Michael Van Peel zegt het zoals het is.
Vroeger, toen we nog echte Belgen waren, riepen we tegen azijnpissers:
Ey, stopt is mè zagen!
Nu geven we die een klakske, een boekske en nen bic.
En kunnen ze GAS-boetes uitdelen.
Bah.
Ook de eerste keer dat ik de Chromecast écht gebruikt heb.
Oh, en dat filmke waar Van Peel het in het begin over heeft?
Over de gasten die het vlees van een troep leeuwen stelen?
Ik kreeg van de week de vraag wat er ging gebeuren in januari en waarom ik nog niet alles had verteld.
Ik stond lichtjes versteld, want geheimen heb ik slechts zelden. Bijna nooit eigenlijk.
Ik vertel alleen niet altiijd alles.
Het moet niet altijd aan uwe neus hangen eh!
@wannesdeloore Aha! Waar trek je heen? En voor hoe lang? #hoelangisnechinees
— Mathias Baert (@mathiasbaert) November 14, 2012
Maar dus.
Binnen minder dan 50 dagen reizen mijn vrouw en ik naar den verre.
India, voor de vrienden.
We kijken er meer dan ooit naar uit, dat kan ik u wel vertellen.
Wat we daar gaan doen?
Kijken, voelen, ruiken, proeven, horen en ervaren.
En niksdoen. En reizen met trein en bus.
En vliegtuig en boot en taxi.
En op bezoek bij goed volk.
En lekker eten eten.
Op straat en met onze handen.
En met diezelfde handen ons gat afkuisen.
Zonder papier.
En rondlopen in een pofbroek en met een snor.
En opgaan in de massa en er toch bovenuit steken.
Letterlijk dan.
En dat allemaal drie maanden aan één stuk.
Want het zou al te gek zijn om dat in twee keer te doen, niet?
Vanaf 3 januari zijn we dus niet meer te bereiken “in’t echt”.
Wel terug vanaf 1 april.
Maar dan anders. Of niet, dat zien we dan wel.
Online: same same but different