 250 rssfeeds in mijn reader.
Soms ga ik er volledig door, maar meestal blijft het bij scannen en hier en daar eens echt lezen.

Heb je een favoriete website?

Ik had vroeger vrtnieuws.net als favoriet, maar sinds hun verandering naar deredactie moet ik er nog weinig van hebben.
Om te surfen vertrek ik meestal vanuit de feedreader of bij google.

Op welke website zou je graag eens gelinkt worden?

Ik denk dat de dag dat ik bij digg verschijn, er toch een feestje wordt gegeven.

Welke blogpost had het meest succes?

Geen idee.
De meeste commotie kwam er na een post rond de gemeenteraadsverkiezingen.
Heel het dorp wist dat ik tegen het nieuwe beleid was én dat ik openlijk de aftredende burgervader had geschoffeerd. Enkele zeer persoonlijke vetes waren het resultaat.
Achteraf is alles wel uitgepraat, maar het heeft me wel doen opletten bij wat ik schrijf.

Wat vond je zelf je slechtste blogpost?

Die van morgen.

Wat is de coolste reactie die je al kreeg?

Van mijn zusje die dolgelukkig was dat ik over haar herexamen van frans had geschreven en dat ik zo trots was dat ze geslaagd was.
Vooral het feit dat ze mijn blog leest deed me wel plezier.

Weten je vrienden, ouders, familie dat je blogt en zo ja, wat zeggen ze ervan? Zo nee, waarom niet?

Mensen uit mijn omgeving weten het en mijn moeder vindt het geweldig om mijn leven op deze manier wat te volgen.
Verder zijn er nog enkele familieleden die het volgen en een handjevol vrienden.
Mijn verhalen uit India zijn sowieso het interessants om lezen, dus daar kwamen ook meer bezoekers op af.

Heb je soms last van censuur of zelfcensuur? Zo ja, hoe ga je daar mee om?

Tuurlijk.
Zeker na het incident met de gemeenteraadsverkiezingen van 2006. Sindsdien denk ik af en toe wel na voor ik iets schrijf.
Vooral omdat het thuisfront er op wordt aangesproken. Zelf kan het me eigenlijk niet zo gek veel schelen dat er mensen zijn met een andere mening, maar mijn ouders krijgen wel de dorpse roddelpers over zich.
En dat vind ik een goede reden om niet altijd voluit te gaan.

Heb je al willen stoppen met bloggen en zo ja waarom?

Meestal groeit die zin tot stoppen organisch: weinig tijd, weinig inspiratie en per ongeluk weinig achter de pc.
Maar echt bewust stoppen: nee dank u.

Welke vraag zou je graag eens krijgen?

Q: “Wil je die D300 met bijhorende lenzen eens gaan uittesten in zuid-oost Azië en Zuid-Amerika?”
A: “Ja” (let vooral op het onbestaande moment van nadenken tussen Q en A).

Hoeveel bezoekers heeft je blog?

Augustus was goed voor 1505 unieke bezoekers, de maanden die ik in India verbleef zorgden voor iets van een 2300 per maand.
Voorheen ging het per maand zelden boven de driehonderd.
Maar dan komt de vraag: is dat belangrijk?
Ik denk van niet. Toch niet op een persoonlijk blog.
Wel dan?

Nieuws.be

Standard

Voor vanavond zijn we uitgenodigd bij nieuws.be.
Fijn hoor, launch parties.

Ik ben vooral benieuwd eigenlijk naar wat ze ons gaan vertellen: dat ze life gaan? Dat het aanmeld en inschrijfgedoe werkt? En wat er nog gaat gebeuren?

Ik weet het niet.
Ik hoop dat alles straks duidelijk wordt.

En er moet ook even professioneeladvies gewonnen worden.
Fijn hoor, na de uren toch professioneel bezig zijn.

Als er maar lekkere hapjes en drankjes zijn.
Nah!

Dodentocht

Standard

Vanavond omstreeks negen uur begint de langste wandeling van het jaar.
100 km wandelen in 24u, het is een beetje een zottekesspel.
(Je kan me volgen op de site van de Dodentocht, ik ben nummer 6065)
Belachelijk ook: ge wandelt 100km van punt A naar…punt A!
Want ge komt verdikke gewoon weer aan in Bornem city.

En toch, toch kijk ik er een beetje naar uit.
Eerst een aantal kilometers (een stuk of dertig) rondlopen als een lemming op weg naar een afgrond, dan zien dat er mensen neervallen en stoppen bij Duvel (meer hierover in een volgende paragraaf) en dan toch nog wat verder gaan.
Pijn verbijten, het vlees van uw voeten lopen en dan: halfweg.
Wat er dan door uw lijf gaat is moeilijk te beschrijven: alles doet pijn, de leden van het eerdergenoemde lijf hebben er echt geen zin meer in en dan moogt ge dezelfde afstand die ge al gedaan hebt nog eens doen.

Die halte halfweg is ook geen punt om terug te keren: ‘t is toch even ver…
‘t Is dan ook bij Palm te doen, alwaar er Rodenbach en Palmkes à volonté staan.
En die volonté, die is er bij Duvel ook.
Nu mag u gerust weten dat ik ene Duvelliefhebber ben. Niet alleen religieus gezien, maar zeker ook gastronomisch.
Koken met Duvel, slurpen aan den Duvel: het is me een waar genoegen.

En na dertig kilometer spreken we als het ware over het walhala van de Duveldrinker.
Tafels vol, tientallen meters lang.
En daar moogt ge dan niet van drinken.
Wantd at uw spieren dan verzuren.
Zeikers, of het nu na zestig of na zeventig kilometer is, verzuren doen ze toch.
Maar kom, als ik op karakter 100km kan lopen, kan ik ook wel op karakter die heerlijke Duvels laten staan.

100km op karakter.
Ik ben benieuwd.
We gaan er in elk geval voor, ondanks de mentale gezondheid die het wat laat afweten…
Want hier wil ik niet bij gaan zitten: