De planning was duidelijk: veel vergaderen.
En vroeg op. De rest zou zich wel manifesteren als het moment daar was.
En zo geschiedde!
Vrijdag om kwart na acht goed en wel vertrokken naar de gore driehoek der Noorderkempen: Retie – Dessel – Mol. Tegen negen uur met een eerste deel van de groep (de andere helft was verkeerd gereden) aangekomen in de Galbergen. De sfeer wordt al meteen gezet: Ron herkent enkele gezichten.
De brave doch compleet vernichterde heer kent onze groep al een jaar of vijf (Mol 2002, zo staat op mijn pennenzak) en heeft ons sindsdien al menig maal over de vloer gehad. En alke keer was het plezant en elke keer was het kamp op tijd af. Flinke varkens, dat zijn we!
Tegen tien uur wordt er vergaderd tussen pot en pint. Want het mag al eens plezant zijn! De klok tikt verder en het middernachtelijk uur wordt overschreden. Tegen half één wordt er nog een pintje gedronken in Ron’s taverne en om half twee wordt er kebab besteld. Goed gerief, dat zeker. De pepertjes die in de keuken gevonden worden zijn echter net iets te warm om gezellig te zijn. Enkelen verslikken zodanig in de groentjes dat ze wel ijs moeten eten. Wat ook gebeurt. Nog een laatste slaapmutsje tegen de vijven en dan eindelijk te bed. Jammergenoeg zijn er net iets te weinig bedden en wordt er overgegaan tot grondliggen en dubbelliggen. Hoewel dat laatste ook et maken had met het snurkgedrag van enkelen…
MAAR! Moment van het weekend: zaterdagochtend om 07:45!
Iedereen op tijd buiten en klaar om te vergaderen!
Hoe zot is dat? Maar een paar uurtje gecrasht en toch al fris (NOT) en monter (NOT) op!
Ochtendstond heeft goud in de mond, bij een aantal heren is er vooral een stevige pepersmaak te proeven..
Het ontbijt brengt iedereen wat bij de positieven en om kwart na negen kan de vergadering beginnen. Mooi op tijd!
Vlotjes werken we ons door de agendapunten en twee chinese vrijwilligers starten met de spaghettisauskook. Natuurlijk begeeft het elektrische vuur het en moet er in de privékeuken van onze gastheer gekookt worden. De brave man heeft hier geen enkel probleem mee en laat ons de pieren mooi gaar worden.
Aangezien er op zaterdagnamiddag gevoetbald wordt door een heleboel zotten in dit land, dienen ook wij met een uitgedunde leidingsploeg de vergadering verder te zetten. De nodige pauzes in acht nemend, kruipen we naar de klok van vieren als er een koppel sjotters terug komt. Een stevige wandeling dient zich aan en er wordt heel wat afgelachen.
Tegen half zeven worden er frieten gehaald en maken twee (andere) chinese vrijwilligers de overheerlijke goulash klaar. Maar het wordt ons allen wat teveel: te weinig slaap, lekker en veel eten… Iedereen krijgt dan ook een dipje waaruit het moeilijk vergaderen is. Gelukkig druppelt de tijd niet sneller dan de geniale ideeën en krijgen we bijna alles af.
Half elf en taverne tijd.
Er is nog niemand echt bekomen van het eten en de sfeer is even lam als mijn been na ee toiletbezoek mét Humo… Een klein fuifje in dessel-Witgoor brengt echter soelaas: Superball for president! Echt een geweldig bal waarvan we vinden dat we dat ook eens gaan doen in Meer. Kwestie van onszelf wat druk op te leggen om ook eens een bal te geven met de jongenschiro.
Te vieren is iedereen weer thuis en wordt er genoten van de matras. En uitgeslapen…
Zondag is iedereen er als de kippen bij om nioet op te staan. Blijven liggen tot tien uur, eten en wat vergaderen.
Ontspannen, opruimen en dan het s-beste idee van de dag: terraskes!
Gezellig, gemoedelijk en plezant: een ideale afsluiter.
Kortom: leidersweekend waz naaaaiz!
