zot

Weekend

Standard

Een hele dag lesgeven gaat toch niet in de koude kleren zitten. Al is dat laatste redelijk onmogelijk hier: 24/7 zweten…
Ik ben dan ok redleijk content dat het weekend is.
Een klein tripje naar Trivandrum, museumpje, paleisje, tempeltje.
Een tochtje overd e backwaters reserveren voor binnen twee weken, hangin’ ’round.

Wat opvalt in deze stad: rust en kalmte in vergelijking met Bangalore. En ook: rikshaw drivers die stoppen voor voetgangers! Hoe zot is da?
Nog enorm zot: kerk, tempel en moskee binnen een straal van 100m van elkaar. Alles loopt hier dooreen in een harmonieuze chaos van heb ik jou daar. Fijn en mooi.

De planning voor januari (Goa, Mombai, Delhi) is ook lichtjes gewijzigd.
Als ik vertrek uit Kovalam in de eerste week van januari, ga ik op’t gemakje van het zuiden lichtjes noordwaarts. Langs de kust, met als eindbestemming Goa ergens rond de 20ste januari. Dan naar Bangalore en of Pavagada voor een laatste week bij Swami.

Ik denk dat die planning me meer van India gaat laten zien dan de enorme treinritten (Kovalam – Goa: 20u, Goa – Mumbai: 8u, Mumbai – Delhi: 20u, Delhi – Bangalore: 36u) die ik in de andere planning zou moeten doen.
Het noorden van India is dan maar voor een andere keer. Binnen twee jaar ofzo.

Enkele bedenkingen

Standard

Bedenking 1

De dokters die vast werken in het SVIRHC hebben een enorm ideaal. Zij die niet uit Pavagada of de directe omgeving komen (maximum 30km), hebben een kamer in het ziekenhuis. Deze mannen, drie jonge gasten die nog maar een paar jaar zijn afgestudeerd en een gepensioneerde overheidsarts, wonen hier als zijn ze studenten die op kot zitten.
Wat een nobele heren! Ik kan het met moeite geloven. Die kerels laten huis en woonplaats achter om ergens in de middle of nowhere de armste der armen te gaan helpen. Ze verdienen een pak minder dan in een ander ziekenhuis en soms is het echt behelpen.
Nobelprijs voor vrede, vriendschap en nobelheid verdorie!

Bedenking 2

Het kastesysteem is officieel verboden, maar hier tiert het nog welig. Ik heb het geluk om bij de hoogste kaste te logeren, maar dat is meteen ook een minpunt: het algemene leven van de modale indier (voor zover die zou bestaan) wordt niet getoond.
Ook in het patientensysteem van het ziekenhuis wordt er melding gemaakt van de kaste of de godsdienst die mensen aanhangen. Gelukiig wordt er, op het eerste zicht toch, geen onderscheid gemaakt in de behandeling.

 Bedenking 3

In al wat ik de voorbije weken heb gezien, was er een constante. Het zijn vrouwen die India rechthouden. Zeker in de dorpjes, maar ook in het ziekenhuis valt het op. Zij zijn het die voor het eten zorgen, zij zijn het die op het veld werken, zij zijn het die het huishouden en de was doen. Overal waar er mensen staan te lummelen, zijn het mannen.
En de vrouwen, ze zijn altijd, hoe moe of arm ook, enorm fier. Hun houding, kleding en gedrag is altijd even onberispelijk en trots. Echt, ondanks hun verdrukte plaats in de maatschappij (FOWK, zotte situaties gezien, ni te doen!) blijven ze netjes recht.
Nobelprijs voor vrede, vriendschap en nobelheid verdorie!

Bedenking 4

Mijn volgende reizen zullen met partner zijn. Misschien ligt het aan vandaag en het rustige programma, maar alleen is toch maar alleen. Misschien dat dat in januari wat beter meevalt (mensen tegenkomen en zo), maar nu is dat nog niet echt het geval.
Waarschijnlijk ben ik wel wat te ongeduldig in de dingen, dat kan ook.
De rondreis is dan eigenlijk ook nog maar een paar uur bezig eh…
De westerse ongeduldigheid is er nog niet helemaal uit:-)

Bedenking 5

India is een mooi land, maar enorm vuil. Ik wil echt graag aanpassen aan de lokale gebruiken en gewoonten, maar dit gaat er echt een zware streep over voor een groene jongen als ik. Alles wordt hier gewoon op straat gezwierd, van bekertjes, verpakkingen en banananschillen tot scooters en autowrakken. Ik heb gelukkig nog geen dode beesten gezien, maar dat zal nog wel komen…
Echt, een bende vetzakken is het.
Ook qua neuzepeuterij, boeren en scheten en rochelen: zelfs ik ben er (heel soms) gedegouteerd van.
Vooral als vrouwen midden in hun uitleg zoiets doen…

Als afknapper kan het echt wel tellen. Een beetje zoals een beautyqueen plots in het plat aantwaarps een uitleg begint…
Mijn god wat wil nog eens graag plat aantwaarps klappen aan een toog in een bruine kroeg met een lekkere belgische pint!

Er zijn nog duizend en een andere dingen, maar typen op een qwertybord is nog vermoeiender dan op een azertybord…

Smakelijk!
Ik ga nog eens een chillipeper of zes verschalken met wat rijst…;-)

Een andere kijk op de dingen

Standard

Gisteren, vrijdag, was er een hinduistische gebedsdienst in de Ashram.
Swami zong samen met een twintigtal devotees een uur lang hinduistische liederen.
Ik begreep er, natuurlijk, geen snars van, maar het voelde wel heel vredig aan. Ik was zo ongeveer volledig in rust met mezelf.
Plots begint Swami te vertellen over opa, Rik, die tien jaar geleden als leider van het bouwkamp naar Pavagada was gekomen en dat hij enkele jaren terug weer op bezoek geweest, samen met oma.
Dat ik nu als kleinzoon van Rik en Marie-Louise hier ben en dat dat eigenlijk enorm knap is.
Want dat een jongeman die in een land leeft waar alles te krijgen is en waar iedereen het goed heeft, dat een jongeman die werkt bij een internationaal bedrijf en een goed loon en dito bedrijfswagen krijgt, dat die dat allemaal even opzijzet om naar het armste deel van India te komen en hier te komen kijken en te komen helpen, dat dat iets zot is.

Achteraf zei ik hem dat dat eigenlijk allemal niet zo veel voorstelt.
That, antwoordde hij, is because you’re a well hearted man.

Awel, ik wist efkes niet wat zeggen.
Dat ik ooit nog eens iets voor iemand kon gaan betekenen, ‘t doet raar eigenlijk.
Onwezenlijk.

Monkeys have come to town

Standard

Gisteren was er plots een lichte paniek: tijdens het eten werden alle luiken en ramen gesloten, de hond werd binnengehaald en iedereen keek een beetje verschrikt: Monkeys have come to town!
Ik wist niet goed in welke mate die beesten gevaarlijk zijn, maar blijkbaar is er meer schrik bij hen dan bij de mensen. Die beestjes hebben alleen maar honger en komen dus alles leegroven wat ze vinden.

Aan mijn kamr zaten er een stuk of tien op het dak, wat een aantal aardige plaatjes opleverde. Toen ik wat later zat te lezen, kwam er eentje heel brutaal naar me zitten kijken waarna hij bij de buren de keuken insprong.
Hoe zot is da!? Live apen voor uw deur en al…

Vandaag bij de oogoperatie gaan kijken en foto’s gemaakt.
Ik dacht dat ik er eigenlijk niet zo goed ging tegenkunnen, maar no prob: heel interessant allemaal, zo live surgery vanop 30 cm afstand volgen.
Foto’s van mensn in’t groen en blauw licht, ies very naais!

Te zot voor woorden eigenlijk: die patienten komen binnen voor een oogonderzoek, er wordt vastgesteld dat ze cattaract hebben (staar) en ze worden hier gehouden. De volgende dag worden ze dan aan de lopende band geoppereerd. Dinsdag waren er 17, vandaag slechts tien. De ene na de andere.
En vooral: gratis.

Ja meneer, er zijn nog goede mensen in de wereld!

Eigenlijk zou mijn Moleskine schriftje rechtstreeks aan tinternet moeten hangen, want ik heb al zoveel geschreven dat ik hier waarschijnlijk nooit zal publiceren…
Maar goed en het hebben en al! Echt, een aanrader van formaat 😉

En hey!

Standard

Net het heuglijke nieuws gekregen dat ik een nieuw broertje heb!
Lencho komt eind januari naar belgische bodem vanuit de ethiopische woestijn.
Een nieuw broertje van zeven maamden oud, zo zot allemaal!

En dat te weten komen in India, klinkt me allemaal nogal onwezelijk en internationaal in de oren 🙂

Pavagada, first day

Standard

Wat een dag was het gisteren!
Eerst naar het klooster van Swami, dan met een driver een kopje koffie drinken in een stalletje langs de weg, dikke sfeer verzekerd.
Daarna met diezelfde mensen een stevige rit door Bangalore gemaakt: too many impressions to describe!Ik mon zelfs geen fotoos maken van indruk.

Daarna een dollemansrit naar Pavagada: linksrijdende mensen die al toeteend langs rechtss inhalen op een tweevaksbaan waar vier voertuigen rijden het is zotter dan het klinkt.
Eten en slapen was daarna de boodschap.
Lekker eten, niet-pikant (helaas eigenlijk) en een stevig bed.

Als een blok im slaap gevallen en wakker geworden toen er een sprikhaan op mijn rug sprong. Was die deugniet toch onder het muskietennet doorgekropen!
Onbijten met rijst, het blijft een beetje gek.

Dan naar het hospitaal waar ik een rondleiding kreeg van een van de consultants.
Omdat Swami plost weg moest, bleef ik alleen achter met al de crew.
Goede en lieve memsen waar ik volgende week heel de week mee zal optrekken.
Ook hun tele medicine system is iets supervet: videoconference via sateliet…
Wat wij kennen met MSN en Skype moet hier via sateliet gebeuren…

 Maar: inbelbverbinding en de mensen kijken een beetje treurig…

More to come!!!

Aangekomen

Standard

Aangekomen in Bangalore om kwart voor vijf na een voorspoedige reis, afgehaald en een uurtje gerust, dat was de eerste dag tot nu toe.
Sebiet een licht ontbijt en een wandeling naar het klooster.
Zo zot allemaal, en zo veel te zien en te doen: ik heb er geen woorden (en nu ook eigenlijk geen tijd en goesting) voor.

More to come soon!

Verandering van spijs

Standard

Het moet niet altijd het centrum van de wereld zijn waar ik de zon uit mijn gat laat schijnen. Gisteren een bezoekje gebracht aan de stroppendragers in Gent.
Plezierig en gezellig eens ik er was.
Ik had moeten weten dat de Krommenelleboog niet direct een straat is waar ik direct naartoe had kunnen rijden.
Ik heb dan ook ongeveer heel de Gentse binnenstad gezien, wat door het late uur van aankomst en het druilerige weer een redelijk desolate indruk gaf.
En ook: moest Gent een soevereine staat zijn, hun grootste exportproduct zou de eenrichtingsstraat zijn.
Overal! Eén! Richtings! Straten!
Doch: niet getreurd want het gezelschap was aangenaam en ‘t was plezant en lekker eten en al.

MAAR!
Om vanuit de hoofdstad van Oost-Vlaanderen op een deftige manier (zonder file, zonder kleerscheuren,…) in Leuven te geraken, moet een mens onnoemelijk vroeg opstaan.
Om zes uur vertrokken en om tien na zeven toegekomen. Damn.

En nog!
Als inwoner van het centrum der wereld (Aantwaarepe ist centrùm, de rest is pàrreking) ben ik gewoon om langs de E19 richting hoodstad van het bier te vliegen met de Porsche Fiësta. Vandaag was dat echter enigszins anders.
De E40 is de ultieme nachtmerrie voor elk geciviliseerd menspersoon. Ik heb dan ook een uur lang met de daver op het lijf gezeten.
En op één ochtendrit meer ongevallen gezien dan in de hele maand september samen!

Ik blijf het zeggen: ze zijn zot over’t water!
Maar dat zullen de mensen van Linkeroever ook wel zeggen…

D ‘n’ B

Standard

Ik ben de laatste tijd trouwens redelijk zot van Drum and Bass.
Dingen als Pendulum.
Maar ook The Orb.
En al.

Ook Belgische shit alhier: Breakz.

Na een tijdje voel ik me alsof ik een liter of zes koffie heb gedronken.
En of ik de tijd dat ik geen koffie heb gedronken heb gevuld met het zuipen van RedBull.

Volledig in een zotte mood als het ware.

Vanavond?
Feest. Moskesrock.
Met AC/DC.
Nu ja, Action in DC eigenlijk. Maar da’s bijna hetzelfde!

Concentraré, foefelaré

Standard

Foowk.
Concentratie ligt diep onder nul.
Elke zintuiglijke prikkel is er teveel aan, geen haar op mijn hoofd (en’t zijn er al niet zo veel meer) die de aandacht bij de les kan houden. Er spookt vanalles door de kop, het beest in mezelf wordt volledig zotgemaakt.

Geen gram professionele aandacht, geen centimeter vordering op deze eerste werkdag.
Mocht ik in een sector van snipperdagen werken, ik nam er eentje. Of baaldagen.

En dan niet dat ik enorm hard aan het balen ben, wel omdat het resultaat hetzelfde is.
Tobben heet het in mijn geval.
En vooral: nadenken over abstractheden waar geen definitie van bestaat en waarvoor nog minder antwoorden voorhanden zijn.

Foowk!
Ook voor dingen die ik normaal echt wel plezierig vind (folders bouwen, websites knutselen,…) vind ik geen meter motivatie.

Tot er iemand mijn aandacht vraagt.
Of hulp.
Of een opdracht heeft.
Dan sta ik klaar met al mijn kennis, kunnen en aandacht én motivatie!

Maar uit mezelf iets zinnigs/productiefs doen voor iemand anders?
Ho maar.
Ik had dat al vóór mijn verlof, maar het zieke beestje zit er nog steeds…

Een beetje ‘t zuur aan’t zoetje precies.

3D printer

Standard

Zotjes!
vandaag gehoord over een 3Dprinter. Google opengetrokken en gevonden.
De mogelijkheden zijn quasi onbperkt met zoiets als speelgoed.
Soms wou ik dat ik ingenieur was…

Het filmke. (8,7MB, zip)

Leidersweekend: verslag

Standard

De planning was duidelijk: veel vergaderen.
En vroeg op. De rest zou zich wel manifesteren als het moment daar was.
En zo geschiedde!

Vrijdag om kwart na acht goed en wel vertrokken naar de gore driehoek der Noorderkempen: Retie – Dessel – Mol. Tegen negen uur met een eerste deel van de groep (de andere helft was verkeerd gereden) aangekomen in de Galbergen. De sfeer wordt al meteen gezet: Ron herkent enkele gezichten.

De brave doch compleet vernichterde heer kent onze groep al een jaar of vijf (Mol 2002, zo staat op mijn pennenzak) en heeft ons sindsdien al menig maal over de vloer gehad. En alke keer was het plezant en elke keer was het kamp op tijd af. Flinke varkens, dat zijn we!

Tegen tien uur wordt er vergaderd tussen pot en pint. Want het mag al eens plezant zijn! De klok tikt verder en het middernachtelijk uur wordt overschreden. Tegen half één wordt er nog een pintje gedronken in Ron’s taverne en om half twee wordt er kebab besteld. Goed gerief, dat zeker. De pepertjes die in de keuken gevonden worden zijn echter net iets te warm om gezellig te zijn. Enkelen verslikken zodanig in de groentjes dat ze wel ijs moeten eten. Wat ook gebeurt. Nog een laatste slaapmutsje tegen de vijven en dan eindelijk te bed. Jammergenoeg zijn er net iets te weinig bedden en wordt er overgegaan tot grondliggen en dubbelliggen. Hoewel dat laatste ook et maken had met het snurkgedrag van enkelen…

MAAR! Moment van het weekend: zaterdagochtend om 07:45!
Iedereen op tijd buiten en klaar om te vergaderen!
Hoe zot is dat? Maar een paar uurtje gecrasht en toch al fris (NOT) en monter (NOT) op!
Ochtendstond heeft goud in de mond, bij een aantal heren is er vooral een stevige pepersmaak te proeven..

Het ontbijt brengt iedereen wat bij de positieven en om kwart na negen kan de vergadering beginnen. Mooi op tijd!
Vlotjes werken we ons door de agendapunten en twee chinese vrijwilligers starten met de spaghettisauskook. Natuurlijk begeeft het elektrische vuur het en moet er in de privékeuken van onze gastheer gekookt worden. De brave man heeft hier geen enkel probleem mee en laat ons de pieren mooi gaar worden.

Aangezien er op zaterdagnamiddag gevoetbald wordt door een heleboel zotten in dit land, dienen ook wij met een uitgedunde leidingsploeg de vergadering verder te zetten. De nodige pauzes in acht nemend, kruipen we naar de klok van vieren als er een koppel sjotters terug komt. Een stevige wandeling dient zich aan en er wordt heel wat afgelachen.

Tegen half zeven worden er frieten gehaald en maken twee (andere) chinese vrijwilligers de overheerlijke goulash klaar. Maar het wordt ons allen wat teveel: te weinig slaap, lekker en veel eten… Iedereen krijgt dan ook een dipje waaruit het moeilijk vergaderen is. Gelukkig druppelt de tijd niet sneller dan de geniale ideeën en krijgen we bijna alles af.

Half elf en taverne tijd.
Er is nog niemand echt bekomen van het eten en de sfeer is even lam als mijn been na ee toiletbezoek mét Humo… Een klein fuifje in dessel-Witgoor brengt echter soelaas: Superball for president! Echt een geweldig bal waarvan we vinden dat we dat ook eens gaan doen in Meer. Kwestie van onszelf wat druk op te leggen om ook eens een bal te geven met de jongenschiro.
Te vieren is iedereen weer thuis en wordt er genoten van de matras. En uitgeslapen…

Zondag is iedereen er als de kippen bij om nioet op te staan. Blijven liggen tot tien uur, eten en wat vergaderen.
Ontspannen, opruimen en dan het s-beste idee van de dag: terraskes!
Gezellig, gemoedelijk en plezant: een ideale afsluiter.

Kortom: leidersweekend waz naaaaiz!

Le plan

Standard

Vader heeft een plan met een weblog en interactiviteit en al.
Zotjes zenne.
Een man die het internet kent van virussen, hackers, e-mail en vieze prentjes vragen horen stellen over een weblog.
En daarna nog geboeid luisteren ook!
Gekke papa!

Ach, we komen er wel uit.
‘t Zou alleen stom zijn om  iets te maken, uit te werken  en te laten doodbloeden.
Het wordt iets schoons. En simpel.
KISS hoog in het vaandel: keep it simple, stupid!