Uitslapen in de weekends is er tegenwoordig niet meer bij. De ene keer omdat er om negen uur al van Chiro moet gedaan worden, de andere keer omdat er een reis gemaakt moest worden. Normandië was het reisdoel, dichter bij elkaar komen was de bedoeling.
Beiden zijn gelukt, het tweede iets organischer dan het eerste.
Zo was er een beetje een probleem qua route: de weg naar Amiens is niet dezelfde als die naar Parijs. Stom van me natuurlijk. Gelukkig wist de copiloot er een deftige oplosing aan te geven. GPS? Nee dank u. Geef mij maar een wegenboek uit de jaren tachtig met een fijn vrouwtje om het ding voor te lezen. Dat ik er de stem van Kim Hollander dan niet bijkrijg, is niet zo heel erg. Dat we er dan uiteindelijk toch geraakten, ligt volledig aan de goede wegbeschrijving en dito interpretatie. Denkwerk en logische verbanden, jawel!
Na een eerste koffiepauze (de aires in Frankrijk nodigen gewoon uit om even halt te houden) gaf de auto aan dat ie oliedorst heeft. Tja, volgende parking olie gekocht, bijgekapt en gas gegeven. Welke olie? Motorolie. Ja, maar voor welk type auto. Een blauwe. En dus kregen we een bijpassend olie kleurtje… Het ding rijdt nog steeds, dus zo slecht zal het wel niet geweest zijn.
Daarna in een ruk door naar Honfleur.
Gezellig stadje, gezellig marktje en een gezellig restaurantje.
Het volledige zeebanket (oester inclusief) werd met een glas witte wijn doorgespoeld. Wanneer we na anderhalf uur weer buiten staan, schijnt de zon. Plots is het stadje nog gezelliger en zijn wij ook nog blijer gezind.
Alle foto’s (vanavond online) worden opnieuw genomen, helaas merkte ik gisteren dat de focus regelmatig verkeerd lag. Verdorie! Echt jammer en vervelend.
We zetten de autowandeling verder naar Etretat waar we om half zes toekomen. Dit klinkt laat maar! Leve het zomeruur! Wandelen over het keienstrand, klimmen naar de top van de clif, kruipen door de grot (hoe zot is da? Een grot uit de tijd van de oorlog en al…) en genieten van de zonsondergang. Wat moet er nog meer zijn?
Een spookstation wordt onze camping voor een nacht. De luchtmatras wordt hard geblazen in de auto, er worden boterhammetjes gesmuld en wanneer de zon volledig achter de horizon is verdwenen, verdwijnen ook wijn onder de wol. En die wol, die is nodig! Want Vriezepieter sluipt rond de auto (en houdt de andere spoken weg) en bijt bijna in onze neus. Een beetje regen maakt het geheel nog gezelliger en na een stevige en deugddoende nachtrust kan de zondag aangevat worden.
Zonnestralen maken na het ontbijt al snel plaats voor donkere wolken vol neerslag.
Fecamp wordt dan ook nogal nat beleefd. Ook hier zijn de restaurantjes lekker en niet te duur. De namiddagzuren bewijzen helaas dat er geen light room werd gebruikt: allebei mottig als een krab.
Cap Gris Nez en het Blanc broertje staan op het programma voor de namiddag, maar het weer slaat lichtjes om: van de regen in de sneeuwval.
Als we ter hoogte van Les Deux Caps passeren, ligt er rondom ons een laagje van 10 sneeuwse centimeters. Mooi, dat wel.
Het geeft geen veilig gevoel om in de vieze brij te rijden, maar stoppen is ook niet echt een optie: sleeën is enkel fijn als het gepland is…
Besluit van het weekend: Normandië is beestig schoon, lekker en gezellig.
Het smaakt in elk geval naar meer!