Meer

De eerste keer

Standard

dit jaar dat ik voor half zeven al een post heb.
En voor half zeven nadat ik een welverdiende nachtrust genoten heb.
Want gelijk er hier van bloggen wordt gedaan, is niet meer echt normaal, wel?

Nu ja, ieder diertje zijn pleziertje zeker?
Mijn dag kan al niet meer kapot: vanavond een enkele rit kustwaarts met een gezellige avond erbij.

En morgen: vertrekfeest van de Madame!
De schone jonkvrouw gaat voor een maand of zes (“of langer als’t ons aanstaat!”) naar Barcelona. Om te studeren.
En om het zwijn uit te hangen of wat dacht u?
Wel plezant: gratis logie in de schone stad Barcelona!

Een prettige dag nog!

Bloggin’ it all

Standard

Het is geen gemakkelijke vraag die Bart ons voor de voeten werpt.
Bloggen over iets dat nog moet gemaakt worden lijkt me niet echt een goed idee.
De kans dat er op hét cruciale moment geen lucht meer over is om de laatste nodige vlam aan te wakeren is te groot. Het zou niet het eerste idee zijn dat net dat ene shot mist en ten onder gaat.

En laat ons eerlijk zijn: het zou jammer zijn.
Ik heb geen idee wat het zou kunnen zijn, maar een beetje inzicht lijkt me voldoende: it’s gonna blow our brains out.
Hoop ik.

Want ik ben verdorie wel serieus geprikkeld en nieuwsgierig geworden.

Over mijn werk en ideeën en al: krikkrakmondopslot.
Omdat dat de afspraak is.
Omdat dat ethisch is.
Omdat we dat zo gaan proberen te houden.

Maar zelfstandigen doen natuurlijk wat ze zelf willen…

De kop is eraf

Standard

We zijn eraan begonnen, aan 2007.
En als de eerste dag een afspiegeling gaat zijn van de rest van het jaar, belooft het een stevige rit te worden.

We begonnen het jaar zoals ongetwijfeld zeer velen met de nodige sampanje en vreten en wijn en koffie en gebak en chocolademousse en bier. Liters van dat laatste.
Tweeduuzendzes hebben we achter ons gelaten met een fijn gezelschap (en het was echtigtechtig waar dat het vreselijk plezant en gezellig was), gourmet, een stevige wintergroentensoep, kroketten, cocktailsaus royale met drie keer meer whisky en een flesje chateau neuf du pape.

Na een stevige nacht van feest was ons slechts een extreem korte nachtrust gegeven.
De madame sprong ten negenen onder het dekbed uit (het moet gezegd dat ik haar een tikkeltje geduwd heb) en dook onder een welverdiende douche. Een kwartier later was het haar beurt om te lachen: donzen veren en lakens allemaal van me weg…
Dan ook maar in de douche, de laatste resten opruimen en hop: nieuwjaar gaan wensen.

Eerste adres: mama en papa van de madame. Briefje voorgelezen zoals het past en beste wensen en geluk en glimlach op de smoelen gewenst. Daarna verder met onze wensentocht en bij de mama in het ziekenhuis gestopt.
Daar ook de moemoe van de madame bezocht en dan verder naar Retie.
De moeder van de vader van mezelf een bezoekje gebracht en op de deurbel haar pseudoniem nog in de vlucht tegengekomen.

Een thermoskan koffie later werd de rit aangezet richting Vosselaar voor nog meer wensen.
Oma en opa, Lidemij het petekind en omameter. Bij die laatste kon ik het water achter de ogen wederom niet bedwingen. Wel wat jammer, want de bedoelde boodschap komt dan niet zo goed over.

Nog van nieuwjaarswensen gedaan voor de mama en papa (1/2) en de madame.
Nog te doen: mama en papa (andere 1/2) en moemoe en vava.
Ook omama en opapa moeten nog aan de beurt komen.

Vorige week op tweede kerstdag al eentje gedaan voor de oudste mijner grootmoeders en eentje vergeten: nogmaals de excuses en sorry Seppe.
Maar het ding lag op de kast en ik ben er gewoon aan onderdoor gegaan.
Maar! Ik ben er zeker van dat je’m gevonden hebt en dat je de boodschap begrepen hebt!

Aan alle andere mensen van de hele wereld: een schoon en proper nieuwjaar!

Back in time

Standard

Via Pietel (en zijn collega terechtgekomen bij de waybackmachine.
Als ik daar mezelf eens opzoek (navelstaarderij is ook een genie niet vreemd) kijk ik met een glimlach terug naar “vroeger”.

Mijn eerste internetwebsitegerelateerde stapjes waren namelijk heerlijk -ahum- statisch.

De eerste.
Mijn idee van het internet snel en stevig doorbladeren.
Mijn eigen persoonlijke startpagina-met-links.
Heerlijk hoe die schuifbalkjes in FF (mij toen niet bekend) niet kleuren…
Qua design was het ook niet meteen hartenbrekend, wel “eigen aan mezelf”.
Een aanwijzer als kruisje: confusing voor sommige mensen.

Wel een logootje waar ik nog steeds een beetje trots op ben: CrazyFizh.

De tweede.
Mijn eerste “weblog”.
Ik had het fenomeen ontdekt, maar wist bij god en klein peerke niet hoe “ze” dat deden.
Daarom deed ik het maar op mijn manier, met mijn beperkte html kennis.
Elke dag: Dreamweaver open, index.htm aanpassen, uploaden, f12/f5’en en klaar.
Maar wel met links naar anderen, fotootjes en een eigen mening.
Commentaar, track- en pingback was er nog niet echt aan de orde.

Een nieuwe versie met een bloemenbehangpapiertje van bij Squidfingers. Niet het schoonste behang, hoewel ik er wel wreed content over was.
Als ik nu terugkijk en -lees, verschiet ik soms ook wel. Nog niet zo slecht gedaan banaan!
Uiteindelijk heeft het html-blog het moeten afleggen tegen de eerste easy versie van blogger.com. Sinds ik daarmee ben begonnen, heb ik niets meer gedaan aan het design of uitzicht.

Nu ook, met dit wordpressblog. Geen uitzichtsveranderingen meer. Een standaard theme erop, that’s it. En ik zou wel dingen willen veranderen (meer spatie tussen twee alinea’s, ander lettertype, veranderlijk lettertype, links in de marge, flickr-batch,…) maar ik ben een tikkeltje te lui om daaraan te beginnen, in de css te klooien en alles terug up te loaden (te uploaden?).

Maar wannes.deloore.be dus. Zou ook eens moeten veranderen.
Inhoud erop. En juiste links.
En dan ook: wann.es. Want momenteel worden er enkel subdomains gebruikt. En een hoofdpagina hoort eigenlijk wel, niet?
Overzichtsgewijs (ctrl-q in internet explorer) geeft dat dit:

 Back in time
Klikken voor groter.

Google

Standard

Af en toe geef ik mijn eigen naam eens in bij Google.
Kwestie van eens te zien waar, wanneer en hoe vaak ik op het internet voorkom.
Meestal weinig verrassende zaken: als je zoiets vaak genoeg doet, went het gewoon.

Vandaag echter eens alleen op familienaam gezocht.
Helaas kwam ik tot de ontdekking dat ik niet voorkom op de eerste pagina’s!
Verdorie.
Daar moet dringend iets aan gedaan worden.
Wel plezant: familienaamgenoten leren kennen!
Zo is er een zekere Joris De Loore die in Wilrijk op de tennisschool zit.
Ook op verschillende universiteiten doen familienaamgenoten het goed.

Zo is er een mevrouw Ellen De Loore die aan de Antwerpse Universiteit werkt. In hetzelfde gebouw als waar ik mijn cursusje SQL heb gevolgd. Dat ik haar toen niet tegen het lijf ben gelopen!

Bert De Loore is een “retired astronomy professor” van de Vrije Universiteit Brussel. Momenteel is hij bezig met het uitvinden van een nieuwe kunstvorm: Senzaquarelle.

Ongetwijfeld zijn er nog tal van andere “beroemde” familienaamgenoten, maar deze zijn wel fijn om weten.

Plotseling, na een pagina of drie zoekresultaten, bedacht ik dat er ongetwijfeld ook foto’s benoemd zijn met onze familienaam.
Google Afbeeldingen en hopla!
Tante Kristina op één!
Kristina De Loore is een creatieve doe-al die zich laat uitblinken op het vlak van juwelen en edelstenen. Ooit, lang lang geleden, heb ik met haar ook een ring gemaakt. Een ring die me nu zelfs niet meer aan mijn pinkje past. Schone herinneringen!
Maar dat zij met foto op het internet te vinden is, wist ik niet.
Nu wel.
En met mij: de hele wereld!

Een echte impact heeft het gegeven niet op mijn leven.
Maar: ‘t is fijn om weten dat ik niet het enige genie ben uit de hoop!

De laatste…

Standard

…werkdag van 2006.
‘t Zit er op.
Gedaan voor van ‘t jaar.
Uitgeprikt, opgeruimd en klaar om de sampanje tegemoet te rijden.

Nog snel langs de carwash, langs de winkeltjes en langs huis om dan bij moeder viskes te gaan eten.
Spreekwoordelijk viskes natuurlijk, want de mama heeft een grote verrassing gemaakt denk ik.
Met veel van alles en nog meer van de lekkere dingen.

Heerlijk!
En ook: hoera voor de mama!

Kerst en vrede?

Standard

In deze tijden van duisternis en vrede moeten we allemaal een beetje toleranter zijn. Ik kan alleszins een pak meer verdragen van de gemiddelde voetpadgebruiker die mijn weg kruist.
Waar ik twee weken geleden nog verwensing siste naar alles dat volgeladen op me af stormde, laat ik het nu bij een simpele “neu, het stoort niet”. Waar ik een tijd geleden nog verwoed voor geclaxoneerd zou hebben aan het stoplicht, laat ik het nu bij een fijne gedachte.

Nee. Ik denk dat ik me wel wat toleranter heb opgesteld in deze donkere dagen van het eindejaar.
En zo is meteen mijn goed voornemen gemaakt voor tweeduuzendzeven: verdraagzaam en tolerant.
Natuurlijk heeft dat ook een keerzijde.
Ik verwacht van anderen ook dat ze toleranter zijn. Of mij toch op zijn minst met rust laten als ik niets met hen te maken moet hebben. Zolang ik me niet al te negatief uitlaat (nogmaals sorry hiervoor) vind ik niet dat ik een mes in de rug moet krijgen.
Censuur vanuit welke hoek dan ook vind ik persoonlijk het ergste wat er is.
Zeker als er geen inhoud genoemd wordt, als namen zuiver blijven en als de loftrompet het enige geluid zingt dat we horen.

Dat ze mij laten kwekken wat ik wil op café, tegen vrienden en in familiale kringen.
Dat ze mij met rust laten als ik aan projectjes werk.
Dat ze mij rustig laten doen op het toilet mijn weblogs: een mens moet zijn verbale diarree ergens kwijt.
Dat al dat negativisme mij gotverdomme allemaal aan mijn kont kan roesten!

En als u zich nu aangesproken voelt, wees maar zeker dat het niet persoonlijk is.
Maar denk toch eens twee keer na.
Dingen zijn nu eenmaal zelden zo belangrijk als mensen het doen uitschijnen. De wereld zal niet vergaan van het eerste relletje. En al helemaal niet van een manifest.

En nu kruip ik onder mijn lakens want ik ben ziek.
Bleh.

M A’dam

Standard

Een weekendje M A’ dam: Met de Madame naar Amsterdam.
Gezellig, dolle pret, diepgaand en verbredend.
Het had alles wat een citytrip moet hebben:

  • Hotel: met een bon van de Flair voor maar 30 euro per nacht (natuurlijk komen daar nog stadstaxen en heffingen en al op) en dat aan twee nachten. Ook met een ontbijtbuffet van heb ik jou daar en lekkere koffie op de kamer.
    Golden Tulip is echt een aanrader: net buiten het centrum, twaalf minuten met de trein (station naast de deur) en enorm vriendelijke mensen.
  • Cultuur: Het Van Gogh – museum over de schilder zelf en zijn volgelingen.
    Ik ben geen kunstfreak. Kunst is voor mij mooi of niet mooi. Whatever het verhaal erachter is. En toch!
    Echt mooi. Mooie penseelstreken, mooie prenten, mooie verhalen.
    En lekkere koffie!
    Kopje Koffie

  • Restaurant: een lekkere wok met gebakken udon en garnaaltjes: uhyeah! Het vervolg van het horeca-gebeuren liet niet al te lang op zich wachten. Enkele min of meer gezellige kroegen en Grand Cafés van binnen gezien, maar niet echt om over naar huis te schrijven. De gewoonte van te gaan waar we bekend zijn, zal hier wel iets mee te maken hebben.
    Van de diversiteit aan aangeboden drugs zijn we afgebleven. Een beetje alcohol als harddrug, maar verder niets.
    Geen grass, hash of schimmelsoorten voor ons. Ergens wel jammer, maar het heeft volgens mij geen positief effect om op je eentje als een garsparkiet alle soorten weed uit te proberen als je maar met twee op stap bent.

  • Stad: Amsterdam is een fijne stad. Echt. Drugs en hoeren en toeristen. Niets nieuws onder zon als bewoner van het Antwerpse Noord. En om en bij evenveel hollanders…
    Maar toch. Verschillen alom.
    Veel meer fietsers met een beter infrastructuur. Een stevig openbaar vervoersnetwerk. Duur. Mooi van bouw en gebouwen. Wel scheve gebouwen. Enorm veel inheemse mensen die ons in het engels weerwoord boden na een Vlaamsche vraag…

Kortom: dolle pret!

Oewerket?

Standard

Zo werkt het punt b e.
Nieuw speeltje van de gasten van DNS.
Gemaakt en gepromoot door meneer Pietel die zich in het slavencircuit heeft opgewerkt tot ergens aan de Bright Side.

Niet van jaloezie en al eh, maar ‘k zou misschien ook wel een stapje naar Duvel Guillaume willen zetten.
Vooral om er mijn schone kantjes nog wat beter op te blinken en enorm veel te leren.
Maar ik zweer u: ooit werk ik ook aan de Bright Side of Slave Life!

Maar.
Zo werkt het lijkt mij een schoon concept.
Iets voor ons moeder.
Zij stelt immer de vraag om foto’s te mailen, mapjes aan te maken en foto’s af te drukken via foto.com.
Nu moet ik dus niet meer als helpdesk optreden.
Snel snel doorsturen die URL.

MAAR!
Het geheel laadt enerverend traag.
De schone knopjes laden blijkbaar niet.
Zo werkt het (niet)
Of het aan mij, mijn pc, browser, internetverbinding, what so ever ligt, weet ik niet.
Jammer eigenlijk, want een site over hulp die zelf traag is en wel wat hulp kan gebruiken…

Nu ja, voordeel van de twijfel geven en al.
En aan ons moeder doorgeven!

Te bed of niet te bed

Standard

Het leven is een schouwtoneel en wij kijken maar wat aan.
Zelfs op druilerige avonden als er gereden wordt over Vlaamsche wegen.

Vandaag ontdekt dat er nog 11 verlofdagen in de wacht staan.
Verdikke.
En ik ga dat allemaal niet meer opkrijgen!
Maar!
Niet getreurd.

Volgende week een paar dagen en dan is er van Kersttijd en dat is volgens mij de schoonste tijd om te werken.
Want: rustig op het bedrijf, rustig op de baan, rustig in mijn hoofd.

2006 is zalig, 2007 kondigt zich al aan!

Meningsverschillen

Standard

Meningen kunnen serieus verschillen!

Vandaag nog met een collega.

De professionele toonhoogte werd bijna verbroken door een hard roepen en scherp gesis.

Gelukkig nam de professionaliteit de bovenhand en zijn we op die manier elk naar ons eigen bureautje teruggekeerd.

Uiteindelijk kwam het eruit.

Dat er meer professionalisme aan de dag moet gelegd worden en dat collega’s van andere toeleveringsbedrijven in de eerste plaats concullega’s zijn.

Dat e met die mensen weleens goed kan worden samengewerkt maar dat die niet op feestjes gevraagd kunnen worden.

Feestjes buiten de uren en al, ook zonder concullega’s.

Voor de groepssfeer.

Werken in een professionele omgeving suckt een pak als het alleen maar om geld mag draaien.

Het licht niet gunnen in andermans ogen omdat hij (m/v) per toeval voor een andere firma werkt, getuigt in mijn ogen niet van professionaliteit maar van kinderachtigheid.

Net zoals het versteld staan van het feit dat mensen wel eens naar een andere firma zouden kunnen overstappen omdat ze denken dat het daar beter is.

Djeezes.

Realiteitszin?

Werken en al is tof, maar het moet om meer draaien dan om geld alleen.

Als dat de enige motivatie is, hoeft het voor mij niet.

Dan kan ik me ook keihard opstellen.

En misschien is dat een minpunt van mezelf, maar ik ben dan wel alleen maar keihard.

Geen tussenwegen.

Weekend!

Standard

Het is weer bijna weekend en deze week ziet het er weer goed uit!
Beloftevol en vooral vol…

 

Morgen vrijdag is er allereerst een hatelijke rit in de wagen. En ondanks dat we spreken van een Porsche Fiësta is honderd kilometer langs met files bezaaide wegen geen pretje. Zelfs niet als de metgezel Jelle W is. Maar daarna begint het Meerse feest pas echt!

 

Een dineetje met de koks van op ons kamp. Compleet met eten en drinken en dessert en alles.
Lekker, gezellig, zes gangen en een inkomdeur.
Traditiegtrouw gaat het foutlopen. En dus zal het goed zijn, als u begrijpt wat ik bedoel.

 

Zaterdag wordt er snel afgerekend met de kater: om acht uur is er afgesproken met de kapper. Kwestie van de haarpijn weg te knippen.
Daarna moet er dringend gewinkeld worden!
Er moeten namelijk nog cadeautjes gekocht worden voor ‘s avonds. Want wij spelen van pakjesavond!

 

Voordat het zover is, moet er eerst nog gestreden worden.
De Moren uit het Zuiden moeten nog op hun voetballistische donder krijgen!
FC Tugas vs De Helden. Voor de vijfde en zesde plaats.
Daarna: vat en hotdogs.
Klinkt heel gezellig!
En meer: ‘t is in’t gevang te doen!
En! de gevangenen zijn er ook bij!
Uhu.
Dolle pret als je’t mij vraagt.

 

‘s Avonds dus pakjes en cadeautjes en al.
Ik ben eens benieuwd.
Want ik heb niemand in vertrouwen genomen (op de Madame na) om alles zo geheimzinnig mogelijk te maken.
En geheimzinnig is’t: ik heb nog geen enkel idee van wat er te kopen valt of waar het gehaald moet worden…
Wat?
Dat de tijd dringt?
Ik denk het wel ja!

 

Later op de zaterdagavond wordt er weeral gefeest. De mannen geven een vatje en ik moet er ook eentje ledigen.
Jammer voor alle hersencellen, maar dit weekend zullen er weer enkele duizenden worden stukgemaakt. Geen excessen, maar toch. En hey, zolang er meer bloed dan alcohol door de anderen vloeit zie ik niet echt een probleem…

 

Zondag dan Chiro.
En ‘s avonds ranzig in de zetel hangen.
of achter de computer en proberen om een papier te vullen.
Want de nieuwjaarsbrieven komen er weer aan!
Vorig jaar was’t met mp3’s en al. Dit jaar ook wel weer.
Nog eens iets van frats uithalen met de grootouders, de meter en peter en alle ouders.
Misschien zelfs een eigen websitetje of iets.
Aangezien ik nu toch een eigen CMS heb…

 

Moeder, pas ik dit weekend nog aan tafel in Meer?
Zou tof zijn op:

  • zaterdagmorgen, -middag en -avond
  • zondagmiddag en -avond

Laat maar iets weten!

Triple job

Standard

Eigenlijk vind ik het nog plezant, jobs combineren.
Nu ja, jobs.
Er is de “dayjob” als tester.
Dan is er de Chirojob als hoofdleider.
En sinds kort is er de “bezigheidstherapie” als tekstenkauwer.

Hoe mijn dagen er uitzien als ik niet achter een computer zit?
Geen idee.
Mijn leven is een aaneenschakeling van beeldschermen, data en analyse.
Telkens anders, telkens vernieuwend.

En plezant dat dat is!
En dat het nog beter wordt!
Meer van dat en anders en nog beter.

2007 belooft een schoon jaar te worden!

Weblogs als aanvulling op de realiteit

Standard

Dat een weblog meer is dan “ne website” weten we ondertussen.
Althans, we denken dat te weten.
Wat zeg ik?
Ik denk te weten dat jullie dat weten.

Want ik zit met een probleem(pje).
Er is me gevraagd een weblog vol te schrijven (niet dit, een echt) met zinnige, snedige tekstjes.
Kort op de man, recht door zee.
De uiteindelijke bedoeling is dat er op die dingen een heleboel commentaren komen.
En dat ik die commentaren dan filter, lees en opnieuw beantwoord.

How to?

Volgens mij bereik je commentaren (déftige commentaren) vooral door:

  1. Een boeiende inhoud
  2. Zelf commentaar achterlaten op andere, soortgelijke, weblogs
  3. Alles netjes onderhouden, reageren op commentaren en goede commentaren opnieuw als basis voor een artikel nemen.

De vraag van vandaag: Heb jij nog tips?