Just bug me one day and I’ll be a better man

Standard

Bijna een jaar of zes geleden was ik ook al eens in India. Anders dan de laatste keer was ik toen alleen én ben ik er een dag / nacht doodziek geweest. Darmen – lijf, u weet wel, van die horrorverhalen met evacuatie langs alle in- en uitgangen. Dat.
Niets is overdreven.

Op 1 januari 2008, de dag die in mijn geheugen gegrift staat als de dag dat ik weer toast en slappe thee kon verdragen alsook de schraalste en toch mooiste nieuwjaarsdag ooit, werd ik aangesproken door de andere gast van de German Bakkery in Kovalam. Ik kan u verzekeren: om acht uur ‘s morgens op 1 januari is het daar alles behalve koppen lopen.

De dame in kwestie vroeg me hoe het ging en dat een licht ontbijt vaak gepaard ging met het vechten tegen een kater. Als Britse had ze wel wat praktijkervaring, lachte ze erachter. Ik vertelde dat de symptomen erg gelijkend waren, maar dat de oorzaak in de verste verte niets met alcohol of fuiven te maken had. Dat ik een of andere bacterie of virus had ingeademd of opgelikt en dat me dat minder goed was bekomen.

When they only bug you for one day, they make you stronger. A good nights rest, a cleaned out body and lots of tea will make you not only healthy but a better man.

Amen to that!

Sic boy

Standard

Het houdt geen steek: zo sta je achter je bureau, zo hang je brakend over de porseleinen pony. Drie uur na de maaltijd onverteerd (en begot nog lekker ook) voedsel door uw strot geramd krijgen is geen favoriete bezigheid. Dan nog liever afwassen, om maar iets te noemen.

Maar gisteren was het dus op.
Het lijf zei nee. Niet verteren, niet bewegen.
Zweten, dat wel. Maar koorts maken: ho maar.
Vannacht om half vier een excellente (aan de hoge kant zelfs voor de koele kikker die ik ben) 37.2 opgemeten, maar verder niet aantoonbaar ziek.
Zolang je het niet ziet.

De spiegel was vanmorgen gelukkig nog wat beslagen na de douche en ik moest me haasten om op tijd voor een dutje de zetel te halen, maar anders was hij gebarsten. Zo’n lijk.
Kleine oogjes, kleine wallen en de derde koortsblaas in vier weken.

Stress van het leven zeg ik u.
Stress van huizen kopen en verkopen.
Stress van bankzaken, stress van werken.
Stress van een broer die holderdebolder naar Argentinië gaat om dan onderweg zijn fiets kortstondig uit het oog te verliezen.

Stress.
Kan dat eigenlijk, lichamelijk ziek worden van stress?

De porseleinen pony

Standard

Ik had het moeten voorzien.
De voortekenen waren er: krampjes in de avond, krampjes in de nacht en een sterk intuïtief (nu ja) gevoel dat De Grote Ochtendlijke Reinigingswind maar beter nog even gespaard werd.
En dat het in de lucht hangt, volgens De Grote Wijze Man.

Durchfal.
Nee serieus.
Niet ziek of zo, gewoon lijfelijk verplicht de Porseleinen Pony te berijden.
Meermaals.
Per uur.

Zucht.
Erg vervelend.
Ware het niet dat er ook in onze badkamer WiFi- en telefoonverbinding is.
U weet dus wat te verwachten mochten we vandaag, per uitzondering, eens bellen.

Vaccination gone bad

Standard

Gisteren met het hele gezin op stap naar het Tropisch Instituut. Aangezien we in de niet-meer-zo-heel-verre-toekomst een stevige trio trip aanvatten, leek het ons wijs om alvst wat voorzorgsmaatregelen te nemen in de vorm van vaccinaties.

Hepatitis A en B, Tyfus, Polio.
Mijn trip van een paar jaar geleden stond garant voor een immuniteit voor hep A/B, voor polio ben ik ook al levenslang ingeënt.
Mijn lief had op’t werk al wat dingen gekregen, maar kreeg desalnietemin drie spuitjes.
Ik moest enkel de buiktyfusprik opnieuw ondergaan, wat me wel ok leek: klein prikje en verder niks.

Tot ik een half uur later wat at.
Instant mottig.
Maar geen erg: dat kan nu eenmaal gebeuren.
Tot ik rond zes uur de eerste keer wat opliggend eten opgaf.
Straf.

Thuis aangekomen mezelf naar de zetel gesleept om daarna, via een omweg langs de toiletpot, op bed te eindigen.
Doodziek, sprak de hypochonder in mij.
“Wa plattekes”, zei mijn lief bij thuiskomst.
Tot ik een derde en finale keer mijn maag leegschudde.
Ik herkende het gevoel ergens van… 

Niets kunnen eten, vervelend liggen woelen op de zetel en dan maar in bed verder geslapen.
Tot vanochtend 9u.
Fris! Vrolijk!
Klaar om te gaan werken!
Tot ik hijgend in de douche stond: volledig leeg.

Toch maar niet gaan werken dan.
Thuisblijven, slapen en rusten, sprak de baas.

Naar de winkel gesukkeld, twee bananen gegeten en wonder boven wonder bleven die binnen.
Maar het had toch niet veel meer moeten zijn, voel ik.

Nu gaat het beter, dank u.
Maar nog niet goed.
Beter is niet altijd goed.
Helaas.

Creatinefosfokinase

Standard

Het verdict is gevallen, de dokter heeft de uitslag gekregen.
En ik dus ook.
Wel anders dan ik had verwacht.

Waar ik dacht dat er een aantal waarden niet in orde zouden zijn, bleek mijn bloed volledig in orde.
Geen gekke ijzerwaarden, geen bloedsuikerpieken en al helemaal geen vreemde beesten in de aderen.

Mooi zo.
Of wacht.
De CK waarden liggen wel wat hoger dan normaal.
Niet problematisch hoor, maar toch.
Misscien binnen een maand nog eens checken.

CK.
Creatine kinase.
Creatinefosfokinase.
Ik wist zelfs niet dat ik daar hoegenaamd waarden van in mijn bloed had.

Wel dus.
En te hoog ook.
Hoe dat dat komt?
Spierafbraak.

Maar het heeft geen hol te maken met vermoeidheid.

En dat is dus echt vervelend.
Want ik wil gerust ziek of mottig of wat dan ook zijn,
maar dan moet er wel een diagnose en en oplossing gesteld worden.
Zelfs als die oplossing geen oplossing is.
Kak!

Ziek?

Standard

Het is een beetje een getaffel.
Ik ben suf, duf, leeg en volledig zonder fut.
Soms krijg ik een stoot van energie en dat moet de directe omgeving dan ontgelden.
Meestal voel ik me echter als een slappe vod.

En dat al twee weken lang.
Werken ging, vanaf et ontwaken tot een uur of zes.
Geen probleem.
Wanneer ik dan thuis in de zetel ging zitten, viel ik in slaap.
Ik slaap nooit in de zetel.

Problematisch?
Nee, dacht ik.
Feestdagen en alles op’t gemakske en veel slapen en echt, rustig.
Probleem: zelfs tijdens de feestdagen was het kaarsje volledig uit tegen acht uur in de avond.
Uitslapen tot tien uur? Moe zijn van nietsdoen om acht uur.

Problematisch.
Vandaag dan maar naar de lokale sjamaan voor een bloedonderzoek.
Het moet wel dieper zitten dan een reguliere snotneus want ik ben niet ziek.
Alleen moe.
Enorm ergerlijk.
Enorm belachelijk.

Serieus, ik voel me bijna schuldig.
Niet ziek en toch thuiszitten.
De sjamaan zal wel een briefje printen.
Tja, tof is da ni, echt  ni.

Niet dat er niets te doen is, daar niet van.
Maar dat kan ik dan precies toch niet met volle goesting doen.
Opruimen, het jaar in schoonheid afsluiten en met een opgeruimd gemoed weer beginnen.

Morgen uitslag van wat het bloed.
Nu eerst een dutje…