Ineens viel ze er af, de last.
Om en bij de 220 bladeren, verpakt in twee ongelijke bundeltjes.
Wel wat zweet en tranen gekost, maar niet bijster veel.
Ofwel, eigenlijk.

Meer dan dat het me waard was, in elk geval.
Maar om dan op het laatste rechte stuk de brui te geven aan iets dat me al twee jaar lang kopzorgen bezorgt, daar ben ik dan ook weer te fier voor. Mijn ego, het is niet altijd redelijk.
Wat ook weer in het geheel niet erg is.

Maar er is dus een serieuze last van mijn schouders.
De laatste taken van mijn SLO opleiding zijn uit mijn handen.
Het ergste is uit mijn hoofd.
En ik, ik ben een beetje leeg.

Voor zolang het duurt: morgen is er nog een dag en dan is er nog een en nog en nog en nog.
En ik geef het u op een blaadje dat het nog een tijdje duurt voor ik mij nog eens echt verveel.
Want dat lukt me niet.
Tips zijn welkom!