Bedenking 1
De dokters die vast werken in het SVIRHC hebben een enorm ideaal. Zij die niet uit Pavagada of de directe omgeving komen (maximum 30km), hebben een kamer in het ziekenhuis. Deze mannen, drie jonge gasten die nog maar een paar jaar zijn afgestudeerd en een gepensioneerde overheidsarts, wonen hier als zijn ze studenten die op kot zitten.
Wat een nobele heren! Ik kan het met moeite geloven. Die kerels laten huis en woonplaats achter om ergens in de middle of nowhere de armste der armen te gaan helpen. Ze verdienen een pak minder dan in een ander ziekenhuis en soms is het echt behelpen.
Nobelprijs voor vrede, vriendschap en nobelheid verdorie!
Bedenking 2
Het kastesysteem is officieel verboden, maar hier tiert het nog welig. Ik heb het geluk om bij de hoogste kaste te logeren, maar dat is meteen ook een minpunt: het algemene leven van de modale indier (voor zover die zou bestaan) wordt niet getoond.
Ook in het patientensysteem van het ziekenhuis wordt er melding gemaakt van de kaste of de godsdienst die mensen aanhangen. Gelukiig wordt er, op het eerste zicht toch, geen onderscheid gemaakt in de behandeling.
Bedenking 3
In al wat ik de voorbije weken heb gezien, was er een constante. Het zijn vrouwen die India rechthouden. Zeker in de dorpjes, maar ook in het ziekenhuis valt het op. Zij zijn het die voor het eten zorgen, zij zijn het die op het veld werken, zij zijn het die het huishouden en de was doen. Overal waar er mensen staan te lummelen, zijn het mannen.
En de vrouwen, ze zijn altijd, hoe moe of arm ook, enorm fier. Hun houding, kleding en gedrag is altijd even onberispelijk en trots. Echt, ondanks hun verdrukte plaats in de maatschappij (FOWK, zotte situaties gezien, ni te doen!) blijven ze netjes recht.
Nobelprijs voor vrede, vriendschap en nobelheid verdorie!
Bedenking 4
Mijn volgende reizen zullen met partner zijn. Misschien ligt het aan vandaag en het rustige programma, maar alleen is toch maar alleen. Misschien dat dat in januari wat beter meevalt (mensen tegenkomen en zo), maar nu is dat nog niet echt het geval.
Waarschijnlijk ben ik wel wat te ongeduldig in de dingen, dat kan ook.
De rondreis is dan eigenlijk ook nog maar een paar uur bezig eh…
De westerse ongeduldigheid is er nog niet helemaal uit:-)
Bedenking 5
India is een mooi land, maar enorm vuil. Ik wil echt graag aanpassen aan de lokale gebruiken en gewoonten, maar dit gaat er echt een zware streep over voor een groene jongen als ik. Alles wordt hier gewoon op straat gezwierd, van bekertjes, verpakkingen en banananschillen tot scooters en autowrakken. Ik heb gelukkig nog geen dode beesten gezien, maar dat zal nog wel komen…
Echt, een bende vetzakken is het.
Ook qua neuzepeuterij, boeren en scheten en rochelen: zelfs ik ben er (heel soms) gedegouteerd van.
Vooral als vrouwen midden in hun uitleg zoiets doen…Als afknapper kan het echt wel tellen. Een beetje zoals een beautyqueen plots in het plat aantwaarps een uitleg begint…
Mijn god wat wil nog eens graag plat aantwaarps klappen aan een toog in een bruine kroeg met een lekkere belgische pint!
Er zijn nog duizend en een andere dingen, maar typen op een qwertybord is nog vermoeiender dan op een azertybord…
Smakelijk!
Ik ga nog eens een chillipeper of zes verschalken met wat rijst…;-)