Morgen, vrijdag, gaan mijn lief en ik uit eten.
We laten ons daarbij vergezelen door de ouders. Kwestie dat die elkaar ook eens leren kennen.
Dit lijkt een niet zo complexe situatie, ik vind er persoonlijk weinig complex’ aan, maar er is wel, zoals de Transformers zeggen, more than meets the eye.

We gaan namelijk eten met ons achten.
Charlotte en ik.
Mama en papa van Charlotte.
Mama en papa van mezelf.
Mama en papa van mezelf.

Buiten dat ik enorm van copy-paste hou, is er niets mis met vorige paragraaf.
Ook niet die verdubbeling bij de laatste regels.
Da’s de situatie, ondertussen al iets van een 22 jaar of zo.
Dus voor mij de gewoonste zaak van de wereld.
De mama en papa van Charlotte zijn er nog niet helemaal mee vertrouwd, maar dat komt nog wel.

Er wordt getafeld in Fiskebar.
‘s Avonds.
Het is daar vooral heel lekker en ook heel lekker.
Had ik al gezegd dat het er heel lekker is?

En de vraag die me al even gesteld werd: Waarom?
Ah, da’s logisch.
Om aan te kondigen dat we in verwachting zijn van een drieling zonder voetjes.
Maar dat de kleinkinderen verder wel in perfecte staat zijn.