Een zalige kerstvreet

Standard

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het elk jaar meer wordt.
Meer eten, meer feesten , meer.
Met het laatste van vijf kerstfeesten in zicht overdenk ik even de afgelopen drie dagen.

Na kerstavondlijk getafel (tafelgrill, hertenkalffilet, varkenshaasje , bijpassende wijnen en een afsluitend glas Chimay Blauw, goed voor 8u gezelligheid) werd er gekerstbruncht (sapjes, soep, harme wapjes, broodjes, poffertjes, koffie en een glaaje port for the road) voor een uur of vier en reden we naar het eerste echte kerstmaal.

Gelukkig voor onze magen was dat al bijna afgelopen en deelden we een eenvoudige doch niet te versmaden broodmaaltijd (met heerlijke rosbief, winterse paté, kazekens allerlei en een glas wijn van een jaar of twaalf) met onze dierbaren. Aan het einde van het tafelrondje viste er nog iemand een des noens vergeten busch op. Kerststronk van het zuiverste kaliber, met room en suikerzoete versiering. Feest!

Op zondag, tweede kerstdag, lieten we één feest volledig links liggen en concentreerden we ons op het andere. Zonder schuldgevoel overigens: dat ene halen we op 1 januari wel in. En voor de grote honger moesten we het ook niet doen.
Videe, stoofvlees, kroketten en, achteraf en enkele uen later, een dessertbuffet om u tegen te zeggen. “U”.
Gezelligheid troef, hell yeah!

Vanmiddag, 27 december, derde kerstdag, treden de vreetgladiatoren weer rond de feestdis.
Want het is toch belangrijk, eh, Kerstmis? Tuurlijk.
Echt, samenzijn in (schoon)familieverband is heel belangrijk. We dragen dat dan ook beiden hoog in het figuurlijke vaandel (‘t Staat wat belachelijk, denk ik net, om zo’n vaandel omhoog te houden met wat familieverband erop…).
Maar vijf (plus nog een geskipt) feesten, ‘t is me wat.

Gisteravond protesteerde mijn maag dan ook, danig.
De elementaire beleefdheid van het bord leeg te eten brak me letterlijk zuur op.
Drie dagen van room, suiker, vet en alcohol.
Vandaag de laatste rechte lijn.
Met gezelligheid en alcohol en koffie en sukergoed.

Ik laat m’n gewoonte van tweede en derde bord (van elke gang) varen.
Volgend weekend en volgend jaar, doen we het nog eens lichtjes over.
En om daarvoor al een levercirose te  krijgen, dat zou jammer zijn, niet?

Wat? Arme kindjes met niets dan vliegjes op hun lippen?
Wordt gezegd ja. Denk ik.
Ik kocht mijn goed geweten al af met Music for Life.
Niet dat ik echt weet wat dat inhoudt, eigenlijk, maar toch: het geweten is gesust.

En u?  Vrolijke kerstvreetpartijen gehad?
Gedacht aan het leed van de wereld?
Mooi zo. Dan kunnen we er samen weer een jaartje tegen!

Kaarstmis

Standard

Volgend weekend is’t kerstmis vertelt men mij.
Awel, ik ga goe gaan gaan eten (x9) bij de verschillende ouders, schoonouders, grootouders en schongrootouders.
Maar verder: ik heb het mooiste kerstmoment al gehad.

Vorige zondag.
Mijn lief en ik, wij deden een klein feestje op ons eigen.
Met lekker eten (boterhammen met kip curry en croque monsieurs), gezellige muziek en fijne cadeautjes.
Vooral: samen met twee alleen gezellig warm binnen.

Cadeautjes?
Check.
Het gekke? Dat we eigenlijk voor mekaar hetzelfde kochten.
Ik had mijn lief een abonnement op het betere boekske gedaan, zij had voor mij een abonnement op wat quality time.

Quality time?
Nope, geen kinky dingen.
Wel een vrijdagse en zaterdag/zondagse editie van het betere dagblad.

Zodat we samen meer aan’t weekend gaan hebben in 2011.
Kwestie van de rem op te trekken.
Gedaan met tig-en-twintig dingen per week te willen doen.
Weg met rushen, weg met haast.

Spoed was zelden een goede bondgenoot, in 2011 krijgt die volledig de rode kaart.
Wij laten de dodemansknop stof bergaren.
Nah.

Kyoto Christmas

Standard

Een zachte bries
staalblauwe lucht
vogel erin.

Vogel er voorbij
het mooie moment ook.
Dat was gisteren, en vandaag nog een keer.
Of twee.

Maar hey!
Blauwe lucht.
Zachte bries.
Aangename temperatuur.

Is het de aarde die opwarmt
Of ben ik het gewoon?