Sensoa Sex Talk

Standard

Om half acht werd ik gisteren bij Sensoa verwacht.
Ik had me op aangeven van Michel en Pieter ingeschreven bij ilse.vandevelde@sensoa.be.
Sensoa, Vlaams service- en expertisecenter voor seksuele gezondheid en hiv, zocht namelijk seksueel actieve hetero jongvolwassenen voor een goede babbel.

De afgelopen jaren hebben ze bij sensoa altijd een duidelijk afgelijnde doelgroepen gehad (actieve homomannen, studenten middelbaar onderwijs,…) en nu was er plaats voor een minder homogene doelgroep: de heteroseksuele twintiger.
Jongvolwassenen dus, mensen tussen 18 en 30, die actief bezig zijn met hun en andermans/vrouws lichamelijke lusten.
Om een doelgroep te bereiken, moet er natuurlijk eerst onderzoek gedaan worden naar de core van het clubje.
Wie zijn ze, wat doen ze, waarom en hoe vaak en vooral: wat kan Sensoa doen om hen een betere seksuele gezondheid aan de hand te doen?

De twee onderzoeksters, Ilse en Katrien, doen voor hun onderzoek beroep op u, een ander en mezelf.
Ze zoeken 48 (acht-en-veertig!) mensen voor een zinnig en jongvolwassen gesprek over seksualiteit.
Ilse noteerde en Katrien modereerde en wij, wij vertelden honderduit.
Wij, dat was gisteren de verzamelnaam voor drie dames en ikzelf.
Actief in de onderbuik, hormonale bommen in topconditie.
Ik kan het me ingebeeld hebben, maar er hing elektriciteit in de lucht.

Spanning ook.
Logisch: seks is nog steeds een moeilijk bespreekbaar onderwerp.
Zeker met vreemden. Zeker zo technisch als gisteren.
En toch.
De deur werd hier en daar eerst op een klein kiertje gezet, maar na een kwartier vloeide het ene spontane verhaal na het andere over tafel. De situatie onder het tafelblad was snel bekoeld en het gesprek nam na de jongvolwassen en bijna puberale giechelstart een eerder volwassen houding aan.
Het ging dan ook over serieuze zaken: sleutelmomenten in de seksuele carrière van een jongvolwasse hetero.

De eerste keer, de laatste keer, de eerste keer met iemand anders, probleempjes, harde feiten, slappe feiten, gescheurde condooms die dan met een hormonenbom hersteld worden, onzekerheden en vieze ziektes.
Dat de theorie anders is dan de praktijk.
Dat de media seksualiteit in het belachelijke trekt.
Dat jongeren echt niet zitten te wachten op another live television show.
Ik bedoel maar: ik zit niet te wachten om op een doordeweekse avond op kanaal 2 2BE weer maar eens een tieten en piemel show te zien. En met mij ook minstens drie anderen.

Wat wij dan wel willen?
Realistische info.
Steun in onze onzekerheden.
Bevestiging dat er toch niets mis is met ons, ondanks ons volgens Flair lage en saaie libido.
Ik haal de statistieken misschien niet, maar ik weet wel dat mijn madame en ik goed bezig zijn.
Dat werd, niet letterlijk, gisteren bevestigd: het is in minstens nog enkele andere gevallen ook zo.

En goed bezig?
Ja meneer.
Sekssualiteit is een deel van het leven als eten en drinken en uitgaan.
Een fijne brunch van elf tot een uur of vijf in de namiddag is enorm fijn, maar om me daar elke dag aan te wagen: nee bedankt. Liever een lekkere boterham met kaas. Of met speculaaspasta.
Hetzelfde met uitgaan: gezellig op café, ik heb er altijd wel zin in. Maar om elke week een festival te doen met enorme uitspattingen: zot!

Seksualiteit is voor mezelf een onderdeel van een relatie.
En dat gaat verder dan WhamBhamBhamAah.
Intimiteit, vertrouwen, gezelligheid, openheid en goe gelachen.
En dat dat dan soms zonder kleren (nu ja) is, is mooi meegenomen.

Maar de hamvraag van de avond, Waar en hoe kan Sensoa helpen uw seksuele gezondheid te verbeteren?, bleef redelijk onbeantwoord.
Bij mijn sleutelmomenten had ik niet echt iemand nodig die raad en desnoods daad gaf. Of geeft.
Open communicatie zeg ik u, daar draait het om.
Als je iemand wel aan je lijf kan laten zitten, maar niet kan zeggen wat je nu wel of niet fijn vindt, dan is er iets mis. En dan moet er gepraat worden. Met twee.

De doelgroep was een ander katje dat gegeseld moest worden.
Want laat ons eerlijk zijn: het is niet eenvoudig om “dé jongvolwassen seksueel actieve hetero” te bereiken.
Mijn opmerking daaromtrent was dan ook zeer terecht.
Ik ken een heel aantal mensen die tot hun achtien naar school gingen (nog makkelijk te bereiken via school) en daarna gingen werken.
Vakmannen die ook voor en na hier en daar een klusje doen.
Of die gewoon zelfstandige in bijberoep zijn en zes dagen op zeven van zes tot elf in de weer zijn. Geen tijd voor vrouwenboekskes, educatieve sites of goedbedoelde foldertjes. Hoe worden die dan bereikt?

Ik weet het niet, maar Ilse en Katrien gaan daar zeker een oplossing voor bedenken.
(pers, radio, media in het algemeen,…)
Kort door de bocht: het was een fijne avond met een goed gesprek en een cinematicket erboven op.

En ze zoeken nog volk!
Vanavond in Gent en volgende dinsdag in Antwerpen (19:30, Kipdorpvest).
Inschrijven bij ilse.vandevelde@sensoa.be als ook u een actieve heteroseksuele twintiger bent.
Het zal u en uw seksleven alleen maar ten goede komen!
Al was het maar omdat u met het filmticket naar Sex and the City, the movie kan gaan kijken…

Spaghetti

Standard

Gisteren na’t werk verbazend vlot naar Gent gespoord.
Waar iedereen last had van brand in Brussel Noord, had ik geen enkele moeite om op 45 minuten in Gent Sint Pieters te staan.

Er was afgesproken om samen te koken, maar de madam had al groenten gekuist en was reeds gehakt met een uitje aan het roerbakken.
Groentjes erbij, tomatenpuree en hoppa: saus!
Pieren in een potje en een heerlijke pastaschotel stond dampend op de kleine doch multifunctionele tafel.

Mevrouw had echter net dat ietsje teveel gemaakt en hoppa: wannes krijgt een potje (extra pieren worden gekookt) mee voor tijdens de lunch!
Wat een schat is me dat toch!

Een klein bezoekje aan een afspanning in afwachting van de film van de avond brengt goede gesprekken teweeg en om half elf treden we aan in het cinematorisch theater Sphinx.
Nog een ander aanwezig koppel bevestigt dat we toch in de juiste zaal zitten.

En dan begint het.
Linkeroever.
Ik weet nu waarom ik er altijd een raar gevoel krijg.

Little Miss Sunshine

Standard

Het was de beurt van de Madame om te kiezen in de cinema.
Vorige keer mocht ik “kiezen”: Windkracht 10, want Borat was voor de rest van het gezelschap uitegsloten wegens racistisch, vrouwonvriendelijk en gewoon “laag”.

Vandaag dus de Madame.
Little Miss Sunshine.
Lang verhaal kort: meisje van zeven wil schoonheidsprinses worden, wint de plaatselijke kindmiskroon en voelt zich de koning te rijk. Nu wil ze landelijk (VS van A) meedoen.
Uit het niets daagt dan een grote kans op, maar dan moet ze er wel zijn op zondag.
Heel de familie in de VW bus en 2000 (of toch van die grootteorde) km bollen.
Meisje doet haar ding en iedereen wordt opgepakt door de politie…

Het verhaal gaat niet helemaal zo, maar het zijn wel voorkomende scènes.
In elk geval, ik vond het een strontfilm.
Tot we halverwege kwamen.

Op de één of andere manier is er ergens iets geraakt in mijn binnenste.
Maar dan echt geraakt.
Nog nooit van mijn leven had ik een traan gelaten in de cinema.
Kropkes in de keel: zeer zeker wel.
Een enkele vochtafscheiding in de ooghoek: ook wel eens gebeurd.
Nu: janken als een baby.
Tranen als regendruppels die over m’n wangen biggelden.
Waarom?

Geen idee.
De zoon van het gezin krijgt een woedeuitbarsting, hij wordt getroost en bedaard door het zusje en mijn gezin gezicht verandert in een delta…
En!
het deed verdorie deugd.
Ben ik nu een nieuwe man of gewoon een bleiter?