Living Together

Rome

Standard

Het is de jaarlijkse tijd voor een citytrip.
Uweetwel: stadje-hapje-drankje hop en weer terug. We doen dat op de één of andere ongedwongen manier nogal automatisch, mijn vrouw en ik, altijd in het begin van het nieuwe jaar.
Londen, Parijs, Varkala, Londen.
En nu: Rome.

Het plan was eigenlijk om naar Barcelona te gaan.
Massa’s tips gekregen, massa’s goesting uit de kast gehaald, maar hey: de praktijk blijkt anders te werken.
En flexibel als we zijn, zitten we van’t weekend dus in Rome.

Voor slechts twee dagen, maar hey, laat dat de pret niet drukken. Langer kunnen we niet (wegens het thuisblijvende prinsesje) en de respectievelijke werkgevers willen onze beider krachten aanwenden ter ere ende glorie.

De Tips

We kregen toptips van Roberto, Anja en Ella.
Waarvoor alvast enorm vielen dank! De tips geven ook de reality check die we al kenden: citytrips zijn te kort om alles te doen. Gelukkig blijft ook Rome nog wel een tijdje staan en kunnen we nog eens terug. Met de prinses, bijvoorbeeld.

Roberto vertelt om gewoon de kaart te nemen en te struinen tussen al wat oud is. Van het ene monument naar het andere. Ook een tip op de site die Anja ons tipte. Om dan hier en daar eens binnen te duikelen kopen we best tickets op de niet-conventionele plaatsen,

Dit combi ticket (Forum Romanum, Palatijn en Colloseum) kopen aan het Palatijn: niet aanschuiven daar en dus dag erna mag je de lange rij aan het Colosseum mooi voorbij lopen.

wist Anja ons verder ook nog te zeggen en Ella voegde nog in de vlucht toe dat er pizza wordt geserveerd bij Baffetto.

Over het Vaticaan zijn de meningen verdeeld, maar als er geen goed weer is, gaan we er onze neus wel binnendjoeffen. Mits we online tickets kunnen kopen à la minute, natuurlijk.

Een wandeling zou volgende route kunnen zijn:

Kort opgelijst ziet dat er zo uit, in niet nader bepaalde volgorde:

  • Il Fontanone op de Gianicolo (Google Maps zegt dat het dicht is?)
  • Lekkerste koffie van Rome bij Sant’Eustachio il cafe op Piazza Sant’Eustachio 82
  • Gelato bij Ciampini op Piazza San Lorenzo in Lucina
  • La.Vi Latteria & Vineria (Via Tomacelli 23) waar je voor 15euro een heel buffet hebt met superlekker eten
  • Forum Romanum
  • Palatijn, om tickets te kopen voor het Forum en het Colosseum
  • Colosseum
  • villa Borghese
  • Pizza Baffetto

De mensen van de toeristische dienst weten me ook te vertellen dat er een Roma Pass is, die je voor 48 of 72 uur toegang geeft tot twee musea naar keuze, een pak voordelen én het gebruik van het openbaar vervoer.

Qua eten: we gingen met’t werk al eten bij Il Belli. Heerlijke menuutjes en best te betalen. Ik denk dat ik mijn vruw daar mee naartoe neem voor een heerlijke chateauxbriand…

En dat ik hier nog ga komen, in Rome.

Vaderschapsverlof

Standard

Van 29 mei tot vandaag.
Een grote roze wolk, met ene paar moeilijke nachten en heel veel vertederende momenten. Een moment van bijna tweeënhalve week. Een familiemoment.
Samen de hikjes opvangen, de boertjes becommentariëren en elke volle pamper met luid applaus en waardering onthalen.

De officiële drie + zeven dagen  werden uitgebreid met twee betaalde vakantiedagen en dat maakte dat we gewoon twee volle weken thuis waren. Twee weken die voorbijvlogen en waarin eigenlijk niets moest. Genieten, dat wel. En een beetje administratie, dat ook.
Maar verder werd er af en toe voor ons gekookt, gingen wij rond een uur of tien slapen en stonden we elke twee uur daarna op.

Maar.
Morgen is het gedaan met de pret.
Dan ben ik vader en moet ik, naast de dochter, ook de rest van de wereld mee in gang gestampt houden. Of zoiets. Eerlijk? Dat gaat niet lukken.
Nu nog niet. Ooit misschien wel, maar de komende week nog niet.
Daarom.
Omdat Truus de norm is.

Daarom.
Lieve wereld.
Geef mij gewoon concrete taken die ik kan afwerken en waarbij ik niet elke vijf seconden wegdroom en de nood krijg om het thuisfront te bellen.
Want anders komt het niet goed, deze week.

Onder voorbehoud

Standard

Het is zover.
Alles wat ik zeg en beloof voor de komende weken is onder voorbehoud.
Ik zet mijn leven niet stop, zeker niet.
Nee, we gaan gewoon verder. De randen van de comfortzone worden alleen niet meer overtreden.
Geen zotte dingen meer, eventjes.

Maar het gaat er de komende weken wel anders uitzien, ons leven.
Want het moment is bijna daar.
Niks Doos van Pandora, maar wel de blijde intrede van onze miniprinses.
En die gaat voor. Op alles.

Dus ook op u en de afspraken die ik met u maak.
Niks van kwaaie wil hoor en verre van iets persoonlijks.
Maar van kwajongen vader worden, daar hoort een kleine transitieperiode bij.
En die kan nu elk moment starten.
Als juffrouw De Loore er klaar voor is, dat spreekt voor zich.

Director of operations

Standard

Aka: moms.
Moeders.
Mama’s.

Ik heb er een hoopje en binnenkort zit er hier thuis ook zo eentje.
Een echte, op en top, reuzegoede moeder.
Trost is nu al mijn deel en dat gaat alleen nog maar stijgen.

De mensen bij CardStore grepen de kans aan om een fictieve vacature uit te schrijven. Een job waarin je nooit gerust bent, geen vakantie hebt en alles moet laten vallen voor “the associate”. Geen verlof en vooral: geen wedde.

Maar ge krijgt er zoveel liefde voor terug!

Swaffelen

Standard

Ik zei het al, maar de Van Peel is goed.swaffelen
Boenk erop.
Vooral zijn idee van hoe we met z’n allen dagelijks in het gezicht geswaffeld worden is wat blijven hangen. Dossierkosten, besparingen, verstrengde maatregelen, “nieuwe” namen voor oude bedrijven: zwaar in het gezicht geswaffeld.

En de Glenn, die heeft daar een gifke van gemaakt.

En niet alleen bij mij, precies.

Stopt mè zagen!

Standard

Michael Van Peel zegt het zoals het is.
Vroeger, toen we nog echte Belgen waren, riepen we tegen azijnpissers:

Ey, stopt is mè zagen!

Nu geven we die een klakske, een boekske en nen bic.
En kunnen ze GAS-boetes uitdelen.
Bah.

Ook de eerste keer dat ik de Chromecast écht gebruikt heb.

Oh, en dat filmke waar Van Peel het in het begin over heeft?
Over de gasten die het vlees van een troep leeuwen stelen?

Dit was Run for Life 2013

Standard

Bloed, zweet en tranen.
Maar vooral: veel plezier en warmte.
Menselijke warmte.
Dat onthou ik van Run for Life 2013.

Voor het derde vierde jaar op rij werd er een marathon gelopen voor het goede doel. Dit jaar weer voor SISP, net als vorig jaar. Omdat we die mensen kennen, omdat we gezien hebben wat er met een beetje extra steun kan gebeuren. Omdat we Paul en Werner met de feestdagen een extra hart onder de riem willen steken.

Maar dus: de marathon, halve marathon, 13km en 8km.
Een puike prestatie van alle lopers. Alle 63: sterk gedaan!
Maar dat was niet gelukt zonder de bevoorraders. Helpende handen die drankjes en “gellekes” van onze sponsor AA-Drink uitdeelden. Ook u was geweldig!

Om nog maar te zwijgen van de masseurs/masseuses. Niets zo inspirerend om naar uit te kijken tijdens het afzien: een warme douche en dan een professionele sportmassage! Heerlijk!
De supporters konden zich ondertussen verwarmen en laven aan de soep/jenever/snoeperijtjes/hamburgerstandjes en genieten van optredens van Four of a Kind en Bart en Inge. De kerstmarkt werd verder opgeleukt door de mensen van SISP zelf, OXFAM en de uitverkoop van La Vie Marie.

Om 22u sloten we moe maar tevreden alles af en wandelden we met stijve benen naar huis.
Deze editie was geweldig plezant, vermoeiend en hartverwarmend.
Donderdag om 20u30 leg ik dat allemaal nog eens goed uit op de radio, ‘t is maar dat ge het hoort dan eh 🙂

Wil je nog sponsoren?
Wil je nog steunen?
Dat kan:

Mét fiscaal attest:

“Kinderen Derde Wereld” – Brussel
IBAN BE57 0000 0399 9935
BIC BPOT BE B1
Mededeling: RUN FOR LIFE 2013

Voor de Warmste Week (en zonder fiscaal attest):

Koning Boudewijnstichting
Brederodestraat 21
1000 Brussel
BE55 0960 0040 0044
BIC: GKCCBEBB
Mededeling: +++520/0010/55321+++

Volgend jaar opnieuw?
Ik denk het wel.
En gij?

Oh ja, de opbrengst.
In dezelfde lijn als vorig jaar.
+5000 euro.
BAM!

 

 

Guerrilla gardening? Gangster gardening!

Standard

Als iedereen zijn eigen groenten zou kweken, zou de wereld een betere plek zijn. En zou iedereen meer groenten eten. En zouden gangster battles in den hof worden uitgevochten door om ter meeste plantjes te planten…

Ron Finley zegt het hoe het is en hoe het moet!
We kunnen wij daar allemaal veel van leren van deze man uit South Central Los Angeles.

‘Ron Finley: A guerilla gardener in South Central LA’

Home is where the heart is

Standard

Het was wat raar van de week, bij de notaris. Een som geld die niet echt van ons is werd geruild voor een sleutelbos van ons nieuwe huis. Ons huis. En sinds een paar uur ook onze nieuwe thuis.

Vanmorgen heel vroeg met een ploeg verhuizers al onze spullen van de ene thuis naar een ander huis gebracht, met achterlaten van een reuzegoede ijskast, een dressoir en een dijk van een tafel. Kerselaar, goed voor zes tot twaalf mensen. (En te koop)
Alles bij elkaar in Deurne, in onze kelder en onze hof. Met een tafel en een bank. En pasgemaaid gras.

In Deurne.
Aan het Te Boulaerpark.
Omdat het daar schoon is.
Omdat daar vanaf nu onze thuis is.
Want wij, wij zijn thuis waar dat we zijn.
En gij?

Pretend it’s 1986: a true story

Standard

Blast to the past, moeten de kinderen gedacht hebben. Vaderlief besloot plots, na een “besefke”, dat zijn kinderen teveel aandacht gaven aan technologie dan aan de omgeving rondom hen.
Tijd om hier wat aan te doen.
En wat is er beter dan terug te keren naar de jaren ’80?

The thing is, Blair and his girlfriend Morgan, 27, are pretending it’s 1986.

And they’re doing it because their kids – Trey, 5, and Denton, 2 – wouldn’t look up from their parents’ iPhones and iPads long enough to kick a ball around the backyard.

That’s why their house has banned any technology post-1986, the year the couple was born.

No computers, no tablets, no smart phones, no fancy coffee machines, no Internet, no cable, and – from the point of view of many tech-dependent folks – no life.

“We’re parenting our kids the same way we were parented for a year just to see what it’s like,” Blair said.

They do their banking in person instead of online. They develop rolls of film for $20 each instead of Instagramming their sons’ antics.

http://www.torontosun.com/2013/08/31/guelph-family-lives-like-its-1986

Gelezen en geblogged van op mijn tablet, over een draadloze internetverbinding, een Nespresso slurpend.
Mij zie je zo gauw niet volledig (wel muzikaal en retrogadgetgewijs) terugkeren naar de eighties.
Leve de moderne tijd!

Open brief aan de Antwerpse student

Standard

Beste student

Ik ben blij dat u in onze buurt woont.
Huist, schoolt, feest.
Leven in de brouwerij.
Wij, als bewoners van de studentenbuurt, houden daarvan.

We kunnen er best mee om dat jullie al eens een nachtje doorwerken.
Dat er eens een middagfeestje kan zijn.
Dat er op tijd en stond lallend door de straat wordt gelopen.
‘s Morgens wanneer ik naar mijn werk vertrek, wil ik gerust de plasjes kots van de zwakken van maag ontwijken.
Hey, je bent jong en je wil wat.

Waar ik wel een probleem mee heb, is het aanslepende vandalisme.
Auto’s die als voetpad worden gebruikt.
Een motorkap en dak van blutsen? Dat is voldoende om een wagen perte totale te verklaren.
Ruiten die zomaar worden ingeslagen.
Fietsen die op een auto worden gegooid.
Vuilnis dat wordt uitgesmeerd over de hele straat.

Dat, beste student, is erg zuur.
Erg vervelend, om elke keer naar Carglass te moeten rijden.
Een dure kwestie ook, om voor elke zijruit bijna 300 euro te moeten betalen.
Ik weet niet hoe dat dat voor jullie is, maar 300 euro is voor mij, als werkende mens, veel geld.
Wij als buurtbewoners, zouden graag hebben dat jullie daarmee stoppen.

En ik weet dat niet alles tot studentenmopjes is terug te brengen.
Dat er ook anderen vandaliseren.
Klopt. Maar kijk ook vooral eens in eigen boezem.
Blijf van een ander zijn gerief. Ook van andere auto’s.
Zijruiten. Vuilniszakken. Fietsen.

Het maakt de buurt voor iedereen een pak aangenamer.

Openingsdans

Standard

Exact een jaar geleden waren we er uit: we bedachten toen onze openingsdans.
Toen mijn lief, intussen mijn vrouw, een lokale charmezanger zich hoorde verheffen aan Bob Dylan, zag ze het licht. Bob Dylan, voor de jeugdige lezers, is die kerel die alle mooie liedjes schrijft en geschreven heeft.

Wij gingen voor de inhoud, de sound en voor het tempo.
“Nen trage” is het enige soort van dansjes die mijn ritmegevoel aankunnen.
Maar verder is dit echt een heel mooi nummer.
Oordeel vooral zelf.

Als het niet deze song was geworden, zouden we voor een Steelpanther nummer gegaan zijn.
Ook schoon, traag en mooi van tekst.
Vooral om eens te checken wie er nu echt naar een openingsdans luistert.

Van twenty-something naar thirty-something

Standard

30.
Een mijlpaal voor velen.
Ook voor mezelf hoor. Van 29 naar dertig, dat is als de stap van 17 naar 18.
Gevoelsmatig.
Of van 24 naar 25.

En net als bij die laatste, ben ik nu ook weer niet thuis.
Ik werd 25 in India, in 2008. Een nieuwe periode brak aan.
Een gedeelte van mijn leven waarin ik gelukkiger was dan daaarvoor.
Ik was weg, verjaarde en was gelukkiger.

Nu niet anders.
Denk ik.
Ik ben in elk geval al weg, dat is zeker.
En verjaren is voor vandaag.
Terugkomen duurt nog twee maanden en wie weet of ik ga veranderd zijn?

We zullen zien.
Net zoals morgen: zien waar we heen gaan, zien wat we doen.
Keuzes maken, neus vooruit en gaan.
En daarna: gaan voor beter.

Mijn vrouw en ik, samen 55 jaar, samen keuzes maken.
Omdat dat kan.
Omdat wij dat kunnen.

BOOM!
Maar, euhm, serieus: 30?!
Da’s keioud eh…