Als koffieliefhebber werd ik vorige week via Facebook chat geconsulteerd in verband met een goede koffiemachine. Niet zomaar eentje, een echt goede.
Een korte doorvraag (hoeveel koppen per dag, welk moment, budget,…) later zag ik het profiel. Toevallig hetzelfde als dat van mij.
Exact een jaar geleden waren we er uit: we bedachten toen onze openingsdans.
Toen mijn lief, intussen mijn vrouw, een lokale charmezanger zich hoorde verheffen aan Bob Dylan, zag ze het licht. Bob Dylan, voor de jeugdige lezers, is die kerel die alle mooie liedjes schrijft en geschreven heeft.
Wij gingen voor de inhoud, de sound en voor het tempo.
“Nen trage” is het enige soort van dansjes die mijn ritmegevoel aankunnen.
Maar verder is dit echt een heel mooi nummer.
Oordeel vooral zelf.
Als het niet deze song was geworden, zouden we voor een Steelpanther nummer gegaan zijn.
Ook schoon, traag en mooi van tekst.
Vooral om eens te checken wie er nu echt naar een openingsdans luistert.
Kijk, verjaren aan de andere kant van de wereld heeft iets. En met de communicatieve mogelijkheden van heden ten dage waren jullie er precies bij.
Niet echt, want anders was het kamerke van de masseurs te klein geweest…
Maar toch: fijne wensen per sms, telefoon, e-mail en Facebook: u zijt hartelijk bedankt!
En toch was ik gisteren heel even graag thuis geweest. Zo wat familie en vrienden in de buurt. Gewoon, niet te zot.
Och, zou dat een eerste heimweetje zijn? Ik vermoed het wel.
Toen Leen en Ashish zich ‘s avonds bij ons voegden, was ik toch blij dat we hier in Varkala zitten. Met cadeautjes! En met goed volk!
En 30 jaar, dat valt goed mee eigenlijk. Allee, vandaag toch al. En gisteren ook.
30.
Een mijlpaal voor velen.
Ook voor mezelf hoor. Van 29 naar dertig, dat is als de stap van 17 naar 18.
Gevoelsmatig.
Of van 24 naar 25.
En net als bij die laatste, ben ik nu ook weer niet thuis.
Ik werd 25 in India, in 2008. Een nieuwe periode brak aan.
Een gedeelte van mijn leven waarin ik gelukkiger was dan daaarvoor.
Ik was weg, verjaarde en was gelukkiger.
Nu niet anders.
Denk ik.
Ik ben in elk geval al weg, dat is zeker.
En verjaren is voor vandaag.
Terugkomen duurt nog twee maanden en wie weet of ik ga veranderd zijn?
We zullen zien.
Net zoals morgen: zien waar we heen gaan, zien wat we doen.
Keuzes maken, neus vooruit en gaan.
En daarna: gaan voor beter.
Mijn vrouw en ik, samen 55 jaar, samen keuzes maken.
Omdat dat kan.
Omdat wij dat kunnen.
BOOM!
Maar, euhm, serieus: 30?!
Da’s keioud eh…
Als je meer dan driehonderd meter moet lopen, neem je beter een riksja. Of wandel je voor tien uur.
Wij kozen vanmorgen voor de tweede optie. De goede raad zei niets over drie kilometer waardoor we dan ook volledig in het zweet stonden, daar bij de havenkant in Vizhinjam.
Een klein vissershaventje dat de scheiding tussen het christelijke en het moslimgedeelte van het dorp vormt. Vroeger woonde men door elkaar en was er geregeld een ongeregeldheid. Moord en pek en veren. Vandaag leeft iedereen in vrede. En armoede.
Onderweg naar de haven biedt Mohan ons zijn gidskwaliteit aan. Ongevraagd maar wel mooi meegenomen. Het voelt alsof we in hun privacy komen.
Ooit al gaan zwemmen op een camping waar je niet verblijft? Met van die permanente stacaravans?
Dat gevoel.
We zien de vis binnenkomen en verkocht worden, delen een fles water en staan versteld van de armoe en kunstige moskee die gracieus naast elkaar bestaan. Wat verder torent de enorme kerk boven het dorp uit…
Wanneer we in de riksja huiswaarts zitten, zijn we erg blij dat we er weg kunnen. Het was er mooi en interessant, dat zeker. Maar de Golden Sands voelt voor ons meer dan ooit als thuishaven…
Na een lange, fijne vlucht met Qatar Airways kwamen we uiteindelijk aan in Delhi. De hoofdstad van India wordt, samen met de rest van het Noorden, geteisterd door een koudegolf. Met een dikke trui zijn wij er vanaf, maar voor zij die op straat leven is het levensbedreigend. Gezien de ‘huisjes’ (een betonnen structuur, gedrappeerd met afval en lakens) is dat niet zo verwonderend…
Onze aankomst was op alle manieren overdonderend en tegelijk indrukwekkend. We merkten wel meteen dat alle waarschuwingen van onze Rough Guide niet uit de lucht gegrepen zijn. We zetten ze even op een rijtje:
Maar ook: al veel coole dingen gezien! Ongelooflijk hoeveel grote mooie monumenten met perfect onderhouden parken eromheen Delhi bevat. Temidden van krottenwijken en zanderige wegen vinden we onder meer een gigantische hindoe-tempel, het rode fort, een grote moskee (plaats voor 25000 brave zieltjes), het Gandhi memorial, de kleinere versie van en voorbeeld voor de Taj Mahal, de drukke straatjes van Old Delhi en de Lotus Tempel. Na zo veel indrukken ben je dus effectief om half tien helemaal op.
Het eten is hier heerlijk en de stoelgang nog steeds vast (Eentje voor de mama’s ;-)). En vooral: straks weer het vliegtuig op richting het Zuiden en de temperaturen die wij voor ogen hadden! Joepie!
Ik had het echt zo met mezelf afgesproken dat er geen tranen gingen lopen.
Dat emotie even achterwege ging blijven en dat ik een grote jongen zou zijn, tijdens het vertrek.
Niet dus.
Tuiten vol.
Omdat ik bijna iedereen die me nauw aan het hart ligt voor een tijdje achterlaat.
Om nog eens te kijken wat er aan de andere kant van de regenboog ligt.
Om samen met zij die in mijn hart woont van op een afstand te kijken naar wat was en wat zal zijn.
Maar wij zijn een groot meisje.
Een tuit vol tranen en dat is dat.
We gaan u missen, maar dat is alleen omdat we u graag zien.
Tot in april!
Dan krijgt ge een knuffel van heb ik u daar!
Maar nu gaan wij gewoon een groot meisje zijn met ons twee.
(ik zag het twee weken geleden volledig voor me, dat vertrek. En al helemaal toen Emilia op Studio Brussel haar gezang ten gehore dreef. Dank u Studio Brussel, dank u Emilia. Ik bleitte begot van Destelbergen tot Haasdonk, op die E17…)
Ook dit jaar lopen we nog eens een marathon.
We zijn intussen met 43 lopers, een leger masseurs en bevoorraders.
En een berg sponsors.
Maar die laatsten, die sponsors, die kunnen we nog gebruiken.
Niet echt wij natuurlijk.
We lopen namelijk voor SISP.
Een project in India, waar mijn vrouw en ik binnen 15 dagen naartoe gaan.
Had u al gesponsord?
“Kinderen Derde Wereld” – Brussel
IBAN BE57 0000 0399 9935
BIC BPOT BE B1
Mededeling: RUN FOR LIFE 2012
Want de kindjes rekenen op u.
En ook: ge kunt dat inbrengen op uw belastingen, vanaf 40 euro.
Op tijd en stond moeten we eens wat verder durven gaan.
Een klein stapje maar, dat dan leidt tot een zotte tocht.
Die comfortzone, die is goed om ‘s avonds in je zetel in te zitten.
Af en toe.
Maar de rest van de tijd: durf verder te gaan.
Durf eens iets anders te doen.
Spring GOTVERDOEME eens in het diepe.
Ik durf dat ook niet altijd.
Er is altijd een reden om het niet te doen.
Rationeel gezien is het even onnozel om het wel te doen dan om het niet te doen.
Voor en tegen.
Fuck it.
Je kan niet alles rationaliseren.
Kiezen en ervoor gaan.
En als het moet: een stapje terug en opnieuw.
Met een aanloop.
Vorige week vroegen we ons visum aan voor India.
In Antwerpen, want dat kon, werd er verteld.
Wij om acht uur naar de Vestingstraat 62, alle papieren in een bundel, cash geld op zak.
Geen naamplaatje.
Eén bel voor het hele appartementsblok.
Geen openingsuren of wat dan ook.
Een vergeeld papier op de raam van de eerste verdiepeing van Antwerpindians.be.
Half negen.
Geen beweging.
Kwart voo rnegen, een tweede bezoeker.
Dat het altijd wel wat verschillend kan zijn, met die uren.
Ach, hey. Een voorproefje van wat ons te wachten staat?
Ik herinner me een situatie bij de post in Bangalore waar ik even het Noorden kwijt was.
De aanvraag zelf ging van een leien dakje.
De betaling werd aanvaard en op 6 december is’t van dat.
Dan kan er, na aanschuiven tussen acht en negen (zonder rij, maar voor een gesloten deur), een reispaspoort mét visum gehaald worden.
Juij!
Het juiste adres:
Antwerp – Collection centre
62, Vestingstraat, 1st Floor
2018, Antwerp, Belgium
Submission of Application: 0830 Hrs – 1400 hrs (Monday to Friday except Embassy Holiday) Collections of passports: 1000 Hrs – 1200 Hrs Tuesday 1100 Hrs – 1200 Hrs Thursday Check de website voor de correcte uren!
http://in.vfsglobal.be/contactus.html
Ik kreeg van de week de vraag wat er ging gebeuren in januari en waarom ik nog niet alles had verteld.
Ik stond lichtjes versteld, want geheimen heb ik slechts zelden. Bijna nooit eigenlijk.
Ik vertel alleen niet altiijd alles.
Het moet niet altijd aan uwe neus hangen eh!
@wannesdeloore Aha! Waar trek je heen? En voor hoe lang? #hoelangisnechinees
— Mathias Baert (@mathiasbaert) November 14, 2012
Maar dus.
Binnen minder dan 50 dagen reizen mijn vrouw en ik naar den verre.
India, voor de vrienden.
We kijken er meer dan ooit naar uit, dat kan ik u wel vertellen.
Wat we daar gaan doen?
Kijken, voelen, ruiken, proeven, horen en ervaren.
En niksdoen. En reizen met trein en bus.
En vliegtuig en boot en taxi.
En op bezoek bij goed volk.
En lekker eten eten.
Op straat en met onze handen.
En met diezelfde handen ons gat afkuisen.
Zonder papier.
En rondlopen in een pofbroek en met een snor.
En opgaan in de massa en er toch bovenuit steken.
Letterlijk dan.
En dat allemaal drie maanden aan één stuk.
Want het zou al te gek zijn om dat in twee keer te doen, niet?
Vanaf 3 januari zijn we dus niet meer te bereiken “in’t echt”.
Wel terug vanaf 1 april.
Maar dan anders. Of niet, dat zien we dan wel.
Online: same same but different
http://uncrate.com/stuff/whisky-advent-calendar/
Kijk, dat is pas een pre-kerstmis cadeau!
Dankzij Nick zag ik deze wijze boodschap: What if money was no object?
Dat ge beter een rijk gevuld leven leidt, dan dat ge rijk oud zit te zijn.
Dat ge beter zou’t leven alsof’t uwe lesten dag is.
Dat het beter is om gelukkig te zijn dan het is om rijk te zijn.
Ik kan dat volgen.
Het is een levensmotto waar ik me wel in kan vinden.
Een levenlang doen waar je zin in hebt en verder niks!
Ha!
Niet dus.
Ik hou er nogal van om iets om handen te hebben.
En van dingen te doen.
Soms zelfs dingen die ik niet per se nu zou willen doen.
Zoals die mosselschelpen naar het afvalstraatje brengen, bijvoorbeeld.
Het is vooral een boodschap over evenwicht.
Dat ge beter niet te hard werkt en zorgt dat uw lief en uw vrouw (al dan niet dezelfde persoon, m/v) blij is met uw leven samen.
Dat ge beter nog wat tijd steekt in andere dingen dan werken.
Dat ge beter wat meer sport dan nog maar eens achter die computer te kruipen.
Ja, gij daar!
Leeft maar eens wat bewuster.
Zegt maar eens ongehoorzaam (maar wel stilletjes) nee.
En zeg maar luidop ja tegen plezierige dingen.
Evenwicht, vrint, daar komt het op aan.
En wat ik zou doen als geld niet belangrijk was?
Ik zou veel lezen en meningen vormen en boeken schrijven.
En tweemaaldaags gaan gaan zwemmen in een kreek.
“Enjoy the Nespresso moment more.”
Echt.
Werkpuntje.