Meer

Monkeys have come to town

Standard

Gisteren was er plots een lichte paniek: tijdens het eten werden alle luiken en ramen gesloten, de hond werd binnengehaald en iedereen keek een beetje verschrikt: Monkeys have come to town!
Ik wist niet goed in welke mate die beesten gevaarlijk zijn, maar blijkbaar is er meer schrik bij hen dan bij de mensen. Die beestjes hebben alleen maar honger en komen dus alles leegroven wat ze vinden.

Aan mijn kamr zaten er een stuk of tien op het dak, wat een aantal aardige plaatjes opleverde. Toen ik wat later zat te lezen, kwam er eentje heel brutaal naar me zitten kijken waarna hij bij de buren de keuken insprong.
Hoe zot is da!? Live apen voor uw deur en al…

Vandaag bij de oogoperatie gaan kijken en foto’s gemaakt.
Ik dacht dat ik er eigenlijk niet zo goed ging tegenkunnen, maar no prob: heel interessant allemaal, zo live surgery vanop 30 cm afstand volgen.
Foto’s van mensn in’t groen en blauw licht, ies very naais!

Te zot voor woorden eigenlijk: die patienten komen binnen voor een oogonderzoek, er wordt vastgesteld dat ze cattaract hebben (staar) en ze worden hier gehouden. De volgende dag worden ze dan aan de lopende band geoppereerd. Dinsdag waren er 17, vandaag slechts tien. De ene na de andere.
En vooral: gratis.

Ja meneer, er zijn nog goede mensen in de wereld!

Eigenlijk zou mijn Moleskine schriftje rechtstreeks aan tinternet moeten hangen, want ik heb al zoveel geschreven dat ik hier waarschijnlijk nooit zal publiceren…
Maar goed en het hebben en al! Echt, een aanrader van formaat 😉

Iek wil koning wohrden…

Standard

…en mijn broer heeft een boek geskreven. Over ontjes…
Ooit een grap van Geert Hoste, nu bittere ernst.

Alleen, ik wil geen koning worden.
Correctie, ik wil geen koning meer worden, want ooit zat die droom redelijk erg in mijn hoofd. Not anymore!

Nu ik aan den lijve omdervind wat het is om bediend te worden, weet ik dat dat niet altijd fijn is. Want ik kan echt wel zelf een stoel pakken hoor.
En deuren opendoen kan ik ook.

En ik besef wel dat iedereen het enorm goed voor heeft met me, maar soms voelt het een beetje beklemmend aan.

Ach, dan hebben we die levensles ook maar weer gehad zeker?
Ik heb me de laatste week in elk geval al een paar keer heel nietig gevoeld in deze grote onbekende wereld, vooral mentaal dan.
Want Indiers, het zijn begot klein mannen 🙂

Bereikbaarheidsinfo

Standard

Vanaf morgenvroeg acht uur ben ik onderweg.
Ik hoop dat ik met mijn gevolg op een beetje hoffelijkheid kan rekenen op de hele E19 langs de Vlaamse kant van de hoofdstad. Want in files heb ik geen zin als ik onder spanning sta.

En spanning die is er zeer zeker!
Alles is ingepakt, alles staat klaar.
De schoenen zijn gepoetst, de broek is gestreken en de haren zijn al moeten nog geknipt.
Waarom ik dan lichtelijke vormen van stress vertoon?
Omdat ik van factoren afhankelijk ben waaraan ik niets kan verhelpen en waarvoor ik op Het Lot, Onze Lieve Heer, Shiva, Ganesha, Thor, Zeus, Hades en de rest van die ploeg van hierboven (en hieronder) zal moeten rekenen.
Voor dingen waar ik zelf verantwoordelijk ben, ben ik niet meer zenuwachtig, dat heb ik afgeschaft.

Maar dus: vanaf acht uur onderweg.
Gevolg  is dat ik onbreikbaar ben dan.
Voor de komende drie maanden.
Minstens.
Want wat kan ik in een vreemd en ver land als India doen met een Belgische SIMkaart?
Niets.
Verliezen.
Gebruiken en veel te duur bellen.
Dus laat ik het ding thuis, neem ik m’n gsm mee voor een indiase prépaid kaart en  laat ik misschien volgende week wel wetn waar ik  sms’s gewijs bereikbaar ben.
Of niet.
Misschien wel alleen per mail.
Echte post.
Kilopost.
DHL.

Want ginder sta ik aan het communicatieroer 🙂

Hou jullie haaks, ik probeer hetzelfde!

Visa

Standard

In één trek naar de Vleurgatsesteenweg, Chaussée de Vleurgat, voor het consulaat van India.
Geen uren rondcrossen door de hoofdstad, geen tijdverspilling.
Of toch, want de foute weg was redelijk hard ingecalculeerd, met als gevolg dat er gewacht moest worden.
Koffie drinken met franstalige lectuur, het heeft iets.

Dan naar het consulaat en, jawel, een visum gekregen!
Als ik woensdag op tijd in m’n vliegtuig zit en  ik niet teveel overtollige bagage heb is er geen enkele reden meer om nog te denken dat ik in België blijf.
Ha!

En ook: vanmorgen bij de opticien geweest en m’n brilglas is besteld en morgen in orde.

There certainly is a God.
Or some Gods.
Or many Gods.

Sometimes I feel like God…

Countdown has begun

Standard

Het beest dat aftellen heet heeft nu echt wel een heel duidelijke vorm gekregen. Vandaag was de llatste dag op het werk.
Mijn activiteiten als externe test engineer bij een grootbank in België zijn vanaf nu verleden tijd. Geen test designs, functionele ontwerpen, defects of incidents meer voor mezelf.
Geen gepruts in browsertoepassingen, geen geklooi in spreadsheets of tekstdocumenten. Toch niet in een professionele context.

Het doet wel gek, de vetrouwde omgeving van het eiland in de grote zee van werkmensen achterlaten.
Mappen wegsmijten, e-mails deleten, belangrijke documenten op de centrale drive pleuren.
Administratie in orde brengen, afscheid nemen en weg.

Lieve collega’s, dank jullie wel!

Woord van de dag: graag-zienigheid

Standard

Gisterenavond was ik een streepje minder goegeluimd.
Een beetje zagen tegen wat vrienden (m/v) helpt dan soms al eens.
Gisteren per sms, vandaag antwoord in de mail.

och slechtgezind zijn, ik vind dat iedere mens volledig recht heeft op een fikse portie slechtgezindheid af en toe.   dan ga je naar vrienden en dan ineens merk je dat het toch allemaal zo slecht nog niet is 🙂  aaaah vrienden, soms zou ik ze wel willen fijnknijpen van pure graag-zienigheid!  ja hoor, u ook!  als je daar nu ni goedgezind van wordt…  :))

Dank je wel S.!
Mijn dag kan niet meer stuk.

‘t Is trouwens de laatste donderdag van 2007 op’t werk…

Le Weekend

Standard

Gelijk nen trein ging het ding erdoor.
Vrijdag met een gezellig personeelsfeest begonnen.
‘t Was met partner en collega’s en lekker eten en drinken en feest alom.
Daar ik momenteel zonder vaste levenspartner mijn pad bewandel, had ik de keuze: ofwel met een gelegenheidspartner die wel iets ziet in een feest met lekker eten, gezellige mensen en een dansvloer ofwel alleen.

Ondernemend als ik ben, heb ik mezelf een gelegenheidspartner aangeschaft (Bescheiden En Al) die zich zoals verwacht geweldig heeft gedragen én geammuseerd. Ook collega L. vond het fijn dat er nog toffe vrouwen waren. Wat mij vooral intrigeerde: ze hadden slechts één gemeenschappelijk onderwerp: moi.
In den beginne toch. Na enkele uren was het gewone-toffe-vrouwenklap waar ik soms ook in kon volgen.

Een uitermate fijn feest: IT bevat ook heel veel doodgewone mensen.

Zaterdag pas laat opgestaan:  half één, een kot in de dag geslapen.
AS Adventur, Standaard Boekhandel en gewoon: een wandelingetje door de stad.
Naar Meer: spagheti eten en luisteren naar de kunsten van Dietwin de Jodelaar.
Een uitermate geslaagde nacht!
Waarvoor dank vrienden!
En vriendinnen!

Zondag begon als een wekker: piepend en afgaand.
De eerste Chirozondag is elk jaar weer een belevenis: een grote beestenwagen die dan wordt omgetoverd tot een kindertaxi. Super! Dan met de leiding hambrgers gaan eten in de Mc Donalds en hoppa, terug naar de Chiro.
Nieuwe leden, nieuwe groep, nieuwe leiding én goed weer!
Je reinste zaligheid!

En morgen: werken gelijk een beest, want: ” ‘t Zen de leste meniejer!”

Running

Standard

Vandaag net als gisteren een streepje gelopen.
Dat is dus: stoppen met werken, in de auto voor minstens een uur, thuiskomen en omkleden en hupla, sportieven tist van ‘t kan niet meer.

Op’t gemakske beginnen, geen echt tijdsdoel voor ogen, zeker niet beter móéten presteren dan de vorige keer en “als we d’er geraken is’t al goe”.
Dus niet.
Als een banaan op legkorrels!

En ook: sporten geeft enorm veel energie.
Wat nu wel fijn is, maar wat sebiet wel redelijk gaat tegensteken zo rond de klok van zessen.
En met het weer van vannacht: monsterfiles in de ochtend.
Juij.
Leve het rijke westen…

La femme

Standard

Een zwarte vlek in mijn hoofd betreft het fenomeen “vrouw”.
Een stukje van deze aardse wereld waar ik zo ongeveer niets van begrijp. Jammer, want ik vind het een uiterst interessante materie. “Vrouw” heeft een bepaalde aantrekkingskracht op mijn persoon, maar schrikt me aan de andere kant ook enorm af. Het vanzelfsprekende gemak waarmee ik mezelf door het leven beweeg, verdwijnt volledig in het niet als ik nogal dicht in de buurt van “vrouw” vertoef.

De onhandig slungel van weleer is op zo’n moment razend actueel.
Weg charisma, weg uitstraling, welkom beunhaas.
Waarom, vraag ik me dan af.
Wat in de wereld kan me zover krijgen dat ik terug krabbel en in m’n schulp kruip?
Wat in “vrouw” maakt zo bang?
Wat in “vrouw” zorgt ervoor dat wij, Wannes, plots wereldvreemde en schijtluizerige acteerprestaties beginnen neer te zetten?

Want daar komt het op neer.
Acteren en doen alsof. Wel een doen alsof waar ik geen hol aan kan doen.
Het is zo en niet anders.
Onveranderlijk zo lijkt het.
Achteraf gezien ongelooflijk stom, op dat moment minstens even stom.

Soms geef ik het aan het specifieke element “vrouw” van dat moment ook gewoon toe: “sorry, juffrouw, vergeef me mijn slungeligheid, maar dat is uw aanwezigheid die me zo doet voorkomen.”
Twee reacties mogelijk:

* Oh, so cute!
* Damn, loser. Fuck off.

Beide reacties zijn eigenlijk, eufemisme waarschuwing, niet zo heel plezant.
Ik wil niet per sé schattig en onbeholpen zijn. En ik wil al helemaal niet overkomen als minkunkel.
En alle goede voornemens ten spijt: keer op keer op keer.

“Vrouw” geeft ook signalen. Ze sturen een soort geheime tekens de wereld in die dan verwacht worden opgepikt door “man”. Ik heb altijd gedacht dat ik ook tot “man” behoorde, maar de laatste tijd durf ik er al eens aan twijfelen.
Correctie: durfde ik er aan twijfelen.
Na de zelfhulpgroep “man” bezocht te hebben, werd het duidelijk dat elk lement “man” min of meer problemen heeft met het ontdekken en oppikken van die verborgen signalen.
Eén van de wken wordt er in die zelfhulpgroep dan ook een element “vrouw” uitgenodigd die ons, hulpeloze elementen “man”, een beetje wegwijs zal maken in de onzichtbare signalen van “vrouw” en hoe er mee om te gaan.

Toen ik van de week mijn probleem hier en daar open en bloot op een tafel legde, werd het na een kleine analyse duidelijk dat ik al menige kans onbenut had gelaten.
En da’s jammer: zowel voor mezelf als voor de elementen “vrouw” van die momenten.
Want ik liep een fijn hoopje lichamelijkheid mis en zij werden werden weer maar eens gesterkt in het donkerbruine vermoeden dat “alle venten hetelfde zijn en nooit iets van “vrouw” zullen begrijpen”.

Maar dat wordt dus kortelinks getackled. Leve de vrouw die me les geeft in “vrouw”.
De gestampte boer die ik nu ben, met alle manieren, boertigheid en weinig tot de verbeelding overlatende gevoel voor humor zal worden tot een heer met subtiliteit, verfijnde humor en een radar die elk onderhuids signaal weet op te pikken. Echt, “vrouw” zal geen enkel geheim meer voor me hebben.
Elk signaal, hoe klein ook, wordt  opgepikt, verwerkt en van passende  reactie voorzien.

Dames, u weze bij deze gewaarschuwd: Ik ben bijna klaar voor u! En u! En ja hoor, ook voor u daar.

Verandering van spijs

Standard

Het moet niet altijd het centrum van de wereld zijn waar ik de zon uit mijn gat laat schijnen. Gisteren een bezoekje gebracht aan de stroppendragers in Gent.
Plezierig en gezellig eens ik er was.
Ik had moeten weten dat de Krommenelleboog niet direct een straat is waar ik direct naartoe had kunnen rijden.
Ik heb dan ook ongeveer heel de Gentse binnenstad gezien, wat door het late uur van aankomst en het druilerige weer een redelijk desolate indruk gaf.
En ook: moest Gent een soevereine staat zijn, hun grootste exportproduct zou de eenrichtingsstraat zijn.
Overal! Eén! Richtings! Straten!
Doch: niet getreurd want het gezelschap was aangenaam en ‘t was plezant en lekker eten en al.

MAAR!
Om vanuit de hoofdstad van Oost-Vlaanderen op een deftige manier (zonder file, zonder kleerscheuren,…) in Leuven te geraken, moet een mens onnoemelijk vroeg opstaan.
Om zes uur vertrokken en om tien na zeven toegekomen. Damn.

En nog!
Als inwoner van het centrum der wereld (Aantwaarepe ist centrùm, de rest is pàrreking) ben ik gewoon om langs de E19 richting hoodstad van het bier te vliegen met de Porsche Fiësta. Vandaag was dat echter enigszins anders.
De E40 is de ultieme nachtmerrie voor elk geciviliseerd menspersoon. Ik heb dan ook een uur lang met de daver op het lijf gezeten.
En op één ochtendrit meer ongevallen gezien dan in de hele maand september samen!

Ik blijf het zeggen: ze zijn zot over’t water!
Maar dat zullen de mensen van Linkeroever ook wel zeggen…

Gas

Standard

Soms durf ik wel eens een stevige wind te laten.
Mijn darmen zijn nu eenmaal redelijk actief, zeker na het eten en drinken van lekkere dingen.
Vrot, boem, paukenslag.

Mens en dier in de  onmiddellijke omgeving gaan zo ongeveer dood als ik mijn endeldarm leegblaas.
Mijn motto: “Snuiven mannen, dan is’t rapper weg!”.

Nu is dat dus niet meer nodig…

Under Tec Store

Muze

Standard

We zaten zonet een glas vocht te nemen in een fijne afspanning te stede Antwerpen, toen mijn gezelschap plots een rake opmerking maakte.
Er werd afgevraagd waarom ik de hele tijd aan het glimlachen was.
Gewoon, zei ik, omdat ik gelukkig ben met het zijn.

En meer moet dat niet zijn.

Die dag in de Send Items:

Standard

Namaste

Op zeven november 2007 stap ik voor een tijdje uit de westerse ratrace.
Ik wil met mezelf en helemaal alleen een andere kant van de wereld ontdekken.
Ik ben er vrij zeker van dat ik er een paar keer mezelf ga tegenkomen, doch dit geheel terzijde.

De Grote Trip zoals ik het noem, heeft echter iets meer inhoud dan verpakking.
Ik ga namelijk niet alleen de toerist uithangen in India. Geen weken braden aan het strand, geen dagelijkse decadentie.
Wel humane hulp aan zij die het nodig hebben.

Humane hulp in de vorm van mezelf.
Eerst werk ik een maand als paramedicus in een hospitaalgemeenschap in Pavagada, daarna een maand als leraar in een pedagogisch project in het uiterste zuiden van India.

Het hospitaalproject in Pavagada

Het Swami Vivekananda Integrated Rural Health Centre werd enkele jaren geleden gebouwd met de hulp van Damiaanactie.  Waar zij zich in het begin alleen bezig hielden met de behandeling van lepra en TBC, hebben ze nu ook een afdeling voor oogoperaties (cataract) en hartchirurgie.
Momenteel zijn ze heel erg bezig met de behandeling van kinderen: zij zijn immers de toekomst van de streek!

 

SISP
Sebastian Indian  Social Projects (S.I.S.P.) is een kleine Indische NGO die zich richt tot de allerarmsten en de mensen die weinig of geen kansen krijgen in de Indische samenleving en dit specifiek in enkele dorpen te Vizhinjam in de Zuid-lndische deelstaat Kerala.

S.I.S.P. tracht de levenskwaliteit van deze mensen te verbeteren door het aanbieden van o.a.: gratis scholing, training in sociale weerbaarheid, het opzetten van spaarsystemen (micro credit unions), de begeleiding en financiële hulp voor medische behandeling, voeding en/of schoolkosten.

Humane hulp in harde realiteit

Projecten als deze hebben vaak te kampen met een te kleine financiële slagkracht.

Gebouwen, mensen en materiaal nemen grote happen uit een beperkt budget.
De beste manier om de beide projecten te steunen, lijkt me dan ook met baar geld.
Harde contanten die ter plaatse worden afgegeven en waar we samen een zinnige bestemming aan geven.

Ikzelf lever een stevige bijdrage uit mijn spaarpot, maar ik had ook graag uw hulp gehad.
Elke bijdrage, hoe klein ook, wordt geapprecieerd.
Door mezelf én door de mensen achter het project.
Maar vooral de hulpbehoevenden die geholpen worden dankzij het project, zijn de grote ontvanger van uw milde gift (083-4456826-67).

Spaghettihulp

Geld geven aan een goed doel is één ding. Iedereen heeft er graag iets voor terug.
Daarom organiseer ik met enkele trouwe helpers een spaghettifestijn. Op 27 oktober vanaf 17u wordt de parochiezaal van Meer ( routebeschrijving) omgebouwd tot self service spaghettirestaurant. Voor de democratische prijs van 8euro krijg je een bord vol lekkere pasta met een sublieme saus én verdien je een logeplaats in het hiernamaals.

Het is natuurlijk van groot belang dat ik weet hoeveel hongerige magen er gevoed moeten worden. Inschrijven doe je dus vóór 20 oktober via

·         E-mail: wannes@deloore.be (Onderwerp: Spaghettiavond 27 oktober) met een vermelding van je naam en het aantal personen

·         Een klein briefje met je naam en het aantal personen

o   Meerdorp 73, 2321 Meer

o   Klapdorp 28, 2000 Antwerpen

Je inschrijving is pas volledig als je betaald hebt: hetzij cash, hetzij via overschrijving op rekeningnummer 083-4456826-67. Natuurlijk kan dat ook nog de avond zelf, maar

Oei

Je ziet het niet zitten om op 27 oktober naar Meer te reizen?
Maar je wil wel een goed doel steunen?
Dat kan perfect!
Vrije giften zijn meer dan welkom op 083-4456826-67.

Volg mee

Je wil natuurlijk wel op de hoogte blijven van de bestemming van je geld. Gelukkig staat de technologie voor niets en weet ik wat er mee te doen valt.
Zo vind je alle info rond de projecten op https://blog.wann.es/namaste/.
Mijn avonturen in India kan je volgen op https://blog.wann.es/
Foto’s zullen te vinden zijn op http://www.flickr.com/photos/wannesdeloore/.
Wie geeft wat hij heeft, is waard dat hij leeft.

083-4456826-67

 PS: het staat je natuurlijk vrij om al deze informatie door te sturen of op eender welke manier te verspreiden!

Met vriendelijke groeten,

Wannes De Loore

Klapdorp 28
2000 Antwerpen

0473/52.14.93

skype: wannes.deloore
https://blog.wann.es/

Standard

Ik kan me de laatste tijd nogal goed vereenzelvigen met bepaalde liederkens en hun inhoud. Melig en morantisch en al, maar vaal ook hard en snedig.
Zoals deze van Arab Strab.

If our words were once sweethearts, now they’re ugly, violent thugs. How did our language come to this? We speak in grunts and sighs and shrugs, and we never used to let just one spare moment go to waste but now you’re hardly ever here, and when you are, you’re bored and chaste. So when did you decide that I was vile, I’ve tried and tried to talk but talking’s never been your style. You said we can still be friends but we both know that we won’t. And your mates all laugh and smile as if they know something I don’t. And every night a taxi softly sneaks you up our street. You used to say you’d broke your phone, now you don’t care if you’re discreet. So why won’t you just tell me who was there? There’s a buzz about you now, there’s something funny in the air. If there’s no hope for us then there’s no hope for anyone, what chance can they have if even you and me can’t have fun? Was it so long ago our friends said we were disgraceful? But how could they ever know that we could be so unfaithful? You weren’t wearing much of note; just hold-ups and your long grey coat. The three-bar fire lit up our skin, we whispered ’cause your Mum was in and when we went to use the phone and noticed that we weren’t alone, we shrugged and let the pervert see how he could only hope to be. But that was in the haze of new romance, when we floated hand in hand right through it’s vague, deceitful trance. if there’s no hope for us then there’s no hope for anyone… That’s me, then, I’m all packed, you know I need some time to think. You just keep what you might need. I think we both might need a drink. And all the secrets that I keep, you know I keep because I care, but now there’s no hope left for us so, darling, let’s just leave it there.

Maar ook met het nieuwe van de Fixkes.
Meer later. Of later meer.