levensgenieters

De mooiste dag van ons leven: u weze bedankt!

Standard

Eén september 2012 zal in mijn hoofd gegrift bllijven als de voorlopig mooiste dag van ons leven.
En ik geloof dat ik ook voor mijn vrouw (hoe cool is da?) mag spreken.
Echt, een aanrader van formaat, dat trouwen.

‘s Morgens stevig ontbijten terwijl ‘t lief net terug is van de kapper en door de schminkster onder handen wordt genomen.
Mezelf douchen, van geurtjes allerlei voorzien en het kostuum van dienst aantrekken.
Gelukkig past dat nog, de schminkster  geraakt goed vooruit en het knopen van de plastron gaat zelfs in één keer goed.
Een dubele knoop, u begrijpt dat er eigenlijk geen andere mogelijkheid is.

Om negen uur staat het vervoer klaar en om twintig na negen dalen we af om met de oldtimer VW bus naar de Grote Markt te rijden.
Stress? Dat is verleden tijd, dat was gisteren en is nergens meer voor nodig.
Gelukkig.

Daar op die Grote Markt van A staan een heleboel fijne mensen die de handen maar wat hard op elkaar slaan wanneer wij als bruidspaar glunderend uitstappen.
Ik kan u verzekekeren: een topmomentje.
Er wordt daar ook vanalles afgekust en  gehandshaked dat het een lieve lust is.
De lieve lust waarmee we naar binnen gaan is al even groot: ‘t is hier voor echtig en techtig!

Wanneer Charlotte en ik klaarstaan in het Schoon Verdiep en achterom kijken naar onze fanclub, loopt er een rilling over mijn rug: zoveel volk! Zoveel goeie mensen die speciaal voor ons daar zijn om ons te steunen.
Nog een topomentje!

De ambtenaar van burgerlijke stand doet een uitlegje van de schilderijen en voor iemand er erg in heeft gaat het al van “Neemt u, Wannes blablablablabal, Charlotte blablablabla, tot wettige echtgenote?”. Geen van ons beiden moet lang nadenken en ook zonder generale repetitie konden we beiden de vraag goed beantwoorden.
Volmondiog ja!

Een korte receptie die werd verzorgd door vriendinnen (en hun lieven) van Charlotte draaide uit op een heerlijk ochtendlijk aperitief.
Goudblomme op de Lijnwaadmarkt is hier uitermate geschikt voor, cava uit fluitjesglazen nog meer!

Om half twaalf verwijderen we ons met onze intimi naar de feestdis waar we nog een keer aperitieven. Ondertussen worden de familiebanden van de drie families (twee van mij plus die van mijn vrouw) door elkaar gehaald. Een driegangenkeuzemenu met allerlei lekkers bleek bij iedereen in de smaak te vallen en het Gedicht van de Negen Moeders (tel maar eens goed, ‘t zijn er begot negen!) van Moeke werd evenzeer gesmaakt.
Een dessert en de koffie toe brachten ons om half vier weer bij bewustzijn: nog een uurke voor de volgende receptie, in Meer!

Nog meer handjesschudden, zoenen en “Welkom, veel plezier!” wensen.
Wensen in ontvangst nemen, ook.
160 man, dat is niet niks om te zien passeren.

Een ceremonie om onze liefde openbaar aan elkaar uit te spreken, met een gelofte van haar en mezelf, iets van de zus, wat muziek, wat door ons moeder, de nonkels en de vriendinnen en vrienden en de afsluitende woorden van de ceremoniemeester: “Zoals ons vader altijd zei: je kan niet genoeg feesten!”

En een feest, dat was het!

Eerst kwam er nog wat extra volk toe die welkom geheten moesten worden, daarna speelde het eerste groepje, openden we het buffet en vertelden we de gasten nog een keer waar ze precies mochten dansen en waar de dorst gelest kon worden.
Toiletten waren er ook, daar op ons Festival of Love en er was ook een buitenterras.
Het geheel netjes omzoomd door maïs.
Ik weet niet of feeëriek het juiste woord is, maar sprookjesachtig was de setting zeker wel.
Het feest was toen al legendarisch.

En het werd beter!
Four of a Kind, Smooth Lee en Jiving Sister Fanny geselden de dansbenen van elke gast.
Terwijl mijn oudste zusje nog snel de aandacht vroeg voor een wensballon, installeerde DJ De Walrus zich.
Die gasten gaven er een lap op tot zes uur en hielden het toen, met lichte tegenzin, voor bekeken.
De nieuwe standaard voor trouwfeesten was een feit!

Om half elf kropen we als man en vrouw uit onze tent op de festivalcamping. Want geef toe: een Festival of Love zonder camping, dat is als een tortelduifje zonder partner.
Stonden wij versteld van het ontbijtbuffet dat er was gebouwd!

Broodjes, hotdogs, spek-en-eiers, koffie en overschotten van het buffet van de festivalavond.
Allerlei goed volk dat op het buitenterras in de zon zat te smullen en bezig was met de ogen open te krijgen.
Vermoeide dansbenen die er weer bovenop kwamen, katers die met schril gemiauw de maïs invluchten en moppen over mensen die verdwaald zouden zijn in datzelfde maïsveld.
Het ontbijt was, net als de rest van het geheel, volledig in stijl en volledig passend.

Toen het ritueel van de verjaagde kater voorbij was, staken er allerlei helpende handen de kop op.
Familie en vrienden die “nog rap efkes”  mee opruimen en mee afbreken.
Wij stonden, weeral, versteld van wat er daar in de lucht hing.
Zoveel goeds en zoveel sympathie: u had het moeten zien om het te geloven.

Tot slot een kort besluit van het geheel.
Awel: dit was voor ons de mooiste dag van ons leven, tot nu toe.
Goed voorbereid, hard aan gewerkt en tot in de puntjes (en ver daar voorbij) gelopen zoals we dat hoopten.
Omdat we goed weer hadden.
Omdat we ons omringen met de beste vrienden en vriendinnen.
Omdat onze families zo hard achter ons staan en ons in alles steunen.
Want laat ons eerlijk zijn: het beste concept werkt niet als de entourage en de invulling niet meewillen.
En dit concept is alleen maar geslaagd dankzij onze families en vrienden.
Waarvoor dank!

  • voor de wei die geen maïsveld werd
  • voor de accomodatie en de ter beschikking gestelde tuin
  • voor de mooie uitnodigingen, festivalbandjes,… de huisstijl quoi
  • voor het maken van onze mooie ringen
  • voor de versiering en de 365 vogeltjes die werden geknutseld
  • voor de VW old timer
  • voor de hulp bij het opzetten van de tent
  • voor het tappen van de pinten
  • voor het regelen van de catering
  • voor de hulp bij de electriciteit
  • voor de beste optredens ooit
  • voor het perfecte managen van de muziek
  • voor de straffe verhalen achteraf
  • voor uw aanwezigheid
  • voor de mooie ceremonie (Roel, je was een geweldige master of ceremony!)
  • voor de keuzehulp bij de juiste schoenen
  • voor de steuntjes en brede schouders die we op elk moment konden krijgen
  • voor het geduld als het ons wat te veel werd
  • voor elke gereden en gelopen meter, die precies nooit te ver waren
  • voor elke geholpen minuut, hoe laat ook
  • voor het afhalen van het bruidsboeket omdat ik er niet geraakte
  • voor het perfecte bruidskapsel
  • voor de perfecte bruidsjurk
  • voor het perfecte kostuum
  • voor de make-up
  • voor het heerlijke ontbijt
  • voor de hulp bij het opruimen the day after (zelfs de katers waren hun hulpvaardige zelf)
  • voor de foto’s 
  • voor de receptie ‘s morgens bij Goudblome

Echt waar lieve vrienden en familie: u toonde hartverwarmend weer maar eens wat een geweldige entourage u bent!
Wij zijn blij dat ge in ons team zit!

Toen vroeg ik mijn lief om mijn vrouw te zijn

Standard

Op algemeen verzoek, integraal mijn gelofte aan mijn vrouw. Want ze is het waard.

Charlotte

De eerste keer dat wij elkaar kusten, was eerder wazig en afstandelijk. Flirt voor een nacht, of iets. De week erna was het weer van dat. Iets minder afstandelijk, en veel intenser.
Maar nog steeds vrijblijvend. Want ik ging toch naar India voor de eeuwigheid van drie maanden. Dan gaan we toch niks serieus beginnen?
Dan gaan we toch niet verliefd worden voor de paar weken die ons nog resten?

Op een bepaalde nacht van vrijblijvend geflikflooi heb ik je gezegd dat wij ooit naast elkaar zouden wakker worden. Hoongelach was toen mijn deel, maar wie laatst lacht…

Toen was ik weg en kwam ik terug en was het vuur blijven smeulen. Natuurlijk konden we wel proberen om er iets van te maken.
samen sterk, samen verder.
We spreken hier winter 2008.

Zes weken verder tijdens ons eerste weekendje weg in Honfleur liep het smeulende vuurtje uit tot een fikse brand. Eentje waar de Kalmthoutse hei een puntje aan kan zuigen.
het eerste jaar waarna er nog vele zouden volgen, was gestart.

Dat eerste jaar was meteen het hobbeligste. Een paar downs en heel veel ups zorgden voor een stijgende lijn waar de Mont Ventoux stilletjes bij verbleekt.
Het was ook daar, geheel terzijde, op die Mont Ventoux dat de verlovingsring, veilig opgeborgen in mijn rugzak, letterlijk zijn hoogtepunt bereikte.
Zijn eigenlijke taak werd echter nog wat uitgesteld.

De vier-en-een-half jaar van ons samenzijn werden gekenmerkt door een aantal zaken. We deelden onze passies voor feestjes en gezelligheid met een heleboel vrienden en vriendinnen die we al langer kenden. Jouw vriendinnen en hun lieven werden vaste waarden in mijn leven, naast de Mannen die er al sinds mensenheugenis in huizen.
We gingen naar festivals, reisden naar Frankrijk en Spanje en Londen en Holland en de kust en zeilden al eens en gingen eten in door Gault Millault goegekeurde restaurants om daarna te zeggen dat de vorige eigenaars eigenlijk toffer waren en beter konden koken.
We deelden families en gingen nog maar zelden zonder elkaar op de koffie.

We leefden samen als een koppel, maakten afspraken en verrasten elkaar van tijd eens.
We deden alles wat we zelf graag doen en laten elkaar daar van meegenieten.
Ruzies zijn op één hand te tellen, respect en liefde nemen steevast de bovenhand en stilzwijgend voerden we de beste gesprekken.

Dat zijn allemaal zaken waardoor ik vorige zomer in de Spaanse Pyreneeën struikelde en vroeg of je mijn vrouw wil worden.
Het plan en verlovingsring reisden al langer mee, maar daar in de bergen, op camping Pineta, vond ik het uitgelezen moment om alles wat al was, te verlengen naar dat wat komt.

Het moment dat ik je ten huwelijk vroeg en waar je, na een vreselijk lange minuut, ja zei. Het moment dat ik je in één zin vroeg om niet alleen de vrouw van mijn dromen te zijn, maar ook de vrouw van mijn leven te worden.
Het moment dat ik je beloofde om elke verdere dag van ons leven je nek te masseren, naar je verhalen te luisteren en samen oplossingen te bedenken voor problemen.
Dat moment, wil ik vandaag herhaald zien.

Want je was de laatste vier-en-een-half jaar al de vrouw van mijn dromen. Nu wil ik graag dat je, vanaf 1 september 2012, ook de vrouw van mijn leven wordt.
Dat jij de moeder van onze kinderen wordt, degene die ‘s nachts dicht tegen me aankruipt, mijn tafelgenote en drinkebroer, mijn nachtraaf en ochtendstond. Mijn alles.

Daartegenover wil ik graag je man worden. Je rots in de branding, je veelvraat en knuffelbeer. Je steun, toeverlaat en klankbord. Bokszak en lustobject, vader van onze kinderen en redder in nood.

Om, zoals in een sprookje, samen nog lang en gelukkig te leven.

Vrijgezellig

Standard

Niks hadden ze verteld.
Alleen wat raadselachtig gedoe.
Dat ik om half twaalf moest klaar staan en dat ze mij wel zouden ophalen.
Dat ik om 11u moest klaar staan en dat ze mij dan wel zouden ophalen.
Dat ik om 10u moest klaarstaan en dat ze mij dan wel zouden ophalen.
En dat ik nog maar niet moest eten…

Goeiemorgen!
Om half tien opgestaan met een koortsblaas van de spanning om dan in sneltempo bij drie apothekers voor de deur te staan.
Om vijf voor tien thuis met Zovirax en een reuzehonger en dus net op tijd om de deur open te doen voor de eerste zotten.
Dat ik maar naar beneden moet komen en dat we weg zijn.
Dat ik perfect gekleed ben en dat ik verder niets nodig heb.
Of misschien toch een proper t-shirt, ja, dat misschien wel.

De telefoon wordt afgepakt en er zal een hele dag in mijn naam getwitterd en geïnstagramd worden.
Dat ziet er dan zo uit:

Er worden spelletjes gespeeld (“Ey, doe anders eens twintig burpees met een schoen waar een stuk kaas inzit en bij elke keer dat ge neer gaat moet ge daar uwe neus in steken! Jaaaaa!”) en opdrachten verzonnen (“Verkoopt eens tien minuten lang die mensen hun gerief.”) en vooral ook lekker gegeten. En al een pintje gedronken.
Want daarin zitten de clues van wat er nog komen gaat…

Na de markt, ik heb intussen een sliert blikken achter me aan, gaan we de bus op om naar weet-ik-veel-waar te rijden.
Blijkt dat we tussen Schoten en Sint Job uitstappen.
ik weet niet hoe het met u zit, ik ken daar niets.
Daar zijn bossen, en verder sliep ik almtijd als de bus daardoor reed.

Blijkbaar is er ook een visvijver en een camping en een bos en schietgeweren.
Want paintball, dat hoort er bij.
Vooral dan de vrijgezel in een konijnenpak.
Zonder geweer…
Vrienden, ge kiest ze zelf, maar dit had ik toen niet in gedachten…

Er wordt barbecue beloofd, maar eerst zijn er nog wat afspraken die gemaakt moeten worden.
Over de dresscode bijvoorbeeld.

Een powerlifting pakje (dat licht te groot is) en bokshandschoenen.
Vastgeplakte bokshandschoenen.
Scampi’s pellen gaat plots een pak minder goed, kan ik u verzekeren.

Wanneer iedereen gegeten heeft, is het tijd voor de bus.
Want feesten, dat doe je in de stad.
Of net er buiten, want daar is’t Linkerwoofer.
En wie komen we daar tegen? Collega’s.
Juij!

Och, al bij al valt dat allemaal wel mee, niet waar?
De volgende die gaat trouwen, die kan maar beter op zijn kievieve zijn.

Bottleneck.be: internetwijn in uw living!

Standard

Via via leerden we Lander kennen.
Toffe gast. Ondernemend en nadenkend.
De Lander, die is pas een wijnhandel gestart: Bottleneck.be

Het idee: lekkere, onbekende én betaalbare wijn naar België brengen.
Een wijnassortiment waar iedereen zijn gading in vindt.
De bedoeling is om via het web te verkopen.
Maar ook, en dat vonden wij een uiterst fijn idee, door huiskamerproeverijen.

Vorige week viel ons die eer te beurt.
Ik kan u zeggen: elke wijn werd door minstens 80% van de aanwezigen gesmaakt.
Vier rode, vier witte en twee schuimwijnen.
Allemaal tussen  de 4,85 euro en de 13euro.
Awel, het was een succes.

Lander ging het afgelopen jaar naar verschillende wijngaarden in Frankrijk, Bulgarije en Hongarije.
Om de mensen achter de wijn te leren kennen.
Om het verhaal van de wijn te horen.
Om alleen maar dingen aan te bieden waar hij volledig kan achterstaan.

Ik raad u aan  om eens contact met hem op te nemen.
Als u van wijn houdt.
Als u een man of tien in uw living kan herbergen.
Als u van gezellige en joviale avonden houdt.

info@bottleneck.be
lander@bottleneck.be
0496/931.768
Auwersstraat 68-2600 Berchem

 

Take my money!

Standard

image

Gadgets zijn mijn zwak. Mijn achilleshiel als het ware. Alhoewel ik grote voornemens maakte in januari, weet ik dat ik die moeilijk ga kunnen blijven waarmaken.
Ik koop nu eenmaal graag.
Gelukkig ben ik af en toe rationeel genoeg.
Inwendige conversaties als deze houd ik dan ook vaak in mijn hoofd:

Sportschoenen, da’s wel duur eh.
Ja, dat wel maar bij den Decathlon valt dat dan weer wel goed mee.
Ahja?
Ja *opent website*
Ahja!
*loopt naar den Decathlon, koopt sportschoenen. Twee paar. Voor de prijs van een paar Reebok Nano’s*
Seg.
Ja?
Die Reebok Nano’s.
Ja?
Grave schoenen eh.
Ja.
Kopen?
Ja!

Als ik diezelfde dag niet geflitst was geweest, ik had nu drie paar sportschoenen gehad…

 

Trouwfeest

Standard

In de aanloop naar dat van onszelf, worden we tegenwoordig al eens uitgenodigd voor een trouwfeest.
Niet dat het ene aan het andere gelinkt is (‘t is niet omdat je gaat trouwen dat je naar trouwfeesten kan gaan) maar het is wel fijn meegenomen.
Er wordt, naar eigen bescheiden mening, tegenwoordig meer getrouwd dan een jaar of tien geleden.
Of is dat vooral in onze eigen vriendenkring, nu iedereen daar naar tram drie neigt?

Zo’n trouwfeest, dat kan op verschillende manieren worden ingevuld.
Als ik terugkijk naar wat er in mijn vierde levensjaar gebruikelijk was toen al mijn ouders trouwden, dan zie ik ook daar een (r)evolutie. Geen mamies en papies die het voor het zeggen hebben, maar trouwlustigen die een dag invullen zoals zij dat graag willen. Met lekker eten, een feest en vaak een fuif erbij. Vaak niet gericht op de 50-plussers van de familie, maar op zichzelf en de naaste vrienden.
Een diner of een aparte bijeenkomst in beperkte kring, dat is dan weer wel voor de oma’s en opa’s.

Wat ik de afgelopen weken zag en hoorde, deed me veel deugd.
Allemaal feesten die a) plezant zijn en b) waar bruid en bruidegom zich te pletter amuseren.
Schi-tte-rend.

Want dat gaan wij ook proberen waar te maken.
Een dag waar zowel mijn toekomstige vrouw als ik met veel plezier naar kunnen terugkijken.
Een dag vol geluk, lekker eten en een spetterend feest.
Met alle mensen die ons zeer nauw aan het hart liggen.
En met een camping. Omdat kamperen plezant is.

Eat clean, train dirty

Standard

Zes weken lang was er een challenge.
Proper eten (veel groenten, bijna geen koolhydraten, geen alcohol, geen suiker,…) en veel trainen leverde goede punten op.
Veel slapen en visolie slikken brachten ook punten aan de dijk.
Er was een test in het begin (kracht en uithouding) en er werd vet gemeten.

Mijn resultaten toen waren nog geeneens zo slecht.
Dat zou ook erg zijn na bijna een jaar Crossfit.

Ik startte de challenge met 95.5 kg en 18.6% vet.
Met volle moed begon ik aan de zes weken, maar na een paar dagen was het al duidelijk dat dit niet zo strikt zou zijn als eigenlijk bedoeld.
Gezelligheid is nog steeds belangrijker, dus op café gaan en gaan gaan eten bij vrienden of op restaurant: reken maar van yes.
Wel lette ik tijdens de week op eten en drinken, probeerde ik voor drie tot vier trainingen per week te gaan en werd suiker bijna altijd gemeden.

Een trouwfeest en een festival dreigden roet in het propere eten te gooien, maar niets was minder waar!

Na zes weken liegen de resultaten er niet om:

  • 95.5 kg werd 92.5 kg
  • 18.6% vet werd 15.7%
  • Concreet: 3.2kg vet kwijt en 200gram spiermassa erbij.

Maar wat ik vooral leerde in deze anderhalve maand:

  • eten kan makkelijk gezond
  • wat ze zeggen over koolhydraten klopt echt
  • drie keer trainen per week is best te doen
  • quinoa is beestig lekker in paleo chilli
  • amandelpasta en gemengde notenpasta staan vanaf nu altijd in de kast
  • spinazie met rode vruchten mengen perfect in een blender
  • ik moet veel meer squaten

En nu?

Tja, de challenge zit er op.
Vanavond worden de punten ingeleverd en dat was dan dat.
De man of vrouw met de meeste punten (not me) krijgt nog een prijs, iedereen kreeg al een t-shirt en dat was dan dat.
Ja?

Nope.
Gezond eten wil ik nog steeds blijven doen.
80% van de tijd 100% gezond. Eens zien of dat dat lukt.

Sport: zelfde deeg een koekje.
Het eetdagboek is al een vroege dood gestorven en punten worden ook niet meer geteld.

En gij?
Wat doede gij?

Chilli con carne, paleo style

Standard

Eten zoals Grok, de oerman, dat is iets voor halfzachte hippies zeg ik u.
Ik wil graag dezelfde ingrediënten gebruiken, maar dan wel met wat heerlijke kruiden, in een potje en hoppa: sudderen maar!
Echt, paleo eten kan best lekker zijn.

Chilli con carne

  • 400 gram gehakt (zonder paneermeel, natuurlijk)
  • 3 grote paprika’s
  • 6tomaten
  • potje tomatenpuree (in blik, hoewel dat Grok dat nooit had goedgevonden)
  • ajuin (of twee sjallotjes)
  • 5-6 teentjes look
  • twee groene pepers (kan ook met rode, natuurlijk)
  • komijn (1-2 theelepels, naar smaak)
  • peper
  • tijm, oregano, basilicum
  • chillipoeder
  • optioneel blokje rundsbouillon

Eens dat dat allemaal verzameld is, komt het er op aan om alles zorgvuldig te versnijden en bij elkaar te gooien.

  • gehakt bakken (ik deed dat in kokosolie)
  • ajuin, paprika’s en tomaten snijden en aan het vlees toevoegen
  • pepers en look fijn snijden en toevoegen
  • tomatenpuree en een beetje (250 – 350 ml) water toevoegen
  • kruiden toevoegen
  • laten pruttellen

Wanneer alles een klein uurtje zachtjes heeft gekookt, even proeven en desgewenst de rundsbouillon toevoegen.

Eventueel kan je er een beetje rijst bij koken, ik at het as is.

 

Wat met currypasta?

Standard

Gisteren begon de Crossfit Antwerpen Summer Challenge. 45 Dagen gezonder eten en leven.
Vooral het eten zal niet makkelijk worden: real food, geen suiker (dus ook geen koolhydraten, zetmelen, alcohol,…).

Veel groenten en vlees/vis, fruit en noten.
Eenzijdig zegt u?
No way!

Even veelzijdig als vegetarisch, veganistisch, diabetes of welk ander dieet dan ook.
Ik vraag me alleen af hoe het met Indische Currypasta zit.
Daar zit geen suiker is, maar het is wel geprepareerd.
In sommigen zitten er wel bewaarmiddelen, maar de meeste zijn, op het eerste zicht, wel ok.
Toch maar even navragen.

Today’s schedule

Standard

08:00 Wake up + snooze

08:30 Get up

08:45 Get coffee

08:50 Watch The Box

08:55 Get pumped

09:10 Searching for running gear

09:30 Out for a run (2.6km/10min, 5*100m run/100m walk, 2km/10min, boxjumps on the quay wall)

10:00 Shake and coffee and bread and fruit

10:15 Stretch

10:30 Leave for Crossfit

11:00 Crossfit for a workout

11:15 Stretch

11:45 Start project management

15:30 Home + shower

16:30 Grocery shopping

18:00 Nap

20:00 Diner with all our parents at De Peerdestal

Geocaching is als seks

Standard

Afgelopen weekend liep mijn tijdslijn iets trager. Niettegenstaande liep ze over.
Veel van hetzelfde en minder van de rest.
I found this, I found that,…

 

Niemand die er een Jota van begreep.
Laat staan weet over wat dat dat gaat.
Awel.
Geocache.

Schatzoeken in de wijde natuur.
Of in de stad.
Goed verstopt, in een doosje in een boom of in de grond of onder een bank geplakt met een magneet.
Je wint niets en als je niet goed zoekt vind je ook niets.

Het principe is eenvoudig: iemand verstopt een schatkist en zet de juiste coördinaten op het internet.
Iemand anders geeft die coördinaten in zijn GPS in en zoekt de schat.
Doosje wordt bovengehaald, schat eruit en andere schat erin. En zo verder en verder en verder.

Zelf hoorde ik de eerste keer over geocaching in 2005.
Twee jaar geleden kocht ik zelf een gps.
Intussen liepen we vooral multicaches: langere wandelingen met raadseltjes om de juiste coördinaten te vinden.
Het plan: meer kleine caches te doen. Ook in de stad.

Want hier in de stad valt het extra hard op: geocaching is een extra laag op de maatschappij.
Een laag die je niet ziet als je het niet weet, een laag vol geheimen daar waar je het niet verwacht.
Een laag die ik er graag bij neem en die ik heel graag verder exploreer.

Geocaching, da’s gelijk seks: ge kunt er vanalles over lezen, maar ge weet pas wat het is als ge’t gedaan hebt.

Een petekindje zo lief

Standard

We zien elkaar niet zo heel vaak, mijn petekindje en ik.
Af en toe doen we eens iets samen (zee, Efteling, de Zoo,…) en op de traditionele dagen van het jaar (Kerstmis, Pasen,…) zien we lkeaar even.
En soms, heel soms, dan stuurt die lieve schat gewoon uit het niets een tekening op!

Heerlijk vind ik dat.
Tijd om nog eens iets samen te doen, lijkt me.

Ondertrouw: WC for life!

Standard

Het is zover. ‘t Is officieel. Op 1 september om 09:45 wordt er in het Grote Boek van Patrick Janssens opgetekend dat W en C voor’t echt in’t echt getrouwd zijn.

WC for life!

Het Joodse Avontuur

Standard

Afgelopen vrijdagnacht was één van de merkwaardigste nachten die ik ooit meemaakte.
Niet alleen omdat er allerlei gebeurde dat niet gepland was, maar vooral omdat er allerlei gebeurde dat ik me nooit had kunnen voorstellen.
Ik vertel u het verhaal zoals het geschiedde, er zijn geen special effects of overdrijvingen aan toegevoegd.
De karakters en het beschreven voedsel zijn, voor zover ik kan inschatten, koosjer.

Na een terrasje-after-work-plus-een-blits-cafébezoek reed ik naar huis.
We leven momenteel rond de klok van enen. Theoretisch al zaterdag, dus.
Ik vertoefde in een zeer uitgelaten bui, luisterde naar luide muziek en fietste stevig door.
Ik was moe en wilde mijn bed opzoeken.

Plots!
Een dame op het fietspad die me gebaart te stoppen.
En iets zegt, maar door het geblaas van The Prodigy in de iPod versta ik er niets van.
Ik vraag om herhaling en de vraag klonk even bizar als hoe u ze hier leest: “Kan u even op het knopje van de lift komen drukken?”
Excuseer? “Er staat een man op de tweede verdieping en die wil naar beneden, maar kan dat niet.”

Mijn eerste reactie is om de brandweer te bellen. Dat lijkt me de juiste keuze: wat kan ik in godsnaam doen om iemand naar beneden te helpen?
Veel blijkbaar. De enige actie mijnentwege was om op het knopje van de lift te drukken.
Pardon? Stel het u even voor: midden in de nacht, van straat geplukt door een wildvreemde maar vriendelijke dame die vraagt om op de tweede verdieping op het knopje van de lift te komen drukken. Eén van de mij onbekende versiertruken.

En dat ik dan daarna ook maar een glas moet komen drinken.
Euhm.
OK, denk ik.

Ik help de brave man naar beneden (zijnde: ik druk op het knopje, de lift gaat van de tweede verdieping naar het gelijkvloers en de mensen zijn beneden.
Bedankingen langs alle kanten!
Goh, held, denk ik dan maar?

Wanneer ik twee minuten later bij Joseph in de living zit, wordt alles kort uitgelegd.
Dat het Sabbat is, en dat zij, vrome Joden, dan geen elektriciteit mogen gebruiken. Maar dat de man in kwestie moeilijk te been is en de trap niet op of afgeraakt en dat het wel zo sympathiek was dat ik even wou helpen.
Maar dat ze me dan ook wel erg graag op gepaste wijze willen bedanken.

Een glas wodca en wat fruitsap, snoep en lekkernijen, cake en nootjes.
Maar vooral: twee uur gebabbel en gedachtenwissel over het Jodendom, deWesterse  maatschappij en hoe die twee met elkaar samenhangen. Of net niet.
Mijn eerste echte ervaring met de Joodse gemeenschap is een feit.

Ik ben erg blij dat ik dat een keer mocht meemaken en ik hoop dat dat nog een keer voorvalt.
Warme, open en vriendelijke mensen, die Joden.
Joseph en David: erg bedankt!