Het voelt vandaag in elk geval als maandag.
En als dinsdag.
Ik heb in elk geval een dag gehad van twee dagen. Prestatie leveren in een voltijdse job, rendez-voustjes houden in de Marollen én een uitermate geanimeerd gesprek voeren met een bij voorbaat misnoegd buurbewoner.
Ik verklaar mij nader.

• Testing as a junkie
  Om 07:15 stond mijn brein klaar voor een stevige testdag. Er moet onderhand resultaat geboekt worden en ik had het gevoel dat ik er klaar voor was. Veel gerust tijdens het weekend, de zinnen verzet, relaxte dagen achter de rug. Klaar voor de hevige strijd met testdesigns, testomgevingen, testcollega’s en vooral: mezelf.
  Excel heeft al een half jaar nog maar weinig geheimen voor mij en zo ook vandaag. Bestanden vullen met testcases wordt echt een eitje met de concatenate-functie. Je plakt wat tekst in cel b1, een lijstje met variabelen in kolom c en de rest van de tekst in cel d1. Cel a1 vul je dan met =concatenate($B$1;C1;$D$1) en die kopieer je naar beneden. Ies naais!
  Niet hoogdravend, maar wel leuk om uit te vogelen en er dan een collega mee om de oren te slaan. Uitpakken en al: lovin’ it!
• Rendez-vous
  Dan naar de hoofdstad voor een dijk van een gesprek. Nu ja, een mens mag al eens snel content zijn, niet?
  Aangezien ik totaal niet bekend ben in Brussel, had ik een duidelijke routebeschrijving afgedrukt. Voiture in de parking, zes euro en al, en dan met de lift naar beneden. De Marollen in. Nooit gedacht dat ik daar nog zou komen! Altijd gedacht dat het daar guur en vies en gevaarlijk was: niet dus. Hip en trendy, dat wel.
  OK, misschien wat overdreven, maar na Barcelona en haar El Raval heb ik echt wel een vadzig buurtje gezien hoor.
  Maar dus een stevige babbel met drie meneren. Afzonderlijk, samen en Wannes stond weer buiten.
  Quiet confused, but happy.
• à la téléphone
  Nagenietend van mijn goede gesprekjes, stapte ik in de auto en reed Parking Zavel poelaert uit.
  In één van de tunnels miste ik een afslag richting stad en mocht ik even genieten van één van de mooie pleintjes van Schaerbeek. Want rondrijden en éénrichting en al: Brussels has it all!
  Gelukkig is alles er redelijk logisch opgebouwd, dus reed ik mijn tunnelrondje opnieuw.
  Plots telefoon door het bluetoothoortje.
  Als ik geweten had wat voor een babbel het zou worden, ik had niet opgenomen.
  Maar dus wel.Dat het een schande is dat Chiro en jeugdverenigingen fuiven geven tot een kot in de nacht en dat het om twee uur echt wel stil moet zijn en dat er anders klachten gaan komen en dat ze de politie roepen en dat wij ons slecht moeten voelen omdat de hele buurt niet kan slapen.

  Ik begrijp de meneer zijn standpunt.
  Een huis naast een tentfuif is meestal niet het slachtoffer van een deftige slaapshow. Insomnia heel nervosa. Want van die diepe basstonen en al.
  En veel te lang. Klopt.

  Want doen wij dus? Een brief bij de mensen in de brievenbus.
  Dat er een bal gaat zijn waar ze welkom zijn, waar er gelachen en gedanst kan worden en waar de modale jeugd zich te pletter kan amuseren. Dat het ding de muziek sluit ten drieen en dat te vieren al het gepeupel de tent uit is.
  Mooi initiatief, goede communicatie.

  De meneer vond van niet. Want de vorige jaren was er ook zo’n communicatie, duidelijk einduur en dat werd nooit gerespecteerd. En dat het dan vaak half vijf vijf uur was en al! En van schandelijke nachtbrakerijen!
  En dat hij ooit al klacht had neergelegd bij de politie en de burgemeester en de pastoor; En dat er niemand was met oor voor zijn probleem. Want dat het uiteindelijk bij de jeugdraad terecht kwam met als antwoord: “de jeugd mag toch fuiven meneer? Ofwa?!”

  En daar sta je dan als burger.
  Gegijzeld in je eigen huis. Lawaai tot vijf uur, kinderen op rond zeven uur (die dan blijkbaar wél kunnen slapen) en heel de zondag naar de botten omdat de jeugd topch wel mag fuiven OFWA?!
  Klopt.

  Als de politie bij ons aankomt tegen drie uur en zij zien een volle tent met dansende mensen, zeggen zij:” voor de goede orde, laat het nog even duren en blaas het tegen half vier af.” Een uurtje later staat alles op straat, tent opkuisen en klaar.
  Zetten we de muziek af zonder boe of ba, dan is er gegarandeerd wel een heethoofd die ruzie zoekt.
  Of meneer daar ooit al mee te maken heeft gehad? Jajajajaaaa! Want we horen hier dikwijls fuiven…
  Schoon argumenten, dat wel. En dat er dorpen zijn waar het wel anders kan.
  Ongetwijfeld.
  Als het mag, doen we het.
  Als de politie komt en die geeft toestemming, dan doen we verder.
  Of ik me kan inleven in de buurtbewoners? Ja.
  Of ik dan kan beloven dat de muziek om half drie afstaat? Nu direct en persoonlijk borg staan en al?
  Nee.
  Met de beste wil van de wereld.

  En toen, toen was de lijn plots verbroken.
  Gelukkig voelde ik me mans genoeg om even terug te bellen, wat heen en weer geargumenteer (schoon!) en uiteindelijk elkaar een goede fuif dan wel nachtrust gewenst.
  Begrip, respect en een maatschappelijk geweten: het is mij geheel en al niet vreemd.
  Maar verwacht alsjeblieft geen goochelarij met mensen mijnentwege.

Vandaag nog: telefoon met madame Barcelona.
Plezierig en al dat wel.
En ach, wat de rest erover denkt: mon oeil!