Via meneertje confituur terechtgekomen bij een site tegen drugs.
Nice and comfy en al.
Sebiet een vers lijntje en we kunnen verder met het weekend!
Jammer dat de site niet echt goed werkt…
Via meneertje confituur terechtgekomen bij een site tegen drugs.
Nice and comfy en al.
Sebiet een vers lijntje en we kunnen verder met het weekend!
Jammer dat de site niet echt goed werkt…
Om de komende twee dagen eens structureler door te komen dan anders: een plan.
Chronologisch te lezen en te volgen.
En het weekend zit vol!
En ik vol goede moed!
Niet de film nee, maar realiteit.
Van vrijdagavond 19u tot maandagnacht 1.30u een dijk van een Chiroweekend achter de rug gehad!
Het was warm, het was heet en we hebben verdikke moeten werken om de dorstigen te laven en alle hongerige monden te voeden. Want manneke, veel volk!
Nu ben ik vooral moe en gebroken.
Overal pijn, overal stijf.
En moe.
Slaapwel.
Het voelt vandaag in elk geval als maandag.
En als dinsdag.
Ik heb in elk geval een dag gehad van twee dagen. Prestatie leveren in een voltijdse job, rendez-voustjes houden in de Marollen én een uitermate geanimeerd gesprek voeren met een bij voorbaat misnoegd buurbewoner.
Ik verklaar mij nader.
Ik begrijp de meneer zijn standpunt.
Een huis naast een tentfuif is meestal niet het slachtoffer van een deftige slaapshow. Insomnia heel nervosa. Want van die diepe basstonen en al.
En veel te lang. Klopt.
Want doen wij dus? Een brief bij de mensen in de brievenbus.
Dat er een bal gaat zijn waar ze welkom zijn, waar er gelachen en gedanst kan worden en waar de modale jeugd zich te pletter kan amuseren. Dat het ding de muziek sluit ten drieen en dat te vieren al het gepeupel de tent uit is.
Mooi initiatief, goede communicatie.
De meneer vond van niet. Want de vorige jaren was er ook zo’n communicatie, duidelijk einduur en dat werd nooit gerespecteerd. En dat het dan vaak half vijf vijf uur was en al! En van schandelijke nachtbrakerijen!
En dat hij ooit al klacht had neergelegd bij de politie en de burgemeester en de pastoor; En dat er niemand was met oor voor zijn probleem. Want dat het uiteindelijk bij de jeugdraad terecht kwam met als antwoord: “de jeugd mag toch fuiven meneer? Ofwa?!”
En daar sta je dan als burger.
Gegijzeld in je eigen huis. Lawaai tot vijf uur, kinderen op rond zeven uur (die dan blijkbaar wél kunnen slapen) en heel de zondag naar de botten omdat de jeugd topch wel mag fuiven OFWA?!
Klopt.
Als de politie bij ons aankomt tegen drie uur en zij zien een volle tent met dansende mensen, zeggen zij:” voor de goede orde, laat het nog even duren en blaas het tegen half vier af.” Een uurtje later staat alles op straat, tent opkuisen en klaar.
Zetten we de muziek af zonder boe of ba, dan is er gegarandeerd wel een heethoofd die ruzie zoekt.
Of meneer daar ooit al mee te maken heeft gehad? Jajajajaaaa! Want we horen hier dikwijls fuiven…
Schoon argumenten, dat wel. En dat er dorpen zijn waar het wel anders kan.
Ongetwijfeld.
Als het mag, doen we het.
Als de politie komt en die geeft toestemming, dan doen we verder.
Of ik me kan inleven in de buurtbewoners? Ja.
Of ik dan kan beloven dat de muziek om half drie afstaat? Nu direct en persoonlijk borg staan en al?
Nee.
Met de beste wil van de wereld.
En toen, toen was de lijn plots verbroken.
Gelukkig voelde ik me mans genoeg om even terug te bellen, wat heen en weer geargumenteer (schoon!) en uiteindelijk elkaar een goede fuif dan wel nachtrust gewenst.
Begrip, respect en een maatschappelijk geweten: het is mij geheel en al niet vreemd.
Maar verwacht alsjeblieft geen goochelarij met mensen mijnentwege.
Vandaag nog: telefoon met madame Barcelona.
Plezierig en al dat wel.
En ach, wat de rest erover denkt: mon oeil!
Stond van’t weekend in de gazet.
Vrijwilligers zijn nodig. Altijd.
Leve onszelf!Â
Wat zou het de overheid kosten als ze alle vrijwilligers die een verantwoordelijke functie hebben bij de scouts en de Chiro moet betalen?
Jacques Defourny, hoogleraar economie aan de universiteit van Luik, maakte de berekening voor de Franstalige scouts en Chiro, en hij kwam uit op een bedrag van 200miljoen euro per jaar.
In Wallonië zijn ongeveer 19.000 jongeren actief in leiding en begeleiding van de scouts en Chiroleden. ,,Zij presteren jaarlijks 10miljoen arbeidsuren”, berekende Defourny. ,,Als elk uur betaald wordt tegen een bruto-uurloon van 20 à 21euro, kom je aan 200miljoen euro.”
Voor Vlaanderen zou dat bedrag nog oplopen, want de Vlaamse scouts en Chiro hebben nog meer vrijwilligers. Chiro telt ongeveer 15.000 leiders en nog eens 1.300 kaderleden. Bij de scouts zijn er 13.000 ,,verantwoordelijken”. Alles samen goed voor bijna 30.000 vrijwillige verantwoordelijken, of een derde meer dan in Wallonië. Zij zouden de overheid dus minstens 300miljoen euro kosten.
,,Dat lijkt mij nog een erg voorzichtige schatting”, zegt Chiro-directeur Hans Bouwen. ,,Dan houden we geen rekening met alle uren die ouders vrijwillig in een groep steken. Als er een nieuw lokaal gebouwd moet worden, steken zij ook de handen uit de mouwen.”
De Chiro heeft ongeveer 130betaalde mensen in dienst. ,,Dat geldt voor heel Chirojeugd Vlaanderen, inclusief het personeel in onze winkels en jeugdverblijfcentra. Louter voor de jeugdbeweging zijn er slechts 23betaalde krachten.”
Zou de Chiro meer betaalde krachten in dienst willen hebben? Bouwen: ,,Het zou niet slecht zijn als professionele jeugdconsulenten wat meer voor jeugdbewegingen zouden werken.” (domi)
 Artikel vanuit het Nieuwsblad
Vorig weekend waren we te gast in Mol.
Tussen het vele vergaderen door moest er natuurlijk ook ontspannen worden…
De planning was duidelijk: veel vergaderen.
En vroeg op. De rest zou zich wel manifesteren als het moment daar was.
En zo geschiedde!
Vrijdag om kwart na acht goed en wel vertrokken naar de gore driehoek der Noorderkempen: Retie – Dessel – Mol. Tegen negen uur met een eerste deel van de groep (de andere helft was verkeerd gereden) aangekomen in de Galbergen. De sfeer wordt al meteen gezet: Ron herkent enkele gezichten.
De brave doch compleet vernichterde heer kent onze groep al een jaar of vijf (Mol 2002, zo staat op mijn pennenzak) en heeft ons sindsdien al menig maal over de vloer gehad. En alke keer was het plezant en elke keer was het kamp op tijd af. Flinke varkens, dat zijn we!
Tegen tien uur wordt er vergaderd tussen pot en pint. Want het mag al eens plezant zijn! De klok tikt verder en het middernachtelijk uur wordt overschreden. Tegen half één wordt er nog een pintje gedronken in Ron’s taverne en om half twee wordt er kebab besteld. Goed gerief, dat zeker. De pepertjes die in de keuken gevonden worden zijn echter net iets te warm om gezellig te zijn. Enkelen verslikken zodanig in de groentjes dat ze wel ijs moeten eten. Wat ook gebeurt. Nog een laatste slaapmutsje tegen de vijven en dan eindelijk te bed. Jammergenoeg zijn er net iets te weinig bedden en wordt er overgegaan tot grondliggen en dubbelliggen. Hoewel dat laatste ook et maken had met het snurkgedrag van enkelen…
MAAR! Moment van het weekend: zaterdagochtend om 07:45!
Iedereen op tijd buiten en klaar om te vergaderen!
Hoe zot is dat? Maar een paar uurtje gecrasht en toch al fris (NOT) en monter (NOT) op!
Ochtendstond heeft goud in de mond, bij een aantal heren is er vooral een stevige pepersmaak te proeven..
Het ontbijt brengt iedereen wat bij de positieven en om kwart na negen kan de vergadering beginnen. Mooi op tijd!
Vlotjes werken we ons door de agendapunten en twee chinese vrijwilligers starten met de spaghettisauskook. Natuurlijk begeeft het elektrische vuur het en moet er in de privékeuken van onze gastheer gekookt worden. De brave man heeft hier geen enkel probleem mee en laat ons de pieren mooi gaar worden.
Aangezien er op zaterdagnamiddag gevoetbald wordt door een heleboel zotten in dit land, dienen ook wij met een uitgedunde leidingsploeg de vergadering verder te zetten. De nodige pauzes in acht nemend, kruipen we naar de klok van vieren als er een koppel sjotters terug komt. Een stevige wandeling dient zich aan en er wordt heel wat afgelachen.
Tegen half zeven worden er frieten gehaald en maken twee (andere) chinese vrijwilligers de overheerlijke goulash klaar. Maar het wordt ons allen wat teveel: te weinig slaap, lekker en veel eten… Iedereen krijgt dan ook een dipje waaruit het moeilijk vergaderen is. Gelukkig druppelt de tijd niet sneller dan de geniale ideeën en krijgen we bijna alles af.
Half elf en taverne tijd.
Er is nog niemand echt bekomen van het eten en de sfeer is even lam als mijn been na ee toiletbezoek mét Humo… Een klein fuifje in dessel-Witgoor brengt echter soelaas: Superball for president! Echt een geweldig bal waarvan we vinden dat we dat ook eens gaan doen in Meer. Kwestie van onszelf wat druk op te leggen om ook eens een bal te geven met de jongenschiro.
Te vieren is iedereen weer thuis en wordt er genoten van de matras. En uitgeslapen…
Zondag is iedereen er als de kippen bij om nioet op te staan. Blijven liggen tot tien uur, eten en wat vergaderen.
Ontspannen, opruimen en dan het s-beste idee van de dag: terraskes!
Gezellig, gemoedelijk en plezant: een ideale afsluiter.
Kortom: leidersweekend waz naaaaiz!
Ziekskes.
Kolieken in d’n buik, het hoofd en overal waar spiertjes zitten.
Griep?
Het is wel vervelend.
Niet ziek genoeg de bedlegerige stumper uit te hangen, maar wel te slecht om productief te zijn.
Het duurt nu al twee weekn zo en vandaag is de maat vol.
Ik ga naar de dokter.
De brave man zal niet weten waar eerst naar te kijken want in twee weken heb ik netjes vanalles bijeen gespaard.
Pfff.
En dan: rust.
Weer een weekend van weinig daden.
En ik was nog wel zo vol goede moed.
Dju toch!
Pieter Vertelde een tijdje geleden dat hij eindelijk maar eesn verlof ging nemen. En dat hij geen recht heeft gehad op jeugdvakantie wegens te oud. Wel, mij hoor je niet klagen!
Afgestudeerd in juni 2005, beginnen werken eind november 2005 en dus net een maand gewerkt. Dat maakt het potvolkoffie perfect mogelijk om een jeugdvakantie-aanvraag in te dienen! En geloof me, met een zuiver geweten vakantie nemen is heerlijk. Vooral als je dan zioet dat er collega’s zijn die pas in januari zijn begonnen en die dus geen recht hebben op dat schone verlof.
Dit jaar heb ik echter recht op volledig verlof. En volledig verlof houdt bij ons een stevige brok van het jaar in!
Als ik even tel, kan ik bijna elke week een dag vakantie nemen…
Iets van een 46 dagen dat er, naast weekends en feestdagen, niet gewerkt moet worden.
Kwestie van op kamp te kunnen gaan met de Chiro, een enkele keer naar Barcelona te vliegen, een extra dagje na een vermoeiend weekend én een week of twee te chillen op verlof!
365-(52*2)-46 = 315 werdagen.
Lijkt me niet overdreven!
Een rustig weekend zonder uitspattingen: de ideale voorbeeiding voor wat een hectische week lijkt te worden. Het zal een wek worden met kansen, chansen en leuke mensen. Vooral ook nieuwe mensen die we totaal niet kennen.
Nu ja, “via ‘t internet” kennen is ook een beetje kennen, niet?
Vooral woensdag wordt een piekmoment.
Twee afspraken, ondermeer eentje met Pieter van pietel.be en pieterbaert.be. Eten en een stevig doordeweeks pintje drinken. Babbelen over werk, fotografie, reclame, auto’s, vrouwen en ‘t stad in’t algemeen.
Donderdag komt de zelfvermaarde javadude Tom J tot aan mijn deur voor een glas en een rondleiding in onze villa. Daarna ongetwijfeld een beetje bijbabbelen. Ooit, in den tijd, was Tom J een fijne collegatester.
Hij zocht echter andere professionele horizonten op in de IT oceaan.
Mensen die liever programmeren dan testen, ik zal het nooit begrijpen.
[demon]
Wat is er cooler dan iets waar iemand uren en uren en dagen aan heeft gezwoegd, kapot te maken?
[/demon]
Dinsdag een avondje opruimen @home.
Er staat hier een afwas die sinds vorige week alleen maar groeit, er staan overal lege glazen die dringendterug richting kast moeten en de hoop vuile sokkenonder de zetel neemt legendarische posities aan.
Tijd voor een zerotolerance actie dus!
Dat laatste zal in Antwerpen niet zo’n probleem zijn zeker?
Verder is er deze week ook wat vaderwerk gepland.
In de betekenis van werken voor vader dan.
Ideeën genoeg, maar dat mag gestructureerd op papier komen.
Krijtlijnen, blauwdruk en kladjes: een stevig geheel!
Ik heb er verdikke al goesting in!
Vanavond eerst nog wat easy in de zetel met Debby en Nancy, Flikken en daarnet al met de Pappenheimers!
Een lief in elke provincie.
Vandaag gehoord op de radio, vanavond een eerste mailtje.
Gek.
Niet ingeschreven, geen gegevens doorgespeeld.
En toch:
Dag schatje,
Amai ik mis u wel zenne. Allé ja, we hebben elkaar nog maar een paar dagen niet gezien en ik sta al zot. Ons ma vraagt de hele tijd wat er mis is, maar ze weet het goed genoeg, dat ik GEWOON VERLIEFD BEN!
Hoe is het met u? Zijt ge al wat bekomen van de scoutsfuif in Gent? Ge waart goed in vorm, amai! Echt wreed! ‘k Vond wel machtig dat ge helemaal met de bus van bij u gekomen zijt – volgende keer blijft ge slapen, he zoetje?
Wanneer spreken we weer af? Ik moet nog wat dingen voor de scouts regelen, maar ik wil u wel heel snel terug zien!
‘k Heb nog een fotooke van ons weekend in de Ardennen bijgestoken, misschien herkent ge mij niet eens!
Uw lief maar dominant tapirtje
RIET
xxxxxxxxxxxxxxxxxx
Zot.
Vorige nacht kroop ik tegen de klok van twaalven in mijn bed.
Een vermoeide geest in een vermoeid lichaam.
Het weekend had wederom een stevige tol geëist.
Logisch ook: niemand is gemaakt voor dagen van 24u van volle activiteit.
Toen ik om kwart voor vier echter wakker schrok, was ik bang.
Doodsbang.
Ik was niet alleen. Er staarden ogen naar me.
Een paar. Minstens.
Met één hand taste ik naast me in het enorme bed.
Waar was ze, mijn beschermengel?
Waar was mijn warm waterkruik van een lief?
Bibberen en beven. Het hart in de keel en kloppen tegen honderdtachtig per uur.
F*ck!
Dit was het einde.
Het kon niet anders.
Mijn leven flitste door mijn slapende brein.
Sjotten, kampen bouwen, die eerste kus.
En toen: besef.
De eerste flarden van realiteit kwamen door.
Hanne in Barcelona, dus niet naast me.
De gevaarlijke beesten zijn jaren geleden al begraven.
En mijn bed staat trouwens tot tegen de grond, speciaal tégen die beesten.
Kwart voor vier. Nog anderhalf uur voor de wekker afloopt.
Angsten en bang in’t donker: ik vrees dat het nooit geneest.
Na een deugddoend weekend staat er weer een drukke week voor de boeg.
De vierentwintig uren van de dag zullen niet volstaan.
Er moet dus hier en daar een streepje nachtrust gepikt worden. Zolang ik mezelf elke dag deftig uit bed kan sleuren voor de zessen, lijkt er me geen probleem te ontstaan.
Natuurlijk houdt dat vroege wekuur ook wel consequenties in naar middernacht toe. Vooral op het einde van de week.
Vanaf donderdagochtend moet er bijna een takel aan te pas komen om mezelf van bed naar douche te verplaatsen.
En toch!
Want de juffrouw die daar op me wacht heeft momenteel een appartementje van 40m² dat ze met drie delen.
Knus en gezellig, maar niet echt veel privacy…
En nog: deze maand wordt er een 50mm f1/4 aangeschaft.
Dat vraagt dan ook weer wat speeltijd en probeerselen.
Wat?
Duh. Natuurlijk moet er ook nog gewoon gewerkt worden.
Boterhammen met choco vliegen nu eenmaal niet als gebragden kiekens in de mond…
Leven is een vermoeiende bezigheid.
Zeker met een job.
En een sociaal leven.
En een verenigingsleven.
En een familiaal leven.
En soms, soms wil ik ook gewoon tijd voor mezelf.
Maar ooit hoop ikd at het anders wordt.
Ik zag dat Pietel lange dagen werkt.
Half negen tot half acht. Zonder reistijd neem ik aan.
Hij is niet alleen.
Ik ben dagelijks van half zeven tot zes van huis.
Voor ik verhuisd was, was dat van zes tot half acht.
En toch.
Lange dagen werken is echt iets voor mij.
Languit voor tv in de zetel liggen kan ik echt niet.
Heel de tijd bezig met duizenden dingen.
Chiro, werken, nog werken en nog werken, plannen, denken wat ik nog graag zou doen en wat ik nog gedaan moet hebben vandaag.
Ik begin te denken dat ik enkele levens sterk op dieet zal moeten zetten.
Mijn wekelijkse leven in het teken van de job.
Mijn weekends voor familie, socialiteit en verenigingen.
Geen nine-to-five mentaliteit, maar werken tot het gedaan is.
Overuren of niet.
En ik denk dat 2007 daar weleens een mooi begin van zou kunnen zijn.
Â
Wat een vrij en rustig weekend moest worden, zit buiten mijn wil om volledig vol.
Vanavond vergadering over onze lokalen.
Blijkbaar zijn er kopers gevonden en kan alles wel eens een fijne (?!) wending krijgen.
Maar morgen.
Begrafenis van de tante van mijn mama.
Maandag was ze even om een krant.
En dat was dat.
Plotseling gedaan.
Licht uit.
*slik*
De zus van mijn oma.
Dat had niemand ingepland.
*snik*