Op donderdag 12 maart, intussen exact een maand en een eeuwigheid geleden, reed ik iets na de middag naar huis om daar verder te werken.
De kinderen moesten van school gehaald worden en de grootmoeder die dat dat voor haar rekening zou nemen, was plots ziek.
Niemand echt ongerust.
Nog snel een foto voor het krantenartikel van de Retro Game Day die zaterdag (14 maart 2020) zou plaatsvinden, wat telefoontjes doen en kinderen halen.
‘s Avonds werd aangekondigd dat de scholen op maandag 16 maart alleen opvang zouden voorzien, horeca zou sluiten en het was voor echt.
Blijft in uw kot, zei Maggy.
Toen kon niemand denken wat dat dat zou betekenen.
Op maandag werden de kinderen opgevangen door hun jonge grootouders (nog lang niet op pensioen, in elk geval) en die avond besloten we dat we het vanaf dan wel zelf zouden doen.
Alles zelf, wel te verstaan.
Wij gingen in ons kot blijven.
Er werden afspraken gemaakt met de werkgevers en de collega’s, wij maakten een planning op en mentaal gerustgesteld gingen we slapen.
Klaar voor de wereld in ons kot.
Ik schets even de context, voor de volledigheid.
Wij, wij zijn een gezin.
Vijf koppen, waarvan 2 boven de 30 en 3 onder de 6.
Twee dertigers, die bijna voltijds werken maar hier en daar wat flexitijd kopen met beschikbare stelsels.
2 kleuters en een peuter, drie dames met een eigen willetje, een eigen gevoel voor humor en fomo’s van het eerste uur. Willen niks missen, blijven net als hun ouders liefst tot laatste hangen en gaan ook dan altijd met tegenzin naar huis.
Huismussen die zich heel snel ergens thuis kunnen voelen. Die opleven bij veel volk, die shows geven en die houden van gezelligheid.
Van wie ze dat hebben? Geen idee…
Wij hebben een kelder. Met schabben (schappen?) en pakken melk en pasta en tomatensaus. Chips en wijn en bier.
Alle ingrediënten om extra volk aan tafel te kunnen zetten en een spontaan feestje te voeden.
Omdat wij zo zijn.
Wij hebben al tien jaar een voorraad.
En ook nu. We hadden net inkopen gedaan, dus hamsteren en wc-papier opstapelen zit er bij ons niet in. Wij kopen gewoon altijd in’t groot. Wat bijvoorbeeld ook maakt dat we de afgelopen maand maar één keer per week in een winkel moeten komen.
En wij kijken uit om jou op ons terras te zien zitten van de zomer!
We gingen er bij onze initiële planning van uit dat we “ons werk” zouden doen, maar dan van thuis uit. En ons werk, dat is voor mij flexibeler in te delen dan voor mijn vrouw.
Ik nam dan ook de vroege shift voor mijn rekening, zorgde het tweede deel van de voormiddag en het begin van de middag voor de kinderen en gaf eten waar nodig. Kort na de middag doet de jongste een dutje en zorgen het duo iPads voor entertainment voor de twee kleuters. Wanneer het dutje eindigt, eindigt ook de eerste shift van mijn vrouw. Zij pikt dan ‘s avonds haar werkkarretje weer aan voor een rondje administratie.
Concreet: Wannes: 6u-9u30, 12u30-17u, 2Ou tot klaar als het nodig is. Charlotte: 9u30 – 15u en van 20u tot klaar.
Wat na drie weken het zwaarste woog: de werkdag die blijft duren. Werken, zorgen, werken, zorgen, werken, slapen, werken, zorgen, werken, zorgen, werken, slapen,… Geen moment rust, geen moment voor jezelf.
Dat had ik anders ingeschat…
Zoals verwacht loopt alles anders
Wij, wij zijn een gezin van vijf. Internet in overvloed, televisie en een tuin met entertainment langs alle kanten.
Wij zijn plichtsbewust en werken graag en doen dat goed.
En wij maken plannen en zijn de dingen dan wel komen. We proberen voorzienend te zijn waar mogelijk en zijn flexibel als de dingen anders lopen. Denk ik graag. Tot de dingen echt anders lopen en ik in een stresske schiet en we weer even moeten stilstaan, schouders rechten en aanpakken hoe het komt.
En dat lukt allemaal wel, dat wel. Uiteindelijk, na een paar keer zuchten, elkaar weer optrekken en samen sterk.
Videobellen met ouders en grootouders, briefjes en tekeningen voor de vriendinnetjes en voor de honderste keer dezelfde berenjachtwandeling.
Af en toe teleurstellen dat we weer nergens naartoe kunnen gaan en dat dat nog wel een tijdje gaat duren. Dat alle nieuws alleen over corona gaat en dat het echt heel belangrijk is dat we bij iedereen wegblijven.
De kinderen snappen dat en zijn echt heel flink, maar wij hebben alle vijf hiemwee.
Heimwee naar wat was.
Heimwee naar samen hangen in de tuin, barbecue en een glas wijn. Samen keuvelen over het weer, zagen over’t werk en de wereld verbeteren. Onverwacht ergens binnenspringen of een toevallige passant die mee aan tafel schuift.
Stiekem na de turnles een warme chocomelk gaan drinken en extra koffiekoeken kopen omdat we daar goesting in hebben.
Goesting, dat ook.
Verdorie veel goesting om weer te leven dat het een lieve lust is.