vakantie

Vlinders

Standard

Jaren gelden, in mijn jeugdjaren in Vosselaar, leefde er een vlinderstruik. Een struik met voor elke bloem twee vlinders. In alle kleuren en formaten. Ik kon daar, als vierjarige uk, uren naar gapen. Althans, zo leeft dat in mijn herinnering. Net zoals ik sinds toen, de late jaren tachtig, eigenlijk weinig vlinders bewust heb gezien.

Tot eerder deze week.
Op de kleine camping La Canal in de Tarn, viel het oog op fladderende bloemen. Alle kleuren, alle formaten. Vlinders, struiken en planten vol.
Uren kijkplezier.

En toevallig lieten de vlinders in mijn buik me exact twee jaar geleden een knieval met verstrekkende gevolgen maken.
Twee jaar.
Time flies.

image

Vakantie zomer 2011

Standard

Het werd winter in 2011 en toen een beetje zomer en toen vooral herfst.
Niet dat ik de herfst geen fijn seizoen vind, maar toch: enige regelmaat en consistentie is mij welgenegen.
Zeker de volgorde van seizoenen. Dat is als de regelmaat van de klok, de gang van zaken en de wandelgangen.
Dat ligt vast.
Moeder Natuur, hou u daar tenminste aan in 2012.

Aangezien er nog niet veel echte zomer geweest was, besloten we naar het Zuiden te trekken. Zelf riep ik dat al tijdens Gelmel de Musical, maar om echt zuidwaarts te rijden duurde het tot begin augustus.
Met een rotvaart en een Zweed vol naft diesel reden we vrank, vrij en ecologisch onverantwoord (136 paarden, 2liter turbodiesel, 5,6 liter per 100km) op 9u en een kwartier tot in de Provence.
Hoi Zomer!

De villa

We deelden er een villa met vijf andere koppels en één temptation. Ik kan u zeggen: de kerel maakte het niemand gemakkelijk om trouw te blijven. Gelukkig bleef het steeds platonisch. Pfieuw, eerste overwinning.
Een zwembad, goe volk en dito weer, wat wijn/cava/bier en heerlijk eten deden ons bijna vergeten dat er ook een zwembad en en pingpongtafel waren. Hebben we daar gebruik van gemaakt!
Altijd, behalve tussen de rusturen van 04:30 en 09:30, was er activiteit. Luide muziek en badkledij, zonnecrème en cocktails. Althans, zo staat het mij in elk geval bij.

De Mont Ventoux

De mannen van het verhaal hielden zich naast het occasionele “aansteken der Barbecue met behulp van pilsbier of Scotch” en “om ter onnozelst op de bodem van het zwembad een flesje bier leegtutteren” ook een dagje ledig met de beklimming van de Mont Ventoux. Wegens weinig wielerfanaten in de groep werd er democratisch gekozen voor de beklimming langs Sault, door velen de mietjeskant genoemd.
Ik durf het tegendeel beweren, maar ik reed dan ook tot aan de top. U doet het me maar na.
Net te laat en te luidruchtig teruggekeerd om nog enige ontblote vrouwentiet te spotten aan onze zwemtempel, maar wel onthaald als helden. Tweede overwining.
Terecht. Zoals reeds gezegd: u doet ons maar na.

De eerste week

De tijd vloog voorbij en alle liedjes stopten. Vooral die van Neil Young, want daar kon de cdspeler niet mee om. Helaas.
We zwommen, aten, lachten, babbelden en dronken dat het een lieve lust was.
De Tennisbroyal viel bij velen in de smaak en van meatballs kan je er steeds eentje extra eten.
Bert en Ine Bart en Inge zorgden voor een geweldige kwis en het werd elke dag later en later.
Tot de eerste week van onze vakantie voorbij was. Sommigen gingen naar België, anderen bleven in Frankrijk en wij, wij tuften naar Spanje.
Nog 66% van de vakantie te souperen.

Spanje

Van 34 graden naar 14 graden en een stevige bui. Alleen de bergen van de Pyreneeën hielden de gedachte levend dat we de juiste kant waren opgereden. Bielsa, met zijn Pineta, u kan er best eens passeren. Ferm. Effenaf.
Overwinning drie.
Wij wandelden er een wandeling, lazen een lees en kookten en kook. Natuurlijk met boek en eten. Alles voor het woord en het bouwen der zinnen.

Het aanzoek

Na twee dagen brandde de ring zo hard in mijn rugzak dat ik me niet meer kon inhouden. Hij reed met me mee de Mont Ventoux op, wandelde rond in Ordessa, raakte sowieso Charlotte’s hand toen ze iets in de rugzak zocht, maar vond uiteindelijk de weg naar haar ringvinger.
Goed gedaan banaan!
Overwinning vier.
Meer van dat: alhier.

Het bezoek

We bezochten ook nog Ainsa, Bielsa, Vallee d’Anisclo en een koppel kleurrijke watervallen, zagen de Monte Perdido schitteren en proefden heerlijke wijn. En tapas. En kookten zelf ook hemels, want dat doen wij dan, op een camping.
Wanneer het echt te warm was om nog verder te gaan, namen we beiden een goed boek ter hand (de Millenium trilogie was fijn) en nestelden we ons met de poten in een stroompje koud water. Ik zeg u: vakantie.

Sierra y Cañones de Guara

Na het geweld van de bergen in Ordesa, kwamen we nu terecht in de valleien en de woestijn. De kleur ging van grijs en groen naar rood en rood. Heerlijk! Op nog geen honderd kilometer van elkaar.
Gieren, Miradors, rotsschilderingen, tapas, rode wijn.
Alquezar ook, een zeer fijne stad.
Maar na amper drie dagen kraamden we ook hier op en foorden we elders verder.

Zaragoza

De camping van Zaragoza, nieuw en dus nog in volle groei, is een aanrader. Net buiten het centrum, vlakbij bus en snelweg. Rustig, maar druk op zondag: het zwembad werd ook door de omwonenden stevig gebezigd. Terecht: 38 graden is voor iedereen te warm. Niet?
De hoofdstad van Aragon voldeed, net als de camping, beter dan verwacht.
Gezellig, schaduwrijk, mooi, werelderfgoedwaardig.
We kochten een Zaragoza Card, bezochten El Pilar en La Seo, lazen een boek en aten tapas. Tussen twee en zeven in de namiddag deden we vooral geen hol. Onze boeken gingen dan ook niet lang mee. (nog een overwinning: meer dan 2000 bladzijden gelezen begot!)

Zaragoza is niet alleen gezellig, maar ook wel erg ver van huis. Te ver in elk geval om in één keer te rijden. We vertrokken dus na een dag of drie uit het warme Spaanse binnenland en bolden geairconditioned en voorzien van spijs en drank weer naar het noorden. Langs San Sebastian, Bordeaux en Tours reden we in één keer tot in Amboise.
We hadden nog wat onverichte zaken in Frankrijk, daarmee.

Frankrijk²

Al van het moment dat we de grens met Frankrijk overschreden op 5augustus gingen er een aantal ToDo’s door de auto.
Kayak.
Cave.
Na twee weken en een half waren we daar nog niet aan toegekomen. Schandalig.
Een serieus ei diende gepeld en zo geschiedde.
De camping municipale van Amboise? Een aanrader. Geen 13 euro per nacht, proper en op een eiland in de Loire.
Echt, ga er gerust eens langs.

Wij zochten en vonden een kasteel (waar Leonardo Da Vinci te grave ligt), een cave (met Crémant de Loire, uiterst geschikt om te toosten op een aanstormend feest) en een kano.
Vooral dat laatste was inspannend, alledrie meer dan ontspannend.
De laatste loodjes van de vakantie wogen zeker niet het zwaarst: wij waren zen.

Akkerpop

Met heel straf nieuws aan de goegemeente van vrienden en familie mee te delen werd er gezamelijk besloten de trip een dag vroeger af te breken en Meerwaarts te vliegen. Eerst twee van de drie ouderparen (weetwel) en dan een schare vriensels op Akkerpop. Een heerlijk afsluitend weekend dat alles nog maar eens bevestigt: je betekent niets als niemand om je geeft!

Drie weken verlof, weg van alle drukte en werksituaties, alleen maar met z’n tweeën of ten hoogste met dertienen, u zou het ook eens moeten doen.
Wij zijn klaar om er op nieuw wat lappen op te geven!

Verlof met De Mannen

Standard

Ik zal kort zijn, want dat was de week ook.
We waren in no time ter plaatse (quasi geen files, quasi geen stops van langer dan tien minuten) en durfden dan ook in het koffiehuis naast de toeristische dienst vragen wanneer die laatste openging. En of er al bier te krijgen was, zo om half tien na een nacht door gereden te hebben. We waren nu eenmaal op verlof met De Mannen.
En Mannen, die drinken bier.

Of wijn, zo zou later in de week blijken.
En Pastis, koffie, thee, cola, ice tea, belachelijk veel water en af en toe een sappige meloen of perzik.
Nee, wij Mannen, wij wisten het leven naar onze hand te zetten.

Het ging dan ook redelijk hard: traagheid is niet aan ons besteed.
En hard gaan, dat was duidelijk met de eerste ongeplande uitstap: rechtte rechtaan naar beneden een verboden riier door en dan met hangende pootjes weer naar Het Huizeken.

De dag erna naar La Lioran voor een bergstapsel op iets van een 1400 en 1700 meter variërend paadje.
Tof. Gezellig.
Vooral de start die niet wat je noemt vliegend was: 200m stijgen over een lengte van een kleine kilometer.
Er was een reden dat er boven de hoofden stoeltjes van een kabellift hingen, maar hey, da’s voor jeannetten en zwangere vrouwen. Mannen, die gaan te voet.

Verder reden we met stepjes (kickbikes of trottinettes) naar beneden (met de bus en het stepje naar boven en dan om ter eerste terug beneden), zwommen we in ons zwembad en raftten we voor de eerste keer een rivier af.
Hierbij werd het gepasseerde rotsblok van ene meter of vier gebruikt om naar beneden te springen (ik durfde eerst niet, maar vocht toen tegen mijn Lizard Brain en sprong toch) en werden de andere bootjes veroverd op hun bestuurders.
Mannen.

We aten, zoals dat hoort, genoeg vlees om een gemiddeld Ethiopisch dorp te voeden (persoonlijk vind ik dat niet zo heel erg, de voor mij belangrijkste Ethiopiër is reeds hier) en barbecueden op tijd en stond.
‘s Morgens aten we brood en dronken we koffie, thee en melk.
En verder?

Verder werd er gelezen, gelachen, vuile moppen verteld en bier gedronken.
En scheten gelaten die dan binnen de tien seconden moesten worden beantwoord.
Want Mannen kunnen dat .
En op verlof mag dat ook.

Er was slechts één minpuntje aan de hele trip en bij deze zijt u gewaarschuwd: in Gros is géén Bavaria Mansion te vinden.
Een gewaarschuwd man…

Foto’s.

Vakantie II

Standard

Het werd tijd.
Na een heerlijke week Frankrijk was er het doordeweekse rennen-springen-vliegen-duiken-vallen-opstaan-en-weer-doorgaan voor iets minder dan anderhalve week.
Laatste woensdag hielden we allemaal samen de tradities recht en vierden we dat België nog steeds België is (en hopelijk nog wel een tijdje blijft). Gisteren deed ik eigenlijk niets (ik las een boek, deed een terras, strijkte (streek?) met het nieuwe machien van ‘t liefke en kocht opblaasbaar materiaal) en ging mijn lief voor’t eerst echt werken.

En vandaag?
Vandaag pak ik in voor een verlofke.
Vakantie 2.
Niet twee-punt-nul, want dat bestaat niet echt.

Nee.
Vanavond gaan de Mannen naar het zuiden.
Een kleine tussenstop bij de kindjes van de Chiro die op kamp zijn in Dworp en dan move up to the South!
Le Midi, l’Auvergne. Bref.

Een week in een huis met een zwembad en een sauna.
In een klein dorpje, met 8 venten (waarvan één chef kok en één Jef Voeten).
Kan niet mislukken me dunkt.
Er wordt gegeten, geBBQd, wijn gedronken en geraft.

Ik zeg het u, het wordt een zotte week!

‘t Schijnt dat er in Gros ook en nest Bavaria Babes zit…

Verlof

Standard

Vandaag staan wij met de nacht.
Na een iets tragere dag dan anders, volgt er nu een (helaas) ongewone nacht.
Helaas?
Helaas: het zou wat vaker zo mogen zijn!

Want vannacht steken wij de grenzen over richting zuiden.
Het Zuid, dat ligt op een natte scheet van onze burcht, maar het zuiden, da’s een pak verder.
La Motte-Chalançon, La Ferme de Clereau.
42 Plaatsen, 9 hectare campinggrond.

Een tent, een hangmat, een stapel cd’s en leesvoer.
Lekker eten, wat champagne, pastis en wijn.
Een barbecue op tijd en stond.
Stevige croisants als ontbijt.

Maar vooral: wij met twee.
Asociaal en alleen wij.
Geen anderen en geen interesse in de rest van de wereld.
Nah.

Tot volgende week!

social web in the cloud

Standard

Mijn sociaal webleven lijkt zich deze week volledig op twitter en mijn telefoon af te spelen. Het lezen van feeds stond al achter wegens een mooie en computerloze vakantieweek, maar nu is het echt gedaan. Ik vrees dat zelfs de panic button niet zal helpen. Een echte ‘mark all read’ zal het worden. Als ik de feedreader nog eens openkrijg één dezer dagen.
Want ook deze post wordt geschreven vanop het kleinste kamertje. Op de gsm. Dankzij de Wphone en wp pda plugins is dat zelfs geen enkel probleem meer. Leve wordpress, leve mijn e51. Leve cloud computing!

Chirokamp ex, projects in

Standard

Het Chirokamp is weer ten einde en het was mooi.
Gelachen en gegeten en gespeeld en gezwommen en gelopen en gedanst (nu ja) en gezongen en nog zoveel meer.
Ook enorm veel geluk gehad: de storm van zondagnacht (bericht van geelonline.be) raasde voorbij en liet ons achter met chaos, stress, een dertigtal omgevallen bomen, bange kinderen, een doodsbange kok en een leidingsploeg van heb ik jou daar. Geen gewonden, slechts 25% van één van de tenten naar de verdoemenis en geen evacuatie (hoewel het niet veel heeft gescheeld).
Details komen in foto’s (ooit) en aan de betere toog te lande.

Maar het was dus uitermate goed.
Helaas betekent het einde van het kamp ook bijna het einde van mijn actieve Chirocarrière.
Ik weet ook wel dat je chiroleider blijft voor het leven, maar ooit houdt het op.
Dat dit met de nodige tranen en brokken in de keel gepard ging moet ik u niet vertellen, maar dat ik tijdens de speech ook volledig sprakeloos was, dat is nieuw.
Medeleiding, leden: u hebt nog wat tegoed!

Een mens denkt dan: einde kamp, begin rust.
Maar niets is minder waar.

Vandaag is er een barbecue anex tuinfeest.
Vrijdag en zaterdag wordt er een dodentocht gestapt.
Zondag 10 augustus komt de juffrouw naar huis van haar kamp.
Dinsdag 12 augustus komt Swami naar België en vrijdag 15 augustus ga ik een hele dag met hem op schok.
De dag erna wordt de brave kerel weer op het vliegtuig gezet richting Bangalore.

Vanaf 16 augutus worden r wat afspraken gemaakt voor kleine miniprojectjes, 23 augustus doen we van Akkerpop, 6 september is er een Startdag met een feest erbij (de laatste Chiro nationaal activiteit voor deze kerel), 14 september wordt het jongste broertje voorzien van een doopsel en aansluitend is er een week vakantie.

En dan komen de Hellacopters en dan gaan we naar de Oktoberfesten en dan is het tijd om eens in Dublin te gaan piepeloeren en dan en dan en dan…

Ik weet wat gedaan!

Status

Standard

De interne communicatie, ze gaat vlotje hier!
Ik krijg van vakantiegangster @tombelmans volgend bericht: hij is onderweg naar Frankrijk om de Mont Ventoux te bedwingen.
Ik stuur bericht door naar collega R die van een slaatje genietend de link volgt.
Zijn reactie vind ik een beetje gek.

“Als ge dan naar’t wc gaat, update ge dan ook?”

“Allicht.
Gij ni dan?”

On the road 1, 2, 3

Fring

Standard

Aangezien we de vakantiegangster een beetje uithangen, is het her en der teisteren van presentaties toegestaan. Vandaag trok ik naar Brussel voor een bezoekje aan LVT PR.
Oude klasgenoot Steven werkt daar namelijk en hij nodigde enkele bloggers uit om een babbeltje te doen met Roy Timor-Rousso, Product Marketing VP van Fring.

Persoonlijke ken ik Fring nog niet zo heel lang.
Toen ik een maand of twee geleden weer voet zette op Belgisch grondgebied, besefte ik plots dat er met mijn nieuwe telefoon wel eens fijne dingen gedaan konden worden.
ER moest iets bestaan dat IM en Skype op de telefoon kon brengen.
Liefst samen in één applicatie als het even kon.
En daar was fring.

Fring combineert in de eerte plaats een aantal IM en VoIP agents. Zo krijg je een overzict van alle op dat moment online contactpersonen van Skype, MSN, Gtalk, AIM,…
VoIP betkent dat je dus ook kan telefoneren via het internet. Klinkt als kostenbesparend, niet?

Roy vertelde in zijn presentatie onder meer over de voordelen van fring op de mobiele telefoon. En dat het gebruik van gsm’s en internet en computers allemaal redelijk aan het veranderen is.
En dat Fring eigenijk goedkoper is om mee te telefoneren.
En dat hij schrok van de prijs van data-abonnementen in België.

De conclusie van het gesprek was dat Fring in België pas echt gaat kunnen doorbreken als we een goede dekkng van wifi hebben of als de dataprijs naar beneden gaat.
Dan kan er volgens de aanwezigen (mezelf, Nico – Dipfico – Caignie, Nick – Mousseover – De Mey en Wim – Wimblog – Van den Eynde) wel eens een roze toekomst liggen in België.

We zijn in elk geval alle vier lid van de Friends of Fring: Belgian Fringsters avant la lettre als het ware…

nieuws.be

Standard

De eerste dag van mijn vakantie werd gisteren beëindigd met een fijne presentatie en betatest van nieuws.be.

De presentatie beloofde heel wat.
Nieuws.be wordt anders dan andere nieuwssites, het wordt een nieuwscommunity.
Nieuws.be zal nieuws verzamelen als een grote opvangbak waaruit dan met behulp van persoonlijk in te stellen filters eigen rssfeeds gegenereerd kunnen worden.

Schoon concept, fijn vormgegeven en rustgevend zoals dat verwacht mag worden van een informatieve nieuwssite.

De betatest was eigenlijk een prébetatest. De site draait momenteel op proefservers en met proefdata. De echte kracht van het ding was dus niet echt te zien: wij mochten gewoon proeven van de mogelijkheden.
Vragen kwamen op en werden beantwoord.
Kritiek werd sportief ontvangen en genoteerd.
Broodjes en drankjes waren aanwezig, alsook schoon volk: Imke (heeft ook een echte naam), Monica, Trendwolves (naam vergeten…), Jachim (broer van het mannelijke redactiedeel), Jochen, en Pieter.

Ik verwacht er eerlijk gezegd wel wat van.
Een grote fruitkom waaruit een glaasje appelsiensap geperst wordt.
Alle rssfeeds die je je maar kan voorstellen (kranten, cnn, twitter, blogs, facebookupdates,…) worden in een grote bak gestopt en de gebruiker haalt daaruit wat hem (m/v) interesseert.
Klinkt utopisch, niet?

Mijn grootste zorg was dat er geen verschillende filters mogelijk zijn.
Ik ben namelijk niet op dezelfde manier geïnteresseerd in sport als in politiek binnenlands nieuws. Van dat latste hoef ik geen updates uit HLN of zattevrienden. Sport daarentegen mag uit elke hoek komen.
Gelukkig bleek mijn vrees ongegrond en zijn er verchillende dingen mogelijk.

Een ander hekel punt waar ik een beetje mee zit, is de inhoud.
Het is namelijk mogelijk dat gebruikers zelf nieuws gaan schrijven of zelf nieuws brengen.
Niet per definitie burgerjournalistiek: ook dit weblog mag meespelen.
Ik vrees dat er weinig hoop is om de teloorgang van het nieuws tegen te gaan.
Nieuws is de laatste jaren verworden tot nieuwtjes.
En daar zal nieuws.be weinig aan kunnen veranderen denk ik.

Ik kijk uit naar de echte alfaversie!

Bedankt Hannes om me uit te nodigen!
En voor de heerlijke fles wijn!

Elias Lencho Johan Alexander

Standard

Vanavond, half negen lokale tijd, stijgt er een ouderpaar van mezelf de lucht in. Allemaal de ouders zullen dan deze maand van de grond geweest zijn en meer moet daarover niet gezegd en/of geweten zijn: niet door mezelf, mijn broers en zussen en al helemaal niet dor u daar, vieze vetzak.
Vandaag is het echter een uiterst functionele van de grond gaanderij. Geen plezierreisje, geen vakantie.

Het wordt een bitter ernstige kwestie, daar in Ethiopië. Ze vliegen naar Addis Abebe om Elias te halen.

Elias, mijn ons nieuwe broertje. Ik ken hem nog niet, maar ik ben er nu al onvoorwaardelijk een fan van. En zo hoort dat ook met broers en zussen.
Toen ik vanmorgen om kwart over zeven met de Hamse moeder belde, was er nog geen sprake van reiskoorts: eerst moest de rest van de familie het huis nog uit en naar school, daarna de valiezen nog pakken (wij De Looresen hebben allemaal de enorm fijne gewoonte om dat uit te stellen tot tien minuten voor vertrek) en zorgen dat vooral Jade een beetje een deftige week zal hebben bij nonkel Seppe en tante Karin en Anna en marie.

Voor al wie zijn avonturen wil volgen: de kerel heeft ook een eigen weblog dat door vader De Loore zal worden aangestuurd en opgevuld met verhalen en vertelsels. Geen idee of er in Ethiopië enige vorm van internetse communicatie mogelijk gaat zijn: ik hoop het echt wel.

Ik kijk echt al uit naar volgende week vrijdag: ik zal dan niet in Meerse kroegen te vinden zijn, nee. Voor één keer eens niet. De plicht van oudste broer van de jongste snaak is toch minstens daar te zijn om hem welkom te heten in het koude kikkerland der Belgen. Manmanman, de vlinders in mijn buik worden, door verschillende bronnen gevoed, serieuze kastaars!