Dodentocht

Standard

Vanavond omstreeks negen uur begint de langste wandeling van het jaar.
100 km wandelen in 24u, het is een beetje een zottekesspel.
(Je kan me volgen op de site van de Dodentocht, ik ben nummer 6065)
Belachelijk ook: ge wandelt 100km van punt A naar…punt A!
Want ge komt verdikke gewoon weer aan in Bornem city.

En toch, toch kijk ik er een beetje naar uit.
Eerst een aantal kilometers (een stuk of dertig) rondlopen als een lemming op weg naar een afgrond, dan zien dat er mensen neervallen en stoppen bij Duvel (meer hierover in een volgende paragraaf) en dan toch nog wat verder gaan.
Pijn verbijten, het vlees van uw voeten lopen en dan: halfweg.
Wat er dan door uw lijf gaat is moeilijk te beschrijven: alles doet pijn, de leden van het eerdergenoemde lijf hebben er echt geen zin meer in en dan moogt ge dezelfde afstand die ge al gedaan hebt nog eens doen.

Die halte halfweg is ook geen punt om terug te keren: ‘t is toch even ver…
‘t Is dan ook bij Palm te doen, alwaar er Rodenbach en Palmkes à volonté staan.
En die volonté, die is er bij Duvel ook.
Nu mag u gerust weten dat ik ene Duvelliefhebber ben. Niet alleen religieus gezien, maar zeker ook gastronomisch.
Koken met Duvel, slurpen aan den Duvel: het is me een waar genoegen.

En na dertig kilometer spreken we als het ware over het walhala van de Duveldrinker.
Tafels vol, tientallen meters lang.
En daar moogt ge dan niet van drinken.
Wantd at uw spieren dan verzuren.
Zeikers, of het nu na zestig of na zeventig kilometer is, verzuren doen ze toch.
Maar kom, als ik op karakter 100km kan lopen, kan ik ook wel op karakter die heerlijke Duvels laten staan.

100km op karakter.
Ik ben benieuwd.
We gaan er in elk geval voor, ondanks de mentale gezondheid die het wat laat afweten…
Want hier wil ik niet bij gaan zitten:

CPEX: ‘Geft da kaske na is hier!’

Standard

Ok ik gon a iet zegge
En ik zeg het a mor ene keer
A manier van doen
Die irriteert mij meer en meer
Gij denkt alleen mor on a eige
Hoe da ge wa van wie gedaan kunt krijge
Gij denkt alleen mor on a eige plezier
Mor baby geft da kaske na is hier
Geft da kaske na is hier
Geft da kaske na is hier
Gij kijkt alleen nor VT4
Geft da kaske na is hier
Baby geft da kaske na is hier
Baby geft da kaske na is hier
Gij hebt da spel al heel den avond in uw hand
A gedrag is infantiel en arrogant
A duime zien al blauw van ‘t zappe
Mor ja me a valt ni te klappe
Een egocentrische trut zijde gij
En die TV is wel van mij
Geft
Da kaske
Naaaaaaaaaaa…
On mij
Baby geft da kaske na is hier
Baby geft da kaske na is hier
Gelijk nen drenkeling zijn eige vastklampt on een boei
Klampte gij a eige vast on da kaske
Gij karaktergestoorde koei
Edde weer last van a hormone
Zijn ze weer is uit balans
Baby geft da kaske na is hier
‘t Is u allerleste kans
‘k Heb een gazet en een dozeke stekskes
In m’n hand
Baby geft da kaske na is hier
Of ik steek den TV in brand
Baby geft da kaske na is hier
Baby geft da kaske na is hier
Geft da kaske na is hier
Geft da kaske na is hier
Allez komaan
Geft da kaske na is hier
Baby
Geft da kaske na is hier

Respekt.

The Future: direction made

Standard

Het leven kan al eens rare wendingen aannemen.
Vaak zijn we er zelf bewust voor verantwoordelijk, maar meestal worden we gestuurd door een gevoel. Een gevoel van welbehagen, een gevoel dat het goede in de mens boven brengt.

En dat goede, dat mag al eens ene beetje egoïstisch zijn: goed zijn voor jezelf is heel belangrijk, zei een wijze dame me ooit.
Wij waren gisteren goed voor onszelf. En ons gevoel, dat zat ook volledig in de juiste richting.

Het begon aan de Wetstraat te Brussel. Daar waar het Warandepark een hoekje maakt.
Een Peugeot 306 stopt en ik gooi m’n rugzak op de achterbank. Ik had een heel sterk vermoeden over wie er in die auto zou zitten, dus het risico op verlies van boeken, rugzak en muziek was redelijk klein.
Het geluk was aan mijn zijde want de bestuurder was niemand minder dan de enige echte Olivier. De jongen had geluk dat ik bij hem instapte, want hij had geen flauw idee van hoe uit Brussel weg te geraken. En daar had deze jongen nu echt wel zin in: na een werkdag van 10u wou ik niet liever dan de hoofdstad verlaten. En gelukkig ken ik de weg aan die kanten een beetje.

De tunnels van de Belliardstraat leiden zoals alle wegen naar Antwerpen alwaar de derde tochtgenoot ons zou vervoegen. Glenn stapte buiten en in en daar gingen we: op zoek naar een plaatsje met rust en vrede en gezelligheid.
Een volkse dan wel bruine kroeg genaamd “den Haan” werd onze vergaderruimte.

Het was een fijn weerzien: we hebben dan ook samen al heel wat fijne momenten beleefd. Vooral in de periode dat er aan het eindwerk moest worden gewerkt was het telkens opnieuw lachen geblazen. Ook ernst deed zich voor, maar dat werd meestal snel de kop ingeduwd met een lol en een lach.

Wat me opviel was hoe weinig we alledrie zijn veranderd: niet alleen botsen de karakters nog steeds niet echt, ook het centrale idee van de avond was voor elkeen onuitgesproken hetzelfde. Heerlijk toch, babbelen met zielsgenoten?
Het was fijn om te zien hoe we met ons gedrieën uit het niets een toekomstbeeld konden toveren uit de grote hoge doch spreekwoordelijke hoed.
Het was als het ware een brainstorm op lag water.
En nee, mijlenver in de omtrek was geen spijker te zien.

Het besluit van de avond?
Dat den Haan een fijne keet is, dat de durum en de kipcorn van Plein 4 echt wel in orde zijn en dat het altijd lachen is om door het Schipperskwartier te wandelen en mensjes te kijken.
Want zo zijn we dan eh.

knopen

Standard

Knopen zijn gemaakt om door te hakken. Op de ene moet je al eens wat langer hakken dan op de andere. Sommige knopen wachten al jaren om doorgehakt te worden. Sommige knopen wil ik niet doorhakken. Sommige knopen kan ik niet doorhakken.

In de zomer van 2006 heb ik, op mijn rug liggend en naar de sterren kijkend, gezegd dat 2007 een scharnierjaar ging worden. 2007, het jaar van de grote verandering. Op alle gebieden. En ik was hoopvol!

Als ik nu kijk wat er allemaal veranderd is en wat er nog zal veranderen, kleurt mijn inwendige wereld lichtjes grijs. Overal mist. En wolken. En helaas, af en toe een donderslag.

Gelukkig heb ik een goede schuilplaats voor mezelf. Karakter en al. Wel, nooit gedacht dat dat zo snel (als in 5minuten) kon wegebben.

Weten dat je het pak slaag van je leven gaat krijgen, weten dat er gebloed zal worden en toch verbaasd zijn dat het enorm veel pijn doet. Dát doet pas echt pijn.