In het begin van de week had ik een mes in m’n hart.
Pijnlijk hoor, dat zeker wel.
Maar, en dat wist ik toen nog niet helemaal, ik heb het er zelf ingestoken. Of toch op zijn minst gezegd dat het wel OK was om het er in te stoppen.
Nu, eens dat zo’n scherp ding in uw borstkas zit, kan ik u verzekeren dat bijna iedereen het wel eens gezellig vindt om dat kreng rond te draaien.

Echt, iedereen doet een poging. Willens nillens, maar het doet pijn.
Gisterenavond is het mes verplaatst.
Het zweeft nog ergens in de buurt rond hoor, maar het kan niet meer worden rondgedraaid.
Wat zout in de wonde, mwoa ja, als u dat blij maakt.

Nee, gisteren hebben we het er samen uitgehaald.
Net zoals we het er samen hadden ingestoken. Mes eruit, banden doorgesneden en elk apart en gelukkig en toch nog gezellig.

Is dat de goede manier?
Niemand die het kan zeggen.
Als ik het weet, laat ik het u weten.

Voor een steak met frieten. Of een pizza, pasta, slaatje-met-honing-en-geitenkaas.
Want voor niets gaat de zon op.