Sinds ik thuis en op het werk een fon router heb laten lopen, volg ik “de community” een beetje. En daar las ik volgend bericht: Joikuspot voor Foneros.
Blijkt dat ze nu een samenwerking hebben met Joiku waardoor er binnen afzienbare tijd (september?) een minitool/applicatie op de markt komt die van elke moderne gsm een hotspot maakt.
Zo kunnen andere toestellen bijvoorbeeld via bluetooth surfen.
Het idee is zo vet dat ik er eventjes niet goed van ben en niet heel redelijk over kan nadenken…
Dat mijn agenda vanaf heden ook zonder de tussenkomst van een computer en outlook en Nokia sync en gsync up to date blijft, heb ik vooral te danken aan wapiwapi. Die wees me niet alleen nog eens op het bestaan van http://www.gcalsync.com/, maar legde ook uit dat ik eerst de datum een eind moet terugzetten voor ik installeer.
En nu werkt dat dus als een trein eh.
Enige nadeel (maar dat kan aan de opties liggen) is dat de dingen dubeel worden weggeschreven in google calendar…
De grootste vernieuwing van Google Maps is ongetwijfeld het feit dat je de route nu ook als wandeling kan laten berekenen. Hans had het er al over en ik ontdekte het gisteren ook per toeval.
Wel cool.
Toen ik echter mijn woonwerkroute wou berekenen met de auto dan wel te voet (of met de fiets), viel ik toch even stijl achterover.
Met de auto:
En te voet:
Ik rij ‘s morgens echter een quasi rechte lijn…
De wereld is zot geworden, met het internet op kop!
Las ik vandaag in de gazet:
Weblog met kritiek kost Antwerpse chauffeur De Lijn job
Of het nu terecht is of niet, ik heb wel wat met Patrick Coeman te doen.
De kerel heeft al geruime tijd een weblog (vermoed ik, want ik vind niet direct zijn archiefposten) en wordt nu, door een misnoegde post, buitengebonjourd.
Wat surfen leert ons dat er blijkbaar al lang iets speelde tussen de twee.
Patje hield er nogal wat linkse hobby’s op na en was daar ook openlijk mee bezig:
Ik ben syndicaal actief en was de voorbije jaren ook druk bezig in het verzet tegen organisaties zoals Vlaams Belang en Blood and Honour. […] Destijds heb ik mijn loopbaan onderbroken om te gaan werken op het kabinet van de groene staatssecretaris Eddy Boutmans.
Me dunkt dat er weinig problemen zijn met het aanvechten van extreem rechtse organisaties en groene vogels te helpen bij hun dagtaak.
Me dunkt dat we dat toch nog wel mogen, niet?
Maar Lex Moolenaar heeft overschot van gelijk wanneer hij zegt dat het internet gevaarlijk is voor het spuien van gal. Niet alleen uw vrienden komen hier, ook u werkgever.
En dat kan al eens gevolgen hebben, zo blijkt…
Wanneer schoolmakker Steven iets belooft, doet hij het ook.
Vandaag dus in de mailbox: voorsmaakje van de fringAdd-ons™.
Aangezien ik zelf ook doe wat ik beloof, kon ik het niet sneller delen dan ik doe: het ding zit onder embargo tot half twee (published at 01:40 PM…).
De mogelijkheden van de dingen zijn niet eindeloos, doch veelbelovend
fring introduceert zijn eerste fringAdd-ons™
Met fringAdd-ons halen fringers e-mail-alerts en video’s binnen op hun mobiele telefoon en krijgen ze toegang tot mobiele versie van sociaal netwerk
Brussel, 1 juli 2008 – fring lanceert de allereerste fringAdd-ons. Met deze programma’s krijgen fringers toegang tot handige internetdiensten op hun mobiele telefoon. Met fring op de mobiele telefoon kunnen gebruikers via het internet bellen, chatten en contact leggen met al hun Skype-, MSN Messenger-, Google Talk-, ICQ-, Twitter-, Yahoo- en AIM-vrienden. Hiervoor is alleen een mobiele telefoon nodig die fring ondersteunt, en een data- of WiFi-verbinding.
Met de nieuwe fringAdd-ons hebben fringers toegang tot de sociale netwerken Facebook en Orkut (van Google). Updates van alle belangrijke ontwikkelingen in hun Facebook- of Orkut-account worden direct aan fringers doorgegeven. Altijd direct een melding krijgen van binnenkomende Gmail-berichten? Met de fringAdd-on voor Google Gmail-alerts zien fringers het meteen op hun mobiele telefoon. Verder is er een fringAdd-on voor VTap, de nieuwe mobiele zoek- en streamingdienst voor video. De lancering van deze eerste fringAdd-ons biedt fringers de ervaring van het gemak en het plezier dat ze kunnen beleven aan het mobiel internetten.
fringAdd-ons zijn gratis te downloaden en integreren dan automatisch en probleemloos met het fring-programma. De fringAdd-ons bieden een eenvoudige, interactieve toegang tot verschillende internetdiensten en vullen de bestaande communicatiemogelijkheden van fring aan. En doordat fring altijd verbonden is met het internet, zorgen de fringAdd-ons voor real-time tweerichtingsverkeer, zodat fringers op hun mobiele telefoon meer met de online wereld verbonden zijn dan ooit tevoren.
fringers activeren de nieuwe fringAdd-ons van hun keuze door zich erop te abonneren via het ‘Manage Add-ons’-menu. Als de gewenste Add-on is gekozen, verschijnt deze met het bekende icoontje in de contactenlijst. fring actualiseert continu het ‘Manage Add-ons’-menu. Na de lancering van nieuwe fringAdd-ons zijn deze automatisch in het menu zichtbaar.
Avi Shechter, medeoprichter en CEO van fring: “De lancering van de fringAdd-ons is een logische en spannende stap in de evolutie van fring. De Add-ons zorgen voor de best mogelijke gebruikerservaring. Hiermee biedt fring de functionaliteit en de mogelijkheden om met één mobiel apparaat te communiceren en te internetten. Functionaliteit die bovendien leuk is en prettig en eenvoudig in gebruik. We kijken ernaar uit om fringAdd-ons van onafhankelijke ontwikkelaars te lanceren. We verwachten hiermee de gebruikerservaring nog verder te verrijken.”
Webontwikkelaars met een basiskennis van XML/PHP kunnen met de onlangs geïntroduceerde fringAPI (Application Programming Interface) zelf een fringAdd-on maken. Alle informatie over de fringAPI is te vinden op developers.fring.com. Externe ontwikkelaars kunnen hun zelfgemaakte Add-ons binnen enkele weken in de nieuwe fring-catalogus publiceren.
Ongetwijfeld ook iets over te vinden bij Dipfico , Mousseover en Wimblog.
Met die meneer heb ik dus ooit al aan tafel gezeten eh.
Who’s the cool guy now, huh?!
En ik moet dan mijn gedachten bij het werk kunnen houden?
C’mon!
Om half acht werd ik gisteren bij Sensoa verwacht.
Ik had me op aangeven van Michel en Pieter ingeschreven bij ilse.vandevelde@sensoa.be.
Sensoa, Vlaams service- en expertisecenter voor seksuele gezondheid en hiv, zocht namelijk seksueel actieve hetero jongvolwassenen voor een goede babbel.
De afgelopen jaren hebben ze bij sensoa altijd een duidelijk afgelijnde doelgroepen gehad (actieve homomannen, studenten middelbaar onderwijs,…) en nu was er plaats voor een minder homogene doelgroep: de heteroseksuele twintiger.
Jongvolwassenen dus, mensen tussen 18 en 30, die actief bezig zijn met hun en andermans/vrouws lichamelijke lusten.
Om een doelgroep te bereiken, moet er natuurlijk eerst onderzoek gedaan worden naar de core van het clubje.
Wie zijn ze, wat doen ze, waarom en hoe vaak en vooral: wat kan Sensoa doen om hen een betere seksuele gezondheid aan de hand te doen?
De twee onderzoeksters, Ilse en Katrien, doen voor hun onderzoek beroep op u, een ander en mezelf.
Ze zoeken 48 (acht-en-veertig!) mensen voor een zinnig en jongvolwassen gesprek over seksualiteit.
Ilse noteerde en Katrien modereerde en wij, wij vertelden honderduit.
Wij, dat was gisteren de verzamelnaam voor drie dames en ikzelf.
Actief in de onderbuik, hormonale bommen in topconditie.
Ik kan het me ingebeeld hebben, maar er hing elektriciteit in de lucht.
Spanning ook.
Logisch: seks is nog steeds een moeilijk bespreekbaar onderwerp.
Zeker met vreemden. Zeker zo technisch als gisteren.
En toch.
De deur werd hier en daar eerst op een klein kiertje gezet, maar na een kwartier vloeide het ene spontane verhaal na het andere over tafel. De situatie onder het tafelblad was snel bekoeld en het gesprek nam na de jongvolwassen en bijna puberale giechelstart een eerder volwassen houding aan.
Het ging dan ook over serieuze zaken: sleutelmomenten in de seksuele carrière van een jongvolwasse hetero.
De eerste keer, de laatste keer, de eerste keer met iemand anders, probleempjes, harde feiten, slappe feiten, gescheurde condooms die dan met een hormonenbom hersteld worden, onzekerheden en vieze ziektes.
Dat de theorie anders is dan de praktijk.
Dat de media seksualiteit in het belachelijke trekt.
Dat jongeren echt niet zitten te wachten op another live television show.
Ik bedoel maar: ik zit niet te wachten om op een doordeweekse avond op kanaal 2 2BE weer maar eens een tieten en piemel show te zien. En met mij ook minstens drie anderen.
Wat wij dan wel willen?
Realistische info.
Steun in onze onzekerheden.
Bevestiging dat er toch niets mis is met ons, ondanks ons volgens Flair lage en saaie libido.
Ik haal de statistieken misschien niet, maar ik weet wel dat mijn madame en ik goed bezig zijn.
Dat werd, niet letterlijk, gisteren bevestigd: het is in minstens nog enkele andere gevallen ook zo.
En goed bezig?
Ja meneer.
Sekssualiteit is een deel van het leven als eten en drinken en uitgaan.
Een fijne brunch van elf tot een uur of vijf in de namiddag is enorm fijn, maar om me daar elke dag aan te wagen: nee bedankt. Liever een lekkere boterham met kaas. Of met speculaaspasta.
Hetzelfde met uitgaan: gezellig op café, ik heb er altijd wel zin in. Maar om elke week een festival te doen met enorme uitspattingen: zot!
Seksualiteit is voor mezelf een onderdeel van een relatie.
En dat gaat verder dan WhamBhamBhamAah.
Intimiteit, vertrouwen, gezelligheid, openheid en goe gelachen.
En dat dat dan soms zonder kleren (nu ja) is, is mooi meegenomen.
Maar de hamvraag van de avond, Waar en hoe kan Sensoa helpen uw seksuele gezondheid te verbeteren?, bleef redelijk onbeantwoord.
Bij mijn sleutelmomenten had ik niet echt iemand nodig die raad en desnoods daad gaf. Of geeft.
Open communicatie zeg ik u, daar draait het om.
Als je iemand wel aan je lijf kan laten zitten, maar niet kan zeggen wat je nu wel of niet fijn vindt, dan is er iets mis. En dan moet er gepraat worden. Met twee.
De doelgroep was een ander katje dat gegeseld moest worden.
Want laat ons eerlijk zijn: het is niet eenvoudig om “dé jongvolwassen seksueel actieve hetero” te bereiken.
Mijn opmerking daaromtrent was dan ook zeer terecht.
Ik ken een heel aantal mensen die tot hun achtien naar school gingen (nog makkelijk te bereiken via school) en daarna gingen werken.
Vakmannen die ook voor en na hier en daar een klusje doen.
Of die gewoon zelfstandige in bijberoep zijn en zes dagen op zeven van zes tot elf in de weer zijn. Geen tijd voor vrouwenboekskes, educatieve sites of goedbedoelde foldertjes. Hoe worden die dan bereikt?
Ik weet het niet, maar Ilse en Katrien gaan daar zeker een oplossing voor bedenken.
(pers, radio, media in het algemeen,…)
Kort door de bocht: het was een fijne avond met een goed gesprek en een cinematicket erboven op.
En ze zoeken nog volk!
Vanavond in Gent en volgende dinsdag in Antwerpen (19:30, Kipdorpvest).
Inschrijven bij ilse.vandevelde@sensoa.be als ook u een actieve heteroseksuele twintiger bent.
Het zal u en uw seksleven alleen maar ten goede komen!
Al was het maar omdat u met het filmticket naar Sex and the City, the movie kan gaan kijken…
Apupa (*)
Begin april , de hitte is de laatste weken meer en meer verschroeiend. Om 10 u in de morgen siddert de lucht boven de aarde en de wegen. Alle groen heeft zijn gezonde glans verloren. Elke aktie lokt een zinderende stofwolk uit. Die lange uitputtende, verschralende hittemaanden, met temperaturen die dagelijks lijken te klimmen en geen druppel regen tot 1 juni , traditioneel het begin van monsoon. Een cycloon die enkele duizenden kilometers verder raast, laat echter in zijn staart, Kerala meegenieten. Zegen en vloek. Met bakken valt het uit de plots loodzware hemel. In minder dan een uur staan de straten onder water en gutsende beken vormen zich langs alle wegen of herschept wegeltjes tot Ardeense stroompjes. De palmbladeren daken, of de door de termieten uitgeholde lemen muren van de huisjes en hutjes van de armen storten half in, ze hadden hun jaarlijkse hernieuwing een jaartje overgeslagen, er waren zoveel andere onkosten. “Is de monsoon 2 maanden eerder uitgebroken ” hoort men vaak, na enkele dagen bijna ononderbroken gordijnzware regens, in winkels en bij de barbiers.
… Waarom hij die boom tegenover ons huis had uitgekozen weet ik niet. Maandelijks passeren er tientallen Indische zwervers. Mannen en vrouwen. Meestal alleen. Je ziet ze overal langs Indische wegen. Vaak zijn het bedelaars, maar even vaak zwervende reizigers, psychatrische patienten, licht mentaal gehandicapten, weduwenaars of weduwen(**), boete doeners, allemaal schrijnend arm en overlevend van giften meestal in voedsel , soms een hemd of broek of sari(***). Slapend langs de weg of onder het afdakje van een buurtwinkeltje. Ze slapen nooit meer dan een nacht op dezelfde plaats.
Op een morgen zag ik hem vanop ons terras ontwaken, hij had waarschijnlijk ‘s nachts hier zijn slaapplaats opgeslagen. Oud, grijs en broodmager. Hij droeg enkel een bermuda met over zijn schrale schouders een deken geslagen en onder zijn hoofd een dichtgeknoopte doek. Zo klein, zo tenger, met zijn verrimpeld herfstappeltjes gezicht en toch een monument onder die boom aan de straatkant. Hij zette zich op zijn hurken op een droog plaatsje tussen 2 plassen, krabde zijn lederen naakte rug en begon te sabbelen op een oude korst brood in zijn rechterhand. Een gedeukte beroette tinnen beker naast zijn voeten. Ik riep Imam om met me mee te gaan om grootvader thuis uit te nodigen. Hij weigerde vriendelijk maar kordaat, hij nam mijn briefje van 20 rupees aan ( 30 eurocent), draaide zich terug in zijn deken en legde zich neer om verder te rusten.
De boombladeren lieten een lichte zwoele nevel van fijne aflekkende druppels neerfilteren over hem.Toen ik ‘s middags van het Centrum naar huis liep had ik Manu, één van de artisanale werkers in het centrum, gevraagd om met me mee te lopen en grootvader een portie rijst en curry van de schoolkeuken te geven. Werner had echter ondertussen al gezorgd dat ‘apupa” zijn rijstmaal had en Imam had apupa ook een plastiekzeil gegeven zag ik. Manu pakte de portie in in krantenpapier en apupa zette het opzij voor zijn avondmaal. Toen het ‘s avonds bleef stromen gieten ging ik apupa nog eens vragen om toch in ons huis te komen slapen of tenminste onder het afdakje van het winkeltje vlakbij. Zijn plastiekzeil was genoeg, zei hij, hij hield ervan in open lucht te slapen. Toen ik de volgende morgen vanop het terras ging kijken, zat apupa vanonder zijn zeil de straat gade te slagen. Voor ik naar het werk vertrok sprak ik nog vlug met Werner af dat Imam apupa ‘s middags zijn rijstmaal zou brengen.Ik vertelde Werner dat ik vandaag 2 uurtjes vroeger zou stoppen in het sisp centrum omdat ik nog zoveel achterstallige emails had te beantwoorden.
Toen ik echter om 4 u op kijkafstand van ons huis kwam gewandeld, zag ik vanuit de verte de politiejeep, ambulance en agenten aan ons hek staan. “Wat kon er nu in godsnaam gebeurd zijn” dacht ik. Je kon zien aan de manier waarop de agenten zich gedroegen dat het niet om een administratieve of verkeerskwestie ging. Naimsha kwam op me toegelopen en vertelde dat de winkelier rond drie u ‘s middags vond dat apupa zo lang stil bleef liggen en hem dood had aangetroffen toen hij ging kijken.
“Een kilometer verderop naar het dorp was er nog een zwerver dood gevonden” vertelde de politieagent. “De overheidsambulance komt de dode lichamen oppikken voor de afdeling “no names, no relatives” van het grote overheidsziekenhuis, Medical college. Na autopsie worden de lichamen nog 6 maanden bewaard in de vrieskamers voor eventuele aanspraak. Daarna worden ze gecremeerd.” In de gietende regen werd het kleine lichaam in een laken gehuld en in de ambulance gelegd, we stonden enkele minuten de ambulance na te kijken toen hij wegreed. Geen van ons dacht er aan een regenscherm te openen.Ik heb enkele jaren geleden die vrieskamers van Medical College voor het eerst leren kennen naar aanleiding van een ander overlijden. Het was een griezelige, mensonterende en erg schokkende ervaring toen voor mij. Er waren veel stroompannes geweest in dekoelkamers de voorbije weken en de buitentemperatuur was rond de 40 graden C.
Apupa is dagen, zelfs weken in mijn gedachten gebleven, zo oud, en daarzo alleen stilletjes sterven langs de weg. Heeft onze vriendelijkheid in zijn laatste dagen hem iets van warmte gegeven. Was hij eenzaam, apupa,of was het een bewuste keuze ?
India … zo mooi, zo zoet en … vaak zo wreed.
Paul
vizhinjam, 31 mei 2008
(*) apupa : grootvadertje
(**) vaak kiezen oudere mannen en vrouwen na het overlijden van hun partner voor een leven als zwerver, met enkel een knapzak.
(***) sari : typische vrouwenkledij, lange rond het lichaam gewikkelde doek
Morgen moet er gebrainstormd worden.
Over ideeën die we allemaal hebben bijeengesprokkeld in de uithoeken van ieders zieke geest.
Iedereen brengt drie plannen mee en daarvaan moet er eentje worden uitgevoerd.
Negen punten om mee te starten, negen ideeën, negen hersenspinsels.
En dan moet er divergerend te werk gegaan worden.
En daarna convergerend.
En in tussentijd moet het nog plezant blijven en moeten er vooral geen doden vallen.
En daarna
worden er broederlijk pinten gedronken en pizzapunten gegeten…
Gisteren na’t werk verbazend vlot naar Gent gespoord.
Waar iedereen last had van brand in Brussel Noord, had ik geen enkele moeite om op 45 minuten in Gent Sint Pieters te staan.
Er was afgesproken om samen te koken, maar de madam had al groenten gekuist en was reeds gehakt met een uitje aan het roerbakken.
Groentjes erbij, tomatenpuree en hoppa: saus!
Pieren in een potje en een heerlijke pastaschotel stond dampend op de kleine doch multifunctionele tafel.
Mevrouw had echter net dat ietsje teveel gemaakt en hoppa: wannes krijgt een potje (extra pieren worden gekookt) mee voor tijdens de lunch!
Wat een schat is me dat toch!
Een klein bezoekje aan een afspanning in afwachting van de film van de avond brengt goede gesprekken teweeg en om half elf treden we aan in het cinematorisch theater Sphinx.
Nog een ander aanwezig koppel bevestigt dat we toch in de juiste zaal zitten.
En dan begint het.
Linkeroever.
Ik weet nu waarom ik er altijd een raar gevoel krijg.
Ik ga zaterdag met de schoonste aller vrouwen naar Breda voor een vers armjuweel met ingebouwd uurwerk.
Ik koop het kleinood voor een prijs die bij pearl een bril waard is.
Ik vergeet op zondagavond om het ding mee naar mijn woonst in Antwerpen te nemen.
De schoonste aller vrouwen is ook evenzeer de liefste aller vrouwen, ze brengt morgen mijn nieuwe horloge binnen. Met drie bandjes.
Qua assorti zijn met de kleertjes kan dat wel tellen.
Of is dat net een streepje te gay?
De voorbije twee jaren heb ik het geluk gehad om een auto met tankkaart ter beschikking gehad te hebben (wat een klote zin!). Het is in “den IT” tegenwoordig de gewoonte om iets met leasewagens te doen, en zo was het niet anders met mijn werkgever.
Begonnen met een ford fiësta 1.4 die na iets minder dan een jaar tot schroot werd herleid door een slecht remmende nissan sunny. In de nachtmerries die volgden, veranderde de sunny in een patrol, maar verder had ik geen enkel letsel.
Een vervangwagen of drie later (renault mégane, renault gatbak en golf) was het weer de beurt aan een fiësta uit de fordstal. Een motor met iets meer vermogen en grotere cilinderinhoud. Fijne voiture, vele kilometers mee gereden en lange file mee uitgestaan.
De reis naar India brak de band-de-fiesta in stukjes en deed een beetje afbreuk aan het vrije gevoel dat een autobezitter soms heeft. Daar leerde ik echter dat je ook met de trein en de bus overal geraakt. Het gezappige tempo van de indische medemens wist ik zeer goed te appreciëren en kan ik vandaag de dag nog steeds voor de geest halen.
Toen ik in februari weer een auto onder de poep kreeg, was ik na een half uur volledig opgedraaid: wat een stress veroorzaakt een bolide bij mezelf!
Want ook al wa het een pracht van een golf, parkeerplaatsen zijn even schaars…
En nu, sinds vorige woensdag, is het uit met mobiliteit. Uit met de automobiliteit in elk geval.
Fiets in orde, buzzypas voor de laatste negen maanden ooit en het gezappige indische tempo en dito weertje.
Ik, ik ben een gelukkige stadsmus, wees daar maar zeker van!