Fed Up: a sugar sweet documentary

Standard

This Film Exposes the Bitter Truth About Sugar and America’s Obesity Problem

Screen-Shot-2014-04-10-at-12.32.19-PM

In Super Size Me, Americans learned about the health risks of McDonald’s. In Food, Inc., we saw the nutritional and environmental devastation brought on by industrial agriculture. Now, a new documentary promises to lay bare what Dr. David Kessler, a former Food and Drug Administration commissioner, calls “one of the greatest public health epidemics of our time”: junk food and the obesity crisis.

link

Ik hoop dat er een dag komt dat de overheid haar ogen opendoet en zich gaat bezighouden met dat wat écht belangrijk is. Gezondheid van het volk.

De film is ondertussen overal te koop.

Run for Life 2014

Standard

Voor de vierde keer ondertussen, lopen we een marathon voor een goed doel.
Dit jaar weer voor SISP, Sebastian Indian School Project. Omdat we daar geweest zijn, omdat dat een Indo-Belgisch project is en omdat dat echt werkt. Ah ja, dat hebben we gezien.

Eigenlijk was het dit jaar moeilijk om iets te organiseren.
Net verhuisd, een kindje, ander werk.
Niet eenvoudig om daar dan nog iets extra bij te nemen.
Maar na het zien van de reportage op Canvas over Kovalam Surfclub, konden we eigenlijk niet terug.
We moeten lopen.

En daarom lopen we.
Op 13 december, van Antwerpen naar Meer.
(Je kan natuurlijk ook halverwege starten, als je een marathon niet ziet zitten.)
Daar worden we opgewacht door een team masseurs en is er eten en de kerstmarkt van de KWB.
Dolle pret, dat staat vast!

Hoe je kan helpen?
Door je in te schrijven op runforlife.be
Of door te sponsoren op

“Kinderen Derde Wereld” – Brussel
IBAN BE57 0000 0399 9935
BIC BPOT BE B1
Mededeling: RUN FOR LIFE 2014

Daddy like a pro

Standard

Ons klein prinsesje is ziek.
Gele snottebellen, hoesten zonder einde, koorts.
Een zielig ziek hoopje mens dat alleen het beste nodig heeft.

Dus moet daarvoor gezorgd worden.
Niet in de crèche, ah nee. Want daar mag ze niet heen.
En dan moet er iemand komen oppassen, want de moeke en de vake moeten arbeiten.

De afgelopen dagen kwam er al een oma oppassen.
Geweldig. De allerbeste zorgen en het volledige vertrouwen.
Wij gerust, Truus blij.

Maar vandaag moet de oma ook werken.
En de andere oma’s ook.
En aangezien ik nog niet was thuisgebleven, is het vandaag mijn toer.

Maar!
Gelukkig is het kleine musje nogal moe en kan ik, dankzij de aard van mijn job, overal werken.
Ook vanuit de living, als ik daar een standing desk maak.
Win!

En dat musje?
Dat slaapt dan in de draagdoek.
Leve de draagdoek! Leve de standing desk!

Ongelukkig

Standard

Ik word daar ongelukkig van, van Syrië.
Dieptriest.
Dan wil naar huis gaan en mijn vrouw en dochter op schoot nemen en knuffelen en nooit meer loslaten.

Shit gasten.
Stop daar eens mee.

Via

De perfecte Facebook post: Magic!

Standard

3 Quick Ways to Build an Effective Facebook Post

3 Quick Ways to Build an Effective Facebook Post

What makes an effective Facebook post? Every savvy social media marketer has asked this question. Luckily for us, there are tons of resources at their disposal. Each week, I see a new article about the “Formula Behind the Perfect Facebook Post.

link

Niet gemakkelijk, om er op Facebook uit te springen.
Het moet binnen de policy vallen en je mag nu ook niemand meer misleiden met clickbait titels en toch bestaat er een geheime formule. De viraliteitsformule.
Echt?

Nope.

Clue van het verhaal: je moet testen.
En uitgaan van de cijfertjes.
Wanneer je weet dat je fans helemaal warm worden van video’s, moet je geen tekstmopjes maken.
Als je er van overtuigd bent dat oneliners met een handgeschreven handtekening je ding zijn, dan moet je dat vooral blijven doen.

Drie dingen:

  1. Check je statistieken en kijk eens welk soort posts het meeste engagement drijven
  2. Denk goed na wanneer je iets post (pro tip: check je stats!)
  3. Test GVDME alles. Probeer eens iets. Advertising? Ja. Test eens met vijf euro. Kijk eens wat het opbrengt. Meet.

Niet zo moeilijk, eigenlijk.
Maar geen geheime formule.
Hard. Werk.
Op Facebook.

Man man man, in wa veur ne weireld leven wij naa?!

Babygadgets: de tricot-slen

Standard

Beste babygadget van de afgelopen maanden? De tricot-slen.

Je wil natuurlijk het beste voor je kindje. Allicht. Maar moet dat dan ook met massa’s toeters en bellen zijn? Moet dat met hoogtechnologische ingrepen en batterijen en ingebouwde wifi?
Nope.
Hét babygadget van de afgelopen vier maanden is de tricot-slen. U kent het vast niet onder die naam, maar als ik u de hippiedraagdoek laat zien, gaan de ogen wijd open, gevolgd door een “Ah ja, natuurlijk!”. Met dan de woorden: “Maar bij mij gaat dat niet werken, daar snap ik niks van.”

Mijn idee was hetzelfde. Al dat hippie gedoe met doeken en organisch katoen en al.
En ingewikkelde knopen. Niks voor deze hippe kerel.
Wel dus.

Tricot-slen knopen

De tricot slen is supermakkelijk aan te doen en babies vinden het geweldig. Of doen toch alsof, want die slapen direct als je ze er in hangt. Ideaal om mee te wandelen, makkelijk mee te nemen en iedereen vindt u direct sympathiek.

Tricot-slen kopen

Wij kochten onze draagdoek bij Dreambaby, maar je kan die natuurlijk ook gewoon bij Babylonia bestellen.
Niet goedkoop, maar ook wel onverslijtbaar.
Het enige nadeel, voor mij: heel warm en zweterig in de zomer…
Maar perfect op een zondag, om mee in’t Rivierenhof te wandelen, bijvoorbeeld.
Heerlijk!

De meeste trends zijn een hype

Standard

European Youth Trend Report (Bright Underground) by Trendwolves is the reference par excellence when it comes to youth trends. Bundling a plethora of future youth trends and its influence on markets …

link

Een supercoole kijk op de toekomst.
Veel zaken die je ziet en zag, dingen die blijvend zijn en dingen die eigenlijk al oud zijn.
Youth culture. En hoe te begrijpen.

Ze doen dat goed, die Trendwolves.
Ik vind dat altijd knap om niet alleen dingen op te merken, maar er ook een blijvende trend in te spotten.
Want laat ons, in alle eerlijkheid en tussen ons gezegd en gezwegen, eerlijk zijn: de meeste trends zijn een hype.

Hier en daar iets dat blijft hangen.
In kunst.
In sport.
In eten.
Alles is een spel en competitie is ogenschijnlijk onbelangrijk.

Daarnaast is het gewoon een cool boek.
Als ik hier nog honderdvijftig euro had liggen, bestelde ik er eentje.
En eigenlijk is dat geen geld eh.

Stel dat jouw nieuwe businessidee er in staat.
En dat je daardoor jouw idee bevestigd ziet.
Hoe cool is dat? Zou dat zijn?
Theoretisch miljonair!

Ik ben blij dat er mensen zijn die tijd, geduld en kennis geven aan dit soort rapporten.
Want dat is nodig.
Visionairen met dromers en ondernemers in hun gevolg.

Ik droom gewoon wat verder.
Van ondernemen, bijvoorbeeld.

Deblockage door de osteopaat

Standard

Na drie jaar crossfit begon er wat sleet op te komen, zei de coach. Een beetje onevenwicht tussen links en rechts, bij een aantal oefeningen.
Een scheef voetje, zei de bewegingsninja.
En pijn aan de rechterschouder wist ik. Na honderd pushups, in elk geval.

Kwam daar een week of vier geleden nog een enorm pijnlijke achillespees bij. Sleet, dacht ik. Niks van, zei een collega-early-bird-crossfitter. Een blokkage in je rug. Verklaart ook meteen de schouder.

Wait what?
Rechterschouder en linkerachillespees? En dat komt door een blokkage in mijn rug? Straf. Heel straf.
En dat ik dan maar naar een osteopaat moest gaan.

Aangezien twee van de vijf broers met herniae sukkelen, nam ik het zekere voor het onzekere en boekte een kraaksessie. Alleen had ik daar toen nog niet over nagedacht, dat dat ook echt zou kraken. Maar dus.
Stond ik van de week bij de kraker van dienst. Een osteopaat in Berchem, op een steenworp van de deur.

“Ah”, zei Philippe, “Dat staat scheef eh. Maar da’s niet erg: ik zet het gewoon weer los. Maar niet recht, want dat komt niet goed.”
Blijkbaar zit ik met een lumbale torsie.
En die verklaart het scheve voetje. Het komt er op neer dat mijn heupen een beetje gedraaid zijn. En dat heeft blijkbaar een effect op heeel diepe buikspieren.

Wist jij dat er een paar heel dikke spieren aan de, let goed op, voorkant van je rug zitten? Ik niet. nu wel. Doordat mijn heupen wat sensueler staan dan die van de doornsee man, trekt dat bij belasting aan mijn achillespees. En gaat mijn schouder hier en daar wat overcompenseren met een overbelast spiertje tot gevolg.

Vuist onder de ruggegraat, adem in – adem uit en KRAK.
Auwtsj.
Nog steeds.
En pijn aan mijn knie, omdat de rug en heupen weer los staan.

Ik hoop dat het beter gaat vanaf morgen.
Want pijn aan de knie, da’s even erg als aan de achillespees en de schouder samen. Maandag weer training, gelijk alsof het niks is.

De crèchecrash

Standard

Na vier maanden is het mooie liedje gedaan.

Mijn twee vrouwen mogen niet meer thuis zijn. Moeten weg. Werken. En spelen met andere kindjes.
Op tijd opstaan en presteren.
Hup! Vooruit!

Ik voelde mij vanmorgen dan ook, met alle lachjes en pretjes erbij, een beetje een verrader. Verrader van het huislijke geluk.
En van de rust.
Niet zo prettig, dat gevoel.

Maar.
De verzorgsters bij de crèche (bij ons zijn dat allemaal vrouwen, wij houden nogal van stereotypen) gaan goed voor ons kampioentje zorgen. Die gaan daarvor springen en voor zingen en flesjes warmen en haar op haar buik rollen en weer terug.
Hoop ik.

Bits

Standard

Het heeft lang geduurd, eigenlijk. Ik blogde altijd gewoon vanuit de standaard online interface. En vaak gedacht dat ik iets moest installeren en proberen op de desktop. Maar verder dan de Scribefire extensie in Chrome kwam ik niet.

Tot vandaag.
Bits aangekocht.
http://bitsapp.info/
Betaald voor een app.
That’s a first, denk ik.

Benieuwd wat het geeft.
Of ik meer ga schrijven.
En of het wel écht goed werkt, ook.

#blogging #WordPress #Bits

Op verlof bij Belgen in Frankrijk

Standard

Een weekje op verlof met de driemaander, dat leek ons een puik idee. Niet kamperen zoals andere jaren, maar toch ook niet op volpensionhotelmetduuztsterren. Onze criteria waren eenvoudig, de resultaten niet zo denderend.

Verlofcriteria

We wisten wat we wilden, maar vooral waar we geen zin in hadden.
Dat beperkt de mogelijkheden, maar maakt het resultaat vaak veel beter.
op een rijtje:

  • Frankrijk, want dat is plezant om te zijn, te kijken en te eten
  • Bourgogne, want dat is niet zo heel ver én daar zijn we nog nooit geweest én dat is naar van horen zeggen een schoon streek
  • Appartement / kitchenette, want met de driemaander is een microgolf geen overbodige luxe, is op restaurant gaan niet zo evident en wil je wel zelf kunnen koken. En op uw eigen zitten is gewoon erg plezant op verlof. Zeker als er dan nog wat ruimte is om thuiselijke rommel sfeer op te roepen.
  • Table d’Hôtes, want wij eten wel graag heel lekker eten en daar is het niet zo vervelend om eens van tafel op te staan en dan kan je de driemaander onder de wol stoppen en met de babyfoon toch horen of ze huilt of nog een glas champagne wil.
  • Ontbijtmogelijkheid, want ‘s morgens naar de bakker gaan is niet altijd met volle goesting en uitgebreid ontbijten is voor mij het toppunt van verlof.
  • bij Belgen, want we hebben het niet altijd begrepen op de Franse slag.

Mijn vrouw smeet zich als een bloedhond op de hoop chambres d’hôtes bij Belgen in Frankrijk en wist er de beste uit te halen.
Eind juni werd er geboekt en na wat over en weer gemail (de data die wij wilden waren niet vrij, maar gelukkig zijn wij nogal flexibel daarin) was dat in de sjakkos.
Vol verwachting vertrokken we vorige week dan ook op avontuur.

Avontuur

Avontuur, ja.
Want op vakantie gaan met een baby erbij is wel heel erg anders dan anders. Niet moeilijker of vervelend of zo, maar wel in rekening te brengen. Zorgen dat er flesjes en eten en warm water en pampers en vanalles mee is. Altijd. Reservekleren ook, die we één keer zijn vergeten. En dat je lager moet pauzeren en moet stoppen en als er gestopt moet worden dat er ook nù gestopt moet worden.
IMG_2491Awel. Dat viel enorm goed mee.
Onze prinses sliep Parijs voorbij, nam genoegen met een gezelige aire en sliep daarna tot in Brinay, bij La Foire Des Ducs. Daar moest dan ook direct eten voorzien worden, maar hey: wij waren waar we moesten zijn.

La Foire des Ducs

De chambres d’hôtes van Bert en Gert is een stukje luilekkerland in Frankrijk. Op je wenken bediend worden, betaalbaar Belgisch bier en zeer lekkere huiswijn. Gezellige gasten, een grote tuin en een uitstekend terras. Alles op’t gemak, alsof we thuis waren. Na een paar dagen kregen we zelfs de drang om te helpen afruimen. Zoals je dat bij goede vrienden doet.

De inrichting is op z’n zachtst gezegd eigenzinnig.
Een bonte verzameling brocante en antiquiteiten, afgewisseld met mooie foto’s en retro elementen.
Die retro elementen komen vooral in het appartement naar voren. Nu ja: het is gewoon een retro appartement!
Echt prachtig, stijlvol en niet te druk.

Ondanks mijn ongevoel voor design en inrichting was ik danig onder de indruk.
Thuis in een ander huis.
(na twee dagen liep ik dan ook al rond op blote voeten zoals ik dat thuis doe)
Perfect voor onze vakantie!

De gastheren waren altijd aanwezig, maar niet te aanwezig.
Wil je lezen? Dan lees je maar.
Wil je babbelen? Dan blijven we wel zitten.
Nog iets drinken? Een hapje? Komt er aan!
Echt waar, heren, u was geweldig!

Activiteiten

Wij hebben niet veel gedaan.
En ook weer wel.
Alle dagen ontbijten tegen tien uur, eerste stappen gezet tegen de middag.
Wanneer alle winkels en musea en wat dan nog gesloten zijn.
Wanneer de zon op zijn hoogst staat en de lucht het hardst trilt.
Ach. Zolang Truus er geen last van had, wij ook niet.
Behalve die keer dat we verkeerd gewandeld waren en te weinig drinken mee hadden.
Nu ja: overleefd. Deel van het avontuur.

Wat we precies deden?
Wandelen, in de directe omgeving van Brinay en Brienne en het Canal de Nièvre en in de omgeving van Blismes. Als die plaatsen u niets zeggen: het is er de moeite.

Een bezoek aan Chateaux-Chinon, Nevers en Vandenesse. Een paar kleine stadjes in de buurt.
Plaatsen om ooit naar terug te gaan, als er nog meer tijd is.

Een uitstapje naar Guédelon, een dertiende eeuwse burcht in aanbouw, zoals ze dat in de dertiende eeuw deden. Redelijk indrukwekkend. Enorm knap dat ze dat doen.
Maar vooral: dat dat in deze verzuurde tijden kan. Echt, een enorm cool experiment.

Awel, het verlof was zoals een verlof moest zijn.
Zalig.
Omdat de omstandigheden er naar waren.
Omdat de omstandigheden zo gecreëerd werden door onze hosts.
Omdat wij gewoon keigoed op verlof kunnen gaan, ook met onze prinses!

 

Collect & Go

The real collect & go
Standard

In’t groot gaan gaan winkelen, duurt dat bij u ook maar een half uurtje?
En in’t groot, da’s echt in ‘t echt groot eh: water voor papflesjes voor de komende maanden, diepvriesgoed, rijst en pasta voor de rest van’t jaar, in te vriezen vlees, beleg en groensels en fruit en alles ook nog eens per minstens twee.
Om in de kelder op te slaan.

Wij doen dat tegenwoordig via Collect & Go.
Omdat dat sneller gaat en omdat het kleine mevrouwtje niet van winkelen houdt.
En deze grote meneer ook niet.

Het vergt wel enige moeite en concentratie.
Je loopt niet door de rekken en moet heel bewust weten wat je nodig hebt. Want een order aanpassen lukt bijvoorbeeld niet. Maar hey. Je kan je lijstje opslaan en later er aan verder doen. Van op je telefoon want ze hebben daar ook een app voor. Of wat dacht je. Na’t eten nog wat napraten en zeggen dat je naar de winkel moet voor dit en’t geen en met dezelfde moeite alles laten klaarzetten?

De eerste keer hebben we servicekosten (het extraatje voor de moeite, zeg maar) betaald.
En daarna niet meer.
Elke keer was er wel een promo die “toevallig” in onze kar paste.
Extra veel allesreiniger.
Extra veel flessen water.
Extra mannengeur.
Omdat ze iets waren vergeten en we een bon ter compensatie kregen (nadat ze de doos met blikken kokosmelk ook nog eens thuis hadden afgeleverd).

Tja, dan is de keuze snel gemaakt, niet?
OK, de promo’s zijn vast marketing en commerce gedreven. Tja. Ik vind dat niet erg, als het mezelf ook ten goede komt.
En ja, het systeem kan nog wat verbetering gebruiken, maar ik vind het een heel gemak om op maandagavond om half acht te kunnen vertrekken met een lege auto, twintig minuten later terug thuis te zijn met een volle koffer en om acht uur een kelder vol eten en drinken en kuisgerief en crème glaçe en lekkere biertjes te hebben.

Da’s meer familietijd.
En dat is me echt wel wat servicekosten waard.

Den driemaander

Standard

Lieve Truus

Ineens is het zover.
Je bent officieel een driemaander.
Van weerloos, heel af en toe huilend dan wel lachend, ben je veranderd in een uiterst alert wezentje dat kraaiend van plezier de dag doorkomt.
‘s Nachts slaap je netjes door, zoals we dat graag hebben, ‘s morgens ben je de afgelopen week constant wakker nét wanneer ik moet opstaan. Perfectie is je niet vreemd.

Flessen drinken, nòg harder spetsen in bad en heel de dag door lachen. Proberen de dingen te grijpen en te begrijpen. Niets dat beweegt dat je niet gezien hebt. Een echte FoMo. Niks willen missen en bij alles bij willen zijn.
Klink bekend. Als dat betekent dat jij ook een enorm fijn gezelschap wordt later, kan ik daar alleen maar blij om zijn.

Ja, Truusje.
Het is al plezant geweest, de afgelopen maanden.
Naar zee, gaan wandelen, terrasjes doe, schaterlachen op het grote bed.
En soms ook minder plezant, maar daar heb jij niets van beseft.
Nee, geniet jij nog maar een hele tijd van je eigen coconnetje. Liefdevol opgeborgen in ons gezin.
Want dat zijn we nu. Een gezin. Voor echt.

Wanneer het tijdelijke het eeuwige wordt

Standard

Ondertussen een week geleden liet je alles wat het was.
Een week geleden stonden we vandaag met allemaal rond je bed. Erg bedroefd en toch ook een beetje opgelucht. Geen onderzoeken meer, geen transfusies. Alles in rust en stilte opgelost.
Goe gedaan vava.
Topkeirel!

Een paar weken geleden passeerde ik nog met jullie eerste achterkleinkind. Blij als een klein kind toen ze op je schoot zat en naar je lachte. Geweldig trots zoals alleen overgrootouders dat kunnen zijn. Een heerlijke zondag was dat.

Nog maar net geleden gingen jullie met alle kleinkinderen naar zee. En dagje uitwaaien. Een dagje gelijk vroeger. Diezelfde week brakten jullie nog heel de stad af. Een misviering meer meepikken voor de mennekes die daar niet gingen geraken op Moederdag. Omdat je dat belangrijk vond.

Ik herinner me als gisteren dat je op donderdag steeds wist wat de voetbaluitslagen van de jeugd in, gotbetert, Meer waren. Dat je elk krijswoordraadselwoord kon vinden en wist uit te leggen. Dat je wist welke ijsheilige er wanneer kwam en waarom er een bepaalde naamdag speciaal was voor iemand.
Dat wij eigenlijk naamgenoten zijn, via de ondertussen al een hele tijd heilig verklaarde Johannes De Doper.

Dat ik postbode petten in mijn verkleedkoffer had liggen, eerst met weinig gouden biezekes, later met meer. Gewoon, omdat je toen opklom maar wel nog steeds je petten doorgaf.
Dat je mijn lievelingsknuffel maakte en lappen op mijn broeken naaide. Tot voor kort nog hamerde dat ik een zadelhoesje moest kopen om mijn jeans te sparen. Maar dat je er ook niks mee inzat om ze te fiksen.
Dat je vava was. Gewoon, omdat dat zo was.

Dat je het twee jaar geleden niet nodig vond dat wij voor de Kerk zouden trouwen, omdat we daar eigenlijk nooit komen. En dat je wel zo blij was dat we wel op het Schoon Verdiep trouwden. Een pracht van een dag, trouwens.

Dat jij Krols heette en ik De Loore heeft nooit een rol gespeeld.
Dat we geen bloedbanden hebben, is nooit een probleem geweest.
Gewoon, omdat dat zo was.

En nu, nu is’t niet meer.
Niet meer voor echt, want eigenlijk is’t nog wel.
Voor altijd.

Crossfit: kom eens kijken

Standard

Soms vragen de mensen mij iets. Hoe het gaat, dat ook, maar ook naar het hoe en waarom van Crossfit. Wat dat dat precies is.
Wat ge dan moet doen en wat dat te maken heeft met oermensen en vlees eten.
En of ge daar echt compleet zot voor moet zijn.

Helemaal logisch.
Of toch minstens herkenbaar. Want toen Danny me een jaar of drie geleden introduceerde in deze verslaving, had ik dezelfde vragen. Alleen was ik iets heviger en minder afwachtend en ging ik er gewoon voor.
Soit.

Zaterdag kan je gerust eens komen kijken. Eens kijken zonder zelf te moeten zweten. Kijken en roepen. En juichen en verschieten van tot wat een mens in staat is. Met gewichten sleuren, springen, lopen, zwieren aan een bar.
Kom eens zien.

Diamond Partner Throwdown – 23 augustus 2014

Het is zaterdag namelijk de Throwdown.
De Partner Throwdown.
Pardon?
Jep, wen er maar aan: crossfitters hebben voor alles eigen woorden. Box speak, so to speak.

Throwdown

Een Throwdown, dat is een wedstrijd. Iedereen doet een aantal WODs (workout of the day) en krijgt daar punten voor. Ofwel omdat ze het snelst zijn, ofwel omdat ze het meeste rondjes hebben gehaald of omdat ze het zwaarste gewicht hebben kunnen heffen. En de tweede krijgt dan iets minder punten en de derde nog wat minder en … Ge snapt het plaatje.

Belangrijk bij de Throwdowns zijn de judges.
Andere crossfitters die elke atleet in’t oog houden of ze wel genoeg rondjes doen, zich aan de standaarden houden. Zodat iedereen dezelfde beweging maakt. Elke keer de kin boven de bar. De heupen volledig gestrekt.
Heel erg streng, ook.
Op een Throwdown worden geen bro reps gegeven…

Partner Throwdown

Maar die Partner dan?
Gewoon hetzelfde, maar dan met twee.
En het speciale deze keer? Dat het met gemixte teams is.
Eén man, één vrouw.
En knallen maar.

Ik ben geteamd met mijn ex-team maat.
Ruth.
Gymnastiek en springerig.
Lopen. Burpeemonster.
Hoegenaamd, op het lopen na dan, mijn tegenbeeld.

Het wordt spannend.
En ge kunt er een serieus goed beeld opdoen van wat crossfit is.
Kom maar af. Eens lachen, eens verbaasd zijn.
En dan moet je achteraf niet meer vragen wat Crossfit nu eigenlijk is.

 Crossfit Antwerpen

Crossfit Antwerpen vind je in de Lamorinièrestraat 161.
In, duh, Antwerpen.
Gewoon binnenlopen en het lawaai volgen!

Het wordt spannend.
En ge kunt er een serieus goed beeld opdoen van wat crossfit is.
Kom maar af. Eens lachen, eens verbaasd zijn.
En dan moet je achteraf niet meer vragen wat Crossfit nu eigenlijk is.

Ons team treedt aan om half tien, elf uur en één uur.
En, mits overweldigend goed, ook om drie uur voor de finale.
Ik hoor u wel roepen!