Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het elk jaar meer wordt.
Meer eten, meer feesten , meer.
Met het laatste van vijf kerstfeesten in zicht overdenk ik even de afgelopen drie dagen.
Na kerstavondlijk getafel (tafelgrill, hertenkalffilet, varkenshaasje , bijpassende wijnen en een afsluitend glas Chimay Blauw, goed voor 8u gezelligheid) werd er gekerstbruncht (sapjes, soep, harme wapjes, broodjes, poffertjes, koffie en een glaaje port for the road) voor een uur of vier en reden we naar het eerste echte kerstmaal.
Gelukkig voor onze magen was dat al bijna afgelopen en deelden we een eenvoudige doch niet te versmaden broodmaaltijd (met heerlijke rosbief, winterse paté, kazekens allerlei en een glas wijn van een jaar of twaalf) met onze dierbaren. Aan het einde van het tafelrondje viste er nog iemand een des noens vergeten busch op. Kerststronk van het zuiverste kaliber, met room en suikerzoete versiering. Feest!
Op zondag, tweede kerstdag, lieten we één feest volledig links liggen en concentreerden we ons op het andere. Zonder schuldgevoel overigens: dat ene halen we op 1 januari wel in. En voor de grote honger moesten we het ook niet doen.
Videe, stoofvlees, kroketten en, achteraf en enkele uen later, een dessertbuffet om u tegen te zeggen. “U”.
Gezelligheid troef, hell yeah!
Vanmiddag, 27 december, derde kerstdag, treden de vreetgladiatoren weer rond de feestdis.
Want het is toch belangrijk, eh, Kerstmis? Tuurlijk.
Echt, samenzijn in (schoon)familieverband is heel belangrijk. We dragen dat dan ook beiden hoog in het figuurlijke vaandel (‘t Staat wat belachelijk, denk ik net, om zo’n vaandel omhoog te houden met wat familieverband erop…).
Maar vijf (plus nog een geskipt) feesten, ‘t is me wat.
Gisteravond protesteerde mijn maag dan ook, danig.
De elementaire beleefdheid van het bord leeg te eten brak me letterlijk zuur op.
Drie dagen van room, suiker, vet en alcohol.
Vandaag de laatste rechte lijn.
Met gezelligheid en alcohol en koffie en sukergoed.
Ik laat m’n gewoonte van tweede en derde bord (van elke gang) varen.
Volgend weekend en volgend jaar, doen we het nog eens lichtjes over.
En om daarvoor al een levercirose te krijgen, dat zou jammer zijn, niet?
Wat? Arme kindjes met niets dan vliegjes op hun lippen?
Wordt gezegd ja. Denk ik.
Ik kocht mijn goed geweten al af met Music for Life.
Niet dat ik echt weet wat dat inhoudt, eigenlijk, maar toch: het geweten is gesust.
En u? Vrolijke kerstvreetpartijen gehad?
Gedacht aan het leed van de wereld?
Mooi zo. Dan kunnen we er samen weer een jaartje tegen!