Starbucks Coffee Recipe: free e-book

Standard

Enkele jaren geleden kwam ik voor de eerste keer in contact met Starbucks.
Wat mensen er ook mogen beweren: ik vind hun koffie echt wel OK.
Vooral de “speciallekes” kan ik wel appreciëren.

Helaas is er in België nog geen Starbucks…
Jammer?
Nee hoor! Authentieke en echte coffeeshops zijn nog steeds een favoriet.

En de speciallekes kunnen vanaf heden thuis gemaakt worden dankzij het gratis Starbucks coffee recipe e-book.
Way to go Starbucks!

Free e-book: Starbucks Coffee Recipe

Chirokamp ex, projects in

Standard

Het Chirokamp is weer ten einde en het was mooi.
Gelachen en gegeten en gespeeld en gezwommen en gelopen en gedanst (nu ja) en gezongen en nog zoveel meer.
Ook enorm veel geluk gehad: de storm van zondagnacht (bericht van geelonline.be) raasde voorbij en liet ons achter met chaos, stress, een dertigtal omgevallen bomen, bange kinderen, een doodsbange kok en een leidingsploeg van heb ik jou daar. Geen gewonden, slechts 25% van één van de tenten naar de verdoemenis en geen evacuatie (hoewel het niet veel heeft gescheeld).
Details komen in foto’s (ooit) en aan de betere toog te lande.

Maar het was dus uitermate goed.
Helaas betekent het einde van het kamp ook bijna het einde van mijn actieve Chirocarrière.
Ik weet ook wel dat je chiroleider blijft voor het leven, maar ooit houdt het op.
Dat dit met de nodige tranen en brokken in de keel gepard ging moet ik u niet vertellen, maar dat ik tijdens de speech ook volledig sprakeloos was, dat is nieuw.
Medeleiding, leden: u hebt nog wat tegoed!

Een mens denkt dan: einde kamp, begin rust.
Maar niets is minder waar.

Vandaag is er een barbecue anex tuinfeest.
Vrijdag en zaterdag wordt er een dodentocht gestapt.
Zondag 10 augustus komt de juffrouw naar huis van haar kamp.
Dinsdag 12 augustus komt Swami naar België en vrijdag 15 augustus ga ik een hele dag met hem op schok.
De dag erna wordt de brave kerel weer op het vliegtuig gezet richting Bangalore.

Vanaf 16 augutus worden r wat afspraken gemaakt voor kleine miniprojectjes, 23 augustus doen we van Akkerpop, 6 september is er een Startdag met een feest erbij (de laatste Chiro nationaal activiteit voor deze kerel), 14 september wordt het jongste broertje voorzien van een doopsel en aansluitend is er een week vakantie.

En dan komen de Hellacopters en dan gaan we naar de Oktoberfesten en dan is het tijd om eens in Dublin te gaan piepeloeren en dan en dan en dan…

Ik weet wat gedaan!

links for 2008-07-15

Standard

Beste mail van de dag

Standard

Sowieso het beste nieuws van de dag…

Afdrukken van digitale foto’s
Toegang tot de beste afdrukkwaliteit voor uw foto’s
Bevestiging van uw bestelling

Wij delen u met plezier mee dat uw bestelling op het punt staat te vertrekken.

Bestelnummer : 971745687
Vertrek naar de Post voorzien voor : 21-05-2008

Leveringsadres :

Wannes De Loore
Antwerpen
België

Gemiddelde levertijd :

Volg uw bestelling online op
Meer informatie

Factuur : Zie bijlage

Wij danken U voor uw vertrouwen in FOTO.com

Het FOTO.com team

Fring

Standard

Aangezien we de vakantiegangster een beetje uithangen, is het her en der teisteren van presentaties toegestaan. Vandaag trok ik naar Brussel voor een bezoekje aan LVT PR.
Oude klasgenoot Steven werkt daar namelijk en hij nodigde enkele bloggers uit om een babbeltje te doen met Roy Timor-Rousso, Product Marketing VP van Fring.

Persoonlijke ken ik Fring nog niet zo heel lang.
Toen ik een maand of twee geleden weer voet zette op Belgisch grondgebied, besefte ik plots dat er met mijn nieuwe telefoon wel eens fijne dingen gedaan konden worden.
ER moest iets bestaan dat IM en Skype op de telefoon kon brengen.
Liefst samen in één applicatie als het even kon.
En daar was fring.

Fring combineert in de eerte plaats een aantal IM en VoIP agents. Zo krijg je een overzict van alle op dat moment online contactpersonen van Skype, MSN, Gtalk, AIM,…
VoIP betkent dat je dus ook kan telefoneren via het internet. Klinkt als kostenbesparend, niet?

Roy vertelde in zijn presentatie onder meer over de voordelen van fring op de mobiele telefoon. En dat het gebruik van gsm’s en internet en computers allemaal redelijk aan het veranderen is.
En dat Fring eigenijk goedkoper is om mee te telefoneren.
En dat hij schrok van de prijs van data-abonnementen in België.

De conclusie van het gesprek was dat Fring in België pas echt gaat kunnen doorbreken als we een goede dekkng van wifi hebben of als de dataprijs naar beneden gaat.
Dan kan er volgens de aanwezigen (mezelf, Nico – Dipfico – Caignie, Nick – Mousseover – De Mey en Wim – Wimblog – Van den Eynde) wel eens een roze toekomst liggen in België.

We zijn in elk geval alle vier lid van de Friends of Fring: Belgian Fringsters avant la lettre als het ware…

Frustatie

Standard

Niet per sé van de dag, maar eerder van een langere, moeilijk te definiëren tijdspanne.

‘s Morgens vroeg vertrekken (treinen om 06:20 zijn niet altijd het fijnste om te halen) om op een deftig uur aan het bureau te zitten.
Eens ik twee minuten uit mijn bed ben, ben ik wakker en dus klaar voor de dag. Dat ik dan een hipcooltrendyhemd en dito broek draag (om nog maar te zwijgen van mijn leren vest en dito schoenen) draagt natuurlijk wel bij tot het aankunnen der wereld.

Een streepje metro, een beetje boek, fijns muzikaals (Great Lake Swimmers zijjn echt goed ‘s morgens) en een wandeltrip door de koude, net vertrekkende nacht lucht maken dat ik vol goede moed de lift naar het zevende neem.
Klaar om aan de slag te gaan, klaar om het leven van developerend België (en ver daar buiten) een beetje lastiger te maken.

Koffie, wateren een beetje ontbijt maken dat ik volledig klaar ben;
Wie me van de troon wil stoten zal toch wel wat extra manschappen mogen laten aanrukken.

Extra manschappen. Of een instabiel systeem…

Ow ja: ben ik een kutblogger? Zeg het dan gotverdoeme in m’n gezicht, lafaards!

Ratrace

Standard

Aangezien kathedralen van mijn kaliber geregeld honger hebben, dienen er centen verdiend te worden om boterhammen met choco te kopen. Op zich is dat niet zo’n probleem doch na drie maanden stil gelegen te hebben, is er toch een laagje roest op het arbeidsscharnier gekomen.

Gelukkig is er op dat moment iets als een doorlopend contract van onbepaalde duur dat me de werkgelegenheid geeft die ik nodig heb. Een zeer fijne zekerheid, geloof me vrij.
Mensen die ik in het oosten tegenkwam stonden telkens opnieuw versteld van het gemak waarmee mensen in België lang op vakantie kunnen gaan. Ik denk dat het tijdskrediet bijna alleen in België toegepast kan worden. Bij Vacature geven ze er deze week zelfs een televisieaflevering over. Ha! Ben ik weer een trendsetter…

Maar er zit dus wat roest op het werkhengsel. Het is een beetje als gaan joggen als je jaren geen meter uit je zetel bent geweest: hevig en vol goesting begin je eraan.
Op zich is springen en zwmmen wel de beste manier om de spreekwoordelijke arbeitsconditie te verbeteren. Ik was woensdag dan ook maar wat blij dat ik na een half dagje “on the bench” (on the beach herinnert pijnlijk genoeg aan het enorm schone Goa) op interview mocht waar men me echt wel nodig had.
Stress, druk op de ketel, chaos: woelig water als het ware.

Woensdag interview en goedkeuring, donderdag werken als een echte heer.
Dat ik in 2008 een nieuw leven zou beginnen, stond al langer vast. India was dan ook een mooie insteek voor het nieuwe levenspad.
Het is echter wel écht veranderd: hartje Brussel, met de trein, internationale omgeving. Gelukkig is er nog iets vertrouwd: de financiële sector.

Het fijnste is de internationale omgeving. Want met de trein is (nog) wel gezellig, maar samenwerken met mensen uit China, Pakistan, Londen en Parijs is helemaal de max. Nederlands, frans en vooral engels zijn de voertalen in onze kleine testruimte. Schitterend!
Daar komt dan nog het chaotische en drukke programma bij (enorm veel defects open, twee weken voor go live date…) en mijn dag is goed. Dat ik nu elke dag later thuis zal zijn dan voor ik naar India vertrok, vind ik momenteel nog niet zo erg.  Dat het takenpakket grotendeels hetzelfde is als voordien, kan me ook maar weinig schelen: het is voor een maandje. En mijn zinnen worden gescherpt. De goestingneemt toe met de minuut. Spontaan wordt er gezegt dat op zaterdag een half dagje komen werken geen erg is.

Ik ben dus terug.
Back in business.
En het mooiste gaat nog komen de volgende weken en maanden!

What a day

Standard

Oh Belgium, dacht ik gisteren.
Op woensdag van feestenbiebel gedaan in de buurt van onze woonst met de heren.
Lekker eten, gezellig een glas drinken en thuiskomen in café den Haan. Daar een klapke gedaan met Dirk de barman (die verdikke nog wist da’k was weggeweest!) en met enkele stamgasten.
En dan is het donderdag en moet er vanalles gedaan worden.
Fotomuseum, Muhka, eten bij Saffraan en bijbabbelen met Sara.

Op weg naar het fotomuseum nog even binnengesprongen bij de vrienden van 10 om Lies een beetje te doen verschieten en hey: dat lukt dus eh.
De tentoonstelling van Belgicum door Stefaan Vanfleteren was ook wel de moeite, maar Lies’ gezicht was echt goud waard. Terwijl ik zo door de portretten liep, groeide het idee om met enkele mensen die zich bij tijd en wijlen ook wel eens langs een objectief proberen uit te drukken een soort van tijdelijke galerij te maken in ons jeugdhuis. Moet te doen zijn.
Dan met Bert naar het Muhka voor de Indiase sculpturen van Santhal Family.

Mooie tentoonstelling, maar je moet voor moderne kunst zijn. Ik kan er geen tijd en moeite in steken om voor elke expressie een uitleg à la Jan Hoet uit de mouw te schudden. Ik vind dat kunst in eender welke vorm een gevoel moet oproepen. Anders is het jammer. Ik vind kunst dan ook goed of niet goed.

Een kleine telefoon met een op dat moment halve pan leert me dat de komende dagen alle aandacht naar het aanstormende kampvoorbereidingsweekend kan gaan. Gelukkig weet het kwarreke zich wat op te werken naar het einde van het weekend toe…

“En Wannes,” vragen de mensen dan, “ben je al terug aangepast aan België?”
Bwoa ja. Feest en plezier en gezelligheid.
Vrij utpoisch om dat als aanpassen te zien.
Binnen een week of twee klappen we nog wel eens…

Back to the future

Standard

Verre reizen zijn altijd een beetje speciaal. Zeker als je met het vliegtuig gaat. Niet zo best voor de Kyotonorm, maar naar Bangalorese normen valt dat allemaal wel mee.
De controle op de luchthqven was redelijk streng met als gevolg dat Wannes een halve nacht op de grond heeft geslapen en pas om vier uur binnen mocht om een stoeltje te zoeken en te crashen.
Koffie is op zo’n moment een vrij straffe drug: weinig slaap, doodmoe en caffeïne. Zij die me kennen weten hoe ik dan reageer…

De rest van de trip naar het f***ing koude België (trema!) verliep als het ware enorm vlot. Overstappen in Londen met een wachttijd van 15 minuten en dan: Brussels International.
En daar stond het hele ontvangstcomité van de familie De Loore klaar, met spandoek en al! En dan ben ik dus blij eh.

Visa

Standard

In één trek naar de Vleurgatsesteenweg, Chaussée de Vleurgat, voor het consulaat van India.
Geen uren rondcrossen door de hoofdstad, geen tijdverspilling.
Of toch, want de foute weg was redelijk hard ingecalculeerd, met als gevolg dat er gewacht moest worden.
Koffie drinken met franstalige lectuur, het heeft iets.

Dan naar het consulaat en, jawel, een visum gekregen!
Als ik woensdag op tijd in m’n vliegtuig zit en  ik niet teveel overtollige bagage heb is er geen enkele reden meer om nog te denken dat ik in België blijf.
Ha!

En ook: vanmorgen bij de opticien geweest en m’n brilglas is besteld en morgen in orde.

There certainly is a God.
Or some Gods.
Or many Gods.

Sometimes I feel like God…

Klabang!

Standard

Nu de tijd in België begint te korten, lijkt alles vlotjes te lopen.
Of toch bijna alles.

  • Vorige week een chanceke met de visumaanvraag: hopelijk is het morgen in orde.
  • Vrijdag gaan snowboarden, pols en knietjes pijn: hopelijk is dat woensdag beter. Gelukkig is het allemaal niet gebroken, dus da’s weer een stevig glukje.
  • Vorige nacht viel m’n bril (domme domme pipo die er tegen stootte!) en brak m’n rechterglas.
    Vanmiddag (zondag notabene) naar de optieker gebeld en er is een kans dat ik dinsdag al een nieuw glas heb. HipHoi!

Maar verder ligt alles klaar, moet het alleen nog maar in de rugzak gestopt worden en kan er vertrokken worden.
Maar eerst de auto wassen en binnenbrengen bij de firma. Dinsdag.

Nog veel werk dus.
En nog maar drie keer  slapen.
Spanning en al: hiphoi!

Countdown has begun

Standard

Het beest dat aftellen heet heeft nu echt wel een heel duidelijke vorm gekregen. Vandaag was de llatste dag op het werk.
Mijn activiteiten als externe test engineer bij een grootbank in België zijn vanaf nu verleden tijd. Geen test designs, functionele ontwerpen, defects of incidents meer voor mezelf.
Geen gepruts in browsertoepassingen, geen geklooi in spreadsheets of tekstdocumenten. Toch niet in een professionele context.

Het doet wel gek, de vetrouwde omgeving van het eiland in de grote zee van werkmensen achterlaten.
Mappen wegsmijten, e-mails deleten, belangrijke documenten op de centrale drive pleuren.
Administratie in orde brengen, afscheid nemen en weg.

Lieve collega’s, dank jullie wel!

België – Holland

Standard

Het was een groot feest, zijt maar gerust!
En alle negativisten ten spijt: een gelijkspel was te weinig!
We hadden verdrie moeten winnen!

Voor mezelf als niet-voetballiefhebber: sfeer is alles op en dag als gisteren!
Nu, ik voetbal graag, maar om daar negentig minuten vanuit een zetel naar te kijken?

Geef me dan een stadion!