Topsport en suikerziekte

Standard

Verrassingen houden het leven spannend

Dat smste Youri me donderdagavond.
‘t Ventje lag in een Kempisch hospitaal te liggen. En te discussiëren over voeding, naalden, spuiten en suiker. Bloedsuiker.
Na 22 “gewone” jaren, treden sinds afgelopen vrijdag de 78 “andere” jaren aan.
Onverwacht? ‘t Is te zeggen.

Youri, de man die sterker is dan alle andere mannen in heel Limburg (hij is dan ook in Antwerpen geboren), eet al een jaar of vijf zeer strikt. Strikt in die zin dat hij weet wat hij eet en weet wat er met zijn lijf zal gebeuren. Geen koolhydraten, veel vetten en veel eiwitten.
Gezond of niet is een discussie die de dieetiste graag met hem voert en waar ik me niet over uitspreek. Afgetraind en sterk, that is.

In mijn ogen in elk geval de man die, van al mijn broers, het meest met voeding, lijf en leden bezig is.
Een man die weet waarover hij spreekt als het gaat om voeding, voedingswaarde en dat in combinatie met sport.
260 kilogram deadliften is sport. Topsport.

Gelukkig is het al wel duidelijk, na twee dagen van verschieten, dat sport zeker niet is uitgesloten omwille van diabetes.
Gelukkig.
Ook goed: hij weet al wat er in zijn lijf gaat en wat dat daar doet. De aanpassingen met insuline zal hij er snel genoeg bijnemen.
Goed gerationaliseert gerationaliseerd, dat wel. En bediscussieert bediscussieerd met meneer doktoor.
Ik ben al lang blij dat er in the end niet zoveel verandert en dat we in de Westerse wereld goede dokters, verpleegkundigen en wetenschappers hebben.

What doesn’t kill us, makes us stronger.

Als ik wat zocht rond topsport en diabetes, kwam ik dankzij Google en een hoop hulpvaardige mensen op volgende websites uit:

Een zalige kerstvreet

Standard

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het elk jaar meer wordt.
Meer eten, meer feesten , meer.
Met het laatste van vijf kerstfeesten in zicht overdenk ik even de afgelopen drie dagen.

Na kerstavondlijk getafel (tafelgrill, hertenkalffilet, varkenshaasje , bijpassende wijnen en een afsluitend glas Chimay Blauw, goed voor 8u gezelligheid) werd er gekerstbruncht (sapjes, soep, harme wapjes, broodjes, poffertjes, koffie en een glaaje port for the road) voor een uur of vier en reden we naar het eerste echte kerstmaal.

Gelukkig voor onze magen was dat al bijna afgelopen en deelden we een eenvoudige doch niet te versmaden broodmaaltijd (met heerlijke rosbief, winterse paté, kazekens allerlei en een glas wijn van een jaar of twaalf) met onze dierbaren. Aan het einde van het tafelrondje viste er nog iemand een des noens vergeten busch op. Kerststronk van het zuiverste kaliber, met room en suikerzoete versiering. Feest!

Op zondag, tweede kerstdag, lieten we één feest volledig links liggen en concentreerden we ons op het andere. Zonder schuldgevoel overigens: dat ene halen we op 1 januari wel in. En voor de grote honger moesten we het ook niet doen.
Videe, stoofvlees, kroketten en, achteraf en enkele uen later, een dessertbuffet om u tegen te zeggen. “U”.
Gezelligheid troef, hell yeah!

Vanmiddag, 27 december, derde kerstdag, treden de vreetgladiatoren weer rond de feestdis.
Want het is toch belangrijk, eh, Kerstmis? Tuurlijk.
Echt, samenzijn in (schoon)familieverband is heel belangrijk. We dragen dat dan ook beiden hoog in het figuurlijke vaandel (‘t Staat wat belachelijk, denk ik net, om zo’n vaandel omhoog te houden met wat familieverband erop…).
Maar vijf (plus nog een geskipt) feesten, ‘t is me wat.

Gisteravond protesteerde mijn maag dan ook, danig.
De elementaire beleefdheid van het bord leeg te eten brak me letterlijk zuur op.
Drie dagen van room, suiker, vet en alcohol.
Vandaag de laatste rechte lijn.
Met gezelligheid en alcohol en koffie en sukergoed.

Ik laat m’n gewoonte van tweede en derde bord (van elke gang) varen.
Volgend weekend en volgend jaar, doen we het nog eens lichtjes over.
En om daarvoor al een levercirose te  krijgen, dat zou jammer zijn, niet?

Wat? Arme kindjes met niets dan vliegjes op hun lippen?
Wordt gezegd ja. Denk ik.
Ik kocht mijn goed geweten al af met Music for Life.
Niet dat ik echt weet wat dat inhoudt, eigenlijk, maar toch: het geweten is gesust.

En u?  Vrolijke kerstvreetpartijen gehad?
Gedacht aan het leed van de wereld?
Mooi zo. Dan kunnen we er samen weer een jaartje tegen!

The Magic Jacker Show

Standard

Dat ik een grote familie heb, dat weet iedereen.
Logisch ook, want ik vertel daar graag over: mijn familie is bangelijk!

Maar tegenwoordig beginnen de kleintjes van weleer zich serieus in de wereld te gooien.
Er zijn er die dat dat gooien heel letterlijk nemen (Sander met zijn gebroken en reeds herstellende rug) of die zich een spreekwoordelijke breuk heffen:

Dat zijn er twee.

Maar nu blijkt dat er ook kleine neefjes van grote meneer aan’t spelen zijn.
Librecht doet iets met videobeelden, toneel en belachelijk veel (goede) humor.
Ze baseerden zich lichtjes op In de Gloria en deden er dan hun ding mee.

Mijn familie maat, die is goed bezig zeg ik u!

Future compliqué

Standard

In mijn hoofd gonst het de laatste dagen.
Er zweven allerlei gedachten rond die niet per definitie met elkaar te maken hebben.
De rode draad in de dingen is de toekomst.
Mijn toekomst en van aanverwanten.

Want er dreigen veranderingen.
Min of meer ingrijpend, het ene al wat meer dan het andere.
Het is vooral een lijstje met weinig concreets voor 2008 (behalve de A-lessen dan) des te meer voor 2009.

Het zal niet gemakkelijk zijn, maar ik zou het toch allemaal graag zien gebeuren het komende jaar.
Lijstjes worden gemaakt, afspraken genoteerd.
Mensen worden met mondjesmaat op de hoogte gebracht.

Het heeft te maken met wonen in Antwerpen en Meer, werken aan een bureau, Charlotte, gebruik van internet, familie,…
Maar ook voora met mezelf en de verhouding tot al die zaken…

Dames en heren, le future compliqué c’est arrivé!

Blog van de week op nieuws.be

Standard

Ik kreeg op 1 september volgende mailtje van de communitymanager van nieuws.be:

Hallo Wannes ,

Zoals je misschien weet hebben we een nieuw wekelijks item: “de blogger van de week”.

Zoals je wellicht wel weet, zijn er reeds vele tientallen blogs op Nieuws.be verzameld. Elke week wil de redactie (op de community- en blogs-pagina) één blogger in de kijker zetten. Binnenkort willen wij graag jouw blog extra aandacht geven en jij als auteur aan onze lezers voorstellen.

Graag willen we je daarom vragen onderstaand vragenlijstje in te vullen (de antwoorden hoeven niet lang te zijn) en ons te retourneren. Vragen die je liever niet beantwoordt om privacy-redenen, mag je gewoon blanco laten. Zou je ons, samen met je antwoorden, ook een (liggende) foto van jezelf willen meesturen? Dit hoeft geen portret te zijn, elke foto is welkom.

Alvast bedankt!

En deze week ben ik dus blogger van de week.
Tof.
En als blogger van de week ben ik een weekje offline.
4t zuiden van Frankrijk, alstubelift!

Vragenlijst met de originele antwoorden:

Wie of wat is Wannes?

Wannes is de man achter wann.es/ Komende uit het gezegende jaar 1983 en gaande naar de oneindigheid.
Doodgewoon, doodleuk en doodserieus met een korrel zout.
Trots op het wonen in de stad, trots op het hebben van een website, twitteraccount en gsm.
Vooral eigenzinnig en zich niet te veel van andere meningen aantrekkend door het leven gaande niet onknappe jongeman.
Nog iets?
Oh, best wel een groot ego, dat ook nog.

Waarom heet je blog zo?

Mijn blog heet eigenlijk wann.es.
De uitleg kwam pas na het vinden van de url: het is gewoon cool om naam en suffix te laten samensmelten. Kijk naar del.icio.us. Om er toch een deftige uitleg voor te bedenken kroop ik eventjes diep in de pen en kwam er volgende quote uit:

Omdat wann.es verder gaat, ook na de punt.
(because wann.es goes on, even after a full stop)

Hoe lang blog je al? (Enig idee hoeveel posts?)

Ik ben beginnen bloggen nog voor ik eigenlijk wist hoe het echt werkte.
Ik had een website gemaakt (2004?) om mezelf een expressieve uitlaatklep te geven (http://web.archive.org/web/20041010003613/wannes.deloore.be/logaugustus04.htm). Deze werd telkens via dreamweaver geüpdated en was niet echtdynamisch. Maak daar echt niet van.
Daarna ben ik overgeschakeld op blogger/blogspot, maar die site is ondertussen verdwenen (enkel nog een aaneenschakeling van tekst) en ikzelf ben sinds eind 2006 de trotse bezitter van een échte wordpress en een eigen domein.
Het aantal posts tel ik niet en vind ik ook niet zo heel belangrijk.
Als ik tijd en zin heb, schrijf ik. Anders niet.

Waarover schrijf je?

Life, the universe and everything.
Echt, alles.
Vooral over mezelf en mijn kleine bubble op deze planeet, maar ook wat ik tegenkom op het web.

Waarom schrijf je?

Om mezelf beter te voelen.
Mentaal gezond, bedoel ik dan.
Tijdens het leven van alledag valt die mentale gezondheid nogal mee, maar toen ik afgelopen jaar enkele maanden door India trok was het schrijven echt een therapie.

Lees je veel andere blogs en welke?

Ik heb één blog dat ik bijna dagelijks bezoek.
http://blog.zog.org is één van de eerste blogs die ik volg en dat gebeurt nog steeds. Michel is nu eenmaal een blogpionier in Vlaanderen.
Verder zitten er iets van een 250 rssfeeds in mijn reader.
Soms ga ik er volledig door, maar meestal blijft het bij scannen en hier en daar eens echt lezen.

Heb je een favoriete website?

Ik had vroeger vrtnieuws.net als favoriet, maar sinds hun verandering naar deredactie moet ik er nog weinig van hebben.
Om te surfen vertrek ik meestal vanuit de feedreader of bij google.

Op welke website zou je graag eens gelinkt worden?

Ik denk dat de dag dat ik bij digg verschijn, er toch een feestje wordt gegeven.

Welke blogpost had het meest succes?

Geen idee.
De meeste commotie kwam er na een post rond de gemeenteraadsverkiezingen.
Heel het dorp wist dat ik tegen het nieuwe beleid was én dat ik openlijk de aftredende burgervader had geschoffeerd. Enkele zeer persoonlijke vetes waren het resultaat.
Achteraf is alles wel uitgepraat, maar het heeft me wel doen opletten bij wat ik schrijf.

Wat vond je zelf je slechtste blogpost?

Die van morgen.

Wat is de coolste reactie die je al kreeg?

Van mijn zusje die dolgelukkig was dat ik over haar herexamen van frans had geschreven en dat ik zo trots was dat ze geslaagd was.
Vooral het feit dat ze mijn blog leest deed me wel plezier.

Weten je vrienden, ouders, familie dat je blogt en zo ja, wat zeggen ze ervan? Zo nee, waarom niet?

Mensen uit mijn omgeving weten het en mijn moeder vindt het geweldig om mijn leven op deze manier wat te volgen.
Verder zijn er nog enkele familieleden die het volgen en een handjevol vrienden.
Mijn verhalen uit India zijn sowieso het interessants om lezen, dus daar kwamen ook meer bezoekers op af.

Heb je soms last van censuur of zelfcensuur? Zo ja, hoe ga je daar mee om?

Tuurlijk.
Zeker na het incident met de gemeenteraadsverkiezingen van 2006. Sindsdien denk ik af en toe wel na voor ik iets schrijf.
Vooral omdat het thuisfront er op wordt aangesproken. Zelf kan het me eigenlijk niet zo gek veel schelen dat er mensen zijn met een andere mening, maar mijn ouders krijgen wel de dorpse roddelpers over zich.
En dat vind ik een goede reden om niet altijd voluit te gaan.

Heb je al willen stoppen met bloggen en zo ja waarom?

Meestal groeit die zin tot stoppen organisch: weinig tijd, weinig inspiratie en per ongeluk weinig achter de pc.
Maar echt bewust stoppen: nee dank u.

Welke vraag zou je graag eens krijgen?

Q: “Wil je die D300 met bijhorende lenzen eens gaan uittesten in zuid-oost Azië en Zuid-Amerika?”
A: “Ja” (let vooral op het onbestaande moment van nadenken tussen Q en A).

Hoeveel bezoekers heeft je blog?

Augustus was goed voor 1505 unieke bezoekers, de maanden die ik in India verbleef zorgden voor iets van een 2300 per maand.
Voorheen ging het per maand zelden boven de driehonderd.
Maar dan komt de vraag: is dat belangrijk?
Ik denk van niet. Toch niet op een persoonlijk blog.
Wel dan?

Microsoft Photo Event Amsterdam

Standard

Via Micromiel en Pietel komen we weer wat vrijetijdsvulling op het spoor.
Ik moet de agenda van de familie nog even checken, maar eigenlijk heb ik enorm veel zin om zaterdag naar Microsoft Photo Event Amsterdam te gaan.

De bedoeling is vrij eenvoudig: veertig fotografie amateurs nemen vanop een boot een heleboel foto’s van een stuk van de Amsterdamse grachten. Deze foto wordt dan achteraf aan elkaar gestiched in Windows Live Gallery om zo de grootste panoramische foto van de wereld te krijgen.

Ik check even de treintabellen en reistijden!

UPDATE:
Bijna vergeten dat ik had beloofd om mee beton te storten van zeven tot negen.
Alles bij elkaar genomen (douchen, bus naar A’pen, trein naar A’dam) geraak ik nooit op tijd op de Walletjes.
Dju, ik had er al eventjes instant goesting in gekregen.

Louis Theroux

Standard

Louis Theroux heeft altijd straffe docu’s.
Echt: recht toe recht aan, controversiële thema’s en toch rustig in beeld gebracht.

Zo ook gisteren: America’s most hated family (youtube).
Zieke mensen, die ondermeer protesteren bij de begrafenissen van gevallen soldaten. Met leuzen als God sended the shooter, maken ze niet echt vrienden daar.
Ook hun haat tegen de homofiele medemens is redelijk uitgespit.
Uitgehold eigenlijk. Want wat is het nut van een discussie als de tegenpartij enkel antwoord met leuzen en doodgooiers waarvan alleen zij overtuigd zijn?

Deze leden van de Westboro Baptist Church zijn allemaal van dezelde familie met pater familias Fred – Gramp – Phelps. Dit opperhoofd heeft het echter niet zo begrepen op de documentaire makers en weigert dan ook elke commentaar.
Van drogredenen gesproken.

Eén van zijn dochter sis in exact hetzelfde bedje ziek. Schermen met pamfletten en leuzen. En dan die intonatie in die stem.
“Fags eat faeces, and that’s a fact hon'”. Ziek zeg ik u.
Nog leuzen?

Thank God For IEDs
God Hates Fags
USA = Fag Nation
Thank God For Dead Soldiers
Thank God For $10.9 Million
God Is America’s Terror
Your Pastor Is A Whore
Don’t Worship The Dead
America Is Doomed
God Hates America
Fags Doom Nations
God Hates Fag Enablers
Fag Court
Priests Rape Boys
Fag Church
Fag Flag

Of drukt u liever een pamfletje af?

Elias Lencho Johan Alexander

Standard

Vanavond, half negen lokale tijd, stijgt er een ouderpaar van mezelf de lucht in. Allemaal de ouders zullen dan deze maand van de grond geweest zijn en meer moet daarover niet gezegd en/of geweten zijn: niet door mezelf, mijn broers en zussen en al helemaal niet dor u daar, vieze vetzak.
Vandaag is het echter een uiterst functionele van de grond gaanderij. Geen plezierreisje, geen vakantie.

Het wordt een bitter ernstige kwestie, daar in Ethiopië. Ze vliegen naar Addis Abebe om Elias te halen.

Elias, mijn ons nieuwe broertje. Ik ken hem nog niet, maar ik ben er nu al onvoorwaardelijk een fan van. En zo hoort dat ook met broers en zussen.
Toen ik vanmorgen om kwart over zeven met de Hamse moeder belde, was er nog geen sprake van reiskoorts: eerst moest de rest van de familie het huis nog uit en naar school, daarna de valiezen nog pakken (wij De Looresen hebben allemaal de enorm fijne gewoonte om dat uit te stellen tot tien minuten voor vertrek) en zorgen dat vooral Jade een beetje een deftige week zal hebben bij nonkel Seppe en tante Karin en Anna en marie.

Voor al wie zijn avonturen wil volgen: de kerel heeft ook een eigen weblog dat door vader De Loore zal worden aangestuurd en opgevuld met verhalen en vertelsels. Geen idee of er in Ethiopië enige vorm van internetse communicatie mogelijk gaat zijn: ik hoop het echt wel.

Ik kijk echt al uit naar volgende week vrijdag: ik zal dan niet in Meerse kroegen te vinden zijn, nee. Voor één keer eens niet. De plicht van oudste broer van de jongste snaak is toch minstens daar te zijn om hem welkom te heten in het koude kikkerland der Belgen. Manmanman, de vlinders in mijn buik worden, door verschillende bronnen gevoed, serieuze kastaars!

Back to the future

Standard

Verre reizen zijn altijd een beetje speciaal. Zeker als je met het vliegtuig gaat. Niet zo best voor de Kyotonorm, maar naar Bangalorese normen valt dat allemaal wel mee.
De controle op de luchthqven was redelijk streng met als gevolg dat Wannes een halve nacht op de grond heeft geslapen en pas om vier uur binnen mocht om een stoeltje te zoeken en te crashen.
Koffie is op zo’n moment een vrij straffe drug: weinig slaap, doodmoe en caffeïne. Zij die me kennen weten hoe ik dan reageer…

De rest van de trip naar het f***ing koude België (trema!) verliep als het ware enorm vlot. Overstappen in Londen met een wachttijd van 15 minuten en dan: Brussels International.
En daar stond het hele ontvangstcomité van de familie De Loore klaar, met spandoek en al! En dan ben ik dus blij eh.

This is the end…

Standard

Wat ik meestal mis in het lecven is een passende soundtrack. Momenteel zou The End van The Doors niet misstaan. Ik zou alleen al om die reden graag in een film leven, doch dit geheel terzijde.
Gisteren en vandaag zijn de laatste dagen in Mother India.
Twee dagen in de Big Bad City of Bangalore, beter bekend als the city where the streets have no names.

Behalve een paar van die straten dan. En ik heb daar vooral rondgehangen, kwestie van al een beetje te wennen.
MG Road, met al haar bars, westerse ketens en Mc Donalds (“no beef is sold here”) en KFC. Helaas werd ik lichtelijk verplicht om hier rond te hangen: het is verdikke de enige plaats in Bangalore waar je “traditionele souvenirs” kan kopen. Niet dat ik er veel van moest hebben, maar toch enkele.

Nu loopt deze dinsdag op z’n einde en wordt er gewacht.
Er is dus tijd voor een uitgebreid diner, internet en een overpeinzing van drie maanden in Verweggistan. Want ondanks dat het hier enorm bangelijk is, was Belgie echt wel vaak in m’n gedachten. Het is per slot van rekening zowat de beste plaats om te wonen, ik zal het u verzekeren.

Het is, zoals Peter in Agonda zei, een afscheid “with a crying eye and a laughing eye”. Het is dan ook heel dubbel. Aan de ene kant ben ik blij omn terug te keren naar vrienden en familie en m’n eigen bed en de zetel in ons living en de huislijke warmte en de Chiro en de Mussenakker en het werk en al.
Aan de andere kant is het heel erg jammer om alles wat ik hier zo graag heb achter te laten. Zoals daar zijn: de vriendelijke mensen, de chaos en anarchy op de straat, het heerlijke eten, eten met de vingers, no stress no worries, warm weer,…

Gelukkig zijn er een aantal dingen die ik mee kan nemen in m’n rugzak. Goeie muzieks, een beetje heel lekker home made chilli poeder, gepofte rijst, sweets, tailor made kleding, nieuwe gsm (ik ben nu eenmaal een materialistische geek), eten met de vingers, verbannen van het toiletpapier,…
En die zaken, die gaan me dagelijks aan alle fijne momenten doen herinneren.
En mocht ik iets vergeten: ik heb drie Moleskines netjes volgeklad met dagdagelijkse belevingen en beslommeringen. Voeg daarbij 14 GB aan fotomateriaal en ik denk dat u een idee hebt van mijn extern geheugen…
De interne schijf draait echter nog enorm goed, dus verhalen en al: u vraagt, wij draaien!

Pavagada II

Standard

Daar het indische avontuur op zijn laatste benen loopt, werd het tijd om de lieve mensen in Pavagada nog eens te bezoeken.
Ter herinnering, dat is onder meer Swami die er het hospitaal runt. Schitterende mens.

Woensdag op het gemakje vanuit het warme en naar westerse normen hoogzomerse Goa met bus, vliegtuig en jeep tot in de outback van India getravelled. En outback, neem dat maar serieus. Er is daar niets. Behalve heel fijn volk en prachtig ruige natuur.
Toen ik er om half elf toekwam, was de dag eigenlijk al een beetje op. Aangezien ik me in dezelfde staat voelde, zijn we toen mar samen onder de wol gekropen.

Donderdag leek eerst een beetje een vervolg te breien aan het strandavontuur dat Agonda toch wel was: rustig ontbijten, tasje koffie, gazetje. Maar tegen een uur of tien kwam daar verandering in. Er was namelijk een Medical Camp georganiseerd in een van de PHC’s. Deze Primary Health Centres zijn een beetje de voorposten van het Swami Vivekananda Integrated Rural Health Centre. De PHC’s doen ook meer het basionderhoud, op medisch vlak, van de omliggende dorpen.

Maar als ik zeg dat Pavagada de outback is, dan was dit net voorbij mijn gekende vormen van beschaving. Ik was er al geweest, daar niet van, maar de toestanden  die zich nu voor mijn ogen afspeelden stonden wel heel erg in contrast met de beach lay down van twee dagen ervoor…

Het Medical Camp werd dit maal georganiseerd met het oog op gezinsplanning. Het grote probleem (een van de vele) van deze regio is de ongeletterdheid. Mensen krijgen geen onderricht. Niet in lezen en schrijven, maar ook niet naar medische termen toe. Neem daarbij een cultuur waarin seksualiteit een enorm taboe is en je krijgt een vrij gevaarlijke mix. Gevaarlijk voor jonge vrouwen: het is niet uitzonderlijk dat een moeder van drie bij de vierde bevalling het leven laat. Trouwen op je achtiende verjaardag, eerste kind een jaar later en het vierde kind tegen je vierentwintigste. Niet goed.

Daarom nu dit Medical Camp. Voorlichting en sterilisaties. Al bij al een kleine ingreep, maar op een paar uur tijd ondergingen zeventig dames de zogenaamde buttonhole operatie. Na deze operatie werden ze buiten de operatiezaal geleid (op eigen kracht of wat dacht u?) en in de gang op de grond neergevleid om te bekomen.
Op zich niet zo gek: deze mensen slapen altijd op de grond.

Cultuurschock twee was echter sterk in de maak. Het vrije en probleemloze gevoel van goanese stranden ruimde snel baan voor de chaos die zich van de gang naar mijn hoofd verplaatste. Ik was bijna vergeten hoe het er in een indisch veldhospitaal aan toe ging: chaos, roepen en tieren.
Logisch, want de caretakers (familielid dat voor de patient zorgt) horen niet binnen te zijn als de patient moet rusten. Zij die de onverwurmbare dokter toch probeerden te verschalken, werden niet licht tot de orde geroepen.

Nu, elke dame krijgt, naast de operatie, ook een sari, een voedselpakket en een handvol rupees dat voor veel mensen meer dan een maandloon is. Ik vind 15 euro per maand redelijk weinig…

Vrijdag was gelukkig wat rustiger: op het gemakje.
Een tempel bezoeken, overal goeiedag gaan zeggen, lekker eten in het ziekenhuis restaurant en wat babbeltjes doen.
‘s Avonds was er een zeer speciale eredienst voor  Ganesh, de beschermheilige  van het hospitaal.
En, aangezien mijn gastgezin op de een of andere (*hoest* opa *hoest* e-mail *hoest*) manier te weten was gekomen dat het mijn verjaardag was, werd er een feestje gedaan in eerder intieme doch zeer intense kring. Met taart en kaarsjes en nog lekkerder eten en pakjes en al. Tranen onder mijn oksels van het verschieten en het contentement.

Maar zaterdag!
Wat een dag was me dat!
Op tijd vertrokken om voedselpakketten uit te delen aan TBC patienten en heel de dag onderweg geweest. De meeste wegen waren nog duidelijk zichtbaar door enkele plekken asfalt, maar meestal was het zand en stof dat ons verder de wildernis in leidde.
Ik ben op plaatsen geweest waar het hele dorp buitenkomt omdat er een auto aan komt. Je kan je voorstelen wat een verrassing dat dat was voor deze mensen om ook eens een blanke te zien!

Toen ik vroeger klein was (nu vind ik dat nog tof, maar doe ik het minder) bouwden we kampen in het bos. Takken omhoog zetten, kleinere takken ertegen en daar dan varens en bladeren op.
Deze mensen wonen in zo’n hut.
Waar wij een  hutje maakten voor twee, maken zij dezelfde hut. Voor een hele familie!

Echt, ik ben er in een paar dagen weer met mijn neus bovenop geduwd: we hebben het in Belgie verdomme zo goed!
Als we ziek zijn, gaan we naar een dokter. Als we geen geld meer hebben, is er een sociaal vangnet met woningen, mediche hulp en bijstand op alle vlak.
Als je in India ziek wordt, ga je dood…

25 januari, dag des oordeels

Standard

Ik wist al langer dan vandaag dat het een speciale dag zou zijn.
25 januari 2008 is niet alleen de dag waarop ik als mezelf reeds een kwart eeuw het leven van mijn medemens aangenamer maak, het is ook voor mijn jongste broertje de dag dat hij onze familie officieel zal betreden.

De ongetwijfeld lieve jongen (ik weet dat natuurlijk niet zeker want ik heb hem nog nooit gezien) verschijnt vandaag namelijk voor de rechtbank in zijn thuisland Ethiopie. Lencho zal vanaf heden per rechterlijk besluit tot het geslacht der De Loore horen. Ik denk dat we samen kunnen vaststellen dat dat zowat het beste is dat hem tot nu overkomen is.
Al heb ik er geen flauw idee van wat er voordien allemal in zijn kleine leventje is omgegaan. Met een half jaar en wat maanden in Ethiopie zou dat weleens redelijk traumatisch kunnen zijn.

Doch vanaf een van de komende weken woont de sloeber in Belgie en wordt hij een Hamburger zoals de ene helft van mijn ietwat complexe gezinssituatie. En vanaf dan is hij ook mijn volledige broer, net als mijn andere broers en mijn twee (schatten van) zusjes.
En dat is voor veel mensen nogal onduidelijk. Hoe kan je nu een halfbroer als volledige bloedbroeder beschouwen? Hoe kan je een adoptiezusje uit China en een adoptiebroertje uit Ethiopie nu als broer en zus nemen?

Wel lieve mensen, in een wereld met mensen met een groot hart is dat perfect mogelijk. En toevallig heb ik een enorm groot hart met een heel grote zaal voor familie. Daar wordt geen onderscheid gemaakt tussen halfbroers en halfzussen, stiefouders en bloedeigen ouders. Nee, daar doen we niet aan mee. Al was het maar omdat ik anders geen enkele broer of zus zou hebben. En maar “gewoon” een moeder en een vader.

Nee, ik ben wel te vinden voor deze speciale en me dunkt vrij unieke familie setting. Ik weet alleen niet hoe ik dat ooit aan mijn onze eigen kinderen (moest ik ergens een deugdelijke wederhelft vinden) moet uitleggen. Ik denk dat ik maar eens een duidelijke genealogische stamboom ineen moet flansen met hulp van hier of daar. Ik weet dat er van de ene kant iets redelijk deftigs bestaat (terug tot in 17xx of zoiets) en aan de andere kant bestaat er ook iets half. En die moeten dan gecombineerd worden met de zogenoemde stieffamilies om uiteindelijk vanaf een soort van man-vrouw-verbintenis van mezelf met een oestrogeen gedreven schoonheid (zowel langs de buitenkant, doch vooral van innerlijk belang) samen gevoegd te worden. Ziet u het mentale plaatje?

En dan is het nog te hopen dat ik echt in een unieke situatie leef en dat vrouwlief niet van hetelfde hout familiepijlen heeft gemaakt. Want dan wordt het voor de bengels echt wel te moeilijk: vier oma’s en opa’s, acht (16!) overgrootouders,… Ziet u dat plaatje al wanneer er familie uitbreiding komt in mijn eigen tak?

Een mens vraagt zich soms af…

houston, we have a situation

Standard

Aangezien mijn familie nogal internationaal is (chinees zusje, binnenkort Ethiopsch broertje, Wannes in india, een ouderpaar in Mexico) is het niet zo gek om gekke bedragen uit te geven aan telefoonkosten. En toch doen we dat. Om wat van elkaar te horen, om nog eens nederlands te spreken,…

Zonet kreeg ik telefoon van de ene helft van de ouders. ze zitten in mexico met hun gat in de spreekwoordelijke boter en vonden dat het na een week wel eens tijd was om iets te laten horen. Dat ze nieuws hadden. Dus ik, benieuwd en nieuwsgierig als een  vrouw bij tijd en wijlen, luisterde gespannen.

Dat mijn oudste zusje in het ziekenhuis ligt. Lisanne, schat van een zus en even zot als de rest van de familie (buiten mezelf dan, want ik, ik ben de normaalste mens van de wereld) had een turnaccidentje.
Ze maakte een salto en landde, niet zoals het hoort wegens compleet met zottigheid overgoten, met haar knie in haar oog. Het is eens iets anders, niet?

Resultaat: oogkas in frut vaneen, spierweefsel geklemd in de  daardoor ontstane barst en een oog waarmee gemakkelijkheidshalve eerder cricket dan tafeltennis mee gespeeld zou kunnen worden.

De jongedame is gisteren naar het operatiekwartier gereden, heeft zich laten inslapen en de wonderdokter heeft het accefietje hersteld. Nee, hij heeft eens heel lelijk naar dat spierweefsel gekeken en gezegd dat het maar gedaan moet zijn met  kamperen in een gebarsten oogkas,.
Want genezen is het nog niet, daar heeft de natuur natuurlijk weer wat meer tijd voor nodig.

Maar afgezien van dat slechte nieuws gaat het vlotjes in Mexico. Dat wist moeder in een halve minuut te vertellen. De andere tien minuten gingen over ziekenhuizen, beter in belgie dan in india en oogkassen met spierweefsel ertussen (klinkt een beetje als een croque cannibal…)

Qua situation valt het dus uiteindelijk wel mee, maar ik ben toch een beetje droevig want ik kan mijn oudste zusje geen verhaaltjes voorlezen en voor haar zorgen en naast haar ziekenbed zitten om haar te pesten. Want dat horen broers nu eenmaal te doen.

Gelukkig  is  de andere broer van de  juffrouw morgen thuis van de grote stad en kan hij de verantwoordelijkheden van  gezinsoudste waarnemen.  Hij kan dat hoor, want hij is een echte chiroleider zoals ze die alleen in Meer kweken…

Gelijk een krab zo mottig

Standard

Toen ik vanmorgen om kwartje van de zessen de deur van het heerlijke kamertje in Fort Cochin achter me liet, was ik vol goede moed. Nieuwe horizonten verkennen, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik trek namelijk het binnenland van India in, meer bepaald naar Munnar.

Dat ligt een heel eind van de kust weg, dus een busritje van een uur of zes is maar heel gewoon. Op zich geen probleem, want we hebben tijd. We, dat is dan Wij, Wannes.
Kilometer na kilometer zie ik de streek veranderen.

Het begint bij het dichttrekken van de deur. Ik loop door het nog donkere maar ontwakende Fort Cochin. Dit is de meest europees aandoende stad die ik tot nu toe in India heb gezien. De afgelopen dagen waande ik me dan ook meer op een eiland in de Middellandse Zee dan in India. Het was er echter zeer zeker de moeite en ik kom hier zeker terug.
De volgende stap is de ferry.  Samen met een koppel Duitsers (ja hoor, ook ik zie de analogie met m’n aankomst hier…) verlaat ik het Fort en loop ik naar het busstation. Zij nemen een andere bus en ik wacht even alleen.

Daar het bussation in Ernakulam ligt, is het hier al terug India. Echt India: chaotisch, rommelig, gezellig. Het is een beetje te vergelijken met de buurt rond de Grote Markt in Antwerpen en ons eigen schone stekje in het Schipperskwartier. Ik weet wel welke het gezelligst is…

Terwijl ik op de bus sta te wachten (ook hier hebben die vaste vertrekuren) vraagt een Engelsman of het een goed idee is om met het openbaar vervoer te reizen. Mwoa ja, zeg ik hem, het is echt wel lachen, maar verder is het als al het verkeer eh: geschift. De man vindt dat ik dan ook geschift ben om de bus te nemen en hij en zijn reisgezel besluiten de airco variant te nemen. Geld speelt geen rol, dus ik hou alle goeie raad voor mezelf. Ze zullen zelf wel zien dat de luxecars meestal nog geschifter rijden: die hebben goede vering en moeten dus niet constant inhouden voor de indische staat van de wegen…

Het landschap verandert verder van palmbomen naar gewone loofbomen. De lucht ruikt zelfs groener. Het is echt schitterend, zoveel groen en zoveel heuvels.  Het land van Tata wordt aan een stevig tempo ingenomen. Land van Tata? Jazeker. De theevelden die ik zie, zijn allemaal eigendom van Tatatea. De vrachtwagens van Tatamotors. Het is gek om tebedenken dat dit allemaal van een familie is.

Helaas komen met de bergen ook de haarspeldbochten dichter in de buurt.  Normaal kan ik echt veel verdragen in de auto en het is echt al van een van de laatste campingvakanties in Muhr (Frankrijk) geleden dat ik ziek werd in een voertuig. Vandaag dus niet. Zo ziek als honderdduizenman stap ik van de bus.

Katastroof indachtig doe ik m’n best om het vege lijf en leden zonder al te veel maaginhoudelijkverlies van de bus te reppen. De rikshawdriver die me opwacht en meer dan twee keer vraagt of ik een ritje en een kamer wil, mag tien minuten later mijn excuses komen halen. Ik vraag em wel at geld, want hij krijgt niet elke dag de kans om Vlaams te leren. Toeristen die in Munnar nu heel vriendelijk met “BOL AF TAFFELEIR” worden aangesproken: da’s Rakesh en hij bedoelt het echt wel goed.

Gelukkig  heb ik al een  boeking gemaakt en Ani van Edelweiss Adventures komt me netjes afhalen als ik hem bel. Ideaal, want het lijf kan echt even niet vooruit.
Hij weet me een kamer te regelen aan een schappelijke prijs en het driedagendurende vertier wordt geregeld alsof het niets is. Morgen (zondag) vertrekken om negen uur, dinsdag tegen een uur of twaalf gedaan. En dat ik dan nog iets anders kan doen als ik wil.

Awel, ik ga mezelf eerst afbeulen in de zon tussen de theeplantages en de jungle van Munnar en dan eh, dan ga ik mezelf Ayurvedisch laten masseren. Door een aziatisch schoonheidsideaal

Symboliek

Standard

Een jaar afsluiten op de manier zoals ik heb gedaan, kan niet anders dan een teken aan de wand zijn. Deze dag zal me ongetwijfeld nog lang heugen en niet alleen omdat ik me zo onnoemelijk slecht heb gevoeld. Deze dag heeft ook alles gehad wat ik in 2007 te verwerken had: een bitter jaar met een bitter einde.

Ik denk niet dat er ooit al een jaar was waarin ik klappen van zulke orde kreeg als het afgelopen jaar. De positivo in mij heeft het geregeld hard te verduren gekregen en ik hoop dat dat toch niet meer hoeft.

Ook habben de momenten van de dag een soort van synchronisatie met de tijd van het jaar: het begin viel nogal mee. Half drie ‘s nachts kwam overeen met ergens einde maart. Enkele uren later was ik echter doodziek: juni. Juli. Augustus.
Daarna ging het gelukkig terug wat beter.

Ook: op de juiste momenten kreeg ik sms’en telefoon uit belgenland van vrienden en familie, net zoals ze er in 2007 op de juiste momenten waren.
Terwijl ik er zo over nadenk, is het wel fijn om eens goed ziek te zijn!

Maar het mooiste is dat ik op 01 januari 2008 fris ls een hoentje, doch nog wat slappekes, kan wakker worden.
Als ik de symboliek van de afgelopen dag verder trek, belooft het een zeer schoon en uitermate plezant jaar te worden. En dat zal niet alleen aan mij liggen.

Want dankzij jullie, mijn lieve familie en talrijke fijne vrienden en vriendinnen, heeft mijn leven het afgelopen jaar geen moment alle kleur verloren.
Het is dankzij jullie dat ik me keer op keer gesterkt voelde om door te gaan waar ik liever diep in m’n bed kroop.
Het is dankzij jullie dat ik me tegen het einde van 2007 (of toch voor ik naar India roeide) potvolsnotjes weer vol leven voelde.
Het is dankzij jullie dat ik nu enorm veel zin heb om samen met jullie een spetterend 2008 waar te maken.

Lieve familie en vrienden: een welgemeend en waarachtig gelukkig en gezond en spetterend nieuwjaar!