televisie

Chiro Meer bij Ombudsman

Standard

Ik moet toegeven: hetis al een tijd geleden.
Ik was toen vol vuur en passie voor de Chiro en tegen het establishment. Er zijn zware woorden gevallen, ‘t was bijna ruzie zelfs.
Gelukkig toonden we (het establishment en de Chiro) onszelf toen op tv van onze schoonste kant.

En hoewel het onderwerp toen eerder beladen was (afbraak van lokalen doet altijd afbreuk aan de kwaliteit van het gesprek) vind ik de gemaakte reportage echt wel goed.
Afgezien van het blikkerige geluid.

Voor de duidelijkheid: de geïnterviewde in blauw hemd is ondergetekende, de man in het zwarte pak is de burgemeester.
Kwestie van geen vergissingen in uw hoofd te plaatsen.
Datum van de reportage: ergens eind 2005 🙂

Uncontacted

Standard

Via Steffest kwam ik bij een paar foto’s van onbekenden uit.

Echt onbekenden: niemand uit onze beschaving heeft er ooit contact mee gehad.
Ik vind dat enorm chique om zien, dat er toch nog onontgonnen microcultuurtjes bestaan.

En toch, toch vind ik het jammer dat dat nu ontdekt is.
Hoe lang gaat het duren voor er een televisieploeg een documentaire over maakt?
Wanneer gaat Coca Cola er een palletje Cola Vanille droppen?
Wanneer hebben ze een eigen Myspace?
Wie van die gasten gaat er de eerste tweet twitteren?

En eerlijk is eerlijk: echt vriendelijk zien ze er niet uit.
Ik zou ook niet kunnen lachen met een chopper in mijn leven als ik het nog nooit heb gezien…

De volledige reeks hier.

Louis Theroux

Standard

Louis Theroux heeft altijd straffe docu’s.
Echt: recht toe recht aan, controversiële thema’s en toch rustig in beeld gebracht.

Zo ook gisteren: America’s most hated family (youtube).
Zieke mensen, die ondermeer protesteren bij de begrafenissen van gevallen soldaten. Met leuzen als God sended the shooter, maken ze niet echt vrienden daar.
Ook hun haat tegen de homofiele medemens is redelijk uitgespit.
Uitgehold eigenlijk. Want wat is het nut van een discussie als de tegenpartij enkel antwoord met leuzen en doodgooiers waarvan alleen zij overtuigd zijn?

Deze leden van de Westboro Baptist Church zijn allemaal van dezelde familie met pater familias Fred – Gramp – Phelps. Dit opperhoofd heeft het echter niet zo begrepen op de documentaire makers en weigert dan ook elke commentaar.
Van drogredenen gesproken.

Eén van zijn dochter sis in exact hetzelfde bedje ziek. Schermen met pamfletten en leuzen. En dan die intonatie in die stem.
“Fags eat faeces, and that’s a fact hon'”. Ziek zeg ik u.
Nog leuzen?

Thank God For IEDs
God Hates Fags
USA = Fag Nation
Thank God For Dead Soldiers
Thank God For $10.9 Million
God Is America’s Terror
Your Pastor Is A Whore
Don’t Worship The Dead
America Is Doomed
God Hates America
Fags Doom Nations
God Hates Fag Enablers
Fag Court
Priests Rape Boys
Fag Church
Fag Flag

Of drukt u liever een pamfletje af?

Gent

Standard

Wegens een reeds lang geleden gemaakte belofte verzeilde ik gisteren in Gent. Niet zo exotisch als anderen, doch voorbij de Kennedytunnel en da’s voor ene verstokte boerenzoon nog altijd een beetje de grens van het toelaatbare. De tunnèl zelf hebben we niet gezien wegens per spoor (keddeng keddeng) gespoord en samen met, ik vermoed, alle studenten uit de Gentse binnenstad tot in St-Pieters gereden. Redelijk gek, zo een stapje terug in de studententijd van weleer: geen bal veranderd. Ik voelde me ook niet per sé verveeld met de studentikoze situatie, maar dat schijnt eigen te zijn aan de mentale staat van de gezondheid: eens achtien, altijd achtien…

Evelien deed een tentoonstelling van haar foto’s in de Ratz (over den Opera). Het waren helaas niet zoveel foto’s, maar wel mooie en ‘t was met hapjes en drankjes en schoon volk. Zowel ter plaatse aanwezig als zelf meegenomen. Ook Sara was er en ik had ook nog een handvol dames mee. Bleek er 66% van mijn meegebrachte juffrouwen bij evelien op school te zitten! De wereld is toch klein. Joa zenne, joa.

Helaas was het voor de rest een gewone zondagavond zoals alle anderen wat inhield dat het gezelschap en ikzelve niet van vermoeidheid gespeend waren. Jammer, want het was er echt wel heel gezellig.
Ik vermoed zelfs dat ik er nog ga komen, daar in Gent. misschien zelfs wel sneller dan dat Gent klaar is voor een Antwerps bezoekje van mezelf.

Waar de grote intocht van studentenminnend Vlaanderen nog steeds (nu ja) nog niet veranderd is, zijn koten dat dus wel. Waar ik op mijn kot een radio en een computer had, is het nu blijkbaar heel gewoon om een radio en een televisie en een dvdspeler en een laptop en een printer en en en en te hebben. Geen erg en we moeten allemaal mee met de tijd, maar toch: het is anders.

Maar de grootste verrassing kwam vanmorgen.
Met de trein vanuit Gent naar Brussel treinen is dus een pak beter dan vanuit de Sinjorenstad!
Rustig en comfortabel (ik zat dan ook per accident in eerste klas) en niet lang onderweg. En weet je wat, ik hou van die combinatie. Vooral omdat er dan fijn gelezen kan worden.
Ik had van de papa namelijk een informatiebundeltje gekregen van de GOM (nu bekend als VLAO).
En daar staat verdikke interessant gerief in.
Gelukkig zijn er ook iets recentere versies die net iets beter geschikt zijn op dit moment denk ik.

Gisteren nog gezegd: 2008 wordt een retestrak jaar!

Ratrace

Standard

Aangezien kathedralen van mijn kaliber geregeld honger hebben, dienen er centen verdiend te worden om boterhammen met choco te kopen. Op zich is dat niet zo’n probleem doch na drie maanden stil gelegen te hebben, is er toch een laagje roest op het arbeidsscharnier gekomen.

Gelukkig is er op dat moment iets als een doorlopend contract van onbepaalde duur dat me de werkgelegenheid geeft die ik nodig heb. Een zeer fijne zekerheid, geloof me vrij.
Mensen die ik in het oosten tegenkwam stonden telkens opnieuw versteld van het gemak waarmee mensen in België lang op vakantie kunnen gaan. Ik denk dat het tijdskrediet bijna alleen in België toegepast kan worden. Bij Vacature geven ze er deze week zelfs een televisieaflevering over. Ha! Ben ik weer een trendsetter…

Maar er zit dus wat roest op het werkhengsel. Het is een beetje als gaan joggen als je jaren geen meter uit je zetel bent geweest: hevig en vol goesting begin je eraan.
Op zich is springen en zwmmen wel de beste manier om de spreekwoordelijke arbeitsconditie te verbeteren. Ik was woensdag dan ook maar wat blij dat ik na een half dagje “on the bench” (on the beach herinnert pijnlijk genoeg aan het enorm schone Goa) op interview mocht waar men me echt wel nodig had.
Stress, druk op de ketel, chaos: woelig water als het ware.

Woensdag interview en goedkeuring, donderdag werken als een echte heer.
Dat ik in 2008 een nieuw leven zou beginnen, stond al langer vast. India was dan ook een mooie insteek voor het nieuwe levenspad.
Het is echter wel écht veranderd: hartje Brussel, met de trein, internationale omgeving. Gelukkig is er nog iets vertrouwd: de financiële sector.

Het fijnste is de internationale omgeving. Want met de trein is (nog) wel gezellig, maar samenwerken met mensen uit China, Pakistan, Londen en Parijs is helemaal de max. Nederlands, frans en vooral engels zijn de voertalen in onze kleine testruimte. Schitterend!
Daar komt dan nog het chaotische en drukke programma bij (enorm veel defects open, twee weken voor go live date…) en mijn dag is goed. Dat ik nu elke dag later thuis zal zijn dan voor ik naar India vertrok, vind ik momenteel nog niet zo erg.  Dat het takenpakket grotendeels hetzelfde is als voordien, kan me ook maar weinig schelen: het is voor een maandje. En mijn zinnen worden gescherpt. De goestingneemt toe met de minuut. Spontaan wordt er gezegt dat op zaterdag een half dagje komen werken geen erg is.

Ik ben dus terug.
Back in business.
En het mooiste gaat nog komen de volgende weken en maanden!

One day, i made a shocking decision

Standard

Wanneer ik op 30 november aankom in Kovalam, heb ik echt geen idee wat ik moet verwachten. Ik heb een vaag idee wat er in de school omgaat dankzij de website en de verhalen van Seppe.

De concrete werking is echter een groot zwart gat voor me. Gelukkig zijn er, zij het op een indische manier, afspraken gemaakt met Paul. Ik zal computerles geven aan leerlingen. Hoe ik dat invul moeten we nog bekijken. Achteraf gezien bleek dit een enorm goede basis te zijn om mee te starten.

Alles lijkt een beetje chaotisch, maar dat is ongeveer oor heel india het geval. Als ik op maandagochtend op school aankom, word ik door Paiul voorgesteld aan de kinderen als “the new computer teacher” . Het doet een beetje raar om als leraar bestempeld te worden.

De eerse dagen ga ik echter met enkele sociale werksters het dorp in om de situatie en de afkomst van de SISP-kinderen beter te kunnen plaatsen. Het is een enorme schok voor me. Een confrontatie met deze graad van armoede is me eigenlijk een stapje te ver.

Wanneer ik na een maand op school huisbezoeken doe met enkele leerkrachten, breekt m’n hart volledig. De band die er is gegroeid met de kinderen betrekt me volledig in hun situatie. Ik had mezelf voorgenomen om ergen foto’s te maken, maar zowel m’n diafragma als m’n keel zitten met een dikke krop.

Op school loopt alles echter enorm vlot, ik schtrik er zelf van. Na een week krijg ik Group B min of meer toegewezen en maken we samen een redelijke vooruitgang in het rijk van onze enige computer. We gaan van nul naar een min of meer deftig beginnersniveau gezien de situatie. Het is nu eenmaal niet niet evident om met zvn studentenaan een computer te werken…

De samenwrking en vriendschap met de rest van het personeel neemt ook elke dag toe. Het is enorm fijn om als onbekende zo snel in een groep te worden opgenomen. Vanaf dag  is iedereen bereid om te helpen en om vragen te beantwoorden. Ook de samenweking met de kinderen is schitterend.
Hoewel het bij tijden behelpen is om een deftige communicatie op te zetten, het ontbrak op geen enkel moment aan goede wil.

Nochthans is het geen sinecure om les te volgen in een taal die je niet meester bent en die niet je moedertaal is.

Ook buiten de lessen wordt er zonder problemen contact gelegd. De kinderen zijn oprecht gelukkig wanneer ik met hen meespeel of als ik me bij hen zt, al dan niet op de grond, tijdens het eten.

Het toppunt van vriendschap was voor mij echter de introductie tot internet met Geoge Sir. Hij is als een kind zo gelukkig wanneer we samen eene-mailaccount makn en ik hem toon dat er ook kranten in het Malayalam te vinden zijn op het world wide we.

De inzet en het enthousiasme van George zullen m altijd bijblijven. Of hij nu engelse les gaf aan Group B, tuition in de avonduren of cricket speelde op dinsdagnamiddag, hij gaf zich altijd volledig.

Het is dan ook niet zo gek dat hij vorig jaar de special care class oprichtte.

George is echter niet de meest bezielde zot van het geheel. Die eer gaat volledig naar Paul. Ondanks zijn halve eeuw leensrvaring, blijft hij met hart en ziel voor zijn geesteskind gaan. Wat twaalf jaar geleden begon als een soort vakantiebeleveing op eigen kosten, is nu verworden tot tot een zelfbedruipend project.

Het mooiste voorbeeld vind ik het nieuwe schoolgebouw dat volledig met middelen van gulle gevers uit de hele wereld wordt rechtgezet en in de loop van 2008 in gebruik wodrt genomen.

Ik ben eerlijk waar erg blij dat ik van SISP de kans heb gekregen om een maand lang hun leven te ervaren. Ik heb er enorm veel uit geleerd. Vooral dat ezieling en geloof in een droomproject essentieel zijn om het te laten rollen.

Dat iedereen en vinger kan uitstekn om een betere werld te verkrijgen en dat delen met hen die het minder goed hebben echt geen schande is.

Dat het wereldleed dat we zo gewoon zijn van op televisie, echt bestaat. Dat het wetn van leed erre van hetzelfde is als het zien en van dichtbij meemaken van datzelfde leed.

En dat het gerbuik van toiletpapier eigenlijk volledig ovebodig is. Waarvoor dank Werner!

Huisbezoek

Standard

Aangezien het kerstvakantie is op school, zijn er geen kinderen.
Dat wil echter niet zeggen dat er niet gewerkt wordt!

De voormiddagen deze week worden gevuld met computerles voor enkele leerkrachten, de namiddagen worden gebruikt om kinderen thuis te bezoeken.
Op die manier kennen de leerkrachten de thuissituatie van de leerlingen en kunnen ze hier op inspelen en eventueel helpen waar nodig.
En ik, ik mag mee.

Ik ben nog niet in Vizhinjam zelf geweest, alleen de grote straten heb ik gezien.
En gelukkig heb ik een gids mee, want de wirwar van straatjes (hoop en al een meter breed) is een doolhof waar ik m’n weg echt niet in zou vinden. Straatnamen zijn sowieso niet aan de orde in India, huisnummers al evenmin.

Ik vind het allemaal een beetje schrijnend. Waar ik de voorbije dagen vooral de toeristische kant van het leven heb geproefd, wordt m’n wereld nu weer volledig gekleurd door de harde realiteit.
Families met problemen op alle gebied: geen geld, geen werk, geen huis zoals je dat zou verwachten. De gang van ons appartement in Antwerpen is ongeveer even groot als een huisje waar we op bezoek gaan. Een televisiekamer. een kastkamer en een plaatsje waar gekookt wordt.
Geen badkamer, die is buiten en wordt gedeeld. Hoewel, gedeeld. Er moeten harde contanten op tafel komen voor er gebadkamerd kan worden. Een rupee per keer. Onvoorstelbaar.

Als een van de moeder shaar verhaal doet aan Preetha, is dit de eerste keer dat ik iemand hoor fluisteren. Gesprekken gaan hier meestal op een toon die westerlingen als ruziemakend ervaren hoewel dat er geen ruzie gemaakt wordt.
Nu is het bijna toonloos. De tranen staan de moeder dan ook bijna in de ogen als ze de problemen met haar oudste zoon uitlegt. De muren hebben, net als in ieder dorp over de hele wereld, ook hier oren.
En aangezien dit een vissersdorp is met alle spreekwoordelijke viswijven van dienst, kan je je voorstellen hoe er geroddeld wordt over alles en iedereen.

Mensen zijn basisgedragsrechtelijk overal hetzelfde: Meer of Vizhinjam, er is niet zoveel verschil. Alleen hebben de mensen in Meer een matras om op te slapen. En meer dan een bed per gezin. En een huis waar iedereen in past bij nacht en ontij. En minstens een badkamer per huis. En stromend water.

Als we om vijf uur huiswaarts rijden met de bus, ben ik er niet goed van. Bekomen en bezinnen met een koffie en een zonsondergang maken we weer klaar voor de rest van de dag.
Ik denk dat ik echt verliefd aan het worden ben op de zee. Rustgevend, orde op zaken stellend, probleemoplossend.
Ik word er gelukkig van. Zelfs tussen al die miserie kan ook ik nog lachen. Net als de inwoners van Vizhinjam.
Zo gaat dat hier: miserie te over en toch een lach kunnen boven halen.

BTW: ik heb vandaag gemerkt dat ik een materialistische westerse klootzak en een slechte fotograaf ben.
In de zelfde volgorde een uitleg: terwijl de mevrouw al fluisterend haar verhaal doet aan Preetha, merk ik in een ooghoek dat mijn fototoestel niet op aperture maar op manual staat. En dan schiet me ook te binnen dat ’em nog op ISO 1600 staat van het stranddansfeest van gisterenavond. Precies of dat is van enig belang in de situatie waarin we ons bevinden.
Alsof die aperture/manual en ISO zever niet voldoende zijn om mezelf tot schrale amateurfototoestelbezitter uit te roepen, wordt het nog net iets erger. Ik kan van situaties als deze bijna geen foto’s maken. Noem het schaamte, noem het bedeesdheid. Ik kan het gewoon niet. Hopelijk gaat m’n schroom morgen en overmorgen wat over want echt, ik wil dit hier aan iedereen laten zien.

Comedy

Standard

Vanavond wordt er een groot pak afgeleverd in ons jeugdhuis. Een pakje cultuur van het zuiverste water.
Twee inlandse (nu ja…) komieken in hun eigen mooie kleren gaan ons vermake van heb ik jou daar.

De spits wordt afgebeten door Youssef El Mousaoui, Belg met Marokaanse roots en protégé van Nigel Williams, Belg met Engelse roots. Samen sterk in onze nationalistische maatschappij moeten die gasten gedacht hebben, want momenteel scheren ze beiden hoge toppen.
Bij zijn eerste optreden sprong Youssef onvoorbereid op het podium, maakte een grap over Marokanen en criminaliteit en had alle lachers op zijn hand. Hoe die jongen lacht met zichzelf, de situatie zoals hij ze vandaag de dag kent in België en de vooroordelen over hem en zijn volk, is onnavolgbaar.
Ik verwacht dan ook weinig originaliteit, het zal allemaal wel gepikt zijn! 🙂

De nummer twee van de avond is Bert Gabriëls.
Bekend van televisie naar het schijnt, maar ik ken de brave kerel niet. Hij staat volgens de boekskes niet zo goed in zijn leven, voelt zich moedeloos en is nogal schuw.
Bert komt bij ons proberen een uur te vullen met grappen en grollen, liedjes en verzinsels. Een verbale diarree van 60 minuten, een braakbal van plezier.

In 2004 won hij de 123comedy award, in 2006 won hij Knock Out Comedy en in 2007 speelt hij de zalen plat met Gestorven Onzin. Deze heer is een finalist comedycups waardig, een hoofdvogel die wij per toeval (en dankzij goede research) hebben afgeschoten.
Veel zuchten en klagen, harde en directe comedy van de bovenste beste plank.
Ik verwacht er enorm veel van!

Links