Op zaterdag een boel familie zien, is fijn. Speciaal vroeg opgestaan, iedereen gezien en wat gebabbeld. Een pistoleetje, een sandwich en een koffiekoek. En wat koffie.
Dat was het fijne stuk.
Jammer dat we ook tante Nieke ten grave droegen. 90 jaar oud.
Dat was minder fijn.
Sinds mijn verjaardag (of daaromtrent) ligt er hier een nieuw oud spel in de living. (waarvoor dank, nonkel Seppe!)
Katamino.
Steentjes leggen en altijd gaan voor beter.
En verliezen tegen mijn lief, dat ook.
Verrassingen houden het leven spannend
Dat smste Youri me donderdagavond.
‘t Ventje lag in een Kempisch hospitaal te liggen. En te discussiëren over voeding, naalden, spuiten en suiker. Bloedsuiker.
Na 22 “gewone” jaren, treden sinds afgelopen vrijdag de 78 “andere” jaren aan.
Onverwacht? ‘t Is te zeggen.
Youri, de man die sterker is dan alle andere mannen in heel Limburg (hij is dan ook in Antwerpen geboren), eet al een jaar of vijf zeer strikt. Strikt in die zin dat hij weet wat hij eet en weet wat er met zijn lijf zal gebeuren. Geen koolhydraten, veel vetten en veel eiwitten.
Gezond of niet is een discussie die de dieetiste graag met hem voert en waar ik me niet over uitspreek. Afgetraind en sterk, that is.
In mijn ogen in elk geval de man die, van al mijn broers, het meest met voeding, lijf en leden bezig is.
Een man die weet waarover hij spreekt als het gaat om voeding, voedingswaarde en dat in combinatie met sport.
260 kilogram deadliften is sport. Topsport.
Gelukkig is het al wel duidelijk, na twee dagen van verschieten, dat sport zeker niet is uitgesloten omwille van diabetes.
Gelukkig.
Ook goed: hij weet al wat er in zijn lijf gaat en wat dat daar doet. De aanpassingen met insuline zal hij er snel genoeg bijnemen.
Goed gerationaliseert gerationaliseerd, dat wel. En bediscussieert bediscussieerd met meneer doktoor.
Ik ben al lang blij dat er in the end niet zoveel verandert en dat we in de Westerse wereld goede dokters, verpleegkundigen en wetenschappers hebben.
What doesn’t kill us, makes us stronger.
Als ik wat zocht rond topsport en diabetes, kwam ik dankzij Google en een hoop hulpvaardige mensen op volgende websites uit:
Hoogstraten, dat is een stad.
Toch zeker in de officiële titel. En dat heeft mijn grootmoeder (die ik deel met nog een heleboel kleinkinderen, natuurlijk) in de woelige jaren tachtig bewerkstelligd.
Goed gedaan Moeke!
Twee nieuwe ereburgers voor Hoogstraten – Gva.be
Zefa Raeymaekers en Jos Bruurs zijn onlangs uitgeroepen tot ereburgers van de stad Hoogstraten. Deze twee zijn de eerste ereburgers sinds deken Lauwery, en dat is alweer geleden van vóór de fusie in 1977.
Sinds het nieuwe reglement op de gemeentelijke onderscheidingen vorig jaar werd goedgekeurd, zijn er twee voordrachten voor het ereburgerschap van de stad Hoogstraten ingediend. Zo werd mevrouw Zefa Vos-De Loore Raeymaekers als ereburger voorgedragen door Jef Schellekens, voormalig hoofdredacteur van De Hoogstraatse Maand, en Jos Bruurs door Johan Ooms, voorzitter van de Heilig Bloedstichting.
Zefa Raeymaekers, geboren op 11 september 1922 in Retie, was een gedreven journaliste voor onder meer Gazet van Antwerpen en dichteres onder het pseudoniem Rita Reene. Ze was bovendien jarenlang volksvertegenwoordiger voor de CD&V in de Antwerpse Kempen. In deze hoedanigheid heeft zij er mede voor gezorgd dat Hoogstraten sinds 1985 de titel van ‘stad’ opnieuw mocht voeren. Dit gaf en geeft Hoogstraten een zeker prestige naar de buitenwereld, waarvan we toeristisch en economisch de vruchten plukken.
Sinds een aantal jaren gaan we af en toe eenns van het rechte pad af.
We lopen dan een bos in, kiezen een goede plek voor het kamp en leggen ons neer.
Een slaapzak en een bivakzak, desnoods een zeiltje tegen vocht uit de hemel en een slaapmatje voor de platte mannen.
Zo ook vrijdag.
Om acht uur in een aardedonker Bôsfagne aangekomen en snel beginnen stappen.
Wegens de onverlichte paden zagen we ook het bordje van verboden toegang niet en vonden we een heerlijk rustige kampeerplek.
Dat dat verboden was, tja. Da’s waar. en daar is dan ook alles mee gezegd.
Snel wat kotelletten gebakken en om tien uur in de slaapzak.
Een paar keer wakker geworden maar al bij al zeer fijn geslapen.https://blog.wann.es/wp-admin/post-new.php?post_type=post
Vooral: geen kou gehad. Eind oktober kan dat al eens anders zijn.
Geslapen tot acht uur, eiers gebakken met spek en genoten van de zonsopgang.
Want eerlijk: daar doe ik het voor, voor die zonsopgang.
Het verschil van nacht naar dag is nergens zo schoon als in een bos, aan een bosrand.
En het feit dat je bij het bos hoort, maakt het alleen nog intenser.
De rest van de dag hebben we ons ledig gehouden met het zoeken van schatten en wandelen van waypoint naar waypoint.
Helaas moesten we de tocht halverwege afbreken wegens het plotse ontbreken van zolen aan Youri’s schoenen.
Zeer jammer, maar het was wél een prachtige dag!
Na een welverdiende en stevig uitgepuurde vakantie, vatte het leven weer aan.
Ons leventje zoals we het kenden was over and out.
Wij, wij gaan voor eeuwig en altijd samen verder.
En meer is daar niet over te zeggen.
An sich heeft dat geen hol aan complicaties meegebracht.
En dat zal zo nog wel een tijdje blijven.
Maar het leven, dat dendert voort.
Metaforen kan u allicht zelf invullen.
En wij denderen mee, samen en alleen.
Individueel eigenlijk.
Samen beslissend, onafhankelijk handelend.
Elk op zijn vlak, gezapig tegen elkaar op de raakvlakken.
Perfect.
Een renovatie dringt zich op.
Planning van een bal.
Weekendjes in dardennen en daarbuiten.
Reizen, plannen en uitvoeringen.
Sportieve uitdagingen en sociale schranspartijen.
Professionaliteit wisselen we af met privé geneuzel.
Wij, wij doen dat goed.
We zijn bijna op kruissnelheid: tegen het einde van de maand zal het allemaal een pak duidelijker zijn.
Dat staat vast.
Kijk, dan ben ik dus trots eh: Youri De Loore Sterkste Man van Limburg.
Het was niet van het eerste moment duidelijk, mijn zorgvuldig geplande actie.
Of ik me had pijn gedaan.
Euhm, nee. Maar of ze met me wou trouwen.
En of ik dat echt meende.
Het zal wel zijn!
De setting was perfect:
Mijn kleine broertje (één van de vijf) strijdt vandaag voor de titel van Sterkste Man van België. Tijdens de voorronde deed hij het bijlange niet slecht, voor een tweede deelname: op bijna elk onderdeeel eerste of tweede. Slechts van punten van de onverwachte eerste.
Nee, Youri, die doet dat goed.
Ik ben benieuwd naar zijn kunnen van vanmiddag.
Maar een broer van me die 240 kilo in deadlift doet, daar heb ik bewondering voor.
Ook niet meer dan voor de rest hoor: hij blijft nu eenmaal een van de kleine broertjes…
UPDATE: zesde plaats! #respect
UPDATE II: De Sterkte Man is dus dubbel zo sterk als mijn broer…
Soms gebeurt het dat ik bengels wil. Eentje, om te beginnen, dat lijkt me een geweldig idee. Niet overhaast en alles opz ijn tijd, maar soms ben ik er volledig klaar voor. Mijn lief ook, trouwens.
En toch wordt er gewacht. Niet omdat we niet getrouwd zijn (wij zij geuzen meneer!) maar omdat er nog teveel avonturen in de schuif liggen. Avonturen waar voorlopig nog geen kinders bijpassen. Lang op reis gaan en de wereld veroveren en eens goed ons gevoeg doen waar nog nooit iemand zijn gevoeg deed.
Dat soort avonturen.
Maar als ik dan lees van schoonste kinderken op de wereld en al, awel, dan smelt ik en wil er direct ook zo eentje…
Halftijds of zo.
Drie van mijn broers hebben de A al unlocked op hun rijbewijs.
Straffe mannen met een moto, dat zijn het.
Donderdagavond kwam broer S zijn machien laten zien.
Een Honda Transalp, al een tijd oud maar weinig kilometers.
En dan ben ik dus jaloers eh. EN voel ik me onnozel dat ik twee jaar geleden niet heb doorgebeten met dat rijbewijs.
In september, opnieuw! Eerst theorie, dan lessen en dan het echte werk. Kwestie van eens op een andere manier van A naar B te geraken.
Wij gaan naar zee.
Naar de haven in Blankenberge.
Een boot zoeken met een kapitein en daarna kiezen we het zeegat.
#arrrrrr!
Met Sinterklaas kreeg ik van broer Sander (the brokeback brother) een Fietspomp in de schoot geworpen.
Een maand geleden kocht ik mezelf een fiets.
Ik ben blij dat het in die volgorde is, want de huidige situatie vereist het eerste om het tweede op te lossen.
Dank je wel Sander!
Maar dus niet: eerder Wii not.
Gingen er twee van de vijf broers koen spelen, werd dat in de loop van de dag herleid tot één.
Zonder lief. Allee, zonder lief dat mee zou komen.
Belt die ene broer dan ook nog af.
Grmph.
Alleen op Wii?
Nope.
Een toertje hollen, that is.
En sebiet op café, dat kan ik wel alleen.
Hoewel: meestal kom ik dan wel goed volk tegen.
BREAKING: er komt toch een dappere broer spelen!
w00t!
En gij?
Wanneer komde gij spelen?
Of mee op café?
Vrijdagavond, een rustige avond in het jeugdhuis.
Lang geleden dat ik daar nog ben geweest maar echt, het deed deugd.
Wat hangen aan de toog, wat babbelen over koetjes, kalfjes en de dingen des levens.
Tot er plots iemand vraagt om de familiesituatie uit te leggen…
Hij had ergens iets horen waaien dat het niet zo eenvoudig was.
En of hij dat mocht vragen en of ik dat niet vervelend vond en al.
Bijlange niet, mijn familie is mijn leven!
Dus.
Wij zijn altijd al trendsetters geweest.
Toen ik te 1983 ter wereld kwam, waren mijn mama en papa dolgelukkig.
Met mij, wel te verstaan.
Met elkaar hadden ze wat meer moeite, maar dat werd redelijk snel opgelost.
Telkens ik vechtscheidingsverhalen hoor denk ik: wij deden dat veel beter, beschaafder en eigenlijk, eigenlijk heb ik er geen echte schade door opgelopen.
Maar dus gingen ze ieder hunweegs en kon ik er een beetje tussenin drentelen.
Op zich geen erg, maar toendertijd was dat al een straf verhaal in de kleuterschool.
Zeker toen de mamie en de papie beiden opnieuw de respectievelijke man dan wel vrouw van hun leven vonden.
Dolle pret: twee trouwfeesten!
Trouwen doet blijkbaar kinderen houwen want na een paar jaar waren we met vijf en met zes.
Ik tel mezelf dubbel, dat begrijpt u.
Vier broers in totaal en een zusje.
En ouders in’t kwadraat.
Een straf verhaal, zo wat nieuw samengestelde gezinnen met mezelf als verbindende factor.
Aangezien moeke al erg lang alleen was, besloot ze even te hertrouwen.
Net op tijd, want ze was nog geen tachtig.
En dat meneer toch geen oude vrouw kon trouwen.
Geweldige kerel, Staf.
En met het prille huwelijksgeluk van de tortelduifjes kreeg ik er plots een hele familie bij.
De familie Vos toonde zich een waardige familiehelft!
Helaas.
Helaas was het geluk maar van korte duur. Staf bleek zieker dan gedacht en in 2006 ging hij heen.
De familie hielden we wel een beetje (die komen nog steeds bij moeke over de vloer) maar Staf zijn we voor altijd kwijt.
Zijn lachen en grollen, liedjes en vehalen.
Helaas.
Kleine kindjes werden groot en brachten af en toe eens een liefje mee.
Tot nu toe valt dat nog mee qua verloop, maar het telt toch op.
Zeker ook als je de schoonfamilies (schoon familie, zijt maar gerust) meetelt.
Ik ging van twee (mamie en papie) plus één (familie Vos) plus één (liefje’s familie) min één (ex-liefje’s familie) plus één (liefje’s familie) naar vier families. Met de bijhorende feestjes.
Kan u zich voorstellen wat dat met het eindejaar is?
De papa ging naar China op reis met de mama en bracht mee: een nieuw zusje!
Een wolk van een zusje, dat zeker wel.
Een vuil blad ook: de woordenschat van de juffrouw staat bijna tien jaar verder dan die van haar leeftijdgenootjes.
Discussies tussen haar en de rest vand e wereld zijn te vermijden als deelnemer, maar heerlijk als toeschouwer.
Er werd een hevige interne en juridische strijd gevoerd met een tripje naar Ethiopië toe.
En hop: een nieuw broertje!
Elias is (voorlopig) nog steeds de jongste van de hoop.
En de donkerste.
Wij doen dus niet van traditionliteit.
We keuren het ook niet af, zeker niet.
Ik kan u wel verzekeren dat het een fijne boel is, zo bij ons.
Zeker nu wij (Miss Charly en ik) feestjes doen voor alle ouders, broers, zussen en aanhang.
Meer dan twintig man! Da’s pas een familie.
Maar ook: hoe leg je dat op een constructieve manier uit aan onze toekomstige kinderen?
Dat tante Jade en tante Marjolein niet uit dezelfde nest komen?
Dat er ook een donkere nonkel rondloopt?
Dat er drie paar grootouders zijn?
En dat die hen allemaal even graag zien?
Het zal niet gemakkelijk worden voor onze **** en ons ****.
En voor onszelf ook niet: er zal nogal gekweekt moeten worden om iedereen van een petekind te voorzien…
En dan vergat ik ook nog bijna te vertellen dat
En u?
Hoe zit uw fmilie in elkaar?