Het werd winter in 2011 en toen een beetje zomer en toen vooral herfst.
Niet dat ik de herfst geen fijn seizoen vind, maar toch: enige regelmaat en consistentie is mij welgenegen.
Zeker de volgorde van seizoenen. Dat is als de regelmaat van de klok, de gang van zaken en de wandelgangen.
Dat ligt vast.
Moeder Natuur, hou u daar tenminste aan in 2012.
Aangezien er nog niet veel echte zomer geweest was, besloten we naar het Zuiden te trekken. Zelf riep ik dat al tijdens Gelmel de Musical, maar om echt zuidwaarts te rijden duurde het tot begin augustus.
Met een rotvaart en een Zweed vol naft diesel reden we vrank, vrij en ecologisch onverantwoord (136 paarden, 2liter turbodiesel, 5,6 liter per 100km) op 9u en een kwartier tot in de Provence.
Hoi Zomer!
De villa
We deelden er een villa met vijf andere koppels en één temptation. Ik kan u zeggen: de kerel maakte het niemand gemakkelijk om trouw te blijven. Gelukkig bleef het steeds platonisch. Pfieuw, eerste overwinning.
Een zwembad, goe volk en dito weer, wat wijn/cava/bier en heerlijk eten deden ons bijna vergeten dat er ook een zwembad en en pingpongtafel waren. Hebben we daar gebruik van gemaakt!
Altijd, behalve tussen de rusturen van 04:30 en 09:30, was er activiteit. Luide muziek en badkledij, zonnecrème en cocktails. Althans, zo staat het mij in elk geval bij.
De Mont Ventoux
De mannen van het verhaal hielden zich naast het occasionele “aansteken der Barbecue met behulp van pilsbier of Scotch” en “om ter onnozelst op de bodem van het zwembad een flesje bier leegtutteren” ook een dagje ledig met de beklimming van de Mont Ventoux. Wegens weinig wielerfanaten in de groep werd er democratisch gekozen voor de beklimming langs Sault, door velen de mietjeskant genoemd.
Ik durf het tegendeel beweren, maar ik reed dan ook tot aan de top. U doet het me maar na.
Net te laat en te luidruchtig teruggekeerd om nog enige ontblote vrouwentiet te spotten aan onze zwemtempel, maar wel onthaald als helden. Tweede overwining.
Terecht. Zoals reeds gezegd: u doet ons maar na.
De eerste week
De tijd vloog voorbij en alle liedjes stopten. Vooral die van Neil Young, want daar kon de cdspeler niet mee om. Helaas.
We zwommen, aten, lachten, babbelden en dronken dat het een lieve lust was.
De Tennisbroyal viel bij velen in de smaak en van meatballs kan je er steeds eentje extra eten.
Bert en Ine Bart en Inge zorgden voor een geweldige kwis en het werd elke dag later en later.
Tot de eerste week van onze vakantie voorbij was. Sommigen gingen naar België, anderen bleven in Frankrijk en wij, wij tuften naar Spanje.
Nog 66% van de vakantie te souperen.
Spanje
Van 34 graden naar 14 graden en een stevige bui. Alleen de bergen van de Pyreneeën hielden de gedachte levend dat we de juiste kant waren opgereden. Bielsa, met zijn Pineta, u kan er best eens passeren. Ferm. Effenaf.
Overwinning drie.
Wij wandelden er een wandeling, lazen een lees en kookten en kook. Natuurlijk met boek en eten. Alles voor het woord en het bouwen der zinnen.
Het aanzoek
Na twee dagen brandde de ring zo hard in mijn rugzak dat ik me niet meer kon inhouden. Hij reed met me mee de Mont Ventoux op, wandelde rond in Ordessa, raakte sowieso Charlotte’s hand toen ze iets in de rugzak zocht, maar vond uiteindelijk de weg naar haar ringvinger.
Goed gedaan banaan!
Overwinning vier.
Meer van dat: alhier.
Het bezoek
We bezochten ook nog Ainsa, Bielsa, Vallee d’Anisclo en een koppel kleurrijke watervallen, zagen de Monte Perdido schitteren en proefden heerlijke wijn. En tapas. En kookten zelf ook hemels, want dat doen wij dan, op een camping.
Wanneer het echt te warm was om nog verder te gaan, namen we beiden een goed boek ter hand (de Millenium trilogie was fijn) en nestelden we ons met de poten in een stroompje koud water. Ik zeg u: vakantie.
Sierra y Cañones de Guara
Na het geweld van de bergen in Ordesa, kwamen we nu terecht in de valleien en de woestijn. De kleur ging van grijs en groen naar rood en rood. Heerlijk! Op nog geen honderd kilometer van elkaar.
Gieren, Miradors, rotsschilderingen, tapas, rode wijn.
Alquezar ook, een zeer fijne stad.
Maar na amper drie dagen kraamden we ook hier op en foorden we elders verder.
Zaragoza
De camping van Zaragoza, nieuw en dus nog in volle groei, is een aanrader. Net buiten het centrum, vlakbij bus en snelweg. Rustig, maar druk op zondag: het zwembad werd ook door de omwonenden stevig gebezigd. Terecht: 38 graden is voor iedereen te warm. Niet?
De hoofdstad van Aragon voldeed, net als de camping, beter dan verwacht.
Gezellig, schaduwrijk, mooi, werelderfgoedwaardig.
We kochten een Zaragoza Card, bezochten El Pilar en La Seo, lazen een boek en aten tapas. Tussen twee en zeven in de namiddag deden we vooral geen hol. Onze boeken gingen dan ook niet lang mee. (nog een overwinning: meer dan 2000 bladzijden gelezen begot!)
Zaragoza is niet alleen gezellig, maar ook wel erg ver van huis. Te ver in elk geval om in één keer te rijden. We vertrokken dus na een dag of drie uit het warme Spaanse binnenland en bolden geairconditioned en voorzien van spijs en drank weer naar het noorden. Langs San Sebastian, Bordeaux en Tours reden we in één keer tot in Amboise.
We hadden nog wat onverichte zaken in Frankrijk, daarmee.
Frankrijk²
Al van het moment dat we de grens met Frankrijk overschreden op 5augustus gingen er een aantal ToDo’s door de auto.
Kayak.
Cave.
Na twee weken en een half waren we daar nog niet aan toegekomen. Schandalig.
Een serieus ei diende gepeld en zo geschiedde.
De camping municipale van Amboise? Een aanrader. Geen 13 euro per nacht, proper en op een eiland in de Loire.
Echt, ga er gerust eens langs.
Wij zochten en vonden een kasteel (waar Leonardo Da Vinci te grave ligt), een cave (met Crémant de Loire, uiterst geschikt om te toosten op een aanstormend feest) en een kano.
Vooral dat laatste was inspannend, alledrie meer dan ontspannend.
De laatste loodjes van de vakantie wogen zeker niet het zwaarst: wij waren zen.
Akkerpop
Met heel straf nieuws aan de goegemeente van vrienden en familie mee te delen werd er gezamelijk besloten de trip een dag vroeger af te breken en Meerwaarts te vliegen. Eerst twee van de drie ouderparen (weetwel) en dan een schare vriensels op Akkerpop. Een heerlijk afsluitend weekend dat alles nog maar eens bevestigt: je betekent niets als niemand om je geeft!
Drie weken verlof, weg van alle drukte en werksituaties, alleen maar met z’n tweeën of ten hoogste met dertienen, u zou het ook eens moeten doen.
Wij zijn klaar om er op nieuw wat lappen op te geven!