De mooiste dag van ons leven: u weze bedankt!

Standard

Eén september 2012 zal in mijn hoofd gegrift bllijven als de voorlopig mooiste dag van ons leven.
En ik geloof dat ik ook voor mijn vrouw (hoe cool is da?) mag spreken.
Echt, een aanrader van formaat, dat trouwen.

‘s Morgens stevig ontbijten terwijl ‘t lief net terug is van de kapper en door de schminkster onder handen wordt genomen.
Mezelf douchen, van geurtjes allerlei voorzien en het kostuum van dienst aantrekken.
Gelukkig past dat nog, de schminkster  geraakt goed vooruit en het knopen van de plastron gaat zelfs in één keer goed.
Een dubele knoop, u begrijpt dat er eigenlijk geen andere mogelijkheid is.

Om negen uur staat het vervoer klaar en om twintig na negen dalen we af om met de oldtimer VW bus naar de Grote Markt te rijden.
Stress? Dat is verleden tijd, dat was gisteren en is nergens meer voor nodig.
Gelukkig.

Daar op die Grote Markt van A staan een heleboel fijne mensen die de handen maar wat hard op elkaar slaan wanneer wij als bruidspaar glunderend uitstappen.
Ik kan u verzekekeren: een topmomentje.
Er wordt daar ook vanalles afgekust en  gehandshaked dat het een lieve lust is.
De lieve lust waarmee we naar binnen gaan is al even groot: ‘t is hier voor echtig en techtig!

Wanneer Charlotte en ik klaarstaan in het Schoon Verdiep en achterom kijken naar onze fanclub, loopt er een rilling over mijn rug: zoveel volk! Zoveel goeie mensen die speciaal voor ons daar zijn om ons te steunen.
Nog een topomentje!

De ambtenaar van burgerlijke stand doet een uitlegje van de schilderijen en voor iemand er erg in heeft gaat het al van “Neemt u, Wannes blablablablabal, Charlotte blablablabla, tot wettige echtgenote?”. Geen van ons beiden moet lang nadenken en ook zonder generale repetitie konden we beiden de vraag goed beantwoorden.
Volmondiog ja!

Een korte receptie die werd verzorgd door vriendinnen (en hun lieven) van Charlotte draaide uit op een heerlijk ochtendlijk aperitief.
Goudblomme op de Lijnwaadmarkt is hier uitermate geschikt voor, cava uit fluitjesglazen nog meer!

Om half twaalf verwijderen we ons met onze intimi naar de feestdis waar we nog een keer aperitieven. Ondertussen worden de familiebanden van de drie families (twee van mij plus die van mijn vrouw) door elkaar gehaald. Een driegangenkeuzemenu met allerlei lekkers bleek bij iedereen in de smaak te vallen en het Gedicht van de Negen Moeders (tel maar eens goed, ‘t zijn er begot negen!) van Moeke werd evenzeer gesmaakt.
Een dessert en de koffie toe brachten ons om half vier weer bij bewustzijn: nog een uurke voor de volgende receptie, in Meer!

Nog meer handjesschudden, zoenen en “Welkom, veel plezier!” wensen.
Wensen in ontvangst nemen, ook.
160 man, dat is niet niks om te zien passeren.

Een ceremonie om onze liefde openbaar aan elkaar uit te spreken, met een gelofte van haar en mezelf, iets van de zus, wat muziek, wat door ons moeder, de nonkels en de vriendinnen en vrienden en de afsluitende woorden van de ceremoniemeester: “Zoals ons vader altijd zei: je kan niet genoeg feesten!”

En een feest, dat was het!

Eerst kwam er nog wat extra volk toe die welkom geheten moesten worden, daarna speelde het eerste groepje, openden we het buffet en vertelden we de gasten nog een keer waar ze precies mochten dansen en waar de dorst gelest kon worden.
Toiletten waren er ook, daar op ons Festival of Love en er was ook een buitenterras.
Het geheel netjes omzoomd door maïs.
Ik weet niet of feeëriek het juiste woord is, maar sprookjesachtig was de setting zeker wel.
Het feest was toen al legendarisch.

En het werd beter!
Four of a Kind, Smooth Lee en Jiving Sister Fanny geselden de dansbenen van elke gast.
Terwijl mijn oudste zusje nog snel de aandacht vroeg voor een wensballon, installeerde DJ De Walrus zich.
Die gasten gaven er een lap op tot zes uur en hielden het toen, met lichte tegenzin, voor bekeken.
De nieuwe standaard voor trouwfeesten was een feit!

Om half elf kropen we als man en vrouw uit onze tent op de festivalcamping. Want geef toe: een Festival of Love zonder camping, dat is als een tortelduifje zonder partner.
Stonden wij versteld van het ontbijtbuffet dat er was gebouwd!

Broodjes, hotdogs, spek-en-eiers, koffie en overschotten van het buffet van de festivalavond.
Allerlei goed volk dat op het buitenterras in de zon zat te smullen en bezig was met de ogen open te krijgen.
Vermoeide dansbenen die er weer bovenop kwamen, katers die met schril gemiauw de maïs invluchten en moppen over mensen die verdwaald zouden zijn in datzelfde maïsveld.
Het ontbijt was, net als de rest van het geheel, volledig in stijl en volledig passend.

Toen het ritueel van de verjaagde kater voorbij was, staken er allerlei helpende handen de kop op.
Familie en vrienden die “nog rap efkes”  mee opruimen en mee afbreken.
Wij stonden, weeral, versteld van wat er daar in de lucht hing.
Zoveel goeds en zoveel sympathie: u had het moeten zien om het te geloven.

Tot slot een kort besluit van het geheel.
Awel: dit was voor ons de mooiste dag van ons leven, tot nu toe.
Goed voorbereid, hard aan gewerkt en tot in de puntjes (en ver daar voorbij) gelopen zoals we dat hoopten.
Omdat we goed weer hadden.
Omdat we ons omringen met de beste vrienden en vriendinnen.
Omdat onze families zo hard achter ons staan en ons in alles steunen.
Want laat ons eerlijk zijn: het beste concept werkt niet als de entourage en de invulling niet meewillen.
En dit concept is alleen maar geslaagd dankzij onze families en vrienden.
Waarvoor dank!

  • voor de wei die geen maïsveld werd
  • voor de accomodatie en de ter beschikking gestelde tuin
  • voor de mooie uitnodigingen, festivalbandjes,… de huisstijl quoi
  • voor het maken van onze mooie ringen
  • voor de versiering en de 365 vogeltjes die werden geknutseld
  • voor de VW old timer
  • voor de hulp bij het opzetten van de tent
  • voor het tappen van de pinten
  • voor het regelen van de catering
  • voor de hulp bij de electriciteit
  • voor de beste optredens ooit
  • voor het perfecte managen van de muziek
  • voor de straffe verhalen achteraf
  • voor uw aanwezigheid
  • voor de mooie ceremonie (Roel, je was een geweldige master of ceremony!)
  • voor de keuzehulp bij de juiste schoenen
  • voor de steuntjes en brede schouders die we op elk moment konden krijgen
  • voor het geduld als het ons wat te veel werd
  • voor elke gereden en gelopen meter, die precies nooit te ver waren
  • voor elke geholpen minuut, hoe laat ook
  • voor het afhalen van het bruidsboeket omdat ik er niet geraakte
  • voor het perfecte bruidskapsel
  • voor de perfecte bruidsjurk
  • voor het perfecte kostuum
  • voor de make-up
  • voor het heerlijke ontbijt
  • voor de hulp bij het opruimen the day after (zelfs de katers waren hun hulpvaardige zelf)
  • voor de foto’s 
  • voor de receptie ‘s morgens bij Goudblome

Echt waar lieve vrienden en familie: u toonde hartverwarmend weer maar eens wat een geweldige entourage u bent!
Wij zijn blij dat ge in ons team zit!

Eddalstress?!

Standard

Dat vragen ze dan, de mensen.
Of ik al stress heb.
Omdat dat dat zo hoort.
Want het is me toch wat eh jongen, zo nen trouw.

Awel ja, ik heb stress, ja.
Een gezonde spanning, dat ook, maar met momenten: stress.

Niet omdat ik volgende week zaterdag een niet te overziene beslissing neem of omdat we om 09u45 op’t Schoon Verdiep verwacht worden.
Ook niet omdat er ‘s avonds een bal is dat zijn gelijke niet kent en waarvoor er nog wat losse eindjes aan elkaar moeten worden geknoopt.
Niet omdat de ringen nog gepast moeten worden en de notaris wat talmde.

Ook niet omdat we met‘t werk pas een groot project succesvol opleverden of omdat er een fijne collega vertrekt voor altijd.
Of omdat er vanalles moet worden doorverteld waar nog geen tijd voor is.

Zeker niet omdat het weer wat grillig is, er festivals gedaan worden en er af en toe tot laat in den avond vergaderd en overlegd wordt over hoe en wat en hoeveel en waarom wel.
Of niet.
Vooral niet, en laat dat duidelijk zijn, omdat er sommige zaken gewoon faliekant de mist in gaan. Kleine foto’s die niet op A2 formaat te printen zijn, bijvoorbeeld.
Ook niet omdat ik eigenlijk liever wil gaan sporten, dan dingen regelen.

Nee, dat zijn stuk voor stuk dingen waar ik best mee om kan.
Maar tel dat eens op.

Stress maat, met hopen.
Gelukkig kan mijn lief, toekomstige echtgenote en huidige verloofde dat altijd wat kanaliseren.
Waarvoor dank.

Window farm

Standard

image

Omdat mijn lief een kwart eeuw geleden geboren werd, kreeg zij de afgelopen weken cadeautjes. Ik hield het vooral praktisch en kwam aandragen met een badjas en een koppel bloempotten. Niet zomaar bloebakken zoals u ze ook bij de lokale dealer vindt, nee nee, de enige echte Bosske Skyplanter. Omdat alle hipperds iets van groentenhof aan hun venster hangen. En dan kan onze venster toch niet achterblijven?

Er hingen dus al een tijdje een aarbeiplant en een peperplant te hangen, maar de tuin was wat leeg, vond de toekomstige mevrouw De Loore. Hop naar de lokale dealer, hop wat potjes en plantjes ingeslagen en verplanten maar.
Het resultaat mag er wezen. Koken met eigen groenten zal nog een tijdje duren, maar in kruidentuinerij steken we de overburen in elk geval de loef af.

Wij zijn bijna zelfvoorzienend meneer!
Ik wacht op de dag dat er een Window Kiekenskot  op de markt komt…

Administratie

Standard

Vandaag werd de eerste stap naar het burgerlijk huwelijk gezet.
Een kleine, doch niet onbelangrijke stap: de administratieve molen in gang zetten.

Bellen met de Stad en geboorteaktes laten zoeken.
Ze gingen een briefke sturen als we mogen langskomen.
Mailen is nog altijd niet van deze tijd blijkbaar.

Soit.
De komende weken wordt 15 augustus 2011 officieel gemaakt.
Om het geheel dan op 1 september te voltrekken en de weken/maanden/jaren daarna te consumeren!

Jubilee

Standard

Dat het schoon weer is vandaag.
Met zon en staalblauwe lucht.
Perfect voor onze vierjarige jubilee.

Vier jaar geleden (het was een zaterdag) besloten mijn toekomstige vrouw en ik dat er misschien wel meer was dan een vrijgezellen bestaan.
Het is nog steeds vrij gezellig, dat wel.
Intussen vier jaren aan de gang en, met de trouwerij in september in’t verschiet, nog geen einde in zicht.

Vier jaar man.
En, nog beter, geen ruzie meer gemaakt sinds we samenwonen.
Te zot eigenlijk, dat dat kan in deze tijden van scheiding, rusie en ontrouw.

koolgehaktovenschotel

Standard

Vandaag kook ik.
Correctie: gisteren kookte ik voor vandaag.

  • aardappelen
  • ajuin
  • pijpajuin
  • kool (spits)
  • gehakt

Aardappelen schillen en koken.
En stoempen!
Bij gebrek aan patatten, werd het een zakske Mousseline. Ook erg lekker, dat wel!

Ajuin, look en kool in de wok.

Gehakt bakken. Rul et al.

De schotel:

  • kool
  • gehakt
  • aardappelen. Gestoempt.

Naar believen gemalen kaas toevoegen, in de frigo stoppen en net voor het eten 20minuten in de oven.

En nu: vreten!

Productief

Standard

Na een lange dag een laatste sprint door het huishouden getrokken en tevreden terugblikkend op de dag zet ik mij bijna in de zetel voor The Butterfly Effect op TV.

Lange dag:

  • om acht uur op kantoor voor wat werk om daarna
  • naar Hasselt te vliegen om de mensen te leren webshoppen
  • met aansluitend een database-brainstorm
  • die afsloot als “dat kan niet zo heel moeilijk zijn, dat”
  • terug naar Antwerpen gegleden (leve het nieuwe asfalt van de E313!)
  • voor een goed gesprek over cowboy en plannen en IT
  • alwaar de baas’ auto onbewaakt en niet op slot achterbleef

Sprint door het huishouden:

  • opgeruimd
  • afgewassen
  • een goed telefonisch gesprek
  • Google Reader helemaal uitgelezen
  • Facebook gezien en likes uitgedeeld
  • geblogd
  • gemerkt dat mijn blog een hele post zomaar verorberde
  • en dus opnieuw geblogd

Tevreden terugblikkend:

  • happy customer
  • happy me
  • alles op een rijtje
  • goeie film in’t verschiet
  • vol goeie plannen

Maarvooral: de eerste picnic van’t jaar aan het water op het Eilandje met de schoonste der Vlaamsche vrouwen en pasta van de beste soort van hààr hand!
Ondergaande zon, vrouw, pasta, het Eilandje: Romantiek zè moat!

Die keer dat er een gat in de keuken zat

Standard

Ik vertrok gisteren blijgemutst naar het werk.
Dinsdag moet u weten, is mijn favoriete werkdag, samen met donderdag, doch dit geheel ter zijde.
De deur lieten we open want er zou een man komen met een individuele watermeter. Die laatste moest door de eerste worden  geïnstalleerd zodat we vanaf na de installatie geen water van de buren meer zouden moeten betalen.
Sommige van onze buren hebben namelijk, u gelooft het amper, een exotische tuin op het dak gemaakt.
En zo’n tuin, dat heeft dorst. 400l per dag, ik zweer het aa!

Nu, wij blij natuurlijk.
Waterrekening naar beneden, liquide middelen naar boven.
Altijd goed voor grootuitgevers als wij.

Wij dus alle twee naar ons respectievelijke werk.
So far, so good. Dinsdag, weet u wel.

Na een stevige dag (met stage in de namiddag) arbeiden, teen ik de trap op naar ons stekje.
Een eigen huis, een plek onder de zon.
De deur is nog van slot, exact zoals ze ‘s morgens werd achtergelaten en het voelt raar.
De keukendeur is dicht: goed gedaan waterman!

Even zoeken naar de watermeter levert al snel resultaat op.
Een gat in de keuken!
KLOOTZAK!

En niet mooi afgewerkt of recht gezaagd of iets.
Ah nee, een loodgieter is geen schrijnwerker.
Miljaar.
Onze keuken wordt plots een bouwwerf.
Was de keuken volgens de schatter weinig waard, dan is ze nu volledig afgeschreven.

De syndicus die alles regelde was vandaag, woensdag, doofstom.
Radiostilte.
Stilte voor de storm?
Hij zal een staartje krijgen, ‘t kulleke.

 

Opendeur

Standard

<opendeur>Tijd is relatief.</opendeur>

Neem nu deze week.
Een groot deel van de tijd werd er gewerkt, een ander deel van de tijd niet.
Nee?
Toch wel.
Maar niet door mezelf.

Mijn lief, de onovertroffen C, is sinds een kleine maand ook professioneel aan de slag.
In ploegen, shiften of zo je wil buiten de  kantooruren.
Wij lopen elkaar dus wel eens mis.
Vooral dan bij nacht.

Ik moest het gewoon even gezegd hebben.
Nah.

Verlof

Standard

Vandaag staan wij met de nacht.
Na een iets tragere dag dan anders, volgt er nu een (helaas) ongewone nacht.
Helaas?
Helaas: het zou wat vaker zo mogen zijn!

Want vannacht steken wij de grenzen over richting zuiden.
Het Zuid, dat ligt op een natte scheet van onze burcht, maar het zuiden, da’s een pak verder.
La Motte-Chalançon, La Ferme de Clereau.
42 Plaatsen, 9 hectare campinggrond.

Een tent, een hangmat, een stapel cd’s en leesvoer.
Lekker eten, wat champagne, pastis en wijn.
Een barbecue op tijd en stond.
Stevige croisants als ontbijt.

Maar vooral: wij met twee.
Asociaal en alleen wij.
Geen anderen en geen interesse in de rest van de wereld.
Nah.

Tot volgende week!