Microsoft Photo Event Amsterdam

Standard

Via Micromiel en Pietel komen we weer wat vrijetijdsvulling op het spoor.
Ik moet de agenda van de familie nog even checken, maar eigenlijk heb ik enorm veel zin om zaterdag naar Microsoft Photo Event Amsterdam te gaan.

De bedoeling is vrij eenvoudig: veertig fotografie amateurs nemen vanop een boot een heleboel foto’s van een stuk van de Amsterdamse grachten. Deze foto wordt dan achteraf aan elkaar gestiched in Windows Live Gallery om zo de grootste panoramische foto van de wereld te krijgen.

Ik check even de treintabellen en reistijden!

UPDATE:
Bijna vergeten dat ik had beloofd om mee beton te storten van zeven tot negen.
Alles bij elkaar genomen (douchen, bus naar A’pen, trein naar A’dam) geraak ik nooit op tijd op de Walletjes.
Dju, ik had er al eventjes instant goesting in gekregen.

T/W2008: enorm

Standard

Eindelijk heb ik dan toch de knoop doorgehakt.
Ik ga wederom naar Rock Werchter.
Het kost enorm veel geld, het duurt enorm lang en het is enorm plezierig.

Waarom ik per sé naar Werchter wil?

Omdat het gewoon goed is.
Net zoals ik elke dag graag brood eet.
Gewoon goed.

Een beetje extra in het beleg (Slayer!, Editors!, Vampire weekend!, Moby!) maken het net dat ietsje lekkerder.
En dan hebben we het nog niet gehad over de Stella Tower met Discobar Galaxy.
Want ook tussen de optredens door wordt er gedanst!

Normandië

Standard

Uitslapen in de weekends is er tegenwoordig niet meer bij. De ene keer omdat er om negen uur al van Chiro moet gedaan worden, de andere keer omdat er een reis gemaakt moest worden. Normandië was het reisdoel, dichter bij elkaar komen was de bedoeling.
Beiden zijn gelukt, het tweede iets organischer dan het eerste.
Zo was er een beetje een probleem qua route: de weg naar Amiens is niet dezelfde als die naar Parijs. Stom van me natuurlijk. Gelukkig wist de copiloot er een deftige oplosing aan te geven. GPS? Nee dank u. Geef mij maar een wegenboek uit de jaren tachtig met een fijn vrouwtje om het ding voor te lezen. Dat ik er de stem van Kim Hollander dan niet bijkrijg, is niet zo heel erg. Dat we er dan uiteindelijk toch geraakten, ligt volledig aan de goede wegbeschrijving en dito interpretatie. Denkwerk en logische verbanden, jawel!

Na een eerste koffiepauze (de aires in Frankrijk nodigen gewoon uit om even halt te houden) gaf de auto aan dat ie oliedorst heeft. Tja, volgende parking olie gekocht, bijgekapt en gas gegeven. Welke olie? Motorolie. Ja, maar voor welk type auto. Een blauwe. En dus kregen we een bijpassend olie kleurtje… Het ding rijdt nog steeds, dus zo slecht zal het wel niet geweest zijn.
Daarna in een ruk door naar Honfleur.
Gezellig stadje, gezellig marktje en een gezellig restaurantje.

Het volledige zeebanket (oester inclusief) werd met een glas witte wijn doorgespoeld. Wanneer we na anderhalf uur weer buiten staan, schijnt de zon. Plots is het stadje nog gezelliger en zijn wij ook nog blijer gezind.
Alle foto’s (vanavond online) worden opnieuw genomen, helaas merkte ik gisteren dat de focus regelmatig verkeerd lag. Verdorie! Echt jammer en vervelend.

We zetten de autowandeling verder naar Etretat waar we om half zes toekomen. Dit klinkt laat maar! Leve het zomeruur! Wandelen over het keienstrand, klimmen naar de top van de clif, kruipen door de grot (hoe zot is da? Een grot uit de tijd van de oorlog en al…) en genieten van de zonsondergang. Wat moet er nog meer zijn?
Een spookstation wordt onze camping voor een nacht. De luchtmatras wordt hard geblazen in de auto, er worden boterhammetjes gesmuld en wanneer de zon volledig achter de horizon is verdwenen, verdwijnen ook wijn onder de wol. En die wol, die is nodig! Want Vriezepieter sluipt rond de auto (en houdt de andere spoken weg) en bijt bijna in onze neus. Een beetje regen maakt het geheel nog gezelliger en na een stevige en deugddoende nachtrust kan de zondag aangevat worden.

Zonnestralen maken na het ontbijt al snel plaats voor donkere wolken vol neerslag.
Fecamp wordt dan ook nogal nat beleefd. Ook hier zijn de restaurantjes lekker en niet te duur. De namiddagzuren bewijzen helaas dat er geen light room werd gebruikt: allebei mottig als een krab.

Cap Gris Nez en het Blanc broertje staan op het programma voor de namiddag, maar het weer slaat lichtjes om: van de regen in de sneeuwval.
Als we ter hoogte van Les Deux Caps passeren, ligt er rondom ons een laagje van 10 sneeuwse centimeters. Mooi, dat wel.
Het geeft geen veilig gevoel om in de vieze brij te rijden, maar stoppen is ook niet echt een optie: sleeën is enkel fijn als het gepland is…

Besluit van het weekend: Normandië is beestig schoon, lekker en gezellig.
Het smaakt in elk geval naar meer!

Aprilgrap

Standard

Vanmorgen was ik echt goed gezind.
Het was dan ook 1 april, een mooie dag én mijn opzegperiode begint vanaf vandaag te tellen.
Dat ik na deze week niet meer elke dag naar Nederland mot om den brode, droeg ook bij tot de algehele vreugde.

Mooie liedjes schijnen echter ook in zomeruurse tijdrekening niet lang te duren.
Om half elf komt de manager even langs, vraagt hoe het weekend en de extra verlofdag bevallen zijn en of ik klaar ben voor de week. Ja hoor, laatste dagen en nog eventjes het onderste uit de kan halen zodat we vrijdag klaar zijn.

Ah nee, uw contract wordt nog een week verlengd.
Hahaha, beste 1 aprilgrap in jaren!

Dus niet.
Goe gelachen.
Groen.

Bwards 2008: net gemist

Standard

Na een uiterst korte en winderige nacht reed ik in de Wave (golf is zó 2007) naar Brussel. Zaterdagwrk is misschien niet de beste invulling van het weekend, maar ik zie er eigenlijk niet zo erg tegenop. Het is dan heerlijk rustig op de weg, zeker om half acht. In Brussel de juiste tunnel kiezen en de juiste straat, een blokje rond en parkeren in de bankparking.

Systemen en computers en samenwerking daartussen: ook op zaterdagochtend is het niet vanzelfsprekend. Evntje werd er gevreesd dat alles naar de haaien was en dat we voor niets naar de hoofdstad waren gevlogen. Gelukkig draaide alles na een tijdje weer en tegen dat de broodjes er waren, was het zaterdagvoormiddagse testwerk gedaan. Eten, snoepen en babbelen, het hoort er nu eenmaal bij.

Naar huis om half twee om daar te ontdekken dat het eigenlijk al wat laat is voor de Bwards waar ik graag naar toe ga. Een beetje fruit, een wandeling en Wannes staat op het zuid. Blijkbaar kijk ik er redelijk naast met mijn  ooginfectie, want ik vind de locatie van het spectakel niet. De zin om nog verder te zoeken is klein en onverichter zake keer ik terug.
Dankzij de wind neemt de oogpijn stevig toe. Het is een beetje een klotezaterdag…

What a day

Standard

Oh Belgium, dacht ik gisteren.
Op woensdag van feestenbiebel gedaan in de buurt van onze woonst met de heren.
Lekker eten, gezellig een glas drinken en thuiskomen in café den Haan. Daar een klapke gedaan met Dirk de barman (die verdikke nog wist da’k was weggeweest!) en met enkele stamgasten.
En dan is het donderdag en moet er vanalles gedaan worden.
Fotomuseum, Muhka, eten bij Saffraan en bijbabbelen met Sara.

Op weg naar het fotomuseum nog even binnengesprongen bij de vrienden van 10 om Lies een beetje te doen verschieten en hey: dat lukt dus eh.
De tentoonstelling van Belgicum door Stefaan Vanfleteren was ook wel de moeite, maar Lies’ gezicht was echt goud waard. Terwijl ik zo door de portretten liep, groeide het idee om met enkele mensen die zich bij tijd en wijlen ook wel eens langs een objectief proberen uit te drukken een soort van tijdelijke galerij te maken in ons jeugdhuis. Moet te doen zijn.
Dan met Bert naar het Muhka voor de Indiase sculpturen van Santhal Family.

Mooie tentoonstelling, maar je moet voor moderne kunst zijn. Ik kan er geen tijd en moeite in steken om voor elke expressie een uitleg à la Jan Hoet uit de mouw te schudden. Ik vind dat kunst in eender welke vorm een gevoel moet oproepen. Anders is het jammer. Ik vind kunst dan ook goed of niet goed.

Een kleine telefoon met een op dat moment halve pan leert me dat de komende dagen alle aandacht naar het aanstormende kampvoorbereidingsweekend kan gaan. Gelukkig weet het kwarreke zich wat op te werken naar het einde van het weekend toe…

“En Wannes,” vragen de mensen dan, “ben je al terug aangepast aan België?”
Bwoa ja. Feest en plezier en gezelligheid.
Vrij utpoisch om dat als aanpassen te zien.
Binnen een week of twee klappen we nog wel eens…

Justin

Standard

Als mijn vliegtuig weer aan de grond staat, is het een kwestie van minuten om buiten de luchthaven te geraken. Geen bagage op te halen, geen security check, geen rij wachtenden.
Dit is echter iets te snel voor Justin, de bestelde taxidriver.
Ik bel hem en hij zal er binnen een kwartiertje zin.
Perfect, een extra hoofdstukje uit Catch22 kan er altijd in (aanrader trouwens!).

Justin.
Een indische jongeman die op redelijke jonge leeftijd vaderloos werd. Arme familie, hard werken als knaap en door alles en iedereen opgelicht en bedrogen geweest. Als Paul en Werner zich over hem ontfermen (klein jobke buiten het toeristische seizoen, engelse les in SISP ) begint voor hem een ander leven.
Momenteel rijdt hij met een taxi en verdient hij min of meer deftig zijn dagelijkse portie rijst.

Als hij me oppikt in Trivandrum (Thiruhupeldepup eh) vertelt hij hondrduitover zijn leven, vrouw en zelfgebrouwde miswijn.
En dat hij vanavond eigenlijk met wat kameraden aan de vissershaven zat en of ik een zin heb om me te gaan. Natuurlijk wil ik dat!
Eventjes stoppen bij het overheidsbierparadijs en naar de haven.

Als we door de donkere straten van Vizhinjam rijden, vertelt hij over het leven hier. KLeine huisjes waar drie families wonen. Een kleine dertig man per vijf vierkante meter. Velen moeten dan ook buiten slapen wgens geen plaats binnen. Shit. Van het ene uiterste (bruiloft) in het andere uiterste: lokale armoede. Mijn hartje bloedt bij de gedachte en het zicht van kleine hoopjes mens die tegen een gevel van een huisje liggen te slapen.

De gesprekken met Christopher en Justin gaan in een fijn engels. Christopher werkt in een bedrijfje in Kollam dat TBC medicatie maakt. In het weekend komt hij cehter terug naar Vizhinam. Tofe kerel met een duidelijke visie op de toekomst van India.
Mijn antwoord op zijn vraag waarom ik nu ben waar ik ben, slaat hem met verstomming. Vrienden worden met de locals, het lukt aardig.

Ook vanavond ben ik weer uitgenodgd.
Dit is waarvoor ik hier ben gekomen, dit was een van de doelen van de reis: bleven hoe de mensen aan de andere kant van de wereld wonen, leven en denken.
Discussies over normen, waarden, culturen, godsdienst en armoede sleuren ons dan ook een stuk in de nacht.
Met als achtergrondgeluid alleen maar het ruisen van de zeebries en de golven die tegen de havenwal slaan.
Hier word ik echt gelukkig van.

Justin nodigt me bij het thuisbrengen nog snel uit voor de zondagsmis. Aangezien ik nog altijd moeilijk nee kan zeggen, zeg ik ja.
Dat hij er zal staan om half negen en dat ik maar moet zien dat ik klaar sta. Want dat de zondagsmis echt een belevenis is. Als ik wat later bedenk dat ik in geen maanden nog op tijd ben opgestaan voor een zondagsmis, verklaar ik mezelf een beetje gek.
Het is cehter de moeite: de enorm mooie kerk zit stampvol en ook het plein buiten is vergeven van het volk.

Zoveel devotie, zoveel gelovigen.
Ik moet een paar keer denken aan de wijze woorden van godsdiensleraar Bert Roos: “Mannen, ge moet allemaal niet te hard geloven.”
En niettegenstaande ik ben gestopt met geloven in Onze Lieve Heer De Goede God, doet deze eredienst iets met me. Ik denk niet dat iemand onbewogen kan blijven bij zoveel biddenden. Een offerande van bijna honderd christenen, mensen die de armen en hemel gooien tijdens het onze vader: katholieker kan haast niet.

En toch sta ik na de dienst buiten met een groot besluit: ik geloof niet in religie. Ik geloof enkel in goed en kwaad in de mens. We moeten het allemaal zelf waarmaken en bidden, smeken en preken hebben niets met geloof te maken als we onze naaste op straat laten sterven.

Waar gaat het heen als mensen liever enkele rupes aan de stinkend rijke Kerk geven in plaats van hun kinderen eten te geven? Wat is het nut van vier door het volk betaalde moskeeen als 480 van de 500 gezinnen geen dagelijkse maaltijd kunen betalen? Wat is het nut van een puja van tien bananen terwijl je vrouw al in geen dagen meer heeft gegeten?

Ik kan daar met mijn hoofd niet bij. Echt niet.
Vanaf heden ben ik dan ook een hedonist die ooit tot christen is gedoopt en als een goed mens door het leven wil gaan.
Niet te realistisch, maar zeker niet fundamentalistisch doch uitermate respectvol voor opinies en gedachten van medemensen ongeacht geloof, kleur, afkomst en geslacht.
Hoewel mooie al dan niet naakte dames altijd een klein streepje voor hebben natuurlijk. 🙂

Western Weekend

Standard

Na mijn kleine dip vorige zaterdag ging het snel terug naar boven met de gemoedstoestandbarometer.
Het moest er natuurlijk van koen, een moeilijk momentje. En dat dat er bij hoort en zo, ik weet dat wel. Maar toch, als het u overvalt is het er toch eventjes teveel aan.

Nu, blij om alle steun te lezen, echt van harte bedankt.
Om mezelf wat op te beuren heb ik me zaterdag eventjes laten gaan.
Ik heb me eerst getrakteerd op een paleisbezoek in Thiruvanantapuram met een gids die speciaal voor mij alles in het engels vertaalde. Echt fijn. Redelijk grave foto’s ook, maar da’s voor volgende week ergens. Die mevrouw vertelde me dat ze per maand iets van een 1500 rupees verdient. Da’s dus dertig euro eh. Ik heb haar verteld dat ik in hetzelfde schuitje zit. Alleen zijn dat van mij eurobiljetten… Een dikke fooi en hop, de rijke westerling heeft zichzelf weer wat getroost.

‘s  Avonds was er een strandwandeling met zoektocht naar een echte pub, bar, bruine kroeg of iets ander waar er westerse gezelligheid was. Volgens Paul en Werner is dat helaas niet te vinden. Wel een goed adres van Seppe gekregen voor pizza aan het strand. En ze tapten verdikke nog bier ook. Clandestien zoals dat hoort, maar dat maakt het alleen maar lekkerder.
En echt: een boek, een pizza en een pintje gecombineerd met de ruisende zee op zeven meter is gewoon het paradijs.

Zondag een dagje niets gedaan, behalve aan het strand gelegen en gekeken hoe de ramesh-met-de-pet de zee beleefd. Met kleren aan, jawel. Ook dames met saari en al het zoute water in.
De golfslag is er heerljk, de onderste stroming levensgevaarlijk leert een strandwachter me. Fijn ook om te ontdekken dat er toeristische stranden zijn met de vervelende verkopers van doeken,ijs, trommels, prul en nog meer. Op een steenworp (ge moet wel deftig smijten) zijn er echter ook de stranden zonder verkopers. Alleen indiers. En eerlijk is eerlijk: aangegaapt worden is minder vervelend dan lastig gevallen worden.
‘s Avonds met Werner iets gaan drinken. De bar van een hotel serveert alcohol en ook niet klanten mogen er komen. Fijn zo. Westers gelul over alles en niets en het leven en het zijn en hoe het beter moet kunnen.

Dag dip, leve het westerse weekend!

En ook: fooien geven, een mens wordt daar echt goed gezind van.

Weekend

Standard

Een hele dag lesgeven gaat toch niet in de koude kleren zitten. Al is dat laatste redelijk onmogelijk hier: 24/7 zweten…
Ik ben dan ok redleijk content dat het weekend is.
Een klein tripje naar Trivandrum, museumpje, paleisje, tempeltje.
Een tochtje overd e backwaters reserveren voor binnen twee weken, hangin’ ’round.

Wat opvalt in deze stad: rust en kalmte in vergelijking met Bangalore. En ook: rikshaw drivers die stoppen voor voetgangers! Hoe zot is da?
Nog enorm zot: kerk, tempel en moskee binnen een straal van 100m van elkaar. Alles loopt hier dooreen in een harmonieuze chaos van heb ik jou daar. Fijn en mooi.

De planning voor januari (Goa, Mombai, Delhi) is ook lichtjes gewijzigd.
Als ik vertrek uit Kovalam in de eerste week van januari, ga ik op’t gemakje van het zuiden lichtjes noordwaarts. Langs de kust, met als eindbestemming Goa ergens rond de 20ste januari. Dan naar Bangalore en of Pavagada voor een laatste week bij Swami.

Ik denk dat die planning me meer van India gaat laten zien dan de enorme treinritten (Kovalam – Goa: 20u, Goa – Mumbai: 8u, Mumbai – Delhi: 20u, Delhi – Bangalore: 36u) die ik in de andere planning zou moeten doen.
Het noorden van India is dan maar voor een andere keer. Binnen twee jaar ofzo.

Le Weekend

Standard

Gelijk nen trein ging het ding erdoor.
Vrijdag met een gezellig personeelsfeest begonnen.
‘t Was met partner en collega’s en lekker eten en drinken en feest alom.
Daar ik momenteel zonder vaste levenspartner mijn pad bewandel, had ik de keuze: ofwel met een gelegenheidspartner die wel iets ziet in een feest met lekker eten, gezellige mensen en een dansvloer ofwel alleen.

Ondernemend als ik ben, heb ik mezelf een gelegenheidspartner aangeschaft (Bescheiden En Al) die zich zoals verwacht geweldig heeft gedragen én geammuseerd. Ook collega L. vond het fijn dat er nog toffe vrouwen waren. Wat mij vooral intrigeerde: ze hadden slechts één gemeenschappelijk onderwerp: moi.
In den beginne toch. Na enkele uren was het gewone-toffe-vrouwenklap waar ik soms ook in kon volgen.

Een uitermate fijn feest: IT bevat ook heel veel doodgewone mensen.

Zaterdag pas laat opgestaan:  half één, een kot in de dag geslapen.
AS Adventur, Standaard Boekhandel en gewoon: een wandelingetje door de stad.
Naar Meer: spagheti eten en luisteren naar de kunsten van Dietwin de Jodelaar.
Een uitermate geslaagde nacht!
Waarvoor dank vrienden!
En vriendinnen!

Zondag begon als een wekker: piepend en afgaand.
De eerste Chirozondag is elk jaar weer een belevenis: een grote beestenwagen die dan wordt omgetoverd tot een kindertaxi. Super! Dan met de leiding hambrgers gaan eten in de Mc Donalds en hoppa, terug naar de Chiro.
Nieuwe leden, nieuwe groep, nieuwe leiding én goed weer!
Je reinste zaligheid!

En morgen: werken gelijk een beest, want: ” ‘t Zen de leste meniejer!”

Living for the weekend

Standard

Het heeft altijd hoog aangeschreven gestaan in mijn tijdslijst, maar de laatste maanden leef ik echt naar het weekend toe.
Vanaf de woensdagavond kijk ik er naar uit.
Uitgaan, pinten pakken, tot kot in de nacht rondhangen op plaatsen waar in vervlogen tijden alleen maar beurzen- en halzensnijders en tuig van allerlei allooi met een gerust hart durfde komen.
Misschien hoor ik nu ook wel tot dat tuig?
Hoewel…

Marcha, Marcha
If your lucky
Then you will kill karaoke
And self-destruction
Is your best friend

And now you’re living
For the weekend
And now you’re living
For the weekend

Marcha, Marcha
It’s kind of tricky
To stay away from you home and family
And self-destruction
Is you best friend

And now your living
For the weekend
And now your living
For the weekend

Friday evening is you best friend
Now you’re living for the weekend
And the nighttime is the right time
To feel like a crashing bore
But frankly Mister Shankly
I can’t stand it anymore
I can’t stand it anymore

All this living
For the weekend
All this living
For the weekend

Admiral Freebee, Living for the weekend

Champagne en kreeft

Standard

Weekends met wilde en decadente plannen, het begint een gewoonte te worden.
Vandaag wordt er rustig ingezet met aankomst van de oudste zus van haar ongetwijfeld spetterende Chirokamp. Ik heb geen kaartje noch briefje gekregen, maar echt kwalijk nemen doe ik niet: ze zal het wel te druk gehad hebben met zich rot te amuseren.
Maar die belhamel komt dus thuis en daar wil ik bij zijn. AChteraf een klein  en gezellig avaondje in het jeugdhuis.

Morgen in alle vroegte naar Mopertingen voor het jaarlijkse getuigenfeest van Seppe en Karin, met allerlei lekkers en gezelligheid en troef en nog veel meer. Helaas zal dat feets voor mezelf redelijk snel moeten worden afgebroken wegens verplichtingen naar de voetbalploeg toe.

Er moet namelijk geholpen worden op de Antilliaanse Feesten. Tafels afruimen van 21u tot het einde: me dunkt dat dta een hele tijd is.
En dat me dat geen rooie cent oplevert.
Zelfs gratis eten en drank valt nog af te wachten.
Niet dat ik het daarvoor doe, maar toch.

En zondag maar wat slapen schat ik, kwestie van er volgende week een lap op te geven (in twee delen) en niet op dinsdagavond al volledig de zetel in te crashen.

Al bij al dus een redelijk rustig weekend.
Misschien is er zelfs tijd om wat gezellig thuis te hangen…

Aujourd’hui

Standard

Dag drie in de soap working-after-holiday.
Het lijkt in stijgende lijn te gaan, da’s al goed.
Maar zoals de waarheid is: beter is niet noodzakelijkerwijs goed. Gelukkig kan ik me al wel volledig verliezen in het professionele leven. Het gevoel dat ik toegevoegde waarde lever is weer volledig terug, alsook de toegevoegde waarde zelf.

Maar het kopke, dat spookt nog vreselijk hard. Tobben, dralen, nadenken en volledig scheefgaan in het eigen hoofd.
De mooie verdeling van belangrijke dingen en dringende dingen wordt volledig door elkaar geschud wegens geen huis mee te houden.
Met mezelf dan.

Ik was gisteren bij de papa.
Ik had hem belooft beloofd een resem teksten aan te leveren voor de informatiemap van zijn bedrijf. Gisteren moest ik hem echter teleurstellen.
Ik heb er vorig weekend op gezwoegd, over gedacht en aan bezig geweest. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb geen letter op papier gekregen.
Het leek wel alsof alle creativiteit is weggevloeid uit m’n vege lijf.
Geen gram is er overgebleven.
Ik draai sinds het einde van het Chirokamp precies op automatische piloot.

Maar de papa, hij was niet boos. Ook niet teleurgesteld. Of hij reageerde zo toch niet. Hij reageerde zoals een vader hoort te doen. Denk ik.
Hij heeft me een schrijfschrift gegeven. En een schrijfstok. En de gouden raad om mezelf daar maar ergens mee te zetten. In het gras, op café, in een restaurant met kaviaar. En om alles wat er in het hoofd zit eens op te schrijven. En er dan eens helder over na te denken.

Dank je wel papa, het potlood is leeg, het hoofd is wat ordelijker en het leven kan verder gaan.
Dag tot dag, carpe diem en wie mee wil zal hard moeten lopen!

Katastroof

Standard

Ik kon gisteren begot niet op hun naam komen.
Discussie over bazenpoeperij en al en ik vond dat daar een passend lied bijhoorde.
Maar ja, hoe heet da groepke nu weer?
Zuipen, zuipen/…/met de wijven niks as last/…/kakken oep een fraanse wc/…/en nog zoveel meer duidelijke en niet mis te verstane teksten van hoog elan.

Titels ja, bij hopen.
Maar de groep?
Ho maar.

Dankzij collega L gelukkig weer het licht gezien.

Bij deze:

oep ‘t school was kik het febbeke van den heer
die vent gaf mijn geen huiswerk ni meer
de rest van mijn carrière was klassiek
‘k geraakte aan een dzjob door vriendjespolitiek
zweten zou kik nooit da dierf kik zweren
maar ‘k zag den baas verdoemme veel te geren
‘t was eender waar dattemergens zat
ge kon er staat oep maken ‘k stoeng achter zijn gat

ik maak kik met de bazen nooit ambras
ik voel me bij de bazen in mijn sas
de bazen zen voor mij lak kreem gelas
ik zen nen bazepoepper eerste klas

ne mens die werkt normaal een uur of acht
maar ik doen dobbel shiftjes elken dag
en heeft den baas dan nog een dzjob voor mij
dan pak ik er nog gauw ‘t weekend efkes bij
de ziekekas die is voor mij taboe
want ik blijf werken ‘t is mij eender hoe
en moette kik eens per jaar eens met verlof
dan gaan kik werken bij den baas in zijnen hof

ik weur door mijn collega’s ni bemind
ik vraag mij af waar hemme kik da verdiend
ze plagen mij oemzeggens heel den dag
zien ze mij met den baas dan schieten z’in de lach
van ‘s morgens vroeg is’t al: daar hedde’t ook!
en dan steken z’een telloor in hun broek
‘k weur mottig van die walgelijke show
en dan gaan’k bleten bij den baas oep den bureau