Openingsdans

Standard

Exact een jaar geleden waren we er uit: we bedachten toen onze openingsdans.
Toen mijn lief, intussen mijn vrouw, een lokale charmezanger zich hoorde verheffen aan Bob Dylan, zag ze het licht. Bob Dylan, voor de jeugdige lezers, is die kerel die alle mooie liedjes schrijft en geschreven heeft.

Wij gingen voor de inhoud, de sound en voor het tempo.
“Nen trage” is het enige soort van dansjes die mijn ritmegevoel aankunnen.
Maar verder is dit echt een heel mooi nummer.
Oordeel vooral zelf.

Als het niet deze song was geworden, zouden we voor een Steelpanther nummer gegaan zijn.
Ook schoon, traag en mooi van tekst.
Vooral om eens te checken wie er nu echt naar een openingsdans luistert.

Toen vroeg ik mijn lief om mijn vrouw te zijn

Standard

Op algemeen verzoek, integraal mijn gelofte aan mijn vrouw. Want ze is het waard.

Charlotte

De eerste keer dat wij elkaar kusten, was eerder wazig en afstandelijk. Flirt voor een nacht, of iets. De week erna was het weer van dat. Iets minder afstandelijk, en veel intenser.
Maar nog steeds vrijblijvend. Want ik ging toch naar India voor de eeuwigheid van drie maanden. Dan gaan we toch niks serieus beginnen?
Dan gaan we toch niet verliefd worden voor de paar weken die ons nog resten?

Op een bepaalde nacht van vrijblijvend geflikflooi heb ik je gezegd dat wij ooit naast elkaar zouden wakker worden. Hoongelach was toen mijn deel, maar wie laatst lacht…

Toen was ik weg en kwam ik terug en was het vuur blijven smeulen. Natuurlijk konden we wel proberen om er iets van te maken.
samen sterk, samen verder.
We spreken hier winter 2008.

Zes weken verder tijdens ons eerste weekendje weg in Honfleur liep het smeulende vuurtje uit tot een fikse brand. Eentje waar de Kalmthoutse hei een puntje aan kan zuigen.
het eerste jaar waarna er nog vele zouden volgen, was gestart.

Dat eerste jaar was meteen het hobbeligste. Een paar downs en heel veel ups zorgden voor een stijgende lijn waar de Mont Ventoux stilletjes bij verbleekt.
Het was ook daar, geheel terzijde, op die Mont Ventoux dat de verlovingsring, veilig opgeborgen in mijn rugzak, letterlijk zijn hoogtepunt bereikte.
Zijn eigenlijke taak werd echter nog wat uitgesteld.

De vier-en-een-half jaar van ons samenzijn werden gekenmerkt door een aantal zaken. We deelden onze passies voor feestjes en gezelligheid met een heleboel vrienden en vriendinnen die we al langer kenden. Jouw vriendinnen en hun lieven werden vaste waarden in mijn leven, naast de Mannen die er al sinds mensenheugenis in huizen.
We gingen naar festivals, reisden naar Frankrijk en Spanje en Londen en Holland en de kust en zeilden al eens en gingen eten in door Gault Millault goegekeurde restaurants om daarna te zeggen dat de vorige eigenaars eigenlijk toffer waren en beter konden koken.
We deelden families en gingen nog maar zelden zonder elkaar op de koffie.

We leefden samen als een koppel, maakten afspraken en verrasten elkaar van tijd eens.
We deden alles wat we zelf graag doen en laten elkaar daar van meegenieten.
Ruzies zijn op één hand te tellen, respect en liefde nemen steevast de bovenhand en stilzwijgend voerden we de beste gesprekken.

Dat zijn allemaal zaken waardoor ik vorige zomer in de Spaanse Pyreneeën struikelde en vroeg of je mijn vrouw wil worden.
Het plan en verlovingsring reisden al langer mee, maar daar in de bergen, op camping Pineta, vond ik het uitgelezen moment om alles wat al was, te verlengen naar dat wat komt.

Het moment dat ik je ten huwelijk vroeg en waar je, na een vreselijk lange minuut, ja zei. Het moment dat ik je in één zin vroeg om niet alleen de vrouw van mijn dromen te zijn, maar ook de vrouw van mijn leven te worden.
Het moment dat ik je beloofde om elke verdere dag van ons leven je nek te masseren, naar je verhalen te luisteren en samen oplossingen te bedenken voor problemen.
Dat moment, wil ik vandaag herhaald zien.

Want je was de laatste vier-en-een-half jaar al de vrouw van mijn dromen. Nu wil ik graag dat je, vanaf 1 september 2012, ook de vrouw van mijn leven wordt.
Dat jij de moeder van onze kinderen wordt, degene die ‘s nachts dicht tegen me aankruipt, mijn tafelgenote en drinkebroer, mijn nachtraaf en ochtendstond. Mijn alles.

Daartegenover wil ik graag je man worden. Je rots in de branding, je veelvraat en knuffelbeer. Je steun, toeverlaat en klankbord. Bokszak en lustobject, vader van onze kinderen en redder in nood.

Om, zoals in een sprookje, samen nog lang en gelukkig te leven.

Vrijgezellig

Standard

Niks hadden ze verteld.
Alleen wat raadselachtig gedoe.
Dat ik om half twaalf moest klaar staan en dat ze mij wel zouden ophalen.
Dat ik om 11u moest klaar staan en dat ze mij dan wel zouden ophalen.
Dat ik om 10u moest klaarstaan en dat ze mij dan wel zouden ophalen.
En dat ik nog maar niet moest eten…

Goeiemorgen!
Om half tien opgestaan met een koortsblaas van de spanning om dan in sneltempo bij drie apothekers voor de deur te staan.
Om vijf voor tien thuis met Zovirax en een reuzehonger en dus net op tijd om de deur open te doen voor de eerste zotten.
Dat ik maar naar beneden moet komen en dat we weg zijn.
Dat ik perfect gekleed ben en dat ik verder niets nodig heb.
Of misschien toch een proper t-shirt, ja, dat misschien wel.

De telefoon wordt afgepakt en er zal een hele dag in mijn naam getwitterd en geïnstagramd worden.
Dat ziet er dan zo uit:

Er worden spelletjes gespeeld (“Ey, doe anders eens twintig burpees met een schoen waar een stuk kaas inzit en bij elke keer dat ge neer gaat moet ge daar uwe neus in steken! Jaaaaa!”) en opdrachten verzonnen (“Verkoopt eens tien minuten lang die mensen hun gerief.”) en vooral ook lekker gegeten. En al een pintje gedronken.
Want daarin zitten de clues van wat er nog komen gaat…

Na de markt, ik heb intussen een sliert blikken achter me aan, gaan we de bus op om naar weet-ik-veel-waar te rijden.
Blijkt dat we tussen Schoten en Sint Job uitstappen.
ik weet niet hoe het met u zit, ik ken daar niets.
Daar zijn bossen, en verder sliep ik almtijd als de bus daardoor reed.

Blijkbaar is er ook een visvijver en een camping en een bos en schietgeweren.
Want paintball, dat hoort er bij.
Vooral dan de vrijgezel in een konijnenpak.
Zonder geweer…
Vrienden, ge kiest ze zelf, maar dit had ik toen niet in gedachten…

Er wordt barbecue beloofd, maar eerst zijn er nog wat afspraken die gemaakt moeten worden.
Over de dresscode bijvoorbeeld.

Een powerlifting pakje (dat licht te groot is) en bokshandschoenen.
Vastgeplakte bokshandschoenen.
Scampi’s pellen gaat plots een pak minder goed, kan ik u verzekeren.

Wanneer iedereen gegeten heeft, is het tijd voor de bus.
Want feesten, dat doe je in de stad.
Of net er buiten, want daar is’t Linkerwoofer.
En wie komen we daar tegen? Collega’s.
Juij!

Och, al bij al valt dat allemaal wel mee, niet waar?
De volgende die gaat trouwen, die kan maar beter op zijn kievieve zijn.

Trouwfeest

Standard

In de aanloop naar dat van onszelf, worden we tegenwoordig al eens uitgenodigd voor een trouwfeest.
Niet dat het ene aan het andere gelinkt is (‘t is niet omdat je gaat trouwen dat je naar trouwfeesten kan gaan) maar het is wel fijn meegenomen.
Er wordt, naar eigen bescheiden mening, tegenwoordig meer getrouwd dan een jaar of tien geleden.
Of is dat vooral in onze eigen vriendenkring, nu iedereen daar naar tram drie neigt?

Zo’n trouwfeest, dat kan op verschillende manieren worden ingevuld.
Als ik terugkijk naar wat er in mijn vierde levensjaar gebruikelijk was toen al mijn ouders trouwden, dan zie ik ook daar een (r)evolutie. Geen mamies en papies die het voor het zeggen hebben, maar trouwlustigen die een dag invullen zoals zij dat graag willen. Met lekker eten, een feest en vaak een fuif erbij. Vaak niet gericht op de 50-plussers van de familie, maar op zichzelf en de naaste vrienden.
Een diner of een aparte bijeenkomst in beperkte kring, dat is dan weer wel voor de oma’s en opa’s.

Wat ik de afgelopen weken zag en hoorde, deed me veel deugd.
Allemaal feesten die a) plezant zijn en b) waar bruid en bruidegom zich te pletter amuseren.
Schi-tte-rend.

Want dat gaan wij ook proberen waar te maken.
Een dag waar zowel mijn toekomstige vrouw als ik met veel plezier naar kunnen terugkijken.
Een dag vol geluk, lekker eten en een spetterend feest.
Met alle mensen die ons zeer nauw aan het hart liggen.
En met een camping. Omdat kamperen plezant is.

Ondertrouw: WC for life!

Standard

Het is zover. ‘t Is officieel. Op 1 september om 09:45 wordt er in het Grote Boek van Patrick Janssens opgetekend dat W en C voor’t echt in’t echt getrouwd zijn.

WC for life!

Administratie

Standard

Vandaag werd de eerste stap naar het burgerlijk huwelijk gezet.
Een kleine, doch niet onbelangrijke stap: de administratieve molen in gang zetten.

Bellen met de Stad en geboorteaktes laten zoeken.
Ze gingen een briefke sturen als we mogen langskomen.
Mailen is nog altijd niet van deze tijd blijkbaar.

Soit.
De komende weken wordt 15 augustus 2011 officieel gemaakt.
Om het geheel dan op 1 september te voltrekken en de weken/maanden/jaren daarna te consumeren!