We leerden je kennen als grootvader.
Aangetrouwde grootvader, maar ook zoveel meer.
Jij en moeke, samen beleefden jullie een schone tijd, en jullie geluk ging ook over op ons.
Vier fijne jaren die abrupt zouden eindigen.
Vier levenslustige jaren die wel een eeuwigheid geleden lijken.

Mooie tijden die in het verdriet van vandaag lijken te verdwijnen.
Maar wees gerust!
De mooie momenten leven voor altijd voort.
We zullen ons jullie altijd herinneren als moeke en Staf.
Als oudste nieuw samengestelde gezin.
En in die herinneringen leef je ten volle verder.
Ten volle leven, zoals je dat zo goed kan.

Die laatste weken was je vaak rusteloos.
Je wilde verdergaan, verder léven.
Je was nog niet klaar om te gaan. Nog niet, want wie ‘leven’ zegt, zegt jouw naam.

Je was in de fleur van je lange bestaan, gelukkig als een jong veulen, vrank en vrij als een pasgetrouwde man. Scherp van geest, rad van tong en goed te been.
Dat was jij, zo zal je voor ons ook altijd zijn.
Maar eind juni keerde het tij, en werd je onderbeen je ontnomen, omdat het bloed niet kroop waar het voorheen zelfs niet meer gaan kon.
Als de moedige man die je bent, sprong je weer recht van de operatietafel, bestelde een speciale rolstoel en dacht erover om een aangepaste auto aan te schaffen. Een bolide met twee pedalen, automatische versnellingsbak en GPS. Je vocht met al je vele krachten; viel je, des te sneller stond je weer recht met glimlachende vechtlust! Ze hadden je nog niet klein. Nog lang niet!

Maar toen werd het stil.
Want plotseling wilde je lichaam niet meer verder.
Je vege lijf liet je in de steek.
Je kon niet anders dan het vonnis accepteren.
Geen pijnloze dood voor een held.
Geen genade.
Weken van verdriet en wanhoop wierpen hun grimmige schaduw over jouw leven.
Al wat mooi was, leek plots ver weg.
In de hoek gedreven, bundelde je met ongelooflijke volharding je krachten voor een laatste strijd.
Maar het was niet eerlijk, het pleit was al beslist. Hiertegen was zelfs jij niet opgewassen.
Stilletjes weefde de dood je einde en vond je tenslotte rust.

Maar Staf, weet dat wij je nooit vergeten.
Wees maar gerust.
De mooie momenten leven eeuwig voort.
We zullen ons jullie altijd herinneren als moeke en Staf.
Als oudste nieuw samengestelde gezin.
En in die herinneringen leef je ten volle verder.
Ten volle leven, zoals je dat zo goed kan.