Flickr

Red 03

Standard

De omstaanders begrepen niet waarom ik hierbij aan Antwerpen dacht…
U ook niet?

http://www.red03.com

03.
Zonenummer.
Antwerpen.

Red.
Antwerpen is sinds oktober 2006 een rode stad. Niet zo rood als gent, maar wel rood..

Grapjes zijn nooit zo leuk als ze worden uitgelegd.
Beter: als ze moeten worden uitgeled…

belspelletje

Standard

Vorige week woensdag.
Ik zit te eten in afwachting van mijn trein richting Luchthaven. Barcelona weetuwel.
Ik zet de tv aan.
Ik zie deze mooie dame een spel presenteren.
Ik lees de voertuigen.
Mijn sandwich-met-kaas-en-soep komen in het verkeerde keelgat terecht…

Fijne avond buiten

Standard

We zijn vanavond in extremis gaan sporten.
Squash @ Indoor op’t Zuid.
Goed en sportief en al.
Wel elke set verloren tegen Tommy.

Om het goed te maken heeft de brave kerel een overheerlijke griekse sla in elkaar getoverd!
Griekse sla

En dan buiten opeten en nog een half uur lezen in een boek met letters en zinnen.
Lente?

bwards: live

Standard

Het was mooi, het was goed.
Ik heb gezien wie ik wou zien en tegen de meesten die ik heb gezien heb ik ook iets gezegd.
Gelukkig liet de muziek (nu ja muziek: we zijn 2007 eh!) af en toe een beeje spraak door.

Het mooiste gesprek heb ik gekregen van een meisje aan de vestiaire.
Een MOOcard (jep, dat kleine kaartje) en een degelijke laptoptas verder kreeg ik mijn jas terug.
De dame bezoekt morgen (en dus zaterdag) voor het eerst in haar leven een weblog!
Alsof dat niet schoon is. Ik voel me een profeet.

NOT!
Nog een beetje afterwarden in een gezellige kroeg?
Zijt maar zeker!

Foto’s van mezelf
Foto’s van alleman
Posts

fit her schim eg

Standard

Cryptische omschrijvingen zijn blijkbaar hip en broodnodig op het intenet.
We vertellen elkaar alles, delen onze grootste geheimen en maken alle plannen kond.
MAAR!

Er zijn grenzen.
Zo is er Bruno die al een tijdje niet wil zeggen waarover hij niets  mag vertellen.
Ook Bart van Netlash heeft een vrij abstract idee.
En ook ik doe sinds kort mee aan het vertellen van wazige praatjes en het ten toon spreiden van geordende chaos.

Want het zijn niet allemaal goede mensen daarbuiten meneer!
Sommige mensen nemen u potvolsnottepietjes altijd serieus.
Het is sommige mensen niet gegund andere vol vuur te horen lezen over avonturen in het heden, verleden of komende.
Er zijn van die mensen (Spanjanezen noemen het Cabron of Cochino) die denken dat de hele wereld tegen hen is. En dan vooral ik. Omdat ik nogal veelvragend ben. Niet veeleisend, dat niet.
Want eisen is iets voor de winter.
En laat ik die rechtse rakker maar snel links liggen!

Nee.
Er zijn zaken waarover we beter niet bloggen.
Relaties tussen man en vrouw (wanneer het fout gaat) vind ik persoonlijk een blogtaboe. Al denken anderen daar anders over.
Werksituaties en het werk als geheel. Al denken anderen daar anders over.
Foto’s van mensen waarvan je weet dat ze het niet graag hebben. Al denken anderen ik daar soms anders over.

Eerlijk?
Ik ben voor een open communicatie.
Echt. Van mij mag alles op het web.
Als ik er persoonlijk iets tegen zou hebben, laat ik het, de rest kan aan m’n gat roesten.

En dan zijn er morele regels.
Ethiek.
Onderkruiperij.

Tsss.

Heldentocht: foto

Standard

Een bevallige jongedame was zaterdag bereid om met haar cameraphone een beeldje te nemen en dat dan blauwtandgewijs door te sturen.
De foto is zoals wij toen waren: wazig.

Helden op heldentoch!

Barcelona

Standard

Knuffel, kus en zwaai.
En toen, toen werd het even heel stil in de vertrekhal.

De mama’s, papa’s, broers en zussen van de meisjes stonden als aan de grond genageld op een hoopje.
Een beetje van hun melk.
Traantjes en toch ook wat lachen.
De spanning en de druk die er blijkbaar toch even uit moest.

Het is natuurlijk ook niet niks, je dochter zes maanden naar Barcelona laten gaan.
Zes maanden, een half jaar, 24 weken.
Lang en donker, hoewel de lente eraan komt.

Ook mijn allerliefste Madame is mee.
Of ik haar zal missen is geen vraag meer.
Wel: hoe hard.
Want momenteel heb ik er zelf nog maar weinig last van: we kunnen redelijk gemakkelijk een paar dagen zonder elkaar.
Maar in de loop van de week zal het noodlot wel een paar keer toeslaan denk ik.

Ik geloof dat dat wel normaal is.
Als je zes-en-een-half jaar samen bent, kan je elkaar wel een paar dagen missen.
Maar na een tijdje verlang je toch weer naar de ander.
En dan niet per sé in de beest-met-twee-ruggen betekenis.
Kleine dingen als hand-in-hand wandelen of zeveren en semmelen in de zetel.

Gelukkig is er meer dan een contactmedium beschikbaar.
GSM, skype, msn, e-mail, post, vliegtuig en weblog.
Maar toch.
Nabijheid kan nooit vervangen worden.
Helaas.

Gelukkig heb ik er wat foto’s van…

Back in time

Standard

Via Pietel (en zijn collega terechtgekomen bij de waybackmachine.
Als ik daar mezelf eens opzoek (navelstaarderij is ook een genie niet vreemd) kijk ik met een glimlach terug naar “vroeger”.

Mijn eerste internetwebsitegerelateerde stapjes waren namelijk heerlijk -ahum- statisch.

De eerste.
Mijn idee van het internet snel en stevig doorbladeren.
Mijn eigen persoonlijke startpagina-met-links.
Heerlijk hoe die schuifbalkjes in FF (mij toen niet bekend) niet kleuren…
Qua design was het ook niet meteen hartenbrekend, wel “eigen aan mezelf”.
Een aanwijzer als kruisje: confusing voor sommige mensen.

Wel een logootje waar ik nog steeds een beetje trots op ben: CrazyFizh.

De tweede.
Mijn eerste “weblog”.
Ik had het fenomeen ontdekt, maar wist bij god en klein peerke niet hoe “ze” dat deden.
Daarom deed ik het maar op mijn manier, met mijn beperkte html kennis.
Elke dag: Dreamweaver open, index.htm aanpassen, uploaden, f12/f5’en en klaar.
Maar wel met links naar anderen, fotootjes en een eigen mening.
Commentaar, track- en pingback was er nog niet echt aan de orde.

Een nieuwe versie met een bloemenbehangpapiertje van bij Squidfingers. Niet het schoonste behang, hoewel ik er wel wreed content over was.
Als ik nu terugkijk en -lees, verschiet ik soms ook wel. Nog niet zo slecht gedaan banaan!
Uiteindelijk heeft het html-blog het moeten afleggen tegen de eerste easy versie van blogger.com. Sinds ik daarmee ben begonnen, heb ik niets meer gedaan aan het design of uitzicht.

Nu ook, met dit wordpressblog. Geen uitzichtsveranderingen meer. Een standaard theme erop, that’s it. En ik zou wel dingen willen veranderen (meer spatie tussen twee alinea’s, ander lettertype, veranderlijk lettertype, links in de marge, flickr-batch,…) maar ik ben een tikkeltje te lui om daaraan te beginnen, in de css te klooien en alles terug up te loaden (te uploaden?).

Maar wannes.deloore.be dus. Zou ook eens moeten veranderen.
Inhoud erop. En juiste links.
En dan ook: wann.es. Want momenteel worden er enkel subdomains gebruikt. En een hoofdpagina hoort eigenlijk wel, niet?
Overzichtsgewijs (ctrl-q in internet explorer) geeft dat dit:

 Back in time
Klikken voor groter.