Meester Wannes

Standard

Twee jaar geleden vatte ik de Specifieke Leerkrachten Opleiding aan. Twee jaar, da’s best lang geleden, vandaag de dag.
Het was een keuze die me buiten mijn comfortzone dwong.
Niet zo weldoordacht ook, die keuze, maar op dat moment wel een geweldig idee.

Ik zag me op mijn achtiende al leerkracht worden.
Dat het toen net leerkrachten waren die zeiden dat ik dat zeker moest doen en niet de communicatielijn van mijn leven volgen, zorgde voor een rebelse student.
Geen leerkracht dus, wel gegradueerde bachelor in debedrijfscommunicatie.
Ook goed.

Twee jaar geleden draaide er plots iets in mijn hoofd: ik had tijd, geen hobby en wel ambitie. Ambitie om mijn leven ooit in het onderwijs door te brengen. Een wereld waar ik ooit al vijftien jaar van mijn leven spendeerde. En een wereld die me, terugblikkend, heel onbekend was.

Ik leerde voor de klas staan, didactische kneepjes en weetjes over jongeren. Ik studeerde psychologie en de werking van het systeem. Leerkrachten hebben blijkbaar ook verantwoordelijkheden en het onderwij is een stevige pijler in de maatschappij. Als klap op de vuurpijl liep ik stage en berichtte ik erover. Zowel het secundaire als het volwassenenonderwijs kregen mijn aandacht. De tweede leunde dichter bij mezelf aan en viel ook harder mee.

En toen was er plots nog een taak, een stagemap en een examen. En dat was dat. Twee jaar avondschool was gecombineerd met een voltijdse job. En een lief. En een sociaal leven van heb ik jou daar. Aandacht werd verdeeld, compromissen werden gesloten.
Gevloekt, gewerkt en de kantjes er af gelopen. En toch bleef alles draaien. Ik op kop. En op volle toeren.

Deze spurt van twee jaar eindigde afgelopen vrijdag. Een proclamatie met een receptie, een diploma met onderscheiding. En plots stond ik voor de laatste keer buiten de school. Met een diploma en mijn trouwste supporter. Een combinatie die ik zonder mijn supporter niet had kunnen ervaren. Waarvoor dank!

Maar dan komt de moeilijke vraag: wat doe je met zo’n diploma?
Een nieuwe uitdaging zoeken? Een andere job in een vreemde sector? De huidige job opgeven?

Nope.
Voorlopig verandert er niets. Misschien dat er volgend jaar wel wat les wordt gegeven. In avond- of volwassenenonderwijs. Of opleiding aan bedrijven en hun personeel. Syntra of iets, ook mogelijk.
U kan me in tussentijd wel meester noemen. Meester Wannes.

Maar nu? Niks.
Bloggen. Vakantie. Volledig concentreren op de huidige job.
Feest en gezelligheid. Huishouden en mijn lief aandacht geven.
Sporten en spelen.
Op verlof gaan. Genieten qua.

Last

Standard

Ineens viel ze er af, de last.
Om en bij de 220 bladeren, verpakt in twee ongelijke bundeltjes.
Wel wat zweet en tranen gekost, maar niet bijster veel.
Ofwel, eigenlijk.

Meer dan dat het me waard was, in elk geval.
Maar om dan op het laatste rechte stuk de brui te geven aan iets dat me al twee jaar lang kopzorgen bezorgt, daar ben ik dan ook weer te fier voor. Mijn ego, het is niet altijd redelijk.
Wat ook weer in het geheel niet erg is.

Maar er is dus een serieuze last van mijn schouders.
De laatste taken van mijn SLO opleiding zijn uit mijn handen.
Het ergste is uit mijn hoofd.
En ik, ik ben een beetje leeg.

Voor zolang het duurt: morgen is er nog een dag en dan is er nog een en nog en nog en nog.
En ik geef het u op een blaadje dat het nog een tijdje duurt voor ik mij nog eens echt verveel.
Want dat lukt me niet.
Tips zijn welkom!

Voorbereiding

Standard

Een wijs leraar zei me ooit:

“The key to success is preparation. Preparation, preparation, preparation. Remember that and you will succeed in everything you prepare well for.”

Awel, ik moet de mens gelijk geven.
Althans: ik wil geloven dat hij gelijk heeft.
Want wat ik van’t weekend ga doen, dat deed ik nog nooit: twee weken voorbereiden op twee dagen.
Of toch proberen. En minstens de eerste week klaar te krijgen.

Want de komende weken doe ik stage.
Een kijkstage deed ik ondertussen al meermaals: kijken en pennen.
Meh.

Maandag begint het echte werk.
Elke dag één of meerdere uurtjes les geven.
Allerlei: Excel, Nederlands,…

En dat moet worden voorbereid.
Voorbereid als in: elke minuut uitgeschreven.
Elke vraag op voorhand gecapteerd.
Elk plausibel antwoord uit de klas genoteerd.
Elk uur uitgeschreven in een tiental pagina’s methodisch-didactisch  en lesinhoud.

Les-voorbereidingen.
Haat-liefde.

Examen

Standard

Wie lesvolgt, doet ook examens.
Zo ook voor meesters in wording.
En examens, da’s blokken.
En blokken, da’s examenstress.

Echt. Net zoals dat dat zes jaar geleden was, zo was het ook gisteren en vandaag.
Stress. Opgedraaid.
Kriebels.

En toch.
Weten dat je’t kan, weten dat het goed gaat zijn.
En ook: twijfelen aan jezelf, schrik om dingen te vergeten.

Maar:  perfectie was mijn deel.
No shit.
Geen bijvragen, blijven doorgaan tot er instemmend geknikt werd.
Alles zeggen wat er gehoord wou worden.

Tof wel, eigenlijk, examens.

Klastoneel

Standard

Omdat we een zeer ijverige klasgroep zijn (potentiële meesters en juffrouwen, weetuwel) nodigde de juf ons uit om een stukje cultuur te snuiven.
Tof idee, vlakbij de deur (Berchem) en met een toffe bende.
Op de valreep ging mijn madame  ook mee, dus dat was helemaal geweldig.

“Het is iets over godsdienst en een school. En ge wordt in groepen verdeeld.”

Niet echt een goede inleiding, maar we zouden wel zien, improvisanterikken als we zijn.
Er bleek aan de inleiding in elk geval geen bal gelogen te zijn: godsdienst, school, groepen.
Zelfs de lid- en andere woorden waren meer dan ooit nagels op de kop.

Union Suspecte speelde Back to School.

Vraag aan een moslim: Wie zijt gij? en hij zal zeggen: Mohammed een moslim.
Vraag een Jood: Wie zijt gij?; en hij zal zeggen: Mosche Schnitzel en wat hebt gij tegen joden?
Maar als ik aan een christen vraag: Wie zijt gij?; wat zegt hij dan?
Ik ben de Jos en mijn hobby’s zijn fietsen, kaarten en koken. (tekstfragment)`

Alle clichés werden even aangeraakt.
We werden om de beurt verleid om deel uit te maken van het Jodendom, de Islam en het Christendom.
Wat er echt was? Wat er een grap was? Wat er volledig gemeend was?
Geen idee.

Ik weet dat het goed was, want ik zag het met eigen ogen.
Moest ik het hebben van horen zeggen, ik zou het niet geloven.
Ik geloof weinig als ik het niet ook  met eigen ogen zag.
Nah.

betaald educatief verlof

Standard

Het wettelijk betaald educatief verlof is één van de mooiste maatregelen die er zijn, vind ik persoonlijk.
Het geeft iedereen de vrijheid om te studeren (en altijd bij te blijven. En, heel belangrijk, om toch je gewone vakantiedagen niet al blokkend te moeten doorbrengen.

En extra vakantie, betaald dan nog, is altijd mooi meegenomen.

Het aantal uur waarop jij recht hebt, is in principe gelijk aan het aantal werkelijk gevolgde lesuren. Een lesuur van 50 minuten geeft recht op een uur educatief verlof van 60 minuten. Het aantal uren is wel beperkt.

via betaald educatief verlof – Vacature.com.

Nu moet ik wel zeggen dat ik er persoonlijk nog maar een fractie van heb opgenomen.
Waar ik tussen september en december recht had op 12 extra dagen (dat was bijna evenveel als mijn volledige andere vakantie) heb ik er vier gebruikt.
Leek me fair.

Dit semester wordt er iets meer verwacht: meer taken (het schrijven van een cursus bijvoorbeeld) en dus meer tijd.
Ook nu zullen de 12 dagen ter beschikking staan.
En ik vermoed dat ik er een paar meer zal gebruiken…

Een eigen cursus man.
Da’s geen avondwerk eh, da’s een dagtaak 🙂
Iemand een idee hoe ik een ISBN nummer op dat boekje kan zetten?

Leraren zijn watjes

Standard

Tijdens de speech op de proclamatie van januari, hield de spreker zich het recht voor om te citeren dat leraren watjes zijn.
“Leraren zijn watjes“, zo stelde hij, “en daar mogen we trots op zijn.”.

Hij haalde zijn inspiratie uit het ene dan wel andere artikel uit een blad dat ongetwijfeld niet door meesters en juffrouwen wordt geschreven. Nee, het blad sprak over het watje als een sulletje. Knullige prutsers.
Superlatieven dat het geen naam heeft.
Of wel: watje.

De speecher dacht eerder in temen als empathisch, zachtaardig en goedlachs.
En ik kan helaas weinig anders dan de brave meneer bijvallen.
Leerkrachten van tegenwoordig worden geacht zich te kwijten van hun educatieve taak en er tegelijkertijd ook nog eens een deel van de opvoeding bij te nemen.

Zij kiezen daar voor, zeker wel.
En iedereen kan het diploma behalen (geloof me, dat kan).
Maar enkel zij die niet gaan voor de vele vakantiedagen zullen er in slagen om een meester te zijn.
Een meester die zijn meerdere durft erkennen.

Geen idee of ik ooit een echt watje zal zijn.
Momenteel nog niet.
Of toch niet voltijds.
Behalve dan voor de vakanties, want die staan me wel aan.

Drukke weken

Standard

De rust was van korte duur.
In november begon het: schoolwerkjes.
Belachelijk veel schoolwerkjes.

In december verminderde het, toen was’t alleen maar examen.
En voor een examen vond ik het verantwoord om educatief verlof te nemen.
Dus werd de druk op nawerkse dagen iets minder.

Januari was helemaal fijn.
Eén examen, anderhalve dag op educatief verlof.
En daarna: rust.

Tot vandaag.
Vanavond is er eerst de proclamatie.
Punten en rapporten.
Spannend, dat wel, maar ook een beetje waste of time.

Morgen beginnen de lesen terug: dinsdag en woensdag van 18u tot 22u.
Dikke misérie eigenlijk: tegen dat er goed en wel besef optreedt, is de week voorbij.

Want donderdag is’t van whisky proeverij.
Twhisky.
Plezant, dat wel.

Het wordt dus een week waarbij ik mijn madame alleen maar ‘s avonds in’t laat en ‘s morgens in’t vroeg zal zien.
Gelukkig gaan we vrijdag samen naar Channel Zero.
Lekker romantisch headbangen.