Verrassing!

Standard

Zaterdag jongstleden verjaarde mijn lief. Omdat ik het (na drie jaar al) beu was om banale cadeaus te geven, dacht ik dit jaar iets te doen met een beleving.

Geen Bongo- of andere bon, nee: een échte beleving, door mezelf samengesteld en door de rest van de wereld aangevuld tot de perfecte verjaardagsdag.

  • een ontbijt met croissants en pistolets
  • marktwandeling met medebrenging van allerlei lekkers “omdat ons ma da gevraagd heeft”
  • terraske en een onverwachte ontmoeting met mijn moeder en oma en tante
  • bloemekes van oma
  • een verrassingsetentje in de lunchbox
  • aanschaf van geurwater
  • nog een terraske
  • plots zitten de mammie en de pappie daar toch niet zeker?!
  • eten bij de Fiskebar met fruits de mer en mixed grill en een heerlijke fles huiswijn
  • en dan: tickets voor een exclusieve operavoorstelling vergeten…

Verrassing!

Heel ons huis versierd!
Schoon volk aanwezig onder de tafel en verstopt ind e slaapkamer!
Heerlijke hapkes die egenlijk niet mogen gegeten worden “omdat ons ma da gevraagd heeft”!

En awel, het was gezellig.
Mijn lief was content en blij en gelukkig.

Verlof_Oct_09

Standard

Vandaag was onze vakantiedag van de maand oktober. Ik kan u vertellen: wij gaan dat vaker doen.
Een willekeurig dag midden in de week. Geen werk, geen stress, geen moetes.
Alles op’t gemakkje en rustig aan.
Bovenal: alleen maar iets doen ommasdawijda plezant vinden.

Vandaag: begonnen met een gratis ontbijt (Taverne Rubens op de Wapper, dagelijks gratis ontbijt tussen 9 en 11u!) dat we bij onze koffie kregen. Aangezien ik het ontbijt naast de ander twee de belangrijkste maaltijd van de dag vind, nam ik nog een bordje bij de volgende koffie. Omdat dat kan.

Daarna in de Saturn op zoek gegaan naar de beste cd- en dvd koopje en verder langs de BodyShop omdat de misses geen eau de parfum meer had. Nog een straat verder op de Nespresso-store gestoten en er even binnengewipt.

Nespressostores voor beginners (zijnde wijzelf)

Koffie is een gemeengoed, daar kunnen we het minstens over eens zijn. Koffie moet lekker zijn. Gemeengoed is overal en voor iedereen. Nespresso niet. Dat is exclusief.
Of wil het toch heel graag zijn.

Nespressostores geven je dan ook geen koffie. Ze bezorgen je een gevoel van exclusiviteit, een groepsgevoel: je krijgt geen klantenkaart maar een lidkaart van de Nespressoclub.
Je koopt ook geen koffie, je kiest uit één van de zestien Grand Cru’s.
Je krijgt geen uitleg, wel advies.
Wil je even proeven? Graag!

Twintig minuten later staan we buiten en ik ben er niet helemaal goed van.
De winkeljuffrouw zwaaide ons uit met de gevleugelde woorden: “Jullie zijn bij deze lid van de Nespressoclub, jullie zijn altijd welkom voor een kopje koffie”. Nice!

Even langs de condo om de hongerige ziel te vullen (nieuwe uitspraken vloeiden vandaag bij de vleet, trouwens) en te merken dat de “man-van-de-chauffage” goed werk heeft geleverd: vier nieuwe kranen zodat we onze loft deftig kunnen warmen. Of net niet. Maar dat we in elk geval zelf kunnen kiezen hoe en of we dat doen. De man geeft ons nog even mee dat we goede smaak hebben, schooit zo een heerlijke koffie af en is er even later mee weg.

Breed grijnzend blijven wij achter en we moeten besluiten: wij hebben het helemaal voor elkaar!

Ondertussen galmen er nederlandstalige klassiekers (Wim De Crane! Wannes Van De Velde! Boudewijn De Groot!) door de boxen en genieten wij van een omelet à la casa.
Ommasdatda lekker is!

Een dagje stad zonder museum is eigenlijk niet mogelijk (zker niet als je ziet wat voor musea Antwerpen te bieden heeft) en dus voegden we ons bij de grote massa in het fotomusum voor de tentoonstelling van Michiel Hendryckx: Dolen door Europa.
Ik ben nogal fan van Michiel. Zeker sinds hij met De Bende Van Wim door Europa trok.
Ook: hij fotografeert liefst met een standaardobjectief. Moi aussi.
Het ligt enigszins anders (ik heb geen fullframe kodaksken) maar toch.
50mm is cool.
f1.4 is nog cooler.

Daarna nog even op zoek naar een degelijke en coole computertas voor de misses. Dat blijkt geen sinecure in de koekenstad.
Waar gaan we daar best voor?
Fnac leek ons het beste, maarde keuze was daar niet zo uitgebreid vond ik persoonlijk.

En sebiet?
Dan zitten wij bij Zoro.
Gratis van de Bongobon te profiteren.

En dan?
Geen idee.
Stillekes gelukkig zijn met ons beiden denk ik.
Weet ik.

Wie heeft er deze week nog al meer dan twaalf uur quality time met zijn liefste lief doorgebracht?

all pics

Appartement in Antwerpen gezocht

Standard

Momenteel leef ik met twee (tijdelijk één) heren samen.
Drie mannen onder één dak, letterlijk.
Maar op 1 juli komt de huisbaas ons met vriendelijke doch strenge hand op straat zetten.
Het ding wordt gekuist, geschilderd en verkocht.

Jammer?
Ja. En nee.
Ja, want het was echt heel fijn de laatste drie jaren.
Nee, want wat er aan zit te komen windt me op gelijk een zwitserse koekoesklok.
Samenwonen met de misses, hallo-oh!

Mar dus moet er een verse woonst gevonden worden.
Er zijn niet zo heel veel voorwaarden, maar wel een paar logische:

  • het moet een deftig appartement betreffen
  • prijs tussen 350 en 450 euro, zonder kosten
  • Liefst met dubbele beglazing
  • het nieuwe nest moet in een fijne buurt liggen

Lijkt me niet geheel onredelijk, zulke voorwaarden.
Alleen dat laatste, da’s een beetje moeilijk, niet?

Wat is nu een fijne buurt naar onze normen?
Wel, we willen sowieso in het stadscentrum of op loopafstand ervan wonen.
Liefst niet te ver van werk en stageplaats.
Rustig, gezellig, dicht bij winkels (aldi, gb, colruyt) en horeca.

En dan kom ik uit bij deze kaart:

Grotere kaart weergeven

Tips en hints mogen altijd binnengegooid worden in de comments of twittergewijs @wannesdeloore!

Zee

Standard

Vier dagen Nieuwpoort, vier dagen misses en ik, vier dagen van niks en alles.
Het was super.
Ik weet dat dit niet de laatste keer was dat ik daar op weekend ben geweest.

Vier dagen alleen fijne dingen: lezen, niksdoen, lekker eten en drinken, wandelen, sauna, filmke (Dirty Mind van Wim Helsen: aanrader!) en pinten pakken.
En knt dingen en dinges.

Goe zenne.

Fiskebar

Standard

Morgen, vrijdag, gaan mijn lief en ik uit eten.
We laten ons daarbij vergezelen door de ouders. Kwestie dat die elkaar ook eens leren kennen.
Dit lijkt een niet zo complexe situatie, ik vind er persoonlijk weinig complex’ aan, maar er is wel, zoals de Transformers zeggen, more than meets the eye.

We gaan namelijk eten met ons achten.
Charlotte en ik.
Mama en papa van Charlotte.
Mama en papa van mezelf.
Mama en papa van mezelf.

Buiten dat ik enorm van copy-paste hou, is er niets mis met vorige paragraaf.
Ook niet die verdubbeling bij de laatste regels.
Da’s de situatie, ondertussen al iets van een 22 jaar of zo.
Dus voor mij de gewoonste zaak van de wereld.
De mama en papa van Charlotte zijn er nog niet helemaal mee vertrouwd, maar dat komt nog wel.

Er wordt getafeld in Fiskebar.
‘s Avonds.
Het is daar vooral heel lekker en ook heel lekker.
Had ik al gezegd dat het er heel lekker is?

En de vraag die me al even gesteld werd: Waarom?
Ah, da’s logisch.
Om aan te kondigen dat we in verwachting zijn van een drieling zonder voetjes.
Maar dat de kleinkinderen verder wel in perfecte staat zijn.

Future compliqué

Standard

In mijn hoofd gonst het de laatste dagen.
Er zweven allerlei gedachten rond die niet per definitie met elkaar te maken hebben.
De rode draad in de dingen is de toekomst.
Mijn toekomst en van aanverwanten.

Want er dreigen veranderingen.
Min of meer ingrijpend, het ene al wat meer dan het andere.
Het is vooral een lijstje met weinig concreets voor 2008 (behalve de A-lessen dan) des te meer voor 2009.

Het zal niet gemakkelijk zijn, maar ik zou het toch allemaal graag zien gebeuren het komende jaar.
Lijstjes worden gemaakt, afspraken genoteerd.
Mensen worden met mondjesmaat op de hoogte gebracht.

Het heeft te maken met wonen in Antwerpen en Meer, werken aan een bureau, Charlotte, gebruik van internet, familie,…
Maar ook voora met mezelf en de verhouding tot al die zaken…

Dames en heren, le future compliqué c’est arrivé!

Kamperen

Standard

Volgende vrijdag vertrekken we op verlof.
Een weekje de zon gaan zoekn in Frankrijk.
Een weekje onderweg zijn naar nergens en toch aan de zee toekomen.

En daar hoort dan een voorbereiding bij, zo wordt me verteld.
Ik ben niet de man van de voorbereidingen en die lieve schat van me heeft het ook iets te druk met werken.
En dan, dan springt de mama even van haar stoel.

Alles, maar dan ook alles lag vandaag al klaar.
Kies maar uit.
Enig regel: opruimen achteraf.

Maar ook hier: ik ben echt niet de man van de grote opruimwoede…
‘t Zal toch moeten.
Na’t verlof… 🙂

De Denker

Standard

Charlotte werd wakker op een ochtend en had de reflex om heel snel het fototoestel te nemen….

Maar ik zal haar van de week nog wel terug hebben!