Zaterdagnacht goed verschoten: was mijn klein broertje (nu nog wat kleiner) uit een boom getuimeld.
De kerel volgde vorig jaar een cursus tot begeleider van een touwenparcours.
Zaterdagnamiddag ging hij samen met enkele chiroleden en een tweede begeleider de hoogte in.

Prachtig weer, spanning en sensatie alom.
Iedereen voelde zich, terecht, veilig bij de goede zorgen en kordate aanwijzingen van Sander en Kurt.
Echt een geweldige activiteit.

Tot Sander een rappel doet.
Eén van de laatsten, want het was eigenlijk afgelopen.
Hij laat zich vallen, rappelt als het ware, en wil enkele meters voor de grond remmen.

En daar slaat het noodlot toe: de karabijnhaak plooit (!) open.
Sander viel dus van negen meter naar beneden.
Landt op zijn voeten, maar breekt een werel.

Ziekenwagen, schep, goede verplegers en geweldige zorgen later is het verdict duidelijk: Een tijdje te bed.
Gelukkig valt het al bij al nogal mee.
Geen leven lang in een rolstoel.
Geen leven lag als een plant.

Wel, en da’s echt dikke kak, geen verlof in Schotland.
Hij zal dus volgend jaar nog een keer moeten pogen een echte man te worden.
Nu moet hij eerst maar beter worden.
Prioriteiten en al.