Mussenakker

It’s the end of the world as we know it

Standard

Tom Willox, directeur van Formaat Jeugdhuuiswerk Vlaanderen trekt van leer tegen “ons Joke”.
Mevrouw Schauvliege legt nieuwe regels op inzake geluid en het in de kiem smoren ervan.
Jeugdhuizen worden gedwongen tot nieuwe investeringen die onbetaalbaar zijn met als gevolg dat er vooral veel praatjeugdhuizen zullen ontstaan.

Het einde van fuiven en concertjes is nabij – De Gedachte – De Morgen

Het is niet omdat we jongeren vertegenwoordigen dat u ons moet behandelen als kleine kinderen.

Jeugdhuizen zoals de Mussenakker in Meer, ‘t Slot in Wortel en de Cahier in Hoogstraten maken deel uit van mijn jeugd.
Concerten en optredens van bekende en minder bekende bands.
Lokaal talent dat een eerste keer een podium krijgt en dat zo kan laten zien dat het waard is om hogerop te klimmen.
Talent dat, naast mijn nostalgie, vanaf heden de das wordt omgedaan.

Lokale bands, mevrouw, kunnen niet ineens in de grote zalen spelen.

Nog maar eens het bewijs dat er een serieuze discrepantie (pardon my French) is tussen het beleid en de realiteit.

Liefste JH Mussenakker

Standard

‘t Zou fijn zijn
mocht je een groep
kunnen aanmaken in
de contacts en die dan
via ‘Add Bcc’ kunnen
verzenden naar iedereen.

‘t Zou helemaal te
knettergek
zijn mocht dat
technisch kunnen.

AWEL IN GMAIL KAN DA!

‘t Zou vree de max
zijn mocht ge dat
in’t vervolg ook
doen want ik moet
niet in ieders
mailbox verschijnen.

Dank u wel.
Pintje?

PS: er zijn kleine en uiterst handige newsletter applicaties die je dat ook laten doen.
Echt een nieuwsbrief en al.
Of is dat wat te zot?

What a day

Standard

Oh Belgium, dacht ik gisteren.
Op woensdag van feestenbiebel gedaan in de buurt van onze woonst met de heren.
Lekker eten, gezellig een glas drinken en thuiskomen in café den Haan. Daar een klapke gedaan met Dirk de barman (die verdikke nog wist da’k was weggeweest!) en met enkele stamgasten.
En dan is het donderdag en moet er vanalles gedaan worden.
Fotomuseum, Muhka, eten bij Saffraan en bijbabbelen met Sara.

Op weg naar het fotomuseum nog even binnengesprongen bij de vrienden van 10 om Lies een beetje te doen verschieten en hey: dat lukt dus eh.
De tentoonstelling van Belgicum door Stefaan Vanfleteren was ook wel de moeite, maar Lies’ gezicht was echt goud waard. Terwijl ik zo door de portretten liep, groeide het idee om met enkele mensen die zich bij tijd en wijlen ook wel eens langs een objectief proberen uit te drukken een soort van tijdelijke galerij te maken in ons jeugdhuis. Moet te doen zijn.
Dan met Bert naar het Muhka voor de Indiase sculpturen van Santhal Family.

Mooie tentoonstelling, maar je moet voor moderne kunst zijn. Ik kan er geen tijd en moeite in steken om voor elke expressie een uitleg à la Jan Hoet uit de mouw te schudden. Ik vind dat kunst in eender welke vorm een gevoel moet oproepen. Anders is het jammer. Ik vind kunst dan ook goed of niet goed.

Een kleine telefoon met een op dat moment halve pan leert me dat de komende dagen alle aandacht naar het aanstormende kampvoorbereidingsweekend kan gaan. Gelukkig weet het kwarreke zich wat op te werken naar het einde van het weekend toe…

“En Wannes,” vragen de mensen dan, “ben je al terug aangepast aan België?”
Bwoa ja. Feest en plezier en gezelligheid.
Vrij utpoisch om dat als aanpassen te zien.
Binnen een week of twee klappen we nog wel eens…

This is the end…

Standard

Wat ik meestal mis in het lecven is een passende soundtrack. Momenteel zou The End van The Doors niet misstaan. Ik zou alleen al om die reden graag in een film leven, doch dit geheel terzijde.
Gisteren en vandaag zijn de laatste dagen in Mother India.
Twee dagen in de Big Bad City of Bangalore, beter bekend als the city where the streets have no names.

Behalve een paar van die straten dan. En ik heb daar vooral rondgehangen, kwestie van al een beetje te wennen.
MG Road, met al haar bars, westerse ketens en Mc Donalds (“no beef is sold here”) en KFC. Helaas werd ik lichtelijk verplicht om hier rond te hangen: het is verdikke de enige plaats in Bangalore waar je “traditionele souvenirs” kan kopen. Niet dat ik er veel van moest hebben, maar toch enkele.

Nu loopt deze dinsdag op z’n einde en wordt er gewacht.
Er is dus tijd voor een uitgebreid diner, internet en een overpeinzing van drie maanden in Verweggistan. Want ondanks dat het hier enorm bangelijk is, was Belgie echt wel vaak in m’n gedachten. Het is per slot van rekening zowat de beste plaats om te wonen, ik zal het u verzekeren.

Het is, zoals Peter in Agonda zei, een afscheid “with a crying eye and a laughing eye”. Het is dan ook heel dubbel. Aan de ene kant ben ik blij omn terug te keren naar vrienden en familie en m’n eigen bed en de zetel in ons living en de huislijke warmte en de Chiro en de Mussenakker en het werk en al.
Aan de andere kant is het heel erg jammer om alles wat ik hier zo graag heb achter te laten. Zoals daar zijn: de vriendelijke mensen, de chaos en anarchy op de straat, het heerlijke eten, eten met de vingers, no stress no worries, warm weer,…

Gelukkig zijn er een aantal dingen die ik mee kan nemen in m’n rugzak. Goeie muzieks, een beetje heel lekker home made chilli poeder, gepofte rijst, sweets, tailor made kleding, nieuwe gsm (ik ben nu eenmaal een materialistische geek), eten met de vingers, verbannen van het toiletpapier,…
En die zaken, die gaan me dagelijks aan alle fijne momenten doen herinneren.
En mocht ik iets vergeten: ik heb drie Moleskines netjes volgeklad met dagdagelijkse belevingen en beslommeringen. Voeg daarbij 14 GB aan fotomateriaal en ik denk dat u een idee hebt van mijn extern geheugen…
De interne schijf draait echter nog enorm goed, dus verhalen en al: u vraagt, wij draaien!

Dipje

Standard

Fowk.
Efkes een dipke vandaag.
Pffff.
Soms wou ik dat ik thuis was.
Correctie: vandaag wou ik dat ik thuis was.
Correctie: vandaag wou ik dat ik thuis was en vanavond in de Mussenakker zat.
Correctie: vandaag wou ik dat ik thuis op een familiefeest zat en vanavond met heel den hoop in de Mussenakker zat.

Ach, een bananenblad met fried rice en een kokossapke recht van den boom zullen de sfeer wel terug naar het kookpunt brengen.
Misschien moet ik ook stoppen met mezelf aan Marvin, the Paranoid Android uit m’n boek, te spiegelen…
Ik kan het beter houden op een humanoidere versie van Zaphod.

Dagtrippers!

Standard

De grote vakantie is ingezet met een spetterende tweedaagse.
Donderdag een hele dag qualitytime gedaan met broer en zus voor de verjaardag van diezelfde zus. Met ons drietjes naar Planckendael om wat beesten te bekijken.
Uitermate plezierig en heel gezellig!

Gisteren een dagje sneeuwpret gaan beleven in het Duitse Bottrop. Sfeer verzekerd als je met vijftig Mussen ergens heen gaat.
Voor mezelf was het een redelijk nieuwe ervaring: snowboarden stond tot gisteren op de lijst van activiteiten die ik nog nooit gedaan had. Nu dus wel.
Blauwe knieën, zeer gat en een verstuikte pols…
Redelijk pijnlijk, maar niet onoverkomelijk.

Als dit echter de trend gaat zijn voo de komende maanden, dan wordt het de beste loopbaanonderbreking van het jaar!
Sowieso 🙂

Die dag in de Send Items:

Standard

Namaste

Op zeven november 2007 stap ik voor een tijdje uit de westerse ratrace.
Ik wil met mezelf en helemaal alleen een andere kant van de wereld ontdekken.
Ik ben er vrij zeker van dat ik er een paar keer mezelf ga tegenkomen, doch dit geheel terzijde.

De Grote Trip zoals ik het noem, heeft echter iets meer inhoud dan verpakking.
Ik ga namelijk niet alleen de toerist uithangen in India. Geen weken braden aan het strand, geen dagelijkse decadentie.
Wel humane hulp aan zij die het nodig hebben.

Humane hulp in de vorm van mezelf.
Eerst werk ik een maand als paramedicus in een hospitaalgemeenschap in Pavagada, daarna een maand als leraar in een pedagogisch project in het uiterste zuiden van India.

Het hospitaalproject in Pavagada

Het Swami Vivekananda Integrated Rural Health Centre werd enkele jaren geleden gebouwd met de hulp van Damiaanactie.  Waar zij zich in het begin alleen bezig hielden met de behandeling van lepra en TBC, hebben ze nu ook een afdeling voor oogoperaties (cataract) en hartchirurgie.
Momenteel zijn ze heel erg bezig met de behandeling van kinderen: zij zijn immers de toekomst van de streek!

 

SISP
Sebastian Indian  Social Projects (S.I.S.P.) is een kleine Indische NGO die zich richt tot de allerarmsten en de mensen die weinig of geen kansen krijgen in de Indische samenleving en dit specifiek in enkele dorpen te Vizhinjam in de Zuid-lndische deelstaat Kerala.

S.I.S.P. tracht de levenskwaliteit van deze mensen te verbeteren door het aanbieden van o.a.: gratis scholing, training in sociale weerbaarheid, het opzetten van spaarsystemen (micro credit unions), de begeleiding en financiële hulp voor medische behandeling, voeding en/of schoolkosten.

Humane hulp in harde realiteit

Projecten als deze hebben vaak te kampen met een te kleine financiële slagkracht.

Gebouwen, mensen en materiaal nemen grote happen uit een beperkt budget.
De beste manier om de beide projecten te steunen, lijkt me dan ook met baar geld.
Harde contanten die ter plaatse worden afgegeven en waar we samen een zinnige bestemming aan geven.

Ikzelf lever een stevige bijdrage uit mijn spaarpot, maar ik had ook graag uw hulp gehad.
Elke bijdrage, hoe klein ook, wordt geapprecieerd.
Door mezelf én door de mensen achter het project.
Maar vooral de hulpbehoevenden die geholpen worden dankzij het project, zijn de grote ontvanger van uw milde gift (083-4456826-67).

Spaghettihulp

Geld geven aan een goed doel is één ding. Iedereen heeft er graag iets voor terug.
Daarom organiseer ik met enkele trouwe helpers een spaghettifestijn. Op 27 oktober vanaf 17u wordt de parochiezaal van Meer ( routebeschrijving) omgebouwd tot self service spaghettirestaurant. Voor de democratische prijs van 8euro krijg je een bord vol lekkere pasta met een sublieme saus én verdien je een logeplaats in het hiernamaals.

Het is natuurlijk van groot belang dat ik weet hoeveel hongerige magen er gevoed moeten worden. Inschrijven doe je dus vóór 20 oktober via

·         E-mail: wannes@deloore.be (Onderwerp: Spaghettiavond 27 oktober) met een vermelding van je naam en het aantal personen

·         Een klein briefje met je naam en het aantal personen

o   Meerdorp 73, 2321 Meer

o   Klapdorp 28, 2000 Antwerpen

Je inschrijving is pas volledig als je betaald hebt: hetzij cash, hetzij via overschrijving op rekeningnummer 083-4456826-67. Natuurlijk kan dat ook nog de avond zelf, maar

Oei

Je ziet het niet zitten om op 27 oktober naar Meer te reizen?
Maar je wil wel een goed doel steunen?
Dat kan perfect!
Vrije giften zijn meer dan welkom op 083-4456826-67.

Volg mee

Je wil natuurlijk wel op de hoogte blijven van de bestemming van je geld. Gelukkig staat de technologie voor niets en weet ik wat er mee te doen valt.
Zo vind je alle info rond de projecten op https://blog.wann.es/namaste/.
Mijn avonturen in India kan je volgen op https://blog.wann.es/
Foto’s zullen te vinden zijn op http://www.flickr.com/photos/wannesdeloore/.
Wie geeft wat hij heeft, is waard dat hij leeft.

083-4456826-67

 PS: het staat je natuurlijk vrij om al deze informatie door te sturen of op eender welke manier te verspreiden!

Met vriendelijke groeten,

Wannes De Loore

Klapdorp 28
2000 Antwerpen

0473/52.14.93

skype: wannes.deloore
https://blog.wann.es/

En zo geschiedde…

Standard

Gisteren was er een old skool retro house feestje in de Mussenakker. Dolle pret, dat kan ik je verzekeren!

Vooral omdat een heleboel dames en heren lichtelijk gekleed gingen als volledig losgeslagen Johnny’s en Marina’s.
Foto’s van de vorige editie:

Af en toe kon er, dankzij het elfde gebod ook een jump’ken geplaceerd worden.

The plan I’m stickin’ to

Standard

Het verloop is gunstig, de resultaten mogen er zijn.

Zaterdag

  •  
    • Douchen. Check
    • IKEA. Check
    • Strijken en de propere was opruimen. Check. Almost…
    • Prison Break. Strijken zou anders wel ongelooflijk saai worden. Check, ze zijn net ontsnapt…
    • Richting Noorderkempen om een hapje te gaan eten. Check, pizza Romana
    • Pintjes tappen in de Mussenakker. Een belofte houden is maar een woord eh Jelle! Check, en zelf aan de bruiswater
    • Op tijd de nest in (lees: tegen een uur of één) Check, kwart over één

Zondag

  •  
    • Op tijd opstaan en gaan lopen. Check, half negen met de neus in het bos voor 8 km
    • Eindelijk eens beginnen aan het echte werk voor Nico… , Check, not yet, maar ‘t staat in de steigers.

Is dit dan wat Twitter eigenlijk doet, maar dan old-skool?
Met dat minibloggen ben ik toch nog niet helemaal mee.

The plan i’m gonna stick to

Standard

Om de komende twee dagen eens structureler door te komen dan anders: een plan.
Chronologisch te lezen en te volgen.

  • Douchen. Een mens moet nu eenmaal niet altijd stinken.
  • IKEA. Boeken horen op planken, niet in Duffe Dozen.
  • Strijken en de propere was opruimen. Foowk, wat een fijne vooruitzichten… NOT!
  • Prison Break. Strijken zou anders wel ongelooflijk saai worden.
  • Richting Noorderkempen om een hapje te gaan eten.
  • Pintjes tappen in de Mussenakker. Een belofte houden is maar een woord eh Jelle!
  • Op tijd de nest in (lees: tegen een uur of één)
  • Op tijd opstaan en gaan lopen.
    Want het wordt verdikke tijd dat ik het overtollige wintervlees wegwerk. Een kilootje of vijftien tegen volgend jaar…
  • Eindelijk eens beginnen aan het echte werk voor Nico…

En het weekend zit vol!
En ik vol goede moed!

Comedy

Standard

Vanavond wordt er een groot pak afgeleverd in ons jeugdhuis. Een pakje cultuur van het zuiverste water.
Twee inlandse (nu ja…) komieken in hun eigen mooie kleren gaan ons vermake van heb ik jou daar.

De spits wordt afgebeten door Youssef El Mousaoui, Belg met Marokaanse roots en protégé van Nigel Williams, Belg met Engelse roots. Samen sterk in onze nationalistische maatschappij moeten die gasten gedacht hebben, want momenteel scheren ze beiden hoge toppen.
Bij zijn eerste optreden sprong Youssef onvoorbereid op het podium, maakte een grap over Marokanen en criminaliteit en had alle lachers op zijn hand. Hoe die jongen lacht met zichzelf, de situatie zoals hij ze vandaag de dag kent in België en de vooroordelen over hem en zijn volk, is onnavolgbaar.
Ik verwacht dan ook weinig originaliteit, het zal allemaal wel gepikt zijn! 🙂

De nummer twee van de avond is Bert Gabriëls.
Bekend van televisie naar het schijnt, maar ik ken de brave kerel niet. Hij staat volgens de boekskes niet zo goed in zijn leven, voelt zich moedeloos en is nogal schuw.
Bert komt bij ons proberen een uur te vullen met grappen en grollen, liedjes en verzinsels. Een verbale diarree van 60 minuten, een braakbal van plezier.

In 2004 won hij de 123comedy award, in 2006 won hij Knock Out Comedy en in 2007 speelt hij de zalen plat met Gestorven Onzin. Deze heer is een finalist comedycups waardig, een hoofdvogel die wij per toeval (en dankzij goede research) hebben afgeschoten.
Veel zuchten en klagen, harde en directe comedy van de bovenste beste plank.
Ik verwacht er enorm veel van!

Links

Keuzes

Standard

Het is verdorie niet gemakkelijk, zo op twee plaatsen actief zijn.
Enerzijds is er de schone stad van Vlaanderen alwaar mijn bed staat en er vuile was proper gezet moet worden.
Anderzijds is er het heerlijke Meer met zijn Chiro, jeugdhuis en wat nog meer.

Het grote probleem is dat ik nu dus op twee fronten actief ben.
Ik kan het landelijke Meer de rug niet toekeren omdat ik er te veel belang aan  hecht.
Hetzelfde geldt voor Antwerpen, waar ik woon, naar mijn werk vertrek en veel te weinig leef.

Ik denk dus soms dat er gekozen moet worden.
Ofwel terug in Meer gaan wonen (met een woon-werk afstand van 200km/dag tot gevolg) ofwel de stad niet meer zo vaak verlaten.

In de praktijk komt het erop neer dat bijna alle vrije tijd wordt opgesoupeerd in Meer (waar het uiteraad goed toeven is!) en dat de stad er wat bij wordt verwaarloosd. En dat, dat is jammer.

Zoals Raymond het zingt: trek me uit de Vlaamse klei!
Maar vandaag nog niet, Oh nee!
Vandaag is er zotte Chiro!