Een zwarte vlek in mijn hoofd betreft het fenomeen “vrouw”.
Een stukje van deze aardse wereld waar ik zo ongeveer niets van begrijp. Jammer, want ik vind het een uiterst interessante materie. “Vrouw” heeft een bepaalde aantrekkingskracht op mijn persoon, maar schrikt me aan de andere kant ook enorm af. Het vanzelfsprekende gemak waarmee ik mezelf door het leven beweeg, verdwijnt volledig in het niet als ik nogal dicht in de buurt van “vrouw” vertoef.
De onhandig slungel van weleer is op zo’n moment razend actueel.
Weg charisma, weg uitstraling, welkom beunhaas.
Waarom, vraag ik me dan af.
Wat in de wereld kan me zover krijgen dat ik terug krabbel en in m’n schulp kruip?
Wat in “vrouw” maakt zo bang?
Wat in “vrouw” zorgt ervoor dat wij, Wannes, plots wereldvreemde en schijtluizerige acteerprestaties beginnen neer te zetten?
Want daar komt het op neer.
Acteren en doen alsof. Wel een doen alsof waar ik geen hol aan kan doen.
Het is zo en niet anders.
Onveranderlijk zo lijkt het.
Achteraf gezien ongelooflijk stom, op dat moment minstens even stom.
Soms geef ik het aan het specifieke element “vrouw” van dat moment ook gewoon toe: “sorry, juffrouw, vergeef me mijn slungeligheid, maar dat is uw aanwezigheid die me zo doet voorkomen.”
Twee reacties mogelijk:
* Oh, so cute!
* Damn, loser. Fuck off.
Beide reacties zijn eigenlijk, eufemisme waarschuwing, niet zo heel plezant.
Ik wil niet per sé schattig en onbeholpen zijn. En ik wil al helemaal niet overkomen als minkunkel.
En alle goede voornemens ten spijt: keer op keer op keer.
“Vrouw” geeft ook signalen. Ze sturen een soort geheime tekens de wereld in die dan verwacht worden opgepikt door “man”. Ik heb altijd gedacht dat ik ook tot “man” behoorde, maar de laatste tijd durf ik er al eens aan twijfelen.
Correctie: durfde ik er aan twijfelen.
Na de zelfhulpgroep “man” bezocht te hebben, werd het duidelijk dat elk lement “man” min of meer problemen heeft met het ontdekken en oppikken van die verborgen signalen.
Eén van de wken wordt er in die zelfhulpgroep dan ook een element “vrouw” uitgenodigd die ons, hulpeloze elementen “man”, een beetje wegwijs zal maken in de onzichtbare signalen van “vrouw” en hoe er mee om te gaan.
Toen ik van de week mijn probleem hier en daar open en bloot op een tafel legde, werd het na een kleine analyse duidelijk dat ik al menige kans onbenut had gelaten.
En da’s jammer: zowel voor mezelf als voor de elementen “vrouw” van die momenten.
Want ik liep een fijn hoopje lichamelijkheid mis en zij werden werden weer maar eens gesterkt in het donkerbruine vermoeden dat “alle venten hetelfde zijn en nooit iets van “vrouw” zullen begrijpen”.
Maar dat wordt dus kortelinks getackled. Leve de vrouw die me les geeft in “vrouw”.
De gestampte boer die ik nu ben, met alle manieren, boertigheid en weinig tot de verbeelding overlatende gevoel voor humor zal worden tot een heer met subtiliteit, verfijnde humor en een radar die elk onderhuids signaal weet op te pikken. Echt, “vrouw” zal geen enkel geheim meer voor me hebben.
Elk signaal, hoe klein ook, wordt opgepikt, verwerkt en van passende reactie voorzien.
Dames, u weze bij deze gewaarschuwd: Ik ben bijna klaar voor u! En u! En ja hoor, ook voor u daar.