Het was D-day.
De dag waar ik zowel naar uitkeek als een beetje zenuwachtig voor was.
Nu ja, dag.
Tien minuten voor de toespraak begon, kriebelde het.

Logisch: alle tijd die ik vorig semester besteedde aan schoolwerk zou nu verguld worden.
Elke druppel zweet ( het waren er wel wat eigenlijk) en elke minuut.
Elke haastige spoed en last minute acties.

Na een  nu al legendarische speech (“doseren in doceren,…, harde stiel,…, leraren zijn watjes,…) werden de enveloppes uitgedeeld.
Ik was heel even nog blijer dan anders dat ik De Loore heet.
En net voor ik de omslag opende, werd ik rustig.

Ijzig kalm.
Net als bij het presenteren, het solliciteren en het maken van examens.
Overtuigd.
Het moet goed zijn.
Een fijn gevoel.

En nog plezanter als dat dan wordt bevestigd.
Grote onderscheiding.
85,84% meneer.
Ik ben daar meer dan blij mee.