More Mobile blogging

Standard

Er moet een andere, vlottere, mobielere manier komen van bloggen.
On the go, waar je staat en waar je bent.
Mobloggen is een optie, maar de kwaliteit van de teksten is meestal beperkt wegens niet zo handig te typen met een gizmo.
Want wat Pietel daar zegt van ie ideeën en komen waar je bent en niet achter de pc en al:

true true.

Ik, ik leef tegenwoordig meer buiten mijn blog en dito internet dan voorheen, dus ik voel me daar een beetje een verrader door. Tegenover mijn blog.
Niet dat het enorme lezersaantal ook maar één lezer verschil is met voorheen: nul plus de mama blijft nu eenmaal nul plus de mama…

Kultuur

Standard

Er zijn van die dagen dat ik ten volle besef waarom ik graag in Antwerpen ben. Vandaag is zo’n dag.

Veel te laat opgestaan na een dolle nacht in Meer. Akkerpop was het verhoopte feest en laat me duidelijk zijn: de sfeer maak je zelf!. Ik heb me dan ook eve volledig laten gaan tijdens Enemy Ground: het dak ging eraf!

Maar vandaag dus aan de josdag begonne met naar de stad te vlammen en de reistas die toc steeds weer nodig is af te gooien in onze stadse villa.
Dan een cultuurmarktje met het zonnetje op m’n bolletje. Veel volk! How jom.
Er werd iets van een honderduizend man verwacht, maar het leek meer. Alles stond vol.
Meestal kom ik op zo’n dagen niet al te veel bekend volk tegen. Iedereen is er wel geweest, maar niemand gezien.

Vandaag was het echter anders!
Op een uurtje tijd zeven bekenden tegengekomen.
Klapke doen, afspreken om nog eens af te spreken (juffrouw K), een prettige dag wensen (juffrouw H met de mamie en de papie), zorgen dat we volgend jaar een stevige barbecueparty kunnen geven (meneer W met zijn madam), zeggen dat alles goed gaat (baas S met wederhelft) en vragen hoe Akkerpop gisteren beleefd werd (meneer W met mevrouw S).

HoReCa-gewijs een kleine stop gemaakt bij café Den Hopsack. Gezellige boel met live muziek, en gazetje en een tasje koffie. Da’s josdag!

Toen ik verder wandelde kwam ik alleen maar gelukkige mensen tegen.
En dat, dat maakt mij ook gelukkig.

OLPC and Laptop.org

Standard

Laptop.org wil voor elk kind in heel de wereld een laptop voorzien. One Laptop Per Child. OLPC.

Ik word daar gelukkig van.
Wat we nu zien gebeuren aan Long Tail en aanverwante 2.0 happiness, zal dan alleen nog maar verder ontwikkelen: ieder kind heeft plotseling een platform to perform.

Creativiteit op het internet is niet meer bevoorrect voor de rijke westerling, iedereen heeft de kans om zijn idee op youtube te knallen. Nu nog maar hopen dat er snel een worldwideinternetcoverage komt.

Draadloos.
Manmanman, ik word daar dus echt niet te schatten gelukkig van eh!

Champagne en kreeft

Standard

Weekends met wilde en decadente plannen, het begint een gewoonte te worden.
Vandaag wordt er rustig ingezet met aankomst van de oudste zus van haar ongetwijfeld spetterende Chirokamp. Ik heb geen kaartje noch briefje gekregen, maar echt kwalijk nemen doe ik niet: ze zal het wel te druk gehad hebben met zich rot te amuseren.
Maar die belhamel komt dus thuis en daar wil ik bij zijn. AChteraf een klein  en gezellig avaondje in het jeugdhuis.

Morgen in alle vroegte naar Mopertingen voor het jaarlijkse getuigenfeest van Seppe en Karin, met allerlei lekkers en gezelligheid en troef en nog veel meer. Helaas zal dat feets voor mezelf redelijk snel moeten worden afgebroken wegens verplichtingen naar de voetbalploeg toe.

Er moet namelijk geholpen worden op de Antilliaanse Feesten. Tafels afruimen van 21u tot het einde: me dunkt dat dta een hele tijd is.
En dat me dat geen rooie cent oplevert.
Zelfs gratis eten en drank valt nog af te wachten.
Niet dat ik het daarvoor doe, maar toch.

En zondag maar wat slapen schat ik, kwestie van er volgende week een lap op te geven (in twee delen) en niet op dinsdagavond al volledig de zetel in te crashen.

Al bij al dus een redelijk rustig weekend.
Misschien is er zelfs tijd om wat gezellig thuis te hangen…

Open hartoperatie en plein public

Standard

In het begin van de week had ik een mes in m’n hart.
Pijnlijk hoor, dat zeker wel.
Maar, en dat wist ik toen nog niet helemaal, ik heb het er zelf ingestoken. Of toch op zijn minst gezegd dat het wel OK was om het er in te stoppen.
Nu, eens dat zo’n scherp ding in uw borstkas zit, kan ik u verzekeren dat bijna iedereen het wel eens gezellig vindt om dat kreng rond te draaien.

Echt, iedereen doet een poging. Willens nillens, maar het doet pijn.
Gisterenavond is het mes verplaatst.
Het zweeft nog ergens in de buurt rond hoor, maar het kan niet meer worden rondgedraaid.
Wat zout in de wonde, mwoa ja, als u dat blij maakt.

Nee, gisteren hebben we het er samen uitgehaald.
Net zoals we het er samen hadden ingestoken. Mes eruit, banden doorgesneden en elk apart en gelukkig en toch nog gezellig.

Is dat de goede manier?
Niemand die het kan zeggen.
Als ik het weet, laat ik het u weten.

Voor een steak met frieten. Of een pizza, pasta, slaatje-met-honing-en-geitenkaas.
Want voor niets gaat de zon op.

Concentraré, foefelaré

Standard

Foowk.
Concentratie ligt diep onder nul.
Elke zintuiglijke prikkel is er teveel aan, geen haar op mijn hoofd (en’t zijn er al niet zo veel meer) die de aandacht bij de les kan houden. Er spookt vanalles door de kop, het beest in mezelf wordt volledig zotgemaakt.

Geen gram professionele aandacht, geen centimeter vordering op deze eerste werkdag.
Mocht ik in een sector van snipperdagen werken, ik nam er eentje. Of baaldagen.

En dan niet dat ik enorm hard aan het balen ben, wel omdat het resultaat hetzelfde is.
Tobben heet het in mijn geval.
En vooral: nadenken over abstractheden waar geen definitie van bestaat en waarvoor nog minder antwoorden voorhanden zijn.

Foowk!
Ook voor dingen die ik normaal echt wel plezierig vind (folders bouwen, websites knutselen,…) vind ik geen meter motivatie.

Tot er iemand mijn aandacht vraagt.
Of hulp.
Of een opdracht heeft.
Dan sta ik klaar met al mijn kennis, kunnen en aandacht én motivatie!

Maar uit mezelf iets zinnigs/productiefs doen voor iemand anders?
Ho maar.
Ik had dat al vóór mijn verlof, maar het zieke beestje zit er nog steeds…

Een beetje ‘t zuur aan’t zoetje precies.

India II

Standard

Zonet telefoon gekregen van de opa.
Enkele jaren gelede heeft hij met de Damiaanactie het hospitaal gebouwd waar ik naartoe ga.
HIj heeft nog steeds goede contacten met de mensen van toen, zo ook met Hilde Desmet.

Hilde heeft de afgelopen maand in India gezeten, ergens in het zuiden.
Momenteel ligt ze met enekele duizenden graden koorts te bed, het gevolg van een vieze mug die blijkbaar nog viezere dingen overbrengt.

Het zou gaan om een virus dat enorme koorts veroorzaakt en dat zorgt voor een week van bedlegerigheid. Er zijn blijkbaar ook al redelijk wat mensen aan gestorven.
Echt recente info vind ik echter niet.

Wel iets van oktober 2006 in The New Scientist. Aangezien Hilde in de buurt van Karnataka zat, vermoed ik dat het gaat om de chikungunya epidemie. Een soort van vadzige koorts dus.
Geruststellend in het artikel van Wikipedia is wel het volgende:

Chikungunya is generally not fatal.

Maar dan komt het vervlg…

However, in 20052006, 200 deaths were associated with chikungunya on Réunion island and a widespread outbreak in India, primarily in Tamil Nadu, Karnataka, Kerala, and Andhra Pradesh.

Vaccins zijn er niet, voorzorgsmaatregelen gelukkig wel: stay away from the mosquits…

UPDATE!

De nederlandstalige wikipedia is min of meer iets geruststellender…

  • milde koorts (tot 39°C)
  • Puntbloedingen, gevlekte huiduitslag
  • kreupelmakende gewrichtspijn
  • hoofdpijn
  • zelflimiterende ziekte
  • Behandeling: pijnstillers en ontstekingsremmers… en rust.

India

Standard

Nu de grote brok van vakantie voorbij is en het leven een min of meer stabiele vorm heeft aangenomen, kan er worden uitgekeken naar de geweldige trip naar India.
Op 7 november vertrek ik met mezelf en alleen mezelf naar India om er een beetje de barmhartige samaritaan te gaan uithangen.

Het plan is dat er in de eerste maand wordt geholpen in het ziekenhuis van Pavagada bij Swami Japananda. Daar zal ik waarschijnlijk inspringen bij het verzorgen van patiënten die net een operatie achter de rug hebben. Eten rondbrengen en medicijnen klaarzetten. Het eigenlijke verplegingswerk is wegens onkunde niet aan mij besteed schat ik.
Ik ga ook mee met de mobiele brigades van het hospitaal. Zij brengen geregeld bezoeken aan dorpjes e gemeenschappen die niet in het ziekenhuis geraken. Met de jeep door het oerwoud dus.

De twee maand wil ik graag naar een schoolproject in Kovalam waar Seppe ook geweest is. Lesgeven en bezig zijn met de kinderen. Kijken wat er anders en beter kan. Waar ik kan helpen, zal mijn gezicht te zien zijn.

De derde en (voorlopig) laatste maand wordt gewijd aan het rondtrekken door het indische landschap. Rugzak, trein en locals. En foto’s.

Er moet echter nog een hoop gepland worden alvorens het vertrek kan gebeuren. Vaccins, reispas en ticket zijn vor 90% in orde (vandaag een herinneringsvaccin voor hepatitis gaan halen en OK). Het visum is iets voor het einde van de maand. De RVA (tijdskrediet, jawel) moet ook nog een aangetekend schrijven ontvangen voor mijn aanvraag. 

Morgen komt Swami Japananda aan in Zaventem voor een vijfdaags bezoek aan ons belgenlandje. Een stevig onderhoudende babbel zit er dus wel in. Op die manier kunnen we misschien een soort van planning uitwerken zodat er geen al te grote verrassingen plaatsvinden op vervelende momenten…

Maar wel: goesting en al!

De post…

Standard

Lieve lezer, Ik moet U van onze leiders een brief schrijven, om jullie gerust te stellen, in geval jullie de overstroming hebben gezien in het nieuws. 

We stellen het goed.

  Er is maar één tent weggespoeld en ook twee slaapzakken.Gelukkig is niemand verdronken. Toen de overstroming gebeurde, waren we juist op de berg naar Sander aan het zoeken.Oh ja,bel je even naar de mama van Sander om te zeggen dat hij het goed stelt? Hij
kan namelijk geen brief schrijven met zijn twee gebroken armen.

 Ik heb mogen meerijden in de jeep van de reddingswerkers.Dat was tof!!!Als het niet zo fel gebliksemd had zouden we Sander nooit gevonden hebben. Leider Maarten was een beetje kwaad op Sander, omdat hij alleen de bergen in trok zonder het te zeggen.Hij had het wel gezegd,maar leider Maarten was toen bezig met de brand te blussen, misschien heeft hij Sander daardoorniet gehoord? Wist je dat, als je een gasfles in het vuur gooit, dat die dan ontploft?Het hout van de bomen was te nat om te branden, maar wel één van de tenten en sommige van onze kleren zijn verbrand. David zal er wel een tijdje raar uitzien, tot zijn haar weer is bijgegroeid.Als leider Maarten de minibus gemaakt krijgt, zijn we zaterdag weer thuis. Het was niet zijn fout dat we gebotst zijn. Toen we vertrokken, waren de remmen nog heel goed.Leider Maarten zegt dat het normaal is dat zo’n oude auto soms kapot gaat.Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom hij geen verzekering
kan krijgen. Wij vinden het wel een toffe camionette.

 Leider Maarten vindt het niet erg als we hem vuilmaken. Er zijn tien zetels in, maar we kunnen wel met twintig in de auto.We mogen dan om de beurt op de bergwegen rijden, daar zijn veel bochten, das dus wel spannend. Alleen spijtig dat de politie ons juist tegenhield toen ik aan het rijden was.Hij ging eens met jullie komen praten, zei hij.Maak jullie niet ongerust, we zijn in goede handen.Leider Maarten is echt een toffe knul. Deze morgen ging iedereen zwemmen in het meer.Ik mocht niet mee, omdat ik niet kan zwemmen en Sander kon ook niet zwemmen met zijn gebroken armen.Maar we mochten wel met de
kano’s varen, wij met ons twee.
Helemaal tot aan de overkant.Als je in het water kijkt, kun je de bomen zien die door deoverstroming onder water staan. Leider Maarten is niet zo lastig als die andere van vorig jaar.Hij werd zelfs niet kwaad toen we de zwemvesten vergeten waren.Hij heeft het te druk met het repareren van zijn auto, we laten hem dus zoveel mogelijk gerust. Oh en weet je wat? We hebben een cursus EHBO gehad.Toen Thomas in het water dook en zich kwetste aan zijn arm, hebben we zelfs geleerd hoe je een tourniquette legt. Dat is een knoop om grote wonden mee af te binden.Ik heb toen wel moeten overgeven en sommige anderen ook, maar volgens leider Maarten is dat omdat we die vieze kip gegeten hebben. Hij zegt dat die hetzelfde smaakte als het eten in de gevangenis.Ik ben echt blij dat leider Maarten vrij is gekomen en dat hij nu met ons op kamp gaat om zijn leven te beteren.Hij zegt dat hij voortaan alles veel beter gaat doen.Wat is eigenlijk een pedaal -fiel? Zo,ik ga stoppen met schrijven.Straks gaan we naar de stad om onze brieven te posten en om vaseline te kopen.Dat dient om spelletjes te spelen zegt leider Maarten. Maak u niet ongerust. We stellen het goed. Groetjes en dikke knuffels 

Wannes

Teek

Standard

Zit een mens rustig te kakken na een drukke en lange doch fijne dag, vindt-ie een teek op het been.
Weer een jaar geen bloed geven.
Dat mocht toch al niet meer (vaccinaties tegen alles wat vies is) en dat gaat niet meer ook wegens alle bloed nodig voor de Indiatrip die nu toch stilaan erg dichtbij komt.

Ik ga mezelf wel eerst een enorm fijn kamp gunnen (20 tot 31 juli) met een weekje verlof (1 tot 5 augustus) eraan vast. Kwestie van de laatste rechte lijn goed en uitgerust in te zetten.

Voor de rest: weinig internetfun de laatste tijd wegens socialiseren en drukke agenda’s van andere hobbies. En ook: een kamer die dringend moet worden ontmest en gesorteerd. De kans dat er inbrekers komen wordt met de dag groter en ook zij hebben recht op een nette werkomgeving.
Want voor je’t weet, heb je troubles met de vakbond…

Huurprijs

Standard

***Volgende tekst zat in mijn mailbox. Ik neem hem integraal en zonder toestemming te vragen over van Linda Huysmans, werkzaam bij Povoco. Bij tijd en wijlen krijg ik van haar een nieuwsbrief/verhaal. En bij volgend verhaal prikten mijn ogen…***

Het kistje stond in het midden van de tafel. Het was weer zo’n moment zoals er zich al vaker dergelijke momenten hadden voorgedaan in de geschiedenis van het kistje. Het kistje was een familie-erfstuk. Het werd doorgegeven van moeder op dochter. Voor de vierde maal was het kistje overgedragen zodat het nu in de handen van Marjan was. Het kistje stond eigenlijk op de commode in de slaapkamer. Maar nu was het naar de tafel in de woonkamer verhuisd. Het was dicht zoals het altijd al dicht was geweest.

Marjan stond te staren naar het kistje. Ze had een rottijd achter de rug. Ze was nu reeds anderhalf jaar terug alleen, ’t is te zeggen, met haar dochter en haar twee katten. Haar partner had nieuwe toekomstplannen gemaakt en daar kwam zij niet meer in voor. Nadat ze over de eerste schok heen was geraakt, was ze zich beginnen goed voelen met haar herverkregen vrijheid. Geen gezeur meer, geen kruimels op het aanrecht die er tegen de middag nog lagen, en vooral, geen vuile sokken en hemden meer die dringend moesten gewassen worden.
Maar toch was het niet altijd feest. Zo nu en dan besloop de eenzaamheid haar, zeker nu ze op kantoor twee van haar collega’s had zien vertrekken. Die hielden het voor bekeken. Na de overname was het er zo fijn niet meer. Zelf durfde ze de stap niet te zetten, als alleenverdiener met een achtjarige prinses en twee poezen. Hoewel ze schitterende dromen had van haar eigen winkeltje in decoratieartikelen.

En dus zat ze in de put. En daar diende dan het kistje voor. Bij het kistje was een handleiding opgesteld door haar betovergrootmoeder. Die had bij het einde van haar leven een kistje gegeven aan haar dochter met als boodschap het kistje slechts open te maken als ze in de put zat. Zodanig in de put dat er geen enkele uitweg meer zou zijn. De inhoud van het kistje zou je terug mogelijkheden geven om verder te gaan. Het was een familieschat. Daarbij werd trouwens opgemerkt dat je de inhoud van het kistje slechts éénmaal kon gebruiken. En dat je dus best voldoende zeker mocht zijn dat dit nu toch wel het ergste was dat je kon meemaken. Door de overlevering van generatie op generatie was daar trouwens een dimensie bijgekomen. Door je eigen probleem op te lossen met het kistje, ontnam je trouwens ook de mogelijkheid van de toekomstige generaties om hun toevlucht te kunnen nemen tot het kistje. Je moest dus echt wel een probleem hebben.

Haar moeder en haar grootmoeder hadden ooit ook de drang gehad om het kistje te openen om hun problemen op te lossen, maar steeds weer werd het kistje terug in de slaapkamer gezet met het idee dat het allemaal zo erg nog niet was en dat het kistje best bewaard bleef voor echt moeilijke tijden. De eigenaars van het kistje putten als het ware kracht uit het schrijn dat daar zo gewoon stond te staan op de tafel. Het was daarenboven geen mooi kistje.

Ze aarzelde om het kistje open te maken. Ze zou het niet overleven, daar alleen op dat kantoor, met die nieuwe baas, zonder haar vriendinnen. En ze was ondertussen veertig jaar. Wanneer zou ze ooit nog haar winkel kunnen beginnen? Ze wreef over het deksel, haar hand haperde bij de sluiting. Zo zat ze minutenlang besluiteloos aan de tafel. Over een halfuur moest ze opstappen. Dan was de opleiding Prinses voor vandaag voorbij. Wellicht waren het vandaag de tafels van negen die gereciteerd moesten worden.
Een kwartier ging voorbij. Ze stond op en ging naar de schoolpoort. Prinses kwam jubelend de keuken binnen. “Negen maal negen is eenentachtig! Hé, wat is dat?” vroeg Prinses wijzend naar het kistje op de tafel.

Nog voor Marjan iets kon zeggen, zag ze hoe de onschuldige handen van Prinses het kistje openmaakte en erin graaide. Het kistje was leeg en op de bodem lagen drie briefjes, het ene al wat meer vergeeld dan het andere. Het waren boodschappen van haar betovergrootmoeder, haar grootmoeder en haar moeder:
“Alles is niets en niets is alles”. Agnes, 1908
“Gras groeit door het te besproeien, niet door eraan te trekken”, Hélène, 1950
“Midden in de nacht wordt het licht geboren”, Jacqueline, 1983

Verdwaasd keek ze naar wat nu een dom leeg bakje leek. Prinses keek haar vragend aan. “Wat staat er op die briefjes?” vroeg ze.
“Niets”, antwoordde Marjan. Ze begon te lachen, nam pen en papier, schreef iets op en stopte de vier briefjes terug in het koffertje dat ze daarna zorgvuldig sloot.
Morgen zou ze de huurprijs vragen van het winkeltje dat leeg stond op de hoek van het kerkplein.

Bloggen is voor wussies

Standard

Sprak de grootste loser uit Blogland.
Zeker met dit mooie weer, hoort het niet om binnen te zitten bloggen.
Met dit schone en warme weer moet iedereen buiten zijn en met vrienden en vriendinnen en alle buren en iedereen de straat op en terraskes doen en uit gaan eten en de beest uithangen!

En ook: ik heb er precies llemaal gene goesting meer in.
In bloggen dan.
Ik heb enorm veel ideeën, maar ik krijg ze niet deftig gecanaliseerd. En ik mag ook niet alles vertellen wat ik wil.
Niet van mezelf, niet van de mensen rondom mij en niet van de chefs, bazen, burgerij.

En ook: WordPress heeft een probleem met de editor.
En dat werkt zo ongeveer als een boek opmaken in notepad, als je geen html kennis hebt zoals ik.

En ook: ik heb nog enorm veel te doen voordat de madame thuis komt volgende week.
Woensdag is de grote dag, donderdag vertrek ik naar Werchter…
‘t Zal spannend zijn en al en een lange nacht worden met weinig slaap.
En zo, zo heb ik het graag!

links for 2007-06-18

Standard