Het was de beurt van de Madame om te kiezen in de cinema.
Vorige keer mocht ik “kiezen”: Windkracht 10, want Borat was voor de rest van het gezelschap uitegsloten wegens racistisch, vrouwonvriendelijk en gewoon “laag”.

Vandaag dus de Madame.
Little Miss Sunshine.
Lang verhaal kort: meisje van zeven wil schoonheidsprinses worden, wint de plaatselijke kindmiskroon en voelt zich de koning te rijk. Nu wil ze landelijk (VS van A) meedoen.
Uit het niets daagt dan een grote kans op, maar dan moet ze er wel zijn op zondag.
Heel de familie in de VW bus en 2000 (of toch van die grootteorde) km bollen.
Meisje doet haar ding en iedereen wordt opgepakt door de politie…

Het verhaal gaat niet helemaal zo, maar het zijn wel voorkomende scènes.
In elk geval, ik vond het een strontfilm.
Tot we halverwege kwamen.

Op de één of andere manier is er ergens iets geraakt in mijn binnenste.
Maar dan echt geraakt.
Nog nooit van mijn leven had ik een traan gelaten in de cinema.
Kropkes in de keel: zeer zeker wel.
Een enkele vochtafscheiding in de ooghoek: ook wel eens gebeurd.
Nu: janken als een baby.
Tranen als regendruppels die over m’n wangen biggelden.
Waarom?

Geen idee.
De zoon van het gezin krijgt een woedeuitbarsting, hij wordt getroost en bedaard door het zusje en mijn gezin gezicht verandert in een delta…
En!
het deed verdorie deugd.
Ben ik nu een nieuwe man of gewoon een bleiter?