Op verlof bij Belgen in Frankrijk

Standard

Een weekje op verlof met de driemaander, dat leek ons een puik idee. Niet kamperen zoals andere jaren, maar toch ook niet op volpensionhotelmetduuztsterren. Onze criteria waren eenvoudig, de resultaten niet zo denderend.

Verlofcriteria

We wisten wat we wilden, maar vooral waar we geen zin in hadden.
Dat beperkt de mogelijkheden, maar maakt het resultaat vaak veel beter.
op een rijtje:

  • Frankrijk, want dat is plezant om te zijn, te kijken en te eten
  • Bourgogne, want dat is niet zo heel ver én daar zijn we nog nooit geweest én dat is naar van horen zeggen een schoon streek
  • Appartement / kitchenette, want met de driemaander is een microgolf geen overbodige luxe, is op restaurant gaan niet zo evident en wil je wel zelf kunnen koken. En op uw eigen zitten is gewoon erg plezant op verlof. Zeker als er dan nog wat ruimte is om thuiselijke rommel sfeer op te roepen.
  • Table d’Hôtes, want wij eten wel graag heel lekker eten en daar is het niet zo vervelend om eens van tafel op te staan en dan kan je de driemaander onder de wol stoppen en met de babyfoon toch horen of ze huilt of nog een glas champagne wil.
  • Ontbijtmogelijkheid, want ‘s morgens naar de bakker gaan is niet altijd met volle goesting en uitgebreid ontbijten is voor mij het toppunt van verlof.
  • bij Belgen, want we hebben het niet altijd begrepen op de Franse slag.

Mijn vrouw smeet zich als een bloedhond op de hoop chambres d’hôtes bij Belgen in Frankrijk en wist er de beste uit te halen.
Eind juni werd er geboekt en na wat over en weer gemail (de data die wij wilden waren niet vrij, maar gelukkig zijn wij nogal flexibel daarin) was dat in de sjakkos.
Vol verwachting vertrokken we vorige week dan ook op avontuur.

Avontuur

Avontuur, ja.
Want op vakantie gaan met een baby erbij is wel heel erg anders dan anders. Niet moeilijker of vervelend of zo, maar wel in rekening te brengen. Zorgen dat er flesjes en eten en warm water en pampers en vanalles mee is. Altijd. Reservekleren ook, die we één keer zijn vergeten. En dat je lager moet pauzeren en moet stoppen en als er gestopt moet worden dat er ook nù gestopt moet worden.
IMG_2491Awel. Dat viel enorm goed mee.
Onze prinses sliep Parijs voorbij, nam genoegen met een gezelige aire en sliep daarna tot in Brinay, bij La Foire Des Ducs. Daar moest dan ook direct eten voorzien worden, maar hey: wij waren waar we moesten zijn.

La Foire des Ducs

De chambres d’hôtes van Bert en Gert is een stukje luilekkerland in Frankrijk. Op je wenken bediend worden, betaalbaar Belgisch bier en zeer lekkere huiswijn. Gezellige gasten, een grote tuin en een uitstekend terras. Alles op’t gemak, alsof we thuis waren. Na een paar dagen kregen we zelfs de drang om te helpen afruimen. Zoals je dat bij goede vrienden doet.

De inrichting is op z’n zachtst gezegd eigenzinnig.
Een bonte verzameling brocante en antiquiteiten, afgewisseld met mooie foto’s en retro elementen.
Die retro elementen komen vooral in het appartement naar voren. Nu ja: het is gewoon een retro appartement!
Echt prachtig, stijlvol en niet te druk.

Ondanks mijn ongevoel voor design en inrichting was ik danig onder de indruk.
Thuis in een ander huis.
(na twee dagen liep ik dan ook al rond op blote voeten zoals ik dat thuis doe)
Perfect voor onze vakantie!

De gastheren waren altijd aanwezig, maar niet te aanwezig.
Wil je lezen? Dan lees je maar.
Wil je babbelen? Dan blijven we wel zitten.
Nog iets drinken? Een hapje? Komt er aan!
Echt waar, heren, u was geweldig!

Activiteiten

Wij hebben niet veel gedaan.
En ook weer wel.
Alle dagen ontbijten tegen tien uur, eerste stappen gezet tegen de middag.
Wanneer alle winkels en musea en wat dan nog gesloten zijn.
Wanneer de zon op zijn hoogst staat en de lucht het hardst trilt.
Ach. Zolang Truus er geen last van had, wij ook niet.
Behalve die keer dat we verkeerd gewandeld waren en te weinig drinken mee hadden.
Nu ja: overleefd. Deel van het avontuur.

Wat we precies deden?
Wandelen, in de directe omgeving van Brinay en Brienne en het Canal de Nièvre en in de omgeving van Blismes. Als die plaatsen u niets zeggen: het is er de moeite.

Een bezoek aan Chateaux-Chinon, Nevers en Vandenesse. Een paar kleine stadjes in de buurt.
Plaatsen om ooit naar terug te gaan, als er nog meer tijd is.

Een uitstapje naar Guédelon, een dertiende eeuwse burcht in aanbouw, zoals ze dat in de dertiende eeuw deden. Redelijk indrukwekkend. Enorm knap dat ze dat doen.
Maar vooral: dat dat in deze verzuurde tijden kan. Echt, een enorm cool experiment.

Awel, het verlof was zoals een verlof moest zijn.
Zalig.
Omdat de omstandigheden er naar waren.
Omdat de omstandigheden zo gecreëerd werden door onze hosts.
Omdat wij gewoon keigoed op verlof kunnen gaan, ook met onze prinses!

 

Vlinders

Standard

Jaren gelden, in mijn jeugdjaren in Vosselaar, leefde er een vlinderstruik. Een struik met voor elke bloem twee vlinders. In alle kleuren en formaten. Ik kon daar, als vierjarige uk, uren naar gapen. Althans, zo leeft dat in mijn herinnering. Net zoals ik sinds toen, de late jaren tachtig, eigenlijk weinig vlinders bewust heb gezien.

Tot eerder deze week.
Op de kleine camping La Canal in de Tarn, viel het oog op fladderende bloemen. Alle kleuren, alle formaten. Vlinders, struiken en planten vol.
Uren kijkplezier.

En toevallig lieten de vlinders in mijn buik me exact twee jaar geleden een knieval met verstrekkende gevolgen maken.
Twee jaar.
Time flies.

image

Vakantie zomer 2011

Standard

Het werd winter in 2011 en toen een beetje zomer en toen vooral herfst.
Niet dat ik de herfst geen fijn seizoen vind, maar toch: enige regelmaat en consistentie is mij welgenegen.
Zeker de volgorde van seizoenen. Dat is als de regelmaat van de klok, de gang van zaken en de wandelgangen.
Dat ligt vast.
Moeder Natuur, hou u daar tenminste aan in 2012.

Aangezien er nog niet veel echte zomer geweest was, besloten we naar het Zuiden te trekken. Zelf riep ik dat al tijdens Gelmel de Musical, maar om echt zuidwaarts te rijden duurde het tot begin augustus.
Met een rotvaart en een Zweed vol naft diesel reden we vrank, vrij en ecologisch onverantwoord (136 paarden, 2liter turbodiesel, 5,6 liter per 100km) op 9u en een kwartier tot in de Provence.
Hoi Zomer!

De villa

We deelden er een villa met vijf andere koppels en één temptation. Ik kan u zeggen: de kerel maakte het niemand gemakkelijk om trouw te blijven. Gelukkig bleef het steeds platonisch. Pfieuw, eerste overwinning.
Een zwembad, goe volk en dito weer, wat wijn/cava/bier en heerlijk eten deden ons bijna vergeten dat er ook een zwembad en en pingpongtafel waren. Hebben we daar gebruik van gemaakt!
Altijd, behalve tussen de rusturen van 04:30 en 09:30, was er activiteit. Luide muziek en badkledij, zonnecrème en cocktails. Althans, zo staat het mij in elk geval bij.

De Mont Ventoux

De mannen van het verhaal hielden zich naast het occasionele “aansteken der Barbecue met behulp van pilsbier of Scotch” en “om ter onnozelst op de bodem van het zwembad een flesje bier leegtutteren” ook een dagje ledig met de beklimming van de Mont Ventoux. Wegens weinig wielerfanaten in de groep werd er democratisch gekozen voor de beklimming langs Sault, door velen de mietjeskant genoemd.
Ik durf het tegendeel beweren, maar ik reed dan ook tot aan de top. U doet het me maar na.
Net te laat en te luidruchtig teruggekeerd om nog enige ontblote vrouwentiet te spotten aan onze zwemtempel, maar wel onthaald als helden. Tweede overwining.
Terecht. Zoals reeds gezegd: u doet ons maar na.

De eerste week

De tijd vloog voorbij en alle liedjes stopten. Vooral die van Neil Young, want daar kon de cdspeler niet mee om. Helaas.
We zwommen, aten, lachten, babbelden en dronken dat het een lieve lust was.
De Tennisbroyal viel bij velen in de smaak en van meatballs kan je er steeds eentje extra eten.
Bert en Ine Bart en Inge zorgden voor een geweldige kwis en het werd elke dag later en later.
Tot de eerste week van onze vakantie voorbij was. Sommigen gingen naar België, anderen bleven in Frankrijk en wij, wij tuften naar Spanje.
Nog 66% van de vakantie te souperen.

Spanje

Van 34 graden naar 14 graden en een stevige bui. Alleen de bergen van de Pyreneeën hielden de gedachte levend dat we de juiste kant waren opgereden. Bielsa, met zijn Pineta, u kan er best eens passeren. Ferm. Effenaf.
Overwinning drie.
Wij wandelden er een wandeling, lazen een lees en kookten en kook. Natuurlijk met boek en eten. Alles voor het woord en het bouwen der zinnen.

Het aanzoek

Na twee dagen brandde de ring zo hard in mijn rugzak dat ik me niet meer kon inhouden. Hij reed met me mee de Mont Ventoux op, wandelde rond in Ordessa, raakte sowieso Charlotte’s hand toen ze iets in de rugzak zocht, maar vond uiteindelijk de weg naar haar ringvinger.
Goed gedaan banaan!
Overwinning vier.
Meer van dat: alhier.

Het bezoek

We bezochten ook nog Ainsa, Bielsa, Vallee d’Anisclo en een koppel kleurrijke watervallen, zagen de Monte Perdido schitteren en proefden heerlijke wijn. En tapas. En kookten zelf ook hemels, want dat doen wij dan, op een camping.
Wanneer het echt te warm was om nog verder te gaan, namen we beiden een goed boek ter hand (de Millenium trilogie was fijn) en nestelden we ons met de poten in een stroompje koud water. Ik zeg u: vakantie.

Sierra y Cañones de Guara

Na het geweld van de bergen in Ordesa, kwamen we nu terecht in de valleien en de woestijn. De kleur ging van grijs en groen naar rood en rood. Heerlijk! Op nog geen honderd kilometer van elkaar.
Gieren, Miradors, rotsschilderingen, tapas, rode wijn.
Alquezar ook, een zeer fijne stad.
Maar na amper drie dagen kraamden we ook hier op en foorden we elders verder.

Zaragoza

De camping van Zaragoza, nieuw en dus nog in volle groei, is een aanrader. Net buiten het centrum, vlakbij bus en snelweg. Rustig, maar druk op zondag: het zwembad werd ook door de omwonenden stevig gebezigd. Terecht: 38 graden is voor iedereen te warm. Niet?
De hoofdstad van Aragon voldeed, net als de camping, beter dan verwacht.
Gezellig, schaduwrijk, mooi, werelderfgoedwaardig.
We kochten een Zaragoza Card, bezochten El Pilar en La Seo, lazen een boek en aten tapas. Tussen twee en zeven in de namiddag deden we vooral geen hol. Onze boeken gingen dan ook niet lang mee. (nog een overwinning: meer dan 2000 bladzijden gelezen begot!)

Zaragoza is niet alleen gezellig, maar ook wel erg ver van huis. Te ver in elk geval om in één keer te rijden. We vertrokken dus na een dag of drie uit het warme Spaanse binnenland en bolden geairconditioned en voorzien van spijs en drank weer naar het noorden. Langs San Sebastian, Bordeaux en Tours reden we in één keer tot in Amboise.
We hadden nog wat onverichte zaken in Frankrijk, daarmee.

Frankrijk²

Al van het moment dat we de grens met Frankrijk overschreden op 5augustus gingen er een aantal ToDo’s door de auto.
Kayak.
Cave.
Na twee weken en een half waren we daar nog niet aan toegekomen. Schandalig.
Een serieus ei diende gepeld en zo geschiedde.
De camping municipale van Amboise? Een aanrader. Geen 13 euro per nacht, proper en op een eiland in de Loire.
Echt, ga er gerust eens langs.

Wij zochten en vonden een kasteel (waar Leonardo Da Vinci te grave ligt), een cave (met Crémant de Loire, uiterst geschikt om te toosten op een aanstormend feest) en een kano.
Vooral dat laatste was inspannend, alledrie meer dan ontspannend.
De laatste loodjes van de vakantie wogen zeker niet het zwaarst: wij waren zen.

Akkerpop

Met heel straf nieuws aan de goegemeente van vrienden en familie mee te delen werd er gezamelijk besloten de trip een dag vroeger af te breken en Meerwaarts te vliegen. Eerst twee van de drie ouderparen (weetwel) en dan een schare vriensels op Akkerpop. Een heerlijk afsluitend weekend dat alles nog maar eens bevestigt: je betekent niets als niemand om je geeft!

Drie weken verlof, weg van alle drukte en werksituaties, alleen maar met z’n tweeën of ten hoogste met dertienen, u zou het ook eens moeten doen.
Wij zijn klaar om er op nieuw wat lappen op te geven!

Raften

Standard

Toen we met De Mannen Gros aandeden als vakantieoord, was het snel beklonken: in deze omgeving moet een rivier zijn die te bedwingen valt.
En dus trokken we er met Dam’nature op uit om een dagje te gaan raften.

Alles begon met wat vertraging (de te bedwingen waterloop was niet naast de deur, de boten moesten zelf worden opgeblazen,…) maar na een dikke twee uur zaten we toch op het water.
Ik vond het geweldig en ik kan het iedereen aanraden: raften is dikke fun!

Dankzij de wegwerpcamera van het Kruidvat met een onderwaterhuls (herbruikbaar overigens) konden we toch wat beelden schieten.
Het plezier, euhm, spat er af!

Verlof met De Mannen

Standard

Ik zal kort zijn, want dat was de week ook.
We waren in no time ter plaatse (quasi geen files, quasi geen stops van langer dan tien minuten) en durfden dan ook in het koffiehuis naast de toeristische dienst vragen wanneer die laatste openging. En of er al bier te krijgen was, zo om half tien na een nacht door gereden te hebben. We waren nu eenmaal op verlof met De Mannen.
En Mannen, die drinken bier.

Of wijn, zo zou later in de week blijken.
En Pastis, koffie, thee, cola, ice tea, belachelijk veel water en af en toe een sappige meloen of perzik.
Nee, wij Mannen, wij wisten het leven naar onze hand te zetten.

Het ging dan ook redelijk hard: traagheid is niet aan ons besteed.
En hard gaan, dat was duidelijk met de eerste ongeplande uitstap: rechtte rechtaan naar beneden een verboden riier door en dan met hangende pootjes weer naar Het Huizeken.

De dag erna naar La Lioran voor een bergstapsel op iets van een 1400 en 1700 meter variërend paadje.
Tof. Gezellig.
Vooral de start die niet wat je noemt vliegend was: 200m stijgen over een lengte van een kleine kilometer.
Er was een reden dat er boven de hoofden stoeltjes van een kabellift hingen, maar hey, da’s voor jeannetten en zwangere vrouwen. Mannen, die gaan te voet.

Verder reden we met stepjes (kickbikes of trottinettes) naar beneden (met de bus en het stepje naar boven en dan om ter eerste terug beneden), zwommen we in ons zwembad en raftten we voor de eerste keer een rivier af.
Hierbij werd het gepasseerde rotsblok van ene meter of vier gebruikt om naar beneden te springen (ik durfde eerst niet, maar vocht toen tegen mijn Lizard Brain en sprong toch) en werden de andere bootjes veroverd op hun bestuurders.
Mannen.

We aten, zoals dat hoort, genoeg vlees om een gemiddeld Ethiopisch dorp te voeden (persoonlijk vind ik dat niet zo heel erg, de voor mij belangrijkste Ethiopiër is reeds hier) en barbecueden op tijd en stond.
‘s Morgens aten we brood en dronken we koffie, thee en melk.
En verder?

Verder werd er gelezen, gelachen, vuile moppen verteld en bier gedronken.
En scheten gelaten die dan binnen de tien seconden moesten worden beantwoord.
Want Mannen kunnen dat .
En op verlof mag dat ook.

Er was slechts één minpuntje aan de hele trip en bij deze zijt u gewaarschuwd: in Gros is géén Bavaria Mansion te vinden.
Een gewaarschuwd man…

Foto’s.

Vakantie II

Standard

Het werd tijd.
Na een heerlijke week Frankrijk was er het doordeweekse rennen-springen-vliegen-duiken-vallen-opstaan-en-weer-doorgaan voor iets minder dan anderhalve week.
Laatste woensdag hielden we allemaal samen de tradities recht en vierden we dat België nog steeds België is (en hopelijk nog wel een tijdje blijft). Gisteren deed ik eigenlijk niets (ik las een boek, deed een terras, strijkte (streek?) met het nieuwe machien van ‘t liefke en kocht opblaasbaar materiaal) en ging mijn lief voor’t eerst echt werken.

En vandaag?
Vandaag pak ik in voor een verlofke.
Vakantie 2.
Niet twee-punt-nul, want dat bestaat niet echt.

Nee.
Vanavond gaan de Mannen naar het zuiden.
Een kleine tussenstop bij de kindjes van de Chiro die op kamp zijn in Dworp en dan move up to the South!
Le Midi, l’Auvergne. Bref.

Een week in een huis met een zwembad en een sauna.
In een klein dorpje, met 8 venten (waarvan één chef kok en één Jef Voeten).
Kan niet mislukken me dunkt.
Er wordt gegeten, geBBQd, wijn gedronken en geraft.

Ik zeg het u, het wordt een zotte week!

‘t Schijnt dat er in Gros ook en nest Bavaria Babes zit…

Frankrijk met de mannen

Standard

Een weekje op vakantie op deze camping met de mannen (een voorbode voor wat er volgend jaar gaat volgen!) was plezant en ontstressend.

Gedaan:

  • niks gedaan
  • croissants gegeten
  • wijn, pastis, bier en koffie gedonken
  • canyoning
  • kanovaren
  • grotten
  • en ook: niks gedaan

De streek rond Bourg-en-Bresse heeft, na de Ardeche, opnieuw een plaatsje in m’n hart gekregen:

  • rustig
  • vlakbij
  • goed weer
  • mooi
  • niet te toeristisch
  • op en top verlof

Pics, because it did happen!

Blog van de week op nieuws.be

Standard

Ik kreeg op 1 september volgende mailtje van de communitymanager van nieuws.be:

Hallo Wannes ,

Zoals je misschien weet hebben we een nieuw wekelijks item: “de blogger van de week”.

Zoals je wellicht wel weet, zijn er reeds vele tientallen blogs op Nieuws.be verzameld. Elke week wil de redactie (op de community- en blogs-pagina) één blogger in de kijker zetten. Binnenkort willen wij graag jouw blog extra aandacht geven en jij als auteur aan onze lezers voorstellen.

Graag willen we je daarom vragen onderstaand vragenlijstje in te vullen (de antwoorden hoeven niet lang te zijn) en ons te retourneren. Vragen die je liever niet beantwoordt om privacy-redenen, mag je gewoon blanco laten. Zou je ons, samen met je antwoorden, ook een (liggende) foto van jezelf willen meesturen? Dit hoeft geen portret te zijn, elke foto is welkom.

Alvast bedankt!

En deze week ben ik dus blogger van de week.
Tof.
En als blogger van de week ben ik een weekje offline.
4t zuiden van Frankrijk, alstubelift!

Vragenlijst met de originele antwoorden:

Wie of wat is Wannes?

Wannes is de man achter wann.es/ Komende uit het gezegende jaar 1983 en gaande naar de oneindigheid.
Doodgewoon, doodleuk en doodserieus met een korrel zout.
Trots op het wonen in de stad, trots op het hebben van een website, twitteraccount en gsm.
Vooral eigenzinnig en zich niet te veel van andere meningen aantrekkend door het leven gaande niet onknappe jongeman.
Nog iets?
Oh, best wel een groot ego, dat ook nog.

Waarom heet je blog zo?

Mijn blog heet eigenlijk wann.es.
De uitleg kwam pas na het vinden van de url: het is gewoon cool om naam en suffix te laten samensmelten. Kijk naar del.icio.us. Om er toch een deftige uitleg voor te bedenken kroop ik eventjes diep in de pen en kwam er volgende quote uit:

Omdat wann.es verder gaat, ook na de punt.
(because wann.es goes on, even after a full stop)

Hoe lang blog je al? (Enig idee hoeveel posts?)

Ik ben beginnen bloggen nog voor ik eigenlijk wist hoe het echt werkte.
Ik had een website gemaakt (2004?) om mezelf een expressieve uitlaatklep te geven (http://web.archive.org/web/20041010003613/wannes.deloore.be/logaugustus04.htm). Deze werd telkens via dreamweaver geüpdated en was niet echtdynamisch. Maak daar echt niet van.
Daarna ben ik overgeschakeld op blogger/blogspot, maar die site is ondertussen verdwenen (enkel nog een aaneenschakeling van tekst) en ikzelf ben sinds eind 2006 de trotse bezitter van een échte wordpress en een eigen domein.
Het aantal posts tel ik niet en vind ik ook niet zo heel belangrijk.
Als ik tijd en zin heb, schrijf ik. Anders niet.

Waarover schrijf je?

Life, the universe and everything.
Echt, alles.
Vooral over mezelf en mijn kleine bubble op deze planeet, maar ook wat ik tegenkom op het web.

Waarom schrijf je?

Om mezelf beter te voelen.
Mentaal gezond, bedoel ik dan.
Tijdens het leven van alledag valt die mentale gezondheid nogal mee, maar toen ik afgelopen jaar enkele maanden door India trok was het schrijven echt een therapie.

Lees je veel andere blogs en welke?

Ik heb één blog dat ik bijna dagelijks bezoek.
http://blog.zog.org is één van de eerste blogs die ik volg en dat gebeurt nog steeds. Michel is nu eenmaal een blogpionier in Vlaanderen.
Verder zitten er iets van een 250 rssfeeds in mijn reader.
Soms ga ik er volledig door, maar meestal blijft het bij scannen en hier en daar eens echt lezen.

Heb je een favoriete website?

Ik had vroeger vrtnieuws.net als favoriet, maar sinds hun verandering naar deredactie moet ik er nog weinig van hebben.
Om te surfen vertrek ik meestal vanuit de feedreader of bij google.

Op welke website zou je graag eens gelinkt worden?

Ik denk dat de dag dat ik bij digg verschijn, er toch een feestje wordt gegeven.

Welke blogpost had het meest succes?

Geen idee.
De meeste commotie kwam er na een post rond de gemeenteraadsverkiezingen.
Heel het dorp wist dat ik tegen het nieuwe beleid was én dat ik openlijk de aftredende burgervader had geschoffeerd. Enkele zeer persoonlijke vetes waren het resultaat.
Achteraf is alles wel uitgepraat, maar het heeft me wel doen opletten bij wat ik schrijf.

Wat vond je zelf je slechtste blogpost?

Die van morgen.

Wat is de coolste reactie die je al kreeg?

Van mijn zusje die dolgelukkig was dat ik over haar herexamen van frans had geschreven en dat ik zo trots was dat ze geslaagd was.
Vooral het feit dat ze mijn blog leest deed me wel plezier.

Weten je vrienden, ouders, familie dat je blogt en zo ja, wat zeggen ze ervan? Zo nee, waarom niet?

Mensen uit mijn omgeving weten het en mijn moeder vindt het geweldig om mijn leven op deze manier wat te volgen.
Verder zijn er nog enkele familieleden die het volgen en een handjevol vrienden.
Mijn verhalen uit India zijn sowieso het interessants om lezen, dus daar kwamen ook meer bezoekers op af.

Heb je soms last van censuur of zelfcensuur? Zo ja, hoe ga je daar mee om?

Tuurlijk.
Zeker na het incident met de gemeenteraadsverkiezingen van 2006. Sindsdien denk ik af en toe wel na voor ik iets schrijf.
Vooral omdat het thuisfront er op wordt aangesproken. Zelf kan het me eigenlijk niet zo gek veel schelen dat er mensen zijn met een andere mening, maar mijn ouders krijgen wel de dorpse roddelpers over zich.
En dat vind ik een goede reden om niet altijd voluit te gaan.

Heb je al willen stoppen met bloggen en zo ja waarom?

Meestal groeit die zin tot stoppen organisch: weinig tijd, weinig inspiratie en per ongeluk weinig achter de pc.
Maar echt bewust stoppen: nee dank u.

Welke vraag zou je graag eens krijgen?

Q: “Wil je die D300 met bijhorende lenzen eens gaan uittesten in zuid-oost Azië en Zuid-Amerika?”
A: “Ja” (let vooral op het onbestaande moment van nadenken tussen Q en A).

Hoeveel bezoekers heeft je blog?

Augustus was goed voor 1505 unieke bezoekers, de maanden die ik in India verbleef zorgden voor iets van een 2300 per maand.
Voorheen ging het per maand zelden boven de driehonderd.
Maar dan komt de vraag: is dat belangrijk?
Ik denk van niet. Toch niet op een persoonlijk blog.
Wel dan?

Kamperen

Standard

Volgende vrijdag vertrekken we op verlof.
Een weekje de zon gaan zoekn in Frankrijk.
Een weekje onderweg zijn naar nergens en toch aan de zee toekomen.

En daar hoort dan een voorbereiding bij, zo wordt me verteld.
Ik ben niet de man van de voorbereidingen en die lieve schat van me heeft het ook iets te druk met werken.
En dan, dan springt de mama even van haar stoel.

Alles, maar dan ook alles lag vandaag al klaar.
Kies maar uit.
Enig regel: opruimen achteraf.

Maar ook hier: ik ben echt niet de man van de grote opruimwoede…
‘t Zal toch moeten.
Na’t verlof… 🙂

Status

Standard

De interne communicatie, ze gaat vlotje hier!
Ik krijg van vakantiegangster @tombelmans volgend bericht: hij is onderweg naar Frankrijk om de Mont Ventoux te bedwingen.
Ik stuur bericht door naar collega R die van een slaatje genietend de link volgt.
Zijn reactie vind ik een beetje gek.

“Als ge dan naar’t wc gaat, update ge dan ook?”

“Allicht.
Gij ni dan?”

On the road 1, 2, 3

Normandië

Standard

Uitslapen in de weekends is er tegenwoordig niet meer bij. De ene keer omdat er om negen uur al van Chiro moet gedaan worden, de andere keer omdat er een reis gemaakt moest worden. Normandië was het reisdoel, dichter bij elkaar komen was de bedoeling.
Beiden zijn gelukt, het tweede iets organischer dan het eerste.
Zo was er een beetje een probleem qua route: de weg naar Amiens is niet dezelfde als die naar Parijs. Stom van me natuurlijk. Gelukkig wist de copiloot er een deftige oplosing aan te geven. GPS? Nee dank u. Geef mij maar een wegenboek uit de jaren tachtig met een fijn vrouwtje om het ding voor te lezen. Dat ik er de stem van Kim Hollander dan niet bijkrijg, is niet zo heel erg. Dat we er dan uiteindelijk toch geraakten, ligt volledig aan de goede wegbeschrijving en dito interpretatie. Denkwerk en logische verbanden, jawel!

Na een eerste koffiepauze (de aires in Frankrijk nodigen gewoon uit om even halt te houden) gaf de auto aan dat ie oliedorst heeft. Tja, volgende parking olie gekocht, bijgekapt en gas gegeven. Welke olie? Motorolie. Ja, maar voor welk type auto. Een blauwe. En dus kregen we een bijpassend olie kleurtje… Het ding rijdt nog steeds, dus zo slecht zal het wel niet geweest zijn.
Daarna in een ruk door naar Honfleur.
Gezellig stadje, gezellig marktje en een gezellig restaurantje.

Het volledige zeebanket (oester inclusief) werd met een glas witte wijn doorgespoeld. Wanneer we na anderhalf uur weer buiten staan, schijnt de zon. Plots is het stadje nog gezelliger en zijn wij ook nog blijer gezind.
Alle foto’s (vanavond online) worden opnieuw genomen, helaas merkte ik gisteren dat de focus regelmatig verkeerd lag. Verdorie! Echt jammer en vervelend.

We zetten de autowandeling verder naar Etretat waar we om half zes toekomen. Dit klinkt laat maar! Leve het zomeruur! Wandelen over het keienstrand, klimmen naar de top van de clif, kruipen door de grot (hoe zot is da? Een grot uit de tijd van de oorlog en al…) en genieten van de zonsondergang. Wat moet er nog meer zijn?
Een spookstation wordt onze camping voor een nacht. De luchtmatras wordt hard geblazen in de auto, er worden boterhammetjes gesmuld en wanneer de zon volledig achter de horizon is verdwenen, verdwijnen ook wijn onder de wol. En die wol, die is nodig! Want Vriezepieter sluipt rond de auto (en houdt de andere spoken weg) en bijt bijna in onze neus. Een beetje regen maakt het geheel nog gezelliger en na een stevige en deugddoende nachtrust kan de zondag aangevat worden.

Zonnestralen maken na het ontbijt al snel plaats voor donkere wolken vol neerslag.
Fecamp wordt dan ook nogal nat beleefd. Ook hier zijn de restaurantjes lekker en niet te duur. De namiddagzuren bewijzen helaas dat er geen light room werd gebruikt: allebei mottig als een krab.

Cap Gris Nez en het Blanc broertje staan op het programma voor de namiddag, maar het weer slaat lichtjes om: van de regen in de sneeuwval.
Als we ter hoogte van Les Deux Caps passeren, ligt er rondom ons een laagje van 10 sneeuwse centimeters. Mooi, dat wel.
Het geeft geen veilig gevoel om in de vieze brij te rijden, maar stoppen is ook niet echt een optie: sleeën is enkel fijn als het gepland is…

Besluit van het weekend: Normandië is beestig schoon, lekker en gezellig.
Het smaakt in elk geval naar meer!