Chiro Meer bij Ombudsman

Standard

Ik moet toegeven: hetis al een tijd geleden.
Ik was toen vol vuur en passie voor de Chiro en tegen het establishment. Er zijn zware woorden gevallen, ‘t was bijna ruzie zelfs.
Gelukkig toonden we (het establishment en de Chiro) onszelf toen op tv van onze schoonste kant.

En hoewel het onderwerp toen eerder beladen was (afbraak van lokalen doet altijd afbreuk aan de kwaliteit van het gesprek) vind ik de gemaakte reportage echt wel goed.
Afgezien van het blikkerige geluid.

Voor de duidelijkheid: de geïnterviewde in blauw hemd is ondergetekende, de man in het zwarte pak is de burgemeester.
Kwestie van geen vergissingen in uw hoofd te plaatsen.
Datum van de reportage: ergens eind 2005 🙂

“Verkrachtertje”

Standard

Kom ik het volgende tegen op’t internet (en twitter).
Soms, soms verschiet ik er van dat er niet vroeger van hun toren wordt geblazen:

WETTEREN – Toen kinderen na een Chirokamp thuis verhalen opdisten over 'verkrachtertje' spelen en melk drinken uit een condoom, raakten enkele ouders over hun toeren. De leiding van Chiro Wetteren betreurt de feiten maar minimaliseert ze ook: “Ruk dit niet uit zijn context.”

via De Standaard Online – Ouders verontrust na seksueel getinte spelletjes op Chirokamp.

Euhm.
Ja.
Alicht.

Nee, echt.
Tuurlijk doe je die spelletjes.
Chiro is geen nonnenbeweging eh. Seksualiteit is een onderdeel van de jeugd, dus waarom moet er dan over gezwgen worden? Waarom wordt dit (zoals de standaard zelf omschrijft) “uit de context gerukt”?
Een seksueel getint spel, een seksquiz (is een pikwis dan zoveel zediger?!) en lachen en grollen met bananen en condooms: “al eens naar tv gekeken madame?” (en tinternet, mah how zeg)

Of “verkrachtertje” een goede benaming is voor een spel dat net zo vrolijk “ontsnapperke” of “onder de zeecontainer” kan heten, laat ik even in het midden.

Wij deden ook spelletjes met vettige namen. Nooit klachten gekregen.
We pasten wel de naam aan in functie van de leeftijd…
In omgekeerde volgorde (van oud naar jong, dus) werd dat

  • Blauw Foef
  • Rood kruis
  • Den tunnel

En niemand die daar over repte…

Ook nog dit:

Hey De Standaard! Is dat nieuws? C’mon.

Ik ben voorstander van (verdoken) vettige praat.
Ook op de Chiro.
Ideeën en inspiratie nodig?
U weet me te vinden!

Chirokamp ex, projects in

Standard

Het Chirokamp is weer ten einde en het was mooi.
Gelachen en gegeten en gespeeld en gezwommen en gelopen en gedanst (nu ja) en gezongen en nog zoveel meer.
Ook enorm veel geluk gehad: de storm van zondagnacht (bericht van geelonline.be) raasde voorbij en liet ons achter met chaos, stress, een dertigtal omgevallen bomen, bange kinderen, een doodsbange kok en een leidingsploeg van heb ik jou daar. Geen gewonden, slechts 25% van één van de tenten naar de verdoemenis en geen evacuatie (hoewel het niet veel heeft gescheeld).
Details komen in foto’s (ooit) en aan de betere toog te lande.

Maar het was dus uitermate goed.
Helaas betekent het einde van het kamp ook bijna het einde van mijn actieve Chirocarrière.
Ik weet ook wel dat je chiroleider blijft voor het leven, maar ooit houdt het op.
Dat dit met de nodige tranen en brokken in de keel gepard ging moet ik u niet vertellen, maar dat ik tijdens de speech ook volledig sprakeloos was, dat is nieuw.
Medeleiding, leden: u hebt nog wat tegoed!

Een mens denkt dan: einde kamp, begin rust.
Maar niets is minder waar.

Vandaag is er een barbecue anex tuinfeest.
Vrijdag en zaterdag wordt er een dodentocht gestapt.
Zondag 10 augustus komt de juffrouw naar huis van haar kamp.
Dinsdag 12 augustus komt Swami naar België en vrijdag 15 augustus ga ik een hele dag met hem op schok.
De dag erna wordt de brave kerel weer op het vliegtuig gezet richting Bangalore.

Vanaf 16 augutus worden r wat afspraken gemaakt voor kleine miniprojectjes, 23 augustus doen we van Akkerpop, 6 september is er een Startdag met een feest erbij (de laatste Chiro nationaal activiteit voor deze kerel), 14 september wordt het jongste broertje voorzien van een doopsel en aansluitend is er een week vakantie.

En dan komen de Hellacopters en dan gaan we naar de Oktoberfesten en dan is het tijd om eens in Dublin te gaan piepeloeren en dan en dan en dan…

Ik weet wat gedaan!

SnailMail

Standard

Vanaf maandag ben ik op kamp, maar vanaf morgen ben ik al niet meer online.
U kan me natuurlijk wel via de ouwe getrouwe snail mail bereiken.
En wel hier:

Jeugdheem Zonnedauw
Chirojongens Meer
Wannes De Loore
Oudste en wijste der dwazen
Langstraat
2440 Geel

Wordt dat geapprecieerd?
Jazeker!

Getting things done

Standard

Chiro Meer: dodentocht

Startnummer Naam Woonplaats Geboortedatum Maaltijd Bedrag
6064 Buyens Bart Meer 18/03/1985 N € 28,00
6065 De Loore Wannes Antwerpen 25/01/1983 N € 28,00
6066 Delcroix Jelle Meer 20/04/1989 N € 28,00
6067 Kustermans Koen Meer 22/06/1988 N € 28,00
6068 Voeten Jef Meer 06/10/1984 N € 28,00
6069 Willebrords Jelle Meer 10/11/1985 N € 28,00

Net op tijd?
Of net niet.
Ik ben benieuwd…

Bozzy

Standard

Bozzy, de man achter de drums bij Alcoholic Nightmare, is behalve vriend en chiroleider ook een geweldige

dierenvriend.
Gisteren had hij plots een vriendje op zijn schouder: een duifje dat het er wel prettig vond.

Natuurlijk doen duifjes wat duifjes doen: Bozzy was shitfaced again…

Een uurtje later lag er bij ons thuis een soortgenoot van Bozzy’s vriendje. Jammer genoeg in een iets minder comfortabele staat…

Normandië

Standard

Uitslapen in de weekends is er tegenwoordig niet meer bij. De ene keer omdat er om negen uur al van Chiro moet gedaan worden, de andere keer omdat er een reis gemaakt moest worden. Normandië was het reisdoel, dichter bij elkaar komen was de bedoeling.
Beiden zijn gelukt, het tweede iets organischer dan het eerste.
Zo was er een beetje een probleem qua route: de weg naar Amiens is niet dezelfde als die naar Parijs. Stom van me natuurlijk. Gelukkig wist de copiloot er een deftige oplosing aan te geven. GPS? Nee dank u. Geef mij maar een wegenboek uit de jaren tachtig met een fijn vrouwtje om het ding voor te lezen. Dat ik er de stem van Kim Hollander dan niet bijkrijg, is niet zo heel erg. Dat we er dan uiteindelijk toch geraakten, ligt volledig aan de goede wegbeschrijving en dito interpretatie. Denkwerk en logische verbanden, jawel!

Na een eerste koffiepauze (de aires in Frankrijk nodigen gewoon uit om even halt te houden) gaf de auto aan dat ie oliedorst heeft. Tja, volgende parking olie gekocht, bijgekapt en gas gegeven. Welke olie? Motorolie. Ja, maar voor welk type auto. Een blauwe. En dus kregen we een bijpassend olie kleurtje… Het ding rijdt nog steeds, dus zo slecht zal het wel niet geweest zijn.
Daarna in een ruk door naar Honfleur.
Gezellig stadje, gezellig marktje en een gezellig restaurantje.

Het volledige zeebanket (oester inclusief) werd met een glas witte wijn doorgespoeld. Wanneer we na anderhalf uur weer buiten staan, schijnt de zon. Plots is het stadje nog gezelliger en zijn wij ook nog blijer gezind.
Alle foto’s (vanavond online) worden opnieuw genomen, helaas merkte ik gisteren dat de focus regelmatig verkeerd lag. Verdorie! Echt jammer en vervelend.

We zetten de autowandeling verder naar Etretat waar we om half zes toekomen. Dit klinkt laat maar! Leve het zomeruur! Wandelen over het keienstrand, klimmen naar de top van de clif, kruipen door de grot (hoe zot is da? Een grot uit de tijd van de oorlog en al…) en genieten van de zonsondergang. Wat moet er nog meer zijn?
Een spookstation wordt onze camping voor een nacht. De luchtmatras wordt hard geblazen in de auto, er worden boterhammetjes gesmuld en wanneer de zon volledig achter de horizon is verdwenen, verdwijnen ook wijn onder de wol. En die wol, die is nodig! Want Vriezepieter sluipt rond de auto (en houdt de andere spoken weg) en bijt bijna in onze neus. Een beetje regen maakt het geheel nog gezelliger en na een stevige en deugddoende nachtrust kan de zondag aangevat worden.

Zonnestralen maken na het ontbijt al snel plaats voor donkere wolken vol neerslag.
Fecamp wordt dan ook nogal nat beleefd. Ook hier zijn de restaurantjes lekker en niet te duur. De namiddagzuren bewijzen helaas dat er geen light room werd gebruikt: allebei mottig als een krab.

Cap Gris Nez en het Blanc broertje staan op het programma voor de namiddag, maar het weer slaat lichtjes om: van de regen in de sneeuwval.
Als we ter hoogte van Les Deux Caps passeren, ligt er rondom ons een laagje van 10 sneeuwse centimeters. Mooi, dat wel.
Het geeft geen veilig gevoel om in de vieze brij te rijden, maar stoppen is ook niet echt een optie: sleeën is enkel fijn als het gepland is…

Besluit van het weekend: Normandië is beestig schoon, lekker en gezellig.
Het smaakt in elk geval naar meer!

This is the end…

Standard

Wat ik meestal mis in het lecven is een passende soundtrack. Momenteel zou The End van The Doors niet misstaan. Ik zou alleen al om die reden graag in een film leven, doch dit geheel terzijde.
Gisteren en vandaag zijn de laatste dagen in Mother India.
Twee dagen in de Big Bad City of Bangalore, beter bekend als the city where the streets have no names.

Behalve een paar van die straten dan. En ik heb daar vooral rondgehangen, kwestie van al een beetje te wennen.
MG Road, met al haar bars, westerse ketens en Mc Donalds (“no beef is sold here”) en KFC. Helaas werd ik lichtelijk verplicht om hier rond te hangen: het is verdikke de enige plaats in Bangalore waar je “traditionele souvenirs” kan kopen. Niet dat ik er veel van moest hebben, maar toch enkele.

Nu loopt deze dinsdag op z’n einde en wordt er gewacht.
Er is dus tijd voor een uitgebreid diner, internet en een overpeinzing van drie maanden in Verweggistan. Want ondanks dat het hier enorm bangelijk is, was Belgie echt wel vaak in m’n gedachten. Het is per slot van rekening zowat de beste plaats om te wonen, ik zal het u verzekeren.

Het is, zoals Peter in Agonda zei, een afscheid “with a crying eye and a laughing eye”. Het is dan ook heel dubbel. Aan de ene kant ben ik blij omn terug te keren naar vrienden en familie en m’n eigen bed en de zetel in ons living en de huislijke warmte en de Chiro en de Mussenakker en het werk en al.
Aan de andere kant is het heel erg jammer om alles wat ik hier zo graag heb achter te laten. Zoals daar zijn: de vriendelijke mensen, de chaos en anarchy op de straat, het heerlijke eten, eten met de vingers, no stress no worries, warm weer,…

Gelukkig zijn er een aantal dingen die ik mee kan nemen in m’n rugzak. Goeie muzieks, een beetje heel lekker home made chilli poeder, gepofte rijst, sweets, tailor made kleding, nieuwe gsm (ik ben nu eenmaal een materialistische geek), eten met de vingers, verbannen van het toiletpapier,…
En die zaken, die gaan me dagelijks aan alle fijne momenten doen herinneren.
En mocht ik iets vergeten: ik heb drie Moleskines netjes volgeklad met dagdagelijkse belevingen en beslommeringen. Voeg daarbij 14 GB aan fotomateriaal en ik denk dat u een idee hebt van mijn extern geheugen…
De interne schijf draait echter nog enorm goed, dus verhalen en al: u vraagt, wij draaien!

Symboliek II

Standard

Ik had er eigenlijk nog geen seconde bij stilgestaan, maar mijn terugkeer naar Belgie luidt een heel nieuw leven in voor mezelf.
De rupee begon te vallen toen ik van bepaalde mensen een verjaardagssms kreeg met als boodschap iets in de volgende trend: “De snotneus wordt een jaartje ouder, een jaartje wijzer en een beetje minder snotterig”.
Dat dat laatste niet op de toen aanwezige druipneus sloeg, had deze jongen gelukkig al snel door.

Misschien is het ook wel.
Misschien ben ik nu wel in mijn meer-naar-het-volwassen-neigende stuk van mijn leven aanbeland. Mijn vijfentwintigste verjaardag en mijn terugkeer van een levensvormende trip vallen in elk geval bijzonder dicht bij elkaar.
En niet alleen dat. Op professioneel vlak staat er ook een en ander te veranderen. Which is nice!
Ik heb er natuurlijk nog verre van een zicht op hoe de voorbije drie maanden me veranderd hebben, maar ik voel hier en daar wel wat.
Of dat dat dan ook betekent dat het kind in me  in India  achterblijft: pakt van ni.
Ik heb mijn zinnen in elk geval al volledig staan op het studentikoze zangfestijn van de Chiro aanstormende vrijdag. En ik zing in elk geval uit volle borst: Stamp je ballen tot andijvie!
(opgelet, PDF met vettige teksten…)