Open brief aan de Antwerpse student

Standard

Beste student

Ik ben blij dat u in onze buurt woont.
Huist, schoolt, feest.
Leven in de brouwerij.
Wij, als bewoners van de studentenbuurt, houden daarvan.

We kunnen er best mee om dat jullie al eens een nachtje doorwerken.
Dat er eens een middagfeestje kan zijn.
Dat er op tijd en stond lallend door de straat wordt gelopen.
‘s Morgens wanneer ik naar mijn werk vertrek, wil ik gerust de plasjes kots van de zwakken van maag ontwijken.
Hey, je bent jong en je wil wat.

Waar ik wel een probleem mee heb, is het aanslepende vandalisme.
Auto’s die als voetpad worden gebruikt.
Een motorkap en dak van blutsen? Dat is voldoende om een wagen perte totale te verklaren.
Ruiten die zomaar worden ingeslagen.
Fietsen die op een auto worden gegooid.
Vuilnis dat wordt uitgesmeerd over de hele straat.

Dat, beste student, is erg zuur.
Erg vervelend, om elke keer naar Carglass te moeten rijden.
Een dure kwestie ook, om voor elke zijruit bijna 300 euro te moeten betalen.
Ik weet niet hoe dat dat voor jullie is, maar 300 euro is voor mij, als werkende mens, veel geld.
Wij als buurtbewoners, zouden graag hebben dat jullie daarmee stoppen.

En ik weet dat niet alles tot studentenmopjes is terug te brengen.
Dat er ook anderen vandaliseren.
Klopt. Maar kijk ook vooral eens in eigen boezem.
Blijf van een ander zijn gerief. Ook van andere auto’s.
Zijruiten. Vuilniszakken. Fietsen.

Het maakt de buurt voor iedereen een pak aangenamer.

Durf jij al uit je comfortzone te komen?

Standard

Op tijd en stond moeten we eens wat verder durven gaan.
Een klein stapje maar, dat dan leidt tot een zotte tocht.
Die comfortzone, die is goed om ‘s avonds in je zetel in te zitten.
Af en toe.

Maar de rest van de tijd: durf verder te gaan.
Durf eens iets anders te doen.
Spring GOTVERDOEME eens in het diepe.

Ik durf dat ook niet altijd.
Er is altijd een reden om het niet te doen.
Rationeel gezien is het even onnozel om het wel te doen dan om het niet te doen.
Voor en tegen.

Fuck it.
Je kan niet alles rationaliseren.
Kiezen en ervoor gaan.
En als het moet: een stapje terug en opnieuw.
Met een aanloop.

via

Keuzestress: compact camera

Standard

Met de nakende trip naar India, wil ik nog graag een nieuw fototoestel kopen.
Geen spiegelreflex, geen semi-pro.
Klein en compact, maximum 450 euro.
Maar wel met mooie foto’s!

Ik kreeg, heel even, het fotografisch speeltje van collega Raf in handen.
De Fujifilm x100.
Een.Mooi.Toestel.
Maar dubbel te duur.
Dat er ook een klein broertje van bestaat: de Fujifilm x10.

En daar begint het.
Reviews lezen.
Vergelijkingen.
Bang for the buck.

Wat ik belangrijk vind:

  • batterijduur
  • goeie beelden bij weinig licht
  • lyrische onscherpte (focus en waas op de achtergrond, u weet wel)
  • geen vertraging bij afdrukken
  • breedbeeld

Zaken als een superheldere touchscreen, de mogelijkheid om 3D te fotograferen of alles direct via WiFi te uploaden alsook de gps features: niet belangrijk.
Stevig, dat moet het ook zijn.
En compact, zodat het in mijn broekzak past.

En nu twijfel ik.
Keuzestress.
What to do?
Wil jij even helpen?

De vier opties:

Wat zou jij kiezen?
En waarom?

Movember 2012

Standard

Donderdag begint Movember.
Bewustmaking van mannenziekten.
Want ook mannen; lieve wereld, durven al eens ziek te worden.
Aandoeningen waar liever niet over wordt gesproken, meestal.
Dikwijls gesitueerd tussen navel en knieën.

De prostaat, bijvoorbeeld.
Erg vervelend als je “er last van hebt”.
Niemand die zegt wat er dan precies mis is.
Nog erger als er een kanker in opspeelt.

Verder: teelbalkanker.
Afzetten en hop, zwijgen beste vrint, dat zijn zaken waarover ge niet spreekt aan tafel.
Laat staan op café.
Nee, mannen, die babbelen niet over malkanders klokkenspiel.

Awel.
Ik wil, samen met een heleboel ander volk, dat dat verandert.
Dat er, tegen dat ik in de juiste verkeerde leeftijd val, genoeg geld naar onderzoek gaat zodat ik geholpen kan worden.
Dat ik niet met een doorweekte voorbroek door een vol café moet lopen.

Mo Bros

Daarom zal ik op donderdag 1 november mijn gezicht herschapen tot een babypoepeke.
Op m’n knevel na.
Gesteund door mijn Mo Bros en Mo Sista’s.
Sponsors zijn welkom, ruggesteun evenzeer.

Nu mijn lief nog overtuigen dat die snor echt wel belangrijk is…

Wat als geld niet belangrijk was?

Standard

Dankzij Nick zag ik deze wijze boodschap: What if money was no object?

Dat ge beter een rijk gevuld leven leidt, dan dat ge rijk oud zit te zijn.
Dat ge beter zou’t leven alsof’t uwe lesten dag is.
Dat het beter is om gelukkig te zijn dan het is om rijk te zijn.

Ik kan dat volgen.
Het is een levensmotto waar ik me wel in kan vinden.
Een levenlang doen waar je zin in hebt en verder niks!
Ha!

Niet dus.
Ik hou er nogal van om iets om handen te hebben.
En van dingen te doen.
Soms zelfs dingen die ik niet per se nu zou willen doen.
Zoals die mosselschelpen naar het afvalstraatje brengen, bijvoorbeeld.

Het is vooral een boodschap over evenwicht.
Dat ge beter niet te hard werkt en zorgt dat uw lief en uw vrouw (al dan niet dezelfde persoon, m/v) blij is met uw leven samen.
Dat ge beter nog wat tijd steekt in andere dingen dan werken.
Dat ge beter wat meer sport dan nog maar eens achter die computer te kruipen.

Ja, gij daar!
Leeft maar eens wat bewuster.
Zegt maar eens ongehoorzaam (maar wel stilletjes) nee.
En zeg maar luidop ja tegen plezierige dingen.
Evenwicht, vrint, daar komt het op aan.

En wat ik zou doen als geld niet belangrijk was?
Ik zou veel lezen en meningen vormen en boeken schrijven.
En tweemaaldaags gaan gaan zwemmen in een kreek.

Take my money!

Standard

image

Gadgets zijn mijn zwak. Mijn achilleshiel als het ware. Alhoewel ik grote voornemens maakte in januari, weet ik dat ik die moeilijk ga kunnen blijven waarmaken.
Ik koop nu eenmaal graag.
Gelukkig ben ik af en toe rationeel genoeg.
Inwendige conversaties als deze houd ik dan ook vaak in mijn hoofd:

Sportschoenen, da’s wel duur eh.
Ja, dat wel maar bij den Decathlon valt dat dan weer wel goed mee.
Ahja?
Ja *opent website*
Ahja!
*loopt naar den Decathlon, koopt sportschoenen. Twee paar. Voor de prijs van een paar Reebok Nano’s*
Seg.
Ja?
Die Reebok Nano’s.
Ja?
Grave schoenen eh.
Ja.
Kopen?
Ja!

Als ik diezelfde dag niet geflitst was geweest, ik had nu drie paar sportschoenen gehad…

 

Mannen met baarden

Standard

Sinds een jaar of vijf ben ik quasi fulltime bebaard. Ik ging af en toe weer met een gezicht als een babypoepeke door het leven, maar meestal leek het meer op een getrimde mannenkont. De verbale diarree heeft daar vast ook mee te maken doch dat geheel terzijde.
In de afgelopen baardjaren leerde ik alles over het cultiveren van gezichtsbegroeiing.

Enkele lessen in het goede beheer van uw eigenbaard deelt uw dienaar graag met u.

Trim de baard niet te vaak.
Zelf kies ik steevast voor een twee tot drie wekelijkse cyclus.
Hoofdharen worden wekelijks aan het mes onderworpen, baardharen zijn zachter als je ze eerst wat langer laat groeien.

Langere baard, zachte baard.
Dankzij de crèmespoeling van vrouwlief. En hij riekt nog goed ook!
Een mooie, lange en niet te wilde baard hou je zo perfect in het gareel.

Mosterd laat je baard sneller groeien. Een mythe, maar de bloeddoorstroming gaat wel harder.
Het kan dus waar zijn. Ik wacht nog op een proefpersoon met een babyface.
Kandidaten mogen zich melden.

Waarom een baard goed geconditioneerd moet zijn?
Omdat de vrouwen er zot van zijn, natuurlijk.

Zweefteef (m/v)

Standard

Eergisteren kwam het plots in mijn kop: een zweefteef, ok, maar wat is de mannelijke vorm?

Een serieuze discussie ontstond. Terecht.

Met als beste besluit:

 

Let wel: zweefteef slaat in bovenstaande uitleg enkel op de uitleg van Van Dale: “(scheldwoord, vulgair) vrouw met zweverige denkbeelden of interesses”

Het Zuid Afrikaanse woord voor stewardess heeft er niets mee te maken.

(oh, en Twitter doet nu oEmbed in WordPress!)

Standing desk: het verdict

Standard

Sinds een goede anderhalve maand sta ik op kantoor.
Mijn bureaustoel werd direct ingepalmd en daarmee was de beslissing onomkeerbaar.
Een hele dag staan. rechtstaan.
Van de ene voet op de andere huppen terwijl je mailt.
Zot eh?

En eerlijk: dat is niet lastig.
De eerste week (wat maar een halve was) heb ik op mijn tanden gebeten.
Voetzolen en de hielen.
En de kuit.
En de achillespees.
Pijn, maar ook wat ongemakkelijk in de onderrug.

Het bureau

Het bureau dat ik gebruik is een Ikea Frederik Computer Stand.
Maar dan met de onderste en bovenste planken omgewisseld.
Eenvoud siert, dus dat is echt “ne fermen bureau”.

Ik heb daar gewoon mijn computer bovenop gezet en verder liggen er nog wat boeken bij.
En dat is dat.

De schoenen

Een erg belangrijk onderdeel van de standing desk zijn je schoenen.
Ik heb gemerkt dat de minste ongelijkheid na een tijd leidt tot lijden.
Een klein hakje? Auwtsj.

Daarom: hoe platter hoe beter.
Binnenkort eens speciale Reebok Nano’s 2.0 op kosten van den baas bestellen, denk ik.
Want de gezondheid van de medewerkers, die gaat toch  voor op een paar centen, niet?
En een bureaustoel, wat kost dat wel niet?

 Meer en betere samenwerking

Mijn collega’s komen geregeld al eens aan mijn toog staan.
Gezellig en makkelijk babbelend.
Sneller en korter overleg ook.

Ook voor u: loop gerust eens binnen.
Ge moogt zelfs een koffieke drinken.
Aan mijn toog.

Het grote waarom

Omdat dat dat anders is dan de rest.
Er even uitspringen, dat is plezant.
Onnozeliteit, maar toch.

Ernst ook, want full time zittend werken  geeft je belachelijk meer kans op een hartaanval: 54%.
Of op pijnlijke rug.
Daarom: sta af en toe eens recht en wandel wat rond.
Hopla, gratis levensreddende gezondheidstips.
Graag gedaan.

De toekomst

Ik heb er geen idee van of ik binnen een jaar nog rechtsta.
Is dat belangrijk?
Nope.
Verandering van spijs en eten, da’s belangrijk.
En af en toe eens stilstaan bij onze gewoonten en die dan ook in vraag durven stellen.

Aldiko ebook reader: sync your e-books

Standard

Sinds kort heb ik een tablet te leen. Een Android tablet, uit de Samsung stal.
Veel leuke kanten an het ding, zeker wel.
Momenteel is de,voor mezelf,beste feature toch de ebook synchronisatie.
Klinkt nerdy, is het ook en toch wil iedereen dat.
Alleen weet je dat nog niet.

Ik lees tegenwoordig, sinds de komst van de tablet, meer dan voordien.
Ebooks. PDFen.
Ik lees dat dan thuis op de tablet, vertrek naar’t werk (zonder tablet maar met telefoon) en moet even wachten bij een klant. Bijvorbeeld.
Dan wil ik nog snel wat verder lezen, maar tegen de tijd dat ik de juiste pagina heb gevonden op het boek op mijn telefoon, is de wachttijd voorbij.
Oplossing gezocht!

En gevonden, in de vorm van Aldiko bookreader.
Deze redelijk goede boekenleesapp combineert zichzelf met Dropbox en synchronisatie.
Genialiteit, ik zeg het u.

De verschillende stappen:

  1. Installeer Aldiko op de te synchroniseren toestellen
  2. Installeer Aldiko Sync op de te synchroniseren toestellen
  3. Volg de juiste stappen in de applicatie (Dropbox authenticeren, token,..)
  4. Zet in de settings “Sync to furthest point” aan. Op beide toestellen.
  5. Sync

In de Pro versie gaat de synchronisatie automatisch, in de gratische doe je dat zelf.
Via Dropbox worden je boeken op beide (of meer) toestellen geplaatst.

Serieus.
Superdeluxe functionaliteit.
Die je met de Kindle app ook hebt, natuurlijk…

Start to run (again)

Standard

“Every morning in Africa, a Gazelle wakes up.
It knows it must run faster than the fastest lion or it will be killed.
Every morning a Lion wakes up.
It knows it must outrun the slowest Gazelle or it will starve to death.
It doesn’t matter whether you are a Lion or a Gazelle… when the sun comes up, you’d better be running.”

Maurice Green in the Four Hour Body.

Mezelf eens terug wat verplicht laten hollen.
Kort en hard. Sprintjes van een halve kilometer.
Kwestie van goed wakker te zijn.

Multimania: adobe cs6 salespitch

Standard

Het eerste uur van Multimania werd, zoals te verwachten was, gebruikt om de nieuwe creative suite voor te stellen. Een echte salespitch, maar wel een paar coole dingen zoals Adobe Cloud.

Al je files en tools altijd bij de hand. Vanaf iets als 50 euro. Super coole demo, dat zeker al wel.

De nieuwe Photoshop ziet er in de demo ook wel snel uit. Benieuwd hoe dat dat er in echt uitziet…

Veel video ook, onder meer in Photoshop. En Prelude en Ingest.

Coole demo’s, vette tools en sexy UI.
Maar vooral: salespitch.
Terecht: de mannen betalen alles…

Brussels Express, heel de stad op de fiets!

Standard

Schitterende documentaire over fietsen en fietskoeriers in Brussel van Sander Vandenbroucke.
Goe zot, maar *zo hard* nodig.
Iedereen op de fiets, zeker in de stad!

Er worden in de film een aantal stevige problemen aangehaald (verdwijnen van de fietspaden, teveel auto’s, geen respect voor fietsers,..) maar evengoed worden er oplossingen geopperd.
Zo haalt een ex-burgemeester van Copenhagen het rekeningrijden aan. Dat je betaalt per kilometer dat je op een bepaald uur in de stad rijdt.
Maar, helaas zoals zo vaak, ontbreekt het aan politieke moed.

Ik ben blij dat ik in Antwerpen woon.
Hier is ook nog veel werk aan de winkel, maar er is wél plaats voor de fiets en de Velo!

De volledige documentaire Brussels Express vind je hier!

via antwerpenize.be

Toffe boel, die veranderende communicatie

Standard

http://www.conversionation.net/2012/04/is-touchpoint-marketing-the-only-marketing-left/ Ik vind dat boeiend, de verandering van het marketinglandschap. Van wat ik vroeger (zeven jaar geleden) leerde op school is nu nog weinig over. Althans, er is veel bijgekomen. Context, touchpoints, relevante content… De vraag is alleen: wat doet de gemiddelde zaakvoerder met deze wetenschap? Of is er op dat gebied nog niet zoveel veranderd? Want laat ons eerlijk zijn: welk bedrijf biedt relevante content in de juiste context aan? Ik ken er enkele, maar de meesten gaan niet verder dan product gerelateerde artikels… Wij krijgen steeds vaker de vraag om ook iets met inhoud te doen. Relevantie en context stoppen we er dan stiekem bij in. Omdat dat dat werkt. Ieder zijn job, niet?

Meester Wannes

Standard

Twee jaar geleden vatte ik de Specifieke Leerkrachten Opleiding aan. Twee jaar, da’s best lang geleden, vandaag de dag.
Het was een keuze die me buiten mijn comfortzone dwong.
Niet zo weldoordacht ook, die keuze, maar op dat moment wel een geweldig idee.

Ik zag me op mijn achtiende al leerkracht worden.
Dat het toen net leerkrachten waren die zeiden dat ik dat zeker moest doen en niet de communicatielijn van mijn leven volgen, zorgde voor een rebelse student.
Geen leerkracht dus, wel gegradueerde bachelor in debedrijfscommunicatie.
Ook goed.

Twee jaar geleden draaide er plots iets in mijn hoofd: ik had tijd, geen hobby en wel ambitie. Ambitie om mijn leven ooit in het onderwijs door te brengen. Een wereld waar ik ooit al vijftien jaar van mijn leven spendeerde. En een wereld die me, terugblikkend, heel onbekend was.

Ik leerde voor de klas staan, didactische kneepjes en weetjes over jongeren. Ik studeerde psychologie en de werking van het systeem. Leerkrachten hebben blijkbaar ook verantwoordelijkheden en het onderwij is een stevige pijler in de maatschappij. Als klap op de vuurpijl liep ik stage en berichtte ik erover. Zowel het secundaire als het volwassenenonderwijs kregen mijn aandacht. De tweede leunde dichter bij mezelf aan en viel ook harder mee.

En toen was er plots nog een taak, een stagemap en een examen. En dat was dat. Twee jaar avondschool was gecombineerd met een voltijdse job. En een lief. En een sociaal leven van heb ik jou daar. Aandacht werd verdeeld, compromissen werden gesloten.
Gevloekt, gewerkt en de kantjes er af gelopen. En toch bleef alles draaien. Ik op kop. En op volle toeren.

Deze spurt van twee jaar eindigde afgelopen vrijdag. Een proclamatie met een receptie, een diploma met onderscheiding. En plots stond ik voor de laatste keer buiten de school. Met een diploma en mijn trouwste supporter. Een combinatie die ik zonder mijn supporter niet had kunnen ervaren. Waarvoor dank!

Maar dan komt de moeilijke vraag: wat doe je met zo’n diploma?
Een nieuwe uitdaging zoeken? Een andere job in een vreemde sector? De huidige job opgeven?

Nope.
Voorlopig verandert er niets. Misschien dat er volgend jaar wel wat les wordt gegeven. In avond- of volwassenenonderwijs. Of opleiding aan bedrijven en hun personeel. Syntra of iets, ook mogelijk.
U kan me in tussentijd wel meester noemen. Meester Wannes.

Maar nu? Niks.
Bloggen. Vakantie. Volledig concentreren op de huidige job.
Feest en gezelligheid. Huishouden en mijn lief aandacht geven.
Sporten en spelen.
Op verlof gaan. Genieten qua.