Rural India

Standard

Gisteren en vandaag ben ik met enkele dokters en een chauffeur naar dorpjes in de buurt gereden.
Ik had de dorpjes al op foto en op video gezien, maar dit sloeg echt alles.
Waar ik altijd dacht dat Bokrijk oud en uit de tijd was, think again! Bokrijk en zijn omgeving is (in vergelijking met hier) zijn tijd ver vooruit! Echt, met geen pen te beschrijven.

Gisteren gingen we op bezoek bij een aantal TBC patienten die een medicijnenkuur volgen. De overheid betaalt alles, maar het moet wel opgevolgd worden. En uitgelegd. De meest mensen snappen niet dat ze de pillen niet allemaal ineens moeten innemen, maar elke dag een paar. En dat het echt wel belangrijk is om de juist volgorde aan te houden.
Education is dan ook het belangrijkste doel van de dokters, de pillen doen de rest.
De mensen zijn hier ook niet echt gewoon om witte mensen te zien; ik ben dus elke keer middelpunt van het hele dorp. Nu ja, het went, maar die eerste dorpen voelden wel enorm ongemakkelijk…

Vandaag moest er eten worden bedeeld aan vijf mensen die deze maand nog niets gehad hadden.
Misschien eerst een streepje uitleg: het hospitaal zorgt niet alleen voor de medische kant van de dingen. Vaak kunnen mensen niet geholpen worden omdat ze volledig kreupel zijn of blind. Om hen dan toch te helpen (of om hen te doen herstellen van TBC) worden er “grainpacks” uitgedeeld. Elk pakket bevat eten voor een week en kost iets van een twee euro of 200 rupee. Een fortuin voor deze mensen!
Op basis van ID cards worden de zakken bedeeld. En bij elke levering wordt er afgetekend: vaak met een vingerafdruk van de desbetreffende persoon.

De mensen die we vandaag bezochten woonden echter in een dorp dat haast niet te bereiken is met de auto: het zandpad erheen was zelfs voor onze jeep een hele klus. Je kan nagaan hoe wantrouwig die mensen dan waren toen ik uit de jeep sprong en pakketjes begon uit te delen…

De eerste jongen, Pawan, is een jaar of vijf. En door een afwijking aan zijn ogen nu volledig blind. Niets kan hem helpen, het ventje loopt zelfs verloren in moeder’s saari.
Een kreupele man en een van TBC herstellende vrouz later is het de beurt aan een moedertje dat nog maar amper tot m’n heupen reikt en ongeveer zo breed is als 1 been. Ook zij herstelt van TBC.
Rakesh, een jongen van zeven, zit in een rolstoel (nu ja, het ding heeft wielen maar moest wel gedragen worden) en is bijna volledig blind. De vreugde op zijn gezicht als ik hem die zak graan geef: mijn hart sloeg een slag over…

Morgen nog van dat: de armsten der armen in het Indische binnenland…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *