‘t Is iets schoons als ge’t hè’t meniejer.

Langs de frituur gaan en zeggen dat ge soms wel eens iets zot doe in uw vrije tijd kan weleens rare conversaties opleveren.
Vandaag was het een man die al een hele tijd de pensioengerechtigde leeftijd bereikt had.
Hij stond voor mij in de frituur en vroeg waarom ik zo vrolijk was.

Bwoa, meneer, de dag is net half, we hebben plezierig gelachen daarnet en sebiet kan ik in alle rust en vrede een zalig pak frieten in m’n kas slagen.

Jaja, da’ zal wel.

Uhu. En gij?
Ni goe gezind?

Och meniejer. ‘t Is ni gemakkelijk voor iemand met een klein pensioentje. Van armoe moet ik nu naar’t frituur komen. Allee, ‘k was in de buurt eh.

*vette knipoog en slijmlachske*

Bleek dat de meneer eventjes langs de dames van weinig schaamte was geweest. Samen flosjentrek gedaan en al. En nu een fritje met tartaar maar zonder vlees, want dat kruipt tussen de tanden. Hij was al heel zijn leven alleen, had altijd gewerkt en gespaard en nu wist ‘ie niet goed wat met z’n geld te doen.
Hij had in de buurt een “schoowen maske” leren kennen van ergens in de jaren ’60. Voor hem een “fris poepeke” met “ne farme koemisveur”. En daar wandelde hij af en toe eens binnen om wat zwart geld te verpatsen.

Och, hij kan het maar hebben zeker?
Dat we veel mogen mogen meneer!