India

The nighttrain is coming…

Standard

De trein nemen in India is niet zo vanzelsprekend. Het duurde bijvoorbeeld drie dagen voordat ik een ticket had geregeld en dan nog was het wat afwachten.
In Bangalore station was er cehter geen enkel probleem en zat ik in geen tijd op mijn bed. Bed ja, want dat staat er nu eenmaal in een slaaptrein. Een buiengewoon lange slaaptrein wel. Echt, zo’n fokking lange treinen, ni te doen gast!

Volgende regels zijn niet geschikt voor moeder’s ogen!!!
Ik heb er echter geen foto’s van duren nemen want de militairen die overal stonden zagen er stevig bewapend uit… India is dan ook een land dat nog steeds overhoop ligt met Pakistan en de recente terreurdreigingen vanwege Taslima maken de sitatie niet minder gespannen blijkbaar.
Komt daar nog bij dat de cricketmatch van India tegen Pakistan ook gebukt gaat onder een stevig net van veiligheidsmaatregelen, dus voor een fijn potje bakeleien is maar en klein vonkje nodig…

Vanop mijn bed heb ik geen raam maar wel airco. Tof? Ik dacht het niet. Koud ja, tui en buff en deken en dan proberen te slapen, wat wonderwel redelijk lukt. Na een tijdje wordt ik echter waker van kriebelpootjes op m’n neus. Kakkerlakken moeten nu eenmaal ook af en toe eens wat van de wereld zien en blijkbaar doen die dat met de trein. Alleen snap ik niet waarom ze de slaapcompartimenten van de trein nemen: Ze slapen toch niet…

Uiteindelijk ben ik wel een kalf. Ik neem de trein naar ergens, maar ik weet niet wanneer ik er ga aankomen. Ik weet ook niet hoe het station ervoor of het station erna heten en ik hoop dan maar dat er iets wordt afgeroepen of dat de conducteur zich van zijn mooiste kant laat zien als ik eraf moet.
Niets van dat alles…
Volgens de brave kaartjesknipper komen we normaal tegen twee uur.
De kerel zat er slechts twee uur naast…

En daar gaat samen met de taxi het plan om afgehaald te worden. Half twaalf is echter geen ramp en taxi’s genoeg.  Alleen: een exact adres is altijd handig als je ergens gedropt wil worden.
Tja, zoals Wij Grote Kempenzonen weleens plachten te zeggen: alles komt altijd goed.

Zorgen en drukte heb ik afgeschud, de dingen nemen zoals ze komen en genieten van lke minuut. Het leven kan echt fijn zijn 🙂

Enkele bedenkingen

Standard

Bedenking 1

De dokters die vast werken in het SVIRHC hebben een enorm ideaal. Zij die niet uit Pavagada of de directe omgeving komen (maximum 30km), hebben een kamer in het ziekenhuis. Deze mannen, drie jonge gasten die nog maar een paar jaar zijn afgestudeerd en een gepensioneerde overheidsarts, wonen hier als zijn ze studenten die op kot zitten.
Wat een nobele heren! Ik kan het met moeite geloven. Die kerels laten huis en woonplaats achter om ergens in de middle of nowhere de armste der armen te gaan helpen. Ze verdienen een pak minder dan in een ander ziekenhuis en soms is het echt behelpen.
Nobelprijs voor vrede, vriendschap en nobelheid verdorie!

Bedenking 2

Het kastesysteem is officieel verboden, maar hier tiert het nog welig. Ik heb het geluk om bij de hoogste kaste te logeren, maar dat is meteen ook een minpunt: het algemene leven van de modale indier (voor zover die zou bestaan) wordt niet getoond.
Ook in het patientensysteem van het ziekenhuis wordt er melding gemaakt van de kaste of de godsdienst die mensen aanhangen. Gelukiig wordt er, op het eerste zicht toch, geen onderscheid gemaakt in de behandeling.

 Bedenking 3

In al wat ik de voorbije weken heb gezien, was er een constante. Het zijn vrouwen die India rechthouden. Zeker in de dorpjes, maar ook in het ziekenhuis valt het op. Zij zijn het die voor het eten zorgen, zij zijn het die op het veld werken, zij zijn het die het huishouden en de was doen. Overal waar er mensen staan te lummelen, zijn het mannen.
En de vrouwen, ze zijn altijd, hoe moe of arm ook, enorm fier. Hun houding, kleding en gedrag is altijd even onberispelijk en trots. Echt, ondanks hun verdrukte plaats in de maatschappij (FOWK, zotte situaties gezien, ni te doen!) blijven ze netjes recht.
Nobelprijs voor vrede, vriendschap en nobelheid verdorie!

Bedenking 4

Mijn volgende reizen zullen met partner zijn. Misschien ligt het aan vandaag en het rustige programma, maar alleen is toch maar alleen. Misschien dat dat in januari wat beter meevalt (mensen tegenkomen en zo), maar nu is dat nog niet echt het geval.
Waarschijnlijk ben ik wel wat te ongeduldig in de dingen, dat kan ook.
De rondreis is dan eigenlijk ook nog maar een paar uur bezig eh…
De westerse ongeduldigheid is er nog niet helemaal uit:-)

Bedenking 5

India is een mooi land, maar enorm vuil. Ik wil echt graag aanpassen aan de lokale gebruiken en gewoonten, maar dit gaat er echt een zware streep over voor een groene jongen als ik. Alles wordt hier gewoon op straat gezwierd, van bekertjes, verpakkingen en banananschillen tot scooters en autowrakken. Ik heb gelukkig nog geen dode beesten gezien, maar dat zal nog wel komen…
Echt, een bende vetzakken is het.
Ook qua neuzepeuterij, boeren en scheten en rochelen: zelfs ik ben er (heel soms) gedegouteerd van.
Vooral als vrouwen midden in hun uitleg zoiets doen…

Als afknapper kan het echt wel tellen. Een beetje zoals een beautyqueen plots in het plat aantwaarps een uitleg begint…
Mijn god wat wil nog eens graag plat aantwaarps klappen aan een toog in een bruine kroeg met een lekkere belgische pint!

Er zijn nog duizend en een andere dingen, maar typen op een qwertybord is nog vermoeiender dan op een azertybord…

Smakelijk!
Ik ga nog eens een chillipeper of zes verschalken met wat rijst…;-)

Laatste dagen hospitalisatie

Standard

Drie dagen zonder internet en ik weet niet waar ik moet beginnen. De afgelopen dagen waren in elk geval een pak rustiger dan de school en dorpsbezoeken.
Vooral mentaal wat kalmer.
Niet kalm, kalmer.

Vooreerst wil ik iedereen aanraden om The City of Joy te lezen. Ik had aan Swami een boek gevraagd om de tijd te doden, vooral ‘s avonds aangezien ik onder geen enkele voorwaarde het dorpje in mocht (maar da’s een heel andere kwestie). De brave man hed me een boekje gereserveerd waarmee ik op een zeer gemakkelijke manier veel van India zou te weten komen en dat me zou raken. Hij is in elk geval in zijn opzet geslaagd: ik weet een pak mer over India (verschillende godsdiensten, heiligen, goden, tradities,…) en het heeft me geraakt, zeer zeker wel. Tot bleites toe.

Want vrijdagochtend had ik het eventjes heel moeilijk. Ik was een uurtje voor het ontbijt opgestaan om nog wat te lezen in het toch wel spannende boek en plots viel alles in elkaar: de puzzel paste. Het geheel kreeg vorm in mijn hoofd en wat ik zag was niet mooi.
De oneerlijkheid tussen arm en rijk, gezond en ziek, hulpeloos en hulp in overvloed: mijn hrtje bloedde ervan. En waar het hart van vol is, stromen de oogjes blijkbaar van over. Zelden heb ik me zo slecht gevoeld. Vooral machteloos eigenlijk.

Toen ik na het ontbijt in het ziekenhuis arriveerde, was het daar al een uitermate drukke bedoening. Er werd cursus gegeven door de mensen van het SVIRHC. Aan overheidsmedewerkers.
De kleine NGO van Swami geeft dus instructies en bijscholing aan mensen die door de overheid betaald worden. De hele gezondheidspolitiek van Pavagada en Tumkur wordt door hen uitgetekend: een hele eer, maar ook een hele verantwoordelijkheid.
Ik probeer een stuk mee te volgen, maar alles gebeurt in kannada en dus verstaat deze blanke reus er geen woord van.
Ik begrijp dat het over TBC en HIV gaat en dat die twee heel vaak na elkaar volgen: mensen met HIV krijgen in 64% van de gevallen TBC.  De dokter hamert er op dat HIV niet dodelijk is en dat dat geen reden tot sociale uitsluiting is. Helaas zijn de mensen van de dorpen die mening niet geheel toegedaan. Het gebeurt dan ook vaak dat seropositieven wordenweggestuurd van dorp en familie.

In de namiddag is er tijd om grainpacks te maken. De pakketten die we dinsdag uitdeelden, worden in het hospitaal zelf verpakt: dat spaart kosten. Na anderhalf uur en een liter of twee zweet hebben we 150 van die pakketten klaar. Op zaterdag worden ze uitgedeeld aan hulpbehhoevenden die tot aan het hospitaal kunnen geraken. Voor anderen worden ze eens per maand rondgebracht.
Ik voelde me eventjes redelijk nuttig en niet zo machteloos als ‘s ochtends.
Wanneer ik gisteren die pakketten dan ook overhandigde aan de juiste personen waren ze enorm dankbaar.

Verder was gisteren vooral een dag van wachten. Normaal zou ik na de middag naar Bangalore vertrekken, maar dat werd dan uiteindelijk toch maar uitgesteld omdat het anders te laat zou worden.
Inpakken en afscheid nemen.
Hoewel, afscheid. Op dertien december zien we elkaar weeral terug voor de bruiloft van dokter Ravikrishna waarop ik ben uitgenodigd. Ik zal ervoor dus “eventjes” moeten terugkomen vanuit Kovalam. 1600 km heen en terug, maar een bruiloft missen zou eeuwig jammer zijn.

Rural India

Standard

Gisteren en vandaag ben ik met enkele dokters en een chauffeur naar dorpjes in de buurt gereden.
Ik had de dorpjes al op foto en op video gezien, maar dit sloeg echt alles.
Waar ik altijd dacht dat Bokrijk oud en uit de tijd was, think again! Bokrijk en zijn omgeving is (in vergelijking met hier) zijn tijd ver vooruit! Echt, met geen pen te beschrijven.

Gisteren gingen we op bezoek bij een aantal TBC patienten die een medicijnenkuur volgen. De overheid betaalt alles, maar het moet wel opgevolgd worden. En uitgelegd. De meest mensen snappen niet dat ze de pillen niet allemaal ineens moeten innemen, maar elke dag een paar. En dat het echt wel belangrijk is om de juist volgorde aan te houden.
Education is dan ook het belangrijkste doel van de dokters, de pillen doen de rest.
De mensen zijn hier ook niet echt gewoon om witte mensen te zien; ik ben dus elke keer middelpunt van het hele dorp. Nu ja, het went, maar die eerste dorpen voelden wel enorm ongemakkelijk…

Vandaag moest er eten worden bedeeld aan vijf mensen die deze maand nog niets gehad hadden.
Misschien eerst een streepje uitleg: het hospitaal zorgt niet alleen voor de medische kant van de dingen. Vaak kunnen mensen niet geholpen worden omdat ze volledig kreupel zijn of blind. Om hen dan toch te helpen (of om hen te doen herstellen van TBC) worden er “grainpacks” uitgedeeld. Elk pakket bevat eten voor een week en kost iets van een twee euro of 200 rupee. Een fortuin voor deze mensen!
Op basis van ID cards worden de zakken bedeeld. En bij elke levering wordt er afgetekend: vaak met een vingerafdruk van de desbetreffende persoon.

De mensen die we vandaag bezochten woonden echter in een dorp dat haast niet te bereiken is met de auto: het zandpad erheen was zelfs voor onze jeep een hele klus. Je kan nagaan hoe wantrouwig die mensen dan waren toen ik uit de jeep sprong en pakketjes begon uit te delen…

De eerste jongen, Pawan, is een jaar of vijf. En door een afwijking aan zijn ogen nu volledig blind. Niets kan hem helpen, het ventje loopt zelfs verloren in moeder’s saari.
Een kreupele man en een van TBC herstellende vrouz later is het de beurt aan een moedertje dat nog maar amper tot m’n heupen reikt en ongeveer zo breed is als 1 been. Ook zij herstelt van TBC.
Rakesh, een jongen van zeven, zit in een rolstoel (nu ja, het ding heeft wielen maar moest wel gedragen worden) en is bijna volledig blind. De vreugde op zijn gezicht als ik hem die zak graan geef: mijn hart sloeg een slag over…

Morgen nog van dat: de armsten der armen in het Indische binnenland…

Een andere kijk op de dingen

Standard

Gisteren, vrijdag, was er een hinduistische gebedsdienst in de Ashram.
Swami zong samen met een twintigtal devotees een uur lang hinduistische liederen.
Ik begreep er, natuurlijk, geen snars van, maar het voelde wel heel vredig aan. Ik was zo ongeveer volledig in rust met mezelf.
Plots begint Swami te vertellen over opa, Rik, die tien jaar geleden als leider van het bouwkamp naar Pavagada was gekomen en dat hij enkele jaren terug weer op bezoek geweest, samen met oma.
Dat ik nu als kleinzoon van Rik en Marie-Louise hier ben en dat dat eigenlijk enorm knap is.
Want dat een jongeman die in een land leeft waar alles te krijgen is en waar iedereen het goed heeft, dat een jongeman die werkt bij een internationaal bedrijf en een goed loon en dito bedrijfswagen krijgt, dat die dat allemaal even opzijzet om naar het armste deel van India te komen en hier te komen kijken en te komen helpen, dat dat iets zot is.

Achteraf zei ik hem dat dat eigenlijk allemal niet zo veel voorstelt.
That, antwoordde hij, is because you’re a well hearted man.

Awel, ik wist efkes niet wat zeggen.
Dat ik ooit nog eens iets voor iemand kon gaan betekenen, ‘t doet raar eigenlijk.
Onwezenlijk.

En hey!

Standard

Net het heuglijke nieuws gekregen dat ik een nieuw broertje heb!
Lencho komt eind januari naar belgische bodem vanuit de ethiopische woestijn.
Een nieuw broertje van zeven maamden oud, zo zot allemaal!

En dat te weten komen in India, klinkt me allemaal nogal onwezelijk en internationaal in de oren 🙂

Bereikbaarheidsinfo

Standard

Vanaf morgenvroeg acht uur ben ik onderweg.
Ik hoop dat ik met mijn gevolg op een beetje hoffelijkheid kan rekenen op de hele E19 langs de Vlaamse kant van de hoofdstad. Want in files heb ik geen zin als ik onder spanning sta.

En spanning die is er zeer zeker!
Alles is ingepakt, alles staat klaar.
De schoenen zijn gepoetst, de broek is gestreken en de haren zijn al moeten nog geknipt.
Waarom ik dan lichtelijke vormen van stress vertoon?
Omdat ik van factoren afhankelijk ben waaraan ik niets kan verhelpen en waarvoor ik op Het Lot, Onze Lieve Heer, Shiva, Ganesha, Thor, Zeus, Hades en de rest van die ploeg van hierboven (en hieronder) zal moeten rekenen.
Voor dingen waar ik zelf verantwoordelijk ben, ben ik niet meer zenuwachtig, dat heb ik afgeschaft.

Maar dus: vanaf acht uur onderweg.
Gevolg  is dat ik onbreikbaar ben dan.
Voor de komende drie maanden.
Minstens.
Want wat kan ik in een vreemd en ver land als India doen met een Belgische SIMkaart?
Niets.
Verliezen.
Gebruiken en veel te duur bellen.
Dus laat ik het ding thuis, neem ik m’n gsm mee voor een indiase prépaid kaart en  laat ik misschien volgende week wel wetn waar ik  sms’s gewijs bereikbaar ben.
Of niet.
Misschien wel alleen per mail.
Echte post.
Kilopost.
DHL.

Want ginder sta ik aan het communicatieroer 🙂

Hou jullie haaks, ik probeer hetzelfde!

Visa

Standard

In één trek naar de Vleurgatsesteenweg, Chaussée de Vleurgat, voor het consulaat van India.
Geen uren rondcrossen door de hoofdstad, geen tijdverspilling.
Of toch, want de foute weg was redelijk hard ingecalculeerd, met als gevolg dat er gewacht moest worden.
Koffie drinken met franstalige lectuur, het heeft iets.

Dan naar het consulaat en, jawel, een visum gekregen!
Als ik woensdag op tijd in m’n vliegtuig zit en  ik niet teveel overtollige bagage heb is er geen enkele reden meer om nog te denken dat ik in België blijf.
Ha!

En ook: vanmorgen bij de opticien geweest en m’n brilglas is besteld en morgen in orde.

There certainly is a God.
Or some Gods.
Or many Gods.

Sometimes I feel like God…

Spaghetti voor India

Standard

Zaterdag wa het eindelijk zover. Het grote benefietetentje was daar. Met dank aan de mama en de papa en de rest van de familie werd er een maaltijd op tafel getoverd die de stoutste spaghettiavond overtrof: lekker, ni te doen!

En ook: een pak volk!
84 gasten die elk 8 euro betaalden zoals dat hoort.
Een glas drinken en een dessertje erbij en hoppa, de teller sprong al gauw naar duizend!

Met de vrije giften erbij, komen we op een slordige 2500 euro, voor de beide projecten. Dat maakt dus een mooie pot van 1250 euro per project.

Ik word daar warm van.

Ratrace

Standard

Toen ik me zonet even in een sportieve bui waande , verschoot ik zowaar van kleur.
Op mijn looproute sprong plots een familie ratten uit de struiken.
Een nest! Ratten! In Antwerpen!
Antwerpen Stad!

Op de terugweg, zelfde scenario.
Enkelen van een vuist groot, twee waren echter bijna dubbel zo groot.
En ook! Piepen!
Nooit gezien.
Jakkes.

En toen bedacht ik dat ik er maar beter aan kan wennen.
Want dat dat in India dagelijkse kost is.

Ongedierte, ik ben er niet echt voor…

Being welcome is the best feeling there is

Standard

This morning in my inbox:

Dear Mr. Wannes De Loor,

Please accept our love and best wishes.

We are in receipt of your email and noted the contents.  Your plan is perfectly alright, you can take your own decisions and be free.  From our side we don’t have any strict programme or plan for your stay at our hospital.  Regarding your visiting the other parts of India etc., will be finalized when you arrive at Bangalore. 

Since I was away from the headquarters and I couldn’t reply you earlier.  But there was a reply from me and I am afraid due to technical reason the email has comeback.  Any way, never mind, feels free and we are all there with you to make your programme a grand success.

Dear Wannes, please convey our special greetings to your parents and grand parents. 

May God bless you.

Thanking you,

Yours in the Service of the Lord,

(Swami Japananda)

Chairman

I’m so looking forward to it, you can’t imagine.

Die dag in de Send Items:

Standard

Namaste

Op zeven november 2007 stap ik voor een tijdje uit de westerse ratrace.
Ik wil met mezelf en helemaal alleen een andere kant van de wereld ontdekken.
Ik ben er vrij zeker van dat ik er een paar keer mezelf ga tegenkomen, doch dit geheel terzijde.

De Grote Trip zoals ik het noem, heeft echter iets meer inhoud dan verpakking.
Ik ga namelijk niet alleen de toerist uithangen in India. Geen weken braden aan het strand, geen dagelijkse decadentie.
Wel humane hulp aan zij die het nodig hebben.

Humane hulp in de vorm van mezelf.
Eerst werk ik een maand als paramedicus in een hospitaalgemeenschap in Pavagada, daarna een maand als leraar in een pedagogisch project in het uiterste zuiden van India.

Het hospitaalproject in Pavagada

Het Swami Vivekananda Integrated Rural Health Centre werd enkele jaren geleden gebouwd met de hulp van Damiaanactie.  Waar zij zich in het begin alleen bezig hielden met de behandeling van lepra en TBC, hebben ze nu ook een afdeling voor oogoperaties (cataract) en hartchirurgie.
Momenteel zijn ze heel erg bezig met de behandeling van kinderen: zij zijn immers de toekomst van de streek!

 

SISP
Sebastian Indian  Social Projects (S.I.S.P.) is een kleine Indische NGO die zich richt tot de allerarmsten en de mensen die weinig of geen kansen krijgen in de Indische samenleving en dit specifiek in enkele dorpen te Vizhinjam in de Zuid-lndische deelstaat Kerala.

S.I.S.P. tracht de levenskwaliteit van deze mensen te verbeteren door het aanbieden van o.a.: gratis scholing, training in sociale weerbaarheid, het opzetten van spaarsystemen (micro credit unions), de begeleiding en financiële hulp voor medische behandeling, voeding en/of schoolkosten.

Humane hulp in harde realiteit

Projecten als deze hebben vaak te kampen met een te kleine financiële slagkracht.

Gebouwen, mensen en materiaal nemen grote happen uit een beperkt budget.
De beste manier om de beide projecten te steunen, lijkt me dan ook met baar geld.
Harde contanten die ter plaatse worden afgegeven en waar we samen een zinnige bestemming aan geven.

Ikzelf lever een stevige bijdrage uit mijn spaarpot, maar ik had ook graag uw hulp gehad.
Elke bijdrage, hoe klein ook, wordt geapprecieerd.
Door mezelf én door de mensen achter het project.
Maar vooral de hulpbehoevenden die geholpen worden dankzij het project, zijn de grote ontvanger van uw milde gift (083-4456826-67).

Spaghettihulp

Geld geven aan een goed doel is één ding. Iedereen heeft er graag iets voor terug.
Daarom organiseer ik met enkele trouwe helpers een spaghettifestijn. Op 27 oktober vanaf 17u wordt de parochiezaal van Meer ( routebeschrijving) omgebouwd tot self service spaghettirestaurant. Voor de democratische prijs van 8euro krijg je een bord vol lekkere pasta met een sublieme saus én verdien je een logeplaats in het hiernamaals.

Het is natuurlijk van groot belang dat ik weet hoeveel hongerige magen er gevoed moeten worden. Inschrijven doe je dus vóór 20 oktober via

·         E-mail: wannes@deloore.be (Onderwerp: Spaghettiavond 27 oktober) met een vermelding van je naam en het aantal personen

·         Een klein briefje met je naam en het aantal personen

o   Meerdorp 73, 2321 Meer

o   Klapdorp 28, 2000 Antwerpen

Je inschrijving is pas volledig als je betaald hebt: hetzij cash, hetzij via overschrijving op rekeningnummer 083-4456826-67. Natuurlijk kan dat ook nog de avond zelf, maar

Oei

Je ziet het niet zitten om op 27 oktober naar Meer te reizen?
Maar je wil wel een goed doel steunen?
Dat kan perfect!
Vrije giften zijn meer dan welkom op 083-4456826-67.

Volg mee

Je wil natuurlijk wel op de hoogte blijven van de bestemming van je geld. Gelukkig staat de technologie voor niets en weet ik wat er mee te doen valt.
Zo vind je alle info rond de projecten op https://blog.wann.es/namaste/.
Mijn avonturen in India kan je volgen op https://blog.wann.es/
Foto’s zullen te vinden zijn op http://www.flickr.com/photos/wannesdeloore/.
Wie geeft wat hij heeft, is waard dat hij leeft.

083-4456826-67

 PS: het staat je natuurlijk vrij om al deze informatie door te sturen of op eender welke manier te verspreiden!

Met vriendelijke groeten,

Wannes De Loore

Klapdorp 28
2000 Antwerpen

0473/52.14.93

skype: wannes.deloore
https://blog.wann.es/

083-4456826-67

Standard

Het rekeningnummer voor mijn kleine bijdrage aan India.
De eerste vijfhonderd (500) euri zijn reeds gestort, ik ben benieuwd wat er volgt.

Op momenten als deze ben ik dolgelukkige dat ik in het rijke westen woon: een nieuwe rekening, twee klikken verwijderd dankzij een reuzegoed doordacht systeem an internetbankieren.
Echt, ik ben benieuwd wat het allemaal gaat opleveren.

Het plan?
Het totale bedrag wordt in twee gesplitst: een helft voor SISP, een helft voor Swami Vivekananda Integrated Rural Health Centre. Alles cash of overgeschreven, dat valt nog af te wachten natuurlijk.

Maar dus: ook uw bijdrage is welkom!

Verlof

Standard

In extremis morgen een dagje verlof genomen.
Correctie, een dagje dat er niet in loondienst wordt gewerkt maar dat er wel loon wordt getrokken.
Want dat er niet gewerkt wordt is een grote leugen.
Er moet enorm veel gebeuren voor India, en dan heb ik het over zowel de reis als de benefiet.

Chronologisch dus eerst alles voor de benefiet, dan alles voor de trip an sich.

Het benefietfeestmaal:

  • Uitnodigingen, brieven, flyers en posters voor de spaghettiavond van 27 oktober. Het moet aan de wereld kond worden gemaakt dat er dan iets te doen is voor het goede doel. Voor een specifiek goed doel. Of twee, want ‘t zijn er nu eenmaal twee.
  • Groenten regelen bij de lokale groententelers. Paprika’s, tomaten, worteltjes, ajuin. Want een stevige spaghettisaus, da’s met groenten en al!
  • Eens een belleke doen met de brouwer. Of hij wil zorgen voor duizend pinten en dito flessen wijn en water en koffie en thee en Palm en Duvel en limonade met rietjes.
  • De website volstoppen met info:
     zorgen dat er een duidelijke verwijzing is naar het rekeningnummer om geld op te storten
     zorgen dat er van elk project een samenvatting staat.
     zorgen dat ik automatisch berichten van m’n weblog in de categorie “nieuws vanuit India” kan krijgen.

Voor de reis zelf:

  • Een minimale planning maken en die aan de lokale contactpersoon laten weten.
  • Zorgen dat ik tegen dat ik ginder ben al een SIMkaart heb zodat er getelefoneerd kan worden met de locals en met het buitenland dat nu nog binnenland is.
  • Solliciteren voor het project bij SISP.
  • Een inpaklijst maken en kijken wat er nog moet worden gekocht (zo uit het hoofd: een muskietennet, een mp3speler (ja hoor, materialist tot in de kist) en een zijden lakenzak als slaapzak)

Dus uitslapen en ranzig rondhangen zal niet iets voor morgen zijn.
En zaterdag de tante helepen verhuizen en brieven ronddoen en promotie en voetballen en Nacht van de Jeugd vieren.

En zondag, dan is’t josdag.
Zijt maar gerust!

Fusselini Bombay

Standard

Fusselini met curry, ananas en hesp.
Niet slecht en zeker voor herhaling vatbaar, daar in De Appel (Ravenstraat 15, 3000 LEUVEN).
Ideetje van madame Marjan. Goed ideetje.

Honderduit wist ze te vertelen over haar ervaringen in India.
Dat twee maanden eigenlijk te kort waren, dat alles er veel relaxter aan toegaan dan hier en dat alles er zoveel goedkoper is.
Dat het er ook wel vies is en dat het er stinkt en dat de mensen er ondanks alle miserie wel vriendelijk en gastvrij zijn.
Dat vrouwen er totaal niet aanvaard worden en dat lesische vrouwen er nog net iets erger worden aangepakt.

En dat ales daar onbeschrijfelijk is.
Slik.

Ik wil echt nú weg.