De crèchecrash

Standard

Na vier maanden is het mooie liedje gedaan.

Mijn twee vrouwen mogen niet meer thuis zijn. Moeten weg. Werken. En spelen met andere kindjes.
Op tijd opstaan en presteren.
Hup! Vooruit!

Ik voelde mij vanmorgen dan ook, met alle lachjes en pretjes erbij, een beetje een verrader. Verrader van het huislijke geluk.
En van de rust.
Niet zo prettig, dat gevoel.

Maar.
De verzorgsters bij de crèche (bij ons zijn dat allemaal vrouwen, wij houden nogal van stereotypen) gaan goed voor ons kampioentje zorgen. Die gaan daarvor springen en voor zingen en flesjes warmen en haar op haar buik rollen en weer terug.
Hoop ik.