Dag drie in de soap working-after-holiday.
Het lijkt in stijgende lijn te gaan, da’s al goed.
Maar zoals de waarheid is: beter is niet noodzakelijkerwijs goed. Gelukkig kan ik me al wel volledig verliezen in het professionele leven. Het gevoel dat ik toegevoegde waarde lever is weer volledig terug, alsook de toegevoegde waarde zelf.

Maar het kopke, dat spookt nog vreselijk hard. Tobben, dralen, nadenken en volledig scheefgaan in het eigen hoofd.
De mooie verdeling van belangrijke dingen en dringende dingen wordt volledig door elkaar geschud wegens geen huis mee te houden.
Met mezelf dan.

Ik was gisteren bij de papa.
Ik had hem belooft beloofd een resem teksten aan te leveren voor de informatiemap van zijn bedrijf. Gisteren moest ik hem echter teleurstellen.
Ik heb er vorig weekend op gezwoegd, over gedacht en aan bezig geweest. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb geen letter op papier gekregen.
Het leek wel alsof alle creativiteit is weggevloeid uit m’n vege lijf.
Geen gram is er overgebleven.
Ik draai sinds het einde van het Chirokamp precies op automatische piloot.

Maar de papa, hij was niet boos. Ook niet teleurgesteld. Of hij reageerde zo toch niet. Hij reageerde zoals een vader hoort te doen. Denk ik.
Hij heeft me een schrijfschrift gegeven. En een schrijfstok. En de gouden raad om mezelf daar maar ergens mee te zetten. In het gras, op café, in een restaurant met kaviaar. En om alles wat er in het hoofd zit eens op te schrijven. En er dan eens helder over na te denken.

Dank je wel papa, het potlood is leeg, het hoofd is wat ordelijker en het leven kan verder gaan.
Dag tot dag, carpe diem en wie mee wil zal hard moeten lopen!